21:45น.
หลังจากกลับจากมหาลัยฉันก็ไปทำงานทันที เลิกงานก็เกือบ 3ทุ่มแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้อง กำลังนอนคิดว่าจะเตรียมรับมือยังไงกับนายคิมหันต์ ฉันว่าเขาต้องจำฉันได้และแค้นมากแน่นอน ขนาดวันนี้ตอนประชุมเชียร์ยังมองฉันแทบไม่ละสายตาไปไหน ถ้าเขาฉีกฉันเป็นชิ้นๆ ได้คงทำไปแล้ว หุ้ย! คิดแล้วขนลุก ฉันจะทำยังไงดีนะ เพราะการหลบๆ ซ่อนๆ มันไม่ใช่นิสัยฉันเลยสักนิด
ฉันคิดไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหน...
1 อาทิตย์ผ่านไป
มหาลัยKH
"ฮื้ออพวกแก~ ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ ทำไมพี่เขาบ้าอำนาจขนาดนี้วะ" ฉันมาเข้าห้องน้ำแล้วคุยโทรศัพท์กับแสงเหนือ วันนี้มันไม่ได้มา เพราะไม่สบาย
ตอนนี้เป็นเวลาหลังจากเลิกประชุมเชียร์ นี่ก็ผ่านไปอีก
1อาทิตย์แล้ว สำหรับการรับน้องของคณะวิศวะ ตั้งแต่พวกพี่ว๊ากลงมาคุม ฉันก็ไม่เคยพบกับความสบายอีกต่อไปเลย ทั้งโดนด่า โดนทำโทษ ชีวิตฉันไม่ต่างจากนักโทษสักนิด แถมยังต้องพยายามหลบหน้ากับนายนั่นอีก จะทนไม่ไหวแล้วนะ!!
"หึ!! แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วหรอ" น้ำเสียงเย้ยหยันดังขึ้นข้างหลังพวกฉัน ฉันจึงหันไปดูก็พบว่าเป็นเขา…มาอยู่ตรงนี้ได้ไง ฉันอุตส่าห์เลี่ยงการเจอหน้าเขามาตลอด
"ใช่! แต่ที่ทนไม่ได้ ไม่ใช่กฎระเบียบหรอก แต่เป็นการบ้าอำนาจของพี่ต่างหาก เหอะ!! ตัวก็โตเท่า… (ควาย) ยังจะใจดำเหมือนยักษ์อีก!!" ฉันตัดสินใจแล้ว ว่าจะไม่หลบซ่อนอีก เอาซี่~ต่อไปนี้ฉันจะเดินหน้าชนอย่างเดียวเลย คนอย่างคริสตัลไม่เคยกลัวใครอยู่แล้ว สู้มาก็สู้กลับโว้ย!!
"นี่เธอ!! หึ! โดนขนาดนี้แล้ว ยังจะซ่าอีกนะ" เขาพูดอย่างสะกดอารมณ์คลุกกรุ่นของตนเองไม่ให้อาละวาด
"แล้วจะทำไม" ฉันชูคอพูดอย่างท้าทาย เข้ามาสิ คราวที่แล้วหูไม่ดับ แต่ครั้งนี้แม่จะเอาให้หูแตกไปเลย
"หึ! เลิกเอาเวลามาซ่า แล้วไปตามหาพี่รหัสให้เจอก่อนดีกว่าไหม" อะ เขารู้ได้ไงวะ ว่าฉันยังตามหาพี่รหัสไม่เจอ หลังจากวันนั้นเพื่อนก็เข้าไปถามกลุ่มพี่ว๊ากว่าใช่พี่รหัสรึเปล่า ปรากฏว่าใช่อย่างที่คิดไว้เลย ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันในกลุ่มคนเดียวที่ยังไม่รู้ว่าใครเป็นพี่รหัส
"นั่นมันเรื่องของฉัน เกี่ยวอะไรกับนายไม่ทราบ" ฉันพูดอย่างไม่ยอมแพ้
"เห็นพยายามหลบหน้าหลบตามาตลอด คิดว่าขี้ขลาด ที่ไหนได้ ยังแสบเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน…ก็ดี!! แบบนี้ค่อยสนุกหน่อย" โรคจิต!! หน้าเขาตอนนี้มันโคตรโรคจิตเลย แถมยังยื่นหน้าเข้ามาหาฉันอีก ด้วยความหมั่นไส้ฉันจึง...
พัวะ!!
"...อัก!!" หมัดฉันเสยคางนายนั่นเต็มๆ ทำให้เขาที่กำลังอ้าปากอยู่ถูกฟันไปกระทบกับลิ้นทันที
ฮ่าๆๆ กัดลิ้นตัวเองตายไปเลย ส่วนฉันเมื่อสบโอกาสก็วิ่งออกมาอย่างเร็ว ดีนะที่ตรงนี้เป็นบริเวรห้องน้ำ ทำให้ไม่ค่อยมีคนเห็น ไม่งั้นได้เป็นเรื่องแน่
"ซี๊ดดด~ยัยเด็กบ้าทำฉันเจ็บตัวอีกแล้วหรอวะ!" ร่างสูงพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว แต่ทำอะไรไม่ได้ รอให้ถึงเวลาก่อนเถอะ พ่อจะปราบให้อยู่หมัดเลยคอยดู
"แม่ง!! จะแสบอะไรขนาดนี้วะ โดนยัยนั่นเล่นงานถึง 2ครั้ง รู้ถึงไหนอายถึงนั่น" ก่อนจะเดินไปเขาก็หันซ้ายหันขวาก่อน เพื่อดูว่ามีใครเห็นเหตุการณ์เมื่อสักครู่รึเปล่า ไม่งั้นได้เสียหน้าแน่ที่เฮดว๊ากวิศวะโดนเด็กเล่นงาน ตั้งใจจะมาเอาเรื่อง แต่กลับโดนสู้กลับซะงั้น!!
KH Club
ปึก!! เสียงแก้วเหล้ากระแทกลงบนโต๊ะเสียงดัง บ่งบอกอารมณ์ของผู้ดื่ม
"มึงดูหงุดหงิด เป็นอะไรวะ" ฟินิกซ์ถามคิมหันต์อย่างแปลกใจ ที่เห็นเขาหงุดหงิดขนาดนี้
"อารมณ์เสียนิดหน่อย พอดีมีเรื่องไม่ได้ดั่งใจ" ร่างสูงพูดพลางยกแก้วที่เพิ่งเติมน้ำสีอำพันลงไปขึ้นมาดื่มอีกครั้ง
"ไม่หน่อยแล้วมั้ง มึงเล่นดื่มซะขนาดนี้ เบาบ้างก็ได้ไอสัส เดี๋ยวก็ตับแข็งก่อนพอดี"
“แล้วนี่ไอ้3 ตัวนั้นไปไหน" คิมหันต์ถามถึงเพื่อนของตนเองอีก3คน เมื่อวันนี้ไม่เห็น ปกติพวกเขาจะอยู่กันที่นี่ครบทุกคน
"ไอ้เดวิล มันเข้าดูงานกาสิโน"
"พายุก็มีธุระที่บริษัทมัน วันนี้เลยไม่ได้มา"
"ส่วนไอ้วายุ นู่น! มันขึ้นไปสีสาวข้างบน" ฟินิกซ์พูดพลางพยักหน้าไปทางด้านบนชั้น3 ของคลับ
คลับนี้เป็นของคิมหันต์ เขาเปิดไว้เล่นๆ แก้เบื่อ ตอนเข้า
มหาลัยแรกๆ ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะเป็นที่นิยมขนาดนี้ แต่พอนานเข้าก็มีคนเข้ามาไม่ขาดสาย ทำให้สร้างรายได้ดีทีเดียว คลับนี้จะต้องเป็นคนที่มีKH การ์ดเท่านั้นถึงจะเข้าได้ เป็นการ์ดที่ทางร้านทำขึ้นมาแบบพิเศษเพื่อลูกค้า ต่อให้รวยแค่ไหนแต่ถ้าไม่มีKH การ์ดก็ไม่สามารถเข้าได้
ชั้นแรกเป็นVIP ชั้น2 VVIP สำหรับลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัว และห้องพักสำหรับแขกที่ต้องการทำกิจกรรม ชั้น3 เป็นห้องพักส่วนตัวของเพื่อนเขาเอง ทุกคนจะมีห้องเป็นของตัวเอง และชั้น4 เป็นห้องทำงานและห้องพักส่วนตัว คนอื่นห้ามเข้าถ้าไม่ได้รับอนุญาต แม้กระทั่งแม่บ้าน
"นั่นไง พูดถึงมันก็มาทันที" ร่างสูงของวายุเดินเข้ามา ข้างกายก็มีสาวสวยเซ็กซี่ 1คน
"เฮ้ย ใครดื่มเยอะขนาดนี้วะ" วายุถามเมื่อเห็นขวดเหล้าชั้นดี ดีกรีแรงวางอยู่หลายขวด
"....." ฟินิกซ์ไม่พูด แต่พยักหน้าไปทางคิมหันต์แทนการตอบ
"เฮ้ย!! มึงแดกเยอะขนาดนี้ กะจะทำให้คอทองแดงกลายเป็นคอทองคำเลยรึไง!" วายุพูดอย่างติดตลก จากนั้นก็นั่งลงแล้วหันไปสนใจผู้หญิงข้างกายต่อ
"อื้ออ~ ซี๊ดดส์" เสียงครางราวของหญิงสาวดังขึ้นเมื่อวายุก้มลงไปไซซ์คอ
"สัสวายุถ้ามึงจะต่อ แล้วมึงลงมาทำไม!!" คิมหันต์พูดอย่างรู้สึกรำคาญ
"หึ! โทษทีว่ะก็ของมันเด็ด!" วายุว่าพลางกระตุกยิ้ม แล้วก้มหน้าลงไปมุดนมต่อ
"......" คิมหันต์ไม่พูดอะไรต่อ แต่ลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไป ทว่าถูกฟินิกซ์ขัดขึ้นซะก่อน
"นั่นมึงจะไปไหนวะ" ฟินิกซ์ถามอย่างสงสัย จู่ๆ คิมหันต์แล้วตั้งท่าลุกขึ้นจะเดินออกจากห้องไป
"ทำงาน..." พูดจบก็เดินขึ้นชั้นบนไป โดยไม่หันกลับมาสนใจกลุ่มเพื่อนอีก
ห้างสรรพสินค้า
วันนี้เป็นวันหยุด ไม่มีเรียนและก็ไม่มีประชุมเชียร์ด้วย แถมยังไม่ต้องไปทำงานอีก เป็นอะไรที่ดีมากๆ พวกฉันก็เลยชวนกันมาเดินห้าง แต่ฉันไม่ได้ซื้ออะไรหรอก อยู่ห้องมันเบื่ออ่ะ แค่อยากมาเดินเล่นเฉยๆ
"พวกแกจะซื้ออะไรกันรึเปล่า" ฉันถามเพื่อนทั้ง3 คนว่าจะซื้ออะไร นี่ก็เดินดูกันมานานละยังไม่มีใครซื้ออะไรเลย
"คุณหนูแสงเหนือคะ ปกติมึงมาห้างก็จะได้ของติดไม้ติดมือกลับไป แต่นี่เดินมาเป็นชั่วโมงละมึงยังไม่ได้อะไรสักอย่าง" ฉันพูดกับแสงเหนือ ปกติมันเป็นสายช็อปปิ้งจะตาย แต่วันนี้มันเดินดูเฉยๆ ยังไม่ซื้ออะไรเลย
"ก็กูไม่ได้จะมาซื้อของไง แต่กูมาดูว่าพี่พายุอยู่ที่นี่รึเปล่า…กูรู้มาว่าที่นี่เป็นห้างของพี่ฟินิกซ์เพื่อนพี่พายุ เผื่อเขาจะอยู่ที่นี่ กูก็เลยมา" โอ้ยยย เพื่อนฉันมันเป็นเอามากจริงๆ ลงทุนเดินทั่วห้างเป็นชั่วโมงเพื่อผู้ชาย!! มึงคงจะเจอแหละอิหญิง ห้างก็ใช่ว่าจะเล็กซะเมื่อไหร่
"อิเหนือ มึงเป็นหนักขนาดนี้เลยหรอวะ ละเมื่อก่อนด่ากูซะไม่มีความเป็นคน แต่ดูมึงตอนนี้ดิ่ หนักกว่ากูอีก" โลกันตร์ด่า
แสงเหนือทันที เมื่อสบโอกาส ก่อนหน้านี้โดนด่ามาเยอะ ฮึ่ม!! ขอเขาเอาคืนบ้างเหอะ!
"ไม่เหมือน! กูไม่ได้หื่นกามเหมือนมึง" แสงเหนือเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ และไม่รับความจริง
"แต่มึงก็บ้าผู้ชาย!! หรือไม่จริง?
"จริง!!!" เอ้า! บทจะยอมรับก็ยอมรับเฉยเลย
"แต่กูบ้าแค่กับพี่พายุคนเดียว!! คนอื่นไม่มีทาง" เอาเหอะ มึงจะบ้าอะไรก็เรื่องของมึง
"เฮียกับป่ะป๊าเร็วๆ สิคะ! น้องเรนอยากไปโรงเรียนแล้วนะ" สาวน้อยน่ารักในชุดนักเรียนลายสก๊อต กำลังกระโดดเด้งขึ้นลงราวกับกระต่ายตัวน้อย พลางเอ่ยเร่งผู้เป็นพ่อ "จะรีบอะไรขนาดนั้นคะลูกสาว นี่มันยังเช้าอยู่เลย" เสียงหวานเอ่ยถามลูกสาวตัวน้อยอย่างอ่อนโยน มือป้อมๆ กอดขาเรียวของแม่ไว้แน่น พลางส่งสายตาออดอ้อนให้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู จนทุกคนที่มองอยู่พากันยิ้มให้กับความสดใสของเธอ "ก็น้องเรนตื่นเต้นนี่คะ ที่จะได้ไปโรงเรียนแล้ว!" ไม่แปลกหรอกค่ะที่จะตื่นเต้นขนาดนี้ เพราะวันนี้เป็นวันที่ยัยตัวแสบจะได้ไปโรงเรียนวันแรกและครั้งแรก แต่... "อยู่บ้านก็ไม่มีเพื่อนเลย เพราะเฮียไปโรงเรียน น้องคาริสก็ยังเด็ก เล่นกับน้องเรนไม่ได้ น้องเรนเหง๊าาเหงาค่ะคุณแม่ขา~" ปากเล็กแบะคว่ำลงพลางทำหน้าตาเหงาหงอยเหมือนหมาซึม!? หึ! ทำเป็นตีหน้าเศร้า รู้หรอกว่าจริงๆ แล้วมีแผนอื่นซ่อนอยู่...แต่ก็นะ เอาเป็นว่าแม่จะตามน้ำหนูไปก่อนก็แล้วกัน "เหงาจริงรึเปล่าเจ้าตัวแสบ! ไม่ใช่ว่ามีวัตถุประสงค์อื่นหรอกหรอ หื้ม!?" ร่างสูงเดินออกมาจากบ้าน พร้อมเด็กชายวัยกำลังโตอีกสองคนเอ่ยขึ้น "วัตถุประสงค์อะไรคะ ไม่มี๊! ไม่มี!!" มือน้
หลายปีต่อมา คริสตัล "เดี๋ยวป้าจันทร์กับพี่ๆ ช่วยกันยกอาหารออกไปวางด้านนอกเลยนะคะ" ร่างเพรียวสวยกล่าวกับเหล่าแม่บ้าน ที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารภายในครัว วันนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดของเฮียและลูกชายฉันเอง คือคิรันและคิริน หลายคนก็คงจะรู้แล้วว่าคิรันคือใคร...เด็กน้อยมหัศจรรย์ที่อยู่ในความฝัน ได้มาเกิดเป็นลูกของฉันเอง! แต่ประเด็นคือ..เขาไม่ได้มาคนเดียว! ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองอุ้มท้องลูกแฝดก็ตอนคลอด แถมยังเกิดวันเดียวกันกับพ่อของพวกเขาด้วยอีก! ตอนนั้นฉันทั้งตกใจและก็ดีใจเหมือนกัน ที่รู้ว่าได้ลูกแฝด แต่คนที่ดีใจมากกว่าฉัน ก็ไม่พ้นคุณพ่อมือใหม่นั่นแหละ ถึงขั้นร้องป่าวประกาศลั่นโรงพยาบาล หึ! จนเกือบจะโดนยามไล่เลยทีเดียว ไม่รู้ว่าจะเล่นใหญ่ไปถึงไหน "ได้ค่ะนายหญิง!" แม่บ้านตอบรับคำสั่งของนายสาว "เฮ้อ! หนูบอกแล้วไงคะ ว่าให้เรียกหนูว่าคริสตัลก็พอ~" ร่างบางถอนหายใจเสียงดัง ใบหน้ายู่เล็กน้อยกับสรรพนามที่ถูกเรียก "โธ่~ อย่างอนสิคะนายหญิง ก็พวกเราชินกับการเรียกแบบนี้แล้วนี่หน่า..." แม่บ้านสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างเอาใจ "งึก! ก็เพราะว่าทุกคนไม่ยอมเรียกชื่อหนูกันตั้งแต่แรกนี่..." "สรุป
เอี๊ยดด ปัง! "หนูคริสตัล ทำไมตาแดงแบบนั้นลูก!" คาร่าถามคริสตัลที่ลงมาจากรถด้วยดวงตาที่บอบช้ำและแดงก่ำ "ตาคิมแกทำอะไรน้อง! แล้วทำไมถึงขับรถช้านัก ป๊ากับม๊าถึงบ้านนานแล้ว เราสองคนก็ยังกลับไม่ถึงบ้านสักที" คาร่าหันไปถามคิมหันต์เสียงเข้ม "ป๊า ม๊า อ๊ากกกก!! เมียผมท้องแล้วครับ! เมียผมท้องแล้ว ได้ยินไหม!!" "วู้วว! เมียกูท้องแล้วเว้ย!!" "ทุกคนรู้ไหม ว่าตอนที่ผมได้ยินหมอบอกว่าคริสตัลท้อง ผมต้องอดทนมากแค่ไหนที่จะไม่ร้องตะโกนออกมากลางโรงพยาบาล!" ทันทีที่ลงมาจากรถ คิมหันต์ก็ตะโกนร้องป่าวประกาศด้วยความดีใจ ปลดปล่อยความอัดอั้นทั้งหมดที่อยู่ในใจ ตั้งแต่ตอนที่อยู่โรงพยาบาลออกมา "เฮ้ออ ที่แกเงียบ และทำหน้าเรียบเฉยตอนออกมาจากห้องตรวจ ก็เพราะแบบนี้สินะ!" เจ้าสัวหยางถึงกับถอนหายใจกับการกระทำของลูกชาย ที่ทำเอาทุกคนใจหายใจคว่ำหมด เพราะคิดว่าไม่อยากมีลูกซะอีก "ฮึก! ฮื้อออ!~" เสียงร้องไห้จากร่างบางดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองก้วยความตกใจ "หนูคริสตัล!" "คริสตัล! หนูเป็นอะไรครับ เจ็บตรงไหนบอกเฮียสิ!" คิมหันต์ใจหล่นวูบ เมื่อได้ยินเสียงร้องจากแม่ของลูก รีบวิ่งเข้าไปจับร่างบางหมุนซ้ายหมุนขวา เพื
"ป๊าม๊าสวัสดีครับ / ค่ะ" "สวัสดีลูก คริสตัลตอนนี้หนูเป็นยังไงบ้างลูก ดีขึ้นรึยัง" คาร่าถามไถ่ลูกสะใภ้ด้วยเสียงอ่อนนุ่ม "ดีขึ้นแล้วค่ะม๊า แผลปิดสนิทแล้ว" "ดีแล้วล่ะจ้ะ แต่ที่ม๊าถามไม่ใช่แค่เรื่องนั้นหรอก..." "เอ่อ แล้วมีเรื่องอะไรอีกหรอคะ" คริสตัลถามอย่างงุนงง นอกจากเรื่องที่เธอบาดเจ็บ ก็ไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรแล้วนี่หน่า… "ก็พี่เขาบอกม๊าว่าช่วงนี้หนูอารมณ์อ่อนไหวง่าย หนูโอเครึเปล่าลูก มีอะไรไม่สบายใจบอกม๊าได้นะ" คาร่าเดินเข้าไปกุมมือบางเบาๆ พลางเอ่ยด้วยความเป็นห่วง "เอ่อ ไม่ได้มีอะไรที่ทำให้หนูไม่สบายใจหรอกค่ะ แต่ว่าา..." คริสตัลอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่รู้ว่าจะพูดออกมายังไงดี "…แต่ว่า หนูไม่รู้ว่าช่วงนี้ตัวเองเป็นอะไร ถึงได้มีอารมณ์แบบนั้น" "หนูขอโทษนะคะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง โดยเฉพาะเฮีย..." ร่างบางก้มหน้าพูดเสียงหงอย "ไม่เป็นไรครับ เฮียแค่เป็นห่วงกลัวว่าเหตุการณ์ร้ายๆ ที่ผ่านมา จะส่งผลกระทบต่อจิตใจของหนูมาก จนทำให้หนูเป็นแบบนี้" อีกอย่างหนึ่งเขากลัวว่าเธอจะคิดมากจนกลายเป็นโรคซึมเศร้า "เรื่องมันผ่านไปแล้ว หนูไม่ได้กลับไปคิดถึงมันหรอกค่ะ และตอนนี้หนูก็สบายดี ไม่ได้เป็นอะไรจริ
หลังจากผ่านเรื่องร้ายๆ มาชีวิตคู่ของคิมหันต์และคริสตัลก็สงบสุขสักที ตั้งแต่วันที่คริสตัลถูกจับตัวและถูกทำร้ายอาการสาหัส หลังจากออกจากโรงพยาบาลชายหนุ่มก็ดูแลเอาใจใส่ร่างบางเป็นอย่างดี ทั้งคู่ตัวติดกันแทบจะไม่ได้ห่างกันเลยนอกจากเวลาเรียน โดยเฉพาะคริสตัลที่ช่วงนี้เหมือนจะติดคิมหันต์เป็นพิเศษ "เฮีย~หนูง่วงนอนแล้วค่ะ" ร่างเล็กสวมชุดนอนลายการ์ตูนน่ารัก เดินขยี้ตาเข้ามาในห้องทำงานที่มีร่างสูงนั่งทำงานอย่างเคร่งเครียด "รออีกนิดนะครับ เฮียขอตรวจเอกสารอีกนิดหนึ่ง ใกล้จะเสร็จแล้ว" คิมหันต์พูดเสียงราบเรียบ ตอนนี้เขากำลังเร่งเคลียร์งานทุกอย่างให้เสร็จก่อนวันขึ้นรับตำแหน่งและวันแต่งงานของทั้งสองคน "งึก! เฮียพูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนะ!" คริสตัลหน้างอง้ำทันทีที่ได้ยินร่างสูงพูดแบบนั้น "ถ้างั้นหนูไปนอนก่อนก็ได้ครับ เฮียยังทำงานไม่เสร็จ..." คิมหันต์บอก เขารู้ว่าคนตัวเล็กอยากให้เขากล่อมนอน แต่จะทำยังไงได้ในเมื่องานเขายังไม่เสร็จ อีกอย่างหนึ่ง ไม่อยากให้เธอเสียเวลามานั่งรอเขาแล้ว เพราะกว่าจะทำงานเสร็จก็คงจะดึกมากๆ "แล้วทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรกว่างานยังไม่เสร็จ บอกให้หนูนั่งรออยู่ตั้งนาน!
ติ๊ดๆๆๆๆ!! สัญญาณชีพจรดังขึ้นรัวๆ อย่างผิดปกติ ทำให้พยาบาลต้องรีบวิ่งไปตามหมอมาดูอาการ "คิรัน คอปเตอร์! หนูเป็นอะไรครับ ฟื้นขึ้นมาหาพี่สิ! ฮึก!" คริสตัลร้องตกใจ เมื่อจู่ๆ ร่างเล็กก็กระตุกเกร็งแล้วนิ่งไป "ฮื้ออ คิรันอย่าเป็นอะไรนะ!!" "พวกคุณออกไปรอข้างนอกก่อนนะคะ!" พยาบาลบอกกับทั้งสองคน "เกิดอะไรขึ้น คอปเตอร์เป็นอะไร!" หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาพร้อมกับหมอและพยาบาลถามขึ้น "คนไข้เกิดอาการช็อก และชีพจรเต้นผิดปกติค่ะ ผู้อำนวยการ!!" "คุณป้าครับ..." "ตาคิม! เรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" หญิงวัยกลางคนมองไปยังหนุ่มสาวที่ยืนอยู่อย่างแปลกใจ "ฮึก! ช่วยคิรัน...อึก! ช่วยคอปเตอร์ด้วยนะคะ หนูขอร้อง~ ฮึก!" คริสตัลยกมือไหว้ขอร้องหมอให้ช่วยเด็กน้อยทั้งน้ำตา "ผมจะพยายามครับ" ตี๊ดดดดด!!~ สัญญาณชีพจรขึ้นเป็นเส้นตรง พร้อมกับเสียงตี๊ดที่ลากยาว เป็นการบอกว่าเด็กน้อยหัวใจได้หยุดเต้นแล้ว หมอและพยาบาลจึงรีบช่วยกันปั๊มหัวใจทันที "กรี๊ดดด ม่ายย!~ ฮื้อออ คิรัน!" คริสตัลร้องไห้อย่างขาดสติ แล้วทรุดตัวสลบไป เนื่องจากเพิ่งฟื้นมาทำให้ร่างกายยังไม่แข็งแรง บวกกับการเสียใจอย่างหนัก "คริสตัล! คริส