แค่คนไร้ค่าที่รอวันจากไป

ท่ามกลางความเงียบสงบยามค่ำคืน เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งไล่เด็กสาวไปตามซอกซอยต่าง ๆ ที่เปลี่ยวคนอย่างไม่ลดละ หมายจับตัวเธอตามคำสั่งของผู้เป็นหัวหน้า

หลังจากตามหาตัวเธออยู่นานกว่าเกือบหกเดือน ในที่สุดจึงได้พบเบาะแสคนที่กล้าทำร้ายร่างกายหัวหน้าอย่างเจ็บแสบในคืนนั้นได้ พวกเขาไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดมือไปได้แน่นอน

นลิน เด็กสาวอายุเพียงสิบหกปี วิ่งหนีคนพวกนั้นสุดกำลังเท่าที่จะทำได้ หากแต่ว่าร่างกายของเธอและจิตใจนั้นเหนื่อยล้าจนแทบอยากทิ้งตัวล้มกับพื้น ทั้งยังไม่มีทางรู้ได้เลยว่าชีวิตอันเส็งเคร็งแบบนี้จะสิ้นสุดลงเมื่อใด

แม่ผู้เป็นที่รักจากไปด้วยโรคร้าย ส่วนพ่อที่ไม่เคยสนใจใยดี บางครั้งโผล่หน้ามา บางครั้งหนีหายไปเป็นเดือน หลายปี ยังเอาแต่สร้างเรื่องและทิ้งหนี้สินเอาไว้ให้เธอรับผิดชอบมากมาย 

แม้จะพยายามทำงานแลกเงินมาได้เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอเพราะหนี้สินที่พ่อก่อนั้นเพิ่มพูนอย่างไม่มีขีดจำกัด ชีวิตประสบแต่ปัญหาจนเธอต้องหนีครั้งแล้วครั้งเล่า

ใบหน้าของนลินยามนี้ไม่เหลือร่องรอยของความสุขแม้เพียงสักนิด เธอคิดแต่ว่าครั้งนี้จะต้องหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทางข้างหน้าบางทีอาจจะยังมีความหวังน้อยนิดให้เธอได้เริ่มต้นชีวิตใหม่

แต่ถึงอย่างนั้นแล้ว เธอตระหนักได้ว่าสิ่งที่รออยู่ปลายทางมีแต่ความผิดหวังเท่านั้น

เหนื่อยเหลือเกิน

เมื่อไหร่จะจบเสียที

พลันความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในใจ นลินไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย 

เหนื่อยขนาดนี้แล้วจะทนอยู่ทำไมนะ

เมื่อนั้นเองรอยยิ้มมุมปากจึงปรากฏขึ้นประดับใบหน้าเศร้าสร้อยราวกับหาหนทางสุดท้ายได้แล้ว เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีเพียงเมฆหนาปกคลุมไร้แสงจันทร์คิดถึงแม่ที่จากไป

"แม่คะ คิดถึงแม่เหลือเกิน อยู่ข้างบนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง แม่จะว่าอะไรไหม ถ้าตอนนี้หนูอยากไปหาแม่"

น้ำตาที่เคยอดกลั้นต่อความทุกข์ที่ถาโถมเข้ามาตลอดหนึ่งปีรินไหล นับตั้งแต่ที่แม่ของเธอจากไป นลินไม่มีแม้แต่เวลาที่จะนั่งรำพึงรำพันคิดถึงแม่เลย วันทุกวันหากไม่ทำงานก็คือหนีจากพวกเจ้าหนี้ของพ่อและอยู่ด้วยความหวาดระแวง

"หยุดอยู่ตรงนั้นนะ" เสียงตะโกนจากหนึ่งในกลุ่มคนที่ไล่ล่าตามหลังนลินทำให้เธอรีบสลัดความคิดเหล่านั้นออกไปก่อน

เวลานี้สิ่งเดียวที่ทำได้คือต้องหนีเพราะไม่อย่างนั้นแล้วแม้แต่ความตายอย่างสงบ เธอคงไม่สามารถเลือกเองได้

ในขณะที่อีกฟากหนึ่ง

ชายหนุ่มนักศึกษาอายุยี่สิบปีอย่างนราวิชญ์กำลังสังสรรค์อยู่ที่งานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนร่วมรุ่นอย่างสนุกสนานในคลับวีวีไอพีซึ่งเป็นแหล่งซ่องสุมชั้นดีของทายาทเศรษฐีไม่เอาอ่าว  

ใคร ๆ ต่างรู้กันไปทั่วว่าที่แห่งนี้อุดมไปด้วยเหล้า ยา ผู้หญิง เรียกได้ว่าครบจบตามตำราชีวิตเสเพล ดังนั้นแล้วบริเวณภายนอกคลับจึงมักจะมีสายตาของนักข่าวผู้จรดปลายปากกาตีแผ่เรื่องราวอื้อฉาวของลูกหลานคนดังอยู่เป็นว่าเล่น

นราวิชญ์ผู้เป็นทายาทบริษัทก่อสร้าง โนวา คอนสตรัคชั่น นับว่ามีชีวิตที่สมบูรณ์แบบเพียบพร้อม แต่บ่อยครั้งมักจะเห็นเขาโผล่หน้ามางานเลี้ยงจำพวกนี้อยู่บ่อย ๆ ด้วยเหตุผลเพียงอย่างเดียวคือแสร้งทำตัวเหลวแหลกนอกคอกเพื่อต่อต้านพ่อของตัวเอง

เรื่องใดที่พ่อห้าม เขาจะเลือกทำตรงข้าม สิ่งใดที่ดีอยู่แล้ว เขาจะทำให้มันพังทลายลง ผู้เป็นพ่อจึงต้องคอยเก็บกวาดจัดการเรื่องราวอื้อฉาวไม่ให้เข้าหูนักข่าวอยู่ร่ำไป

ทว่า การที่เขาเอาตัวเองมาพัวพันกับคนเหล่านี้ก็เพียงเพื่อยั่วโมโหพ่อก็เท่านั้น ไม่ได้คิดจะยุ่งกับสิ่งมอมเมาตรง ๆ เสียเมื่อไหร่ ทั้งยังมองอีกว่าพวกคนในงานก็เป็นแค่ขยะที่ย่อยสลายไม่ได้แล้ว 

นราวิชญ์ปรากฏตัวขึ้นสร้างความวุ่นวายเล็กน้อยพอเป็นพิธีให้นักข่าวที่จับตามองเขาอยู่ได้มีเรื่องไปเรียกเอาค่าปิดปากกับพ่อของเขาแล้วฉวยโอกาสช่วงชุลมุนหลบคนของพ่อออกมาข้างนอก เดินเตร็ดเตร่เพียงลำพังไปตามถนนแคบ ๆ ไร้ผู้คน

"ค่อยเงียบหูหน่อย" เขาพึมพำคนเดียว สายตามองไปรอบตัว ก่อนจะได้เห็นว่าข้างหน้านั้นมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังวิ่งมาทางเขา

แสงไฟสลัวจากหลอดเก่า ๆ พอจะทำให้เขามองเห็นใบหน้าของเธออย่างเลือนราง แต่กระนั้นหัวใจกลับจำได้ชัดเจนว่าคนตรงหน้าคือใคร พลันรายละเอียดอื่น ๆ ปรากฏในห้วงความทรงจำ

ดวงตาสีเขียวอมเทาอันแสนหม่นหมอง เรือนผมยาวสีน้ำตาลอ่อนมัดหางม้าพริ้วไสว คนที่เขาเคยพบเจอเมื่อหกเดือนก่อนหน้านั้น

ผู้หญิงราวกับรักแรกที่ติดอยู่ในใจเรื่อยมา เวลานี้ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเขาอีกครั้ง

“เฮ้ย!!!” ชายฉกรรจ์ตะโกนไล่หลังเธอด้วยน้ำเสียงเหี้ยมโหดจนเขาเองรู้สึกถึงอันตรายด้วยเช่นกัน

นลินมองซ้ายขวาแล้วรีบหักมุมเลี้ยวไปในตรอกแห่งหนึ่งก่อนจะถึงจุดที่นราวิชญ์ยืนอยู่ สีหน้าหวาดกลัวเพราะคนเหล่านั้นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

พวกนั้นแยกย้ายกันเป็นสองฝ่าย กลุ่มหนึ่งตาม ส่วนอีกกลุ่มล่วงหน้าไปดักอีกทาง

นราวิชญ์ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เพราะไม่อยากคลาดจากเธอคนนั้นอีกครั้งจึงเร่งฝีเท้าตามโดยไม่รีรอ

“หายไปไหนแล้ว” เขากระหืดหอบไม่เห็นแม้แต่วี่แววของใครสักคน หนทางรอบตัวเงียบงันจนได้ยินแต่เพียงเสียงลมหายใจของตัวเอง

ในใจคิดว่าพลาดอีกแล้ว ครั้งนี้ปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีกแล้วอยู่ซ้ำ ๆ อารมณ์พลันเศร้าหมองลงในทันใดจึงเดินคอตกไปตามทาง เอ้อระเหยอยู่พักหนึ่งเผื่อจะมีโอกาสอีกสักครั้ง

จู่ ๆ หูสองข้างได้ยินเสียงกุกกักจากทางด้านหลังจึงรีบหันขวับไปมอง พลันได้เห็นว่ามีเงาร่างบางจากที่ไกล ๆ กำลังวิ่งโซซัดโซเซมุ่งไปข้างหน้า

เขาไม่รู้หรอกว่าใช่เธอคนที่เขาตามหาอยู่หรือเปล่า แต่เพราะใจสั่งให้วิ่งจึงทำตามโดยไม่รอช้า พลันได้เห็นว่าเธอหยุดยืนตรงรั้วขอบสะพาน ทำท่าราวกับจะปีนขึ้นไป

ไม่นะ คงไม่ใช่หรอกมั้ง นราวิชญ์คิดในใจ

ภาพเช่นนี้ย้ำเตือนให้เขานึกถึงเรื่องราวในอดีตอันแสนเจ็บปวดของตัวเองจึงตะโกนห้ามคนตรงหน้าไม่รู้ตัว

“อย่านะ!!!” เสียงของเขาเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา นลินไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว เธอเหนื่อยกับชีวิตที่ผ่านมามากเกินกว่าจะทนรับอะไรได้อีก การวิ่งหนีกลุ่มคนเมื่อครู่ก็เหมือนกัน คิดแต่เพียงว่าอย่างน้อยขอเลือกวิธีตายให้ตัวเองเสียหน่อยก็ยังดี

“อย่าทำแบบนั้นเลยนะ” เขายังคงตะโกนไม่หยุดระหว่างที่วิ่งเข้ามาหาเธอ

ขาข้างซ้ายของนลินก้าวข้ามรั้วขั้นบนสุดของสะพาน ไม่ทันได้คิดเลยว่าจะมีมือของใครบางคนโอบรั้งตัวเธอเอาไว้

“ปล่อย!!!” นลินตกใจร้องลั่นคิดว่าคนพวกนั้นตามเธอได้ทัน “ปล่อยนะ” พลางดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นแต่ไม่อาจสู้แรงของเขาได้

“อย่าฆ่าตัวตายนะ” เขาโพล่งออกมา “อย่าทำแบบนี้เลย”

“...” นลินไม่รู้ว่าทำไมคนตรงหน้าพูดอะไรแบบนั้น

“ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร มาคุยกันก่อนนะ” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนถึงขนาดนั้นแต่นลินไม่อาจไว้ใจได้เลยว่าอีกฝ่ายทำไปเพราะอะไร

เธอรู้แต่เพียงว่าไม่มีใครหวังดีกับเธอจริง ๆ และทุกคนเสแสร้งแกล้งสงสาร แสดงท่าทีห่วงใยนั่นเพราะต้องการสิ่งแลกเปลี่ยน

รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นมา ถามคนแปลกหน้าที่รั้งไม่ยอมปล่อย “นายต้องการอะไรจากฉันล่ะ ฉันไม่มีเงินหรอกนะ ส่วนร่างกายนี้ อย่าหวังว่าจะได้แตะต้อง” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวราวกับตัดสินใจได้แล้วพูดขึ้นพลางถอนหายใจครั้งสุดท้าย

--------

นิยายสั้นแนวโรแมนติกดราม่า ลงทุกสองวันจนจบนะคะ