เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2 กุญแจสำคัญที่ตามหา
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-07 13:07:39บทที่ 2 กุญแจสำคัญที่ตามหา
ผู้เป็นปู่ถอนหายใจ ทั้งเป็นห่วงและสงสารหลานชาย เขายังจำได้ดีถึงวันที่โจฮันนั่งตากฝน และในเมื่อโจฮันเป็นสายเลือดเพียงคนเดียวของลูกชายคนโต หากต้องสูญเสียหลานไปอีกคน คงเป็นเรื่องที่เขาทนไม่ได้ “แต่ปู่อยากให้แกระวังตัวหน่อย พวกมันก็น่าจะจับตามองเราอยู่เหมือนกัน” “ครับ” “แล้วเรื่องประชุมจะเอายังไง?” “ให้ผมเข้าประชุมแทนโจก็ได้ พรุ่งนี้ผมต้องเข้าไปที่บริษัทอยู่แล้ว” “งั้นก็ตามที่อาว่าก็แล้วกัน ผมเองก็มีธุระหลายอย่างต้องจัดการ” “ไม่ได้ ยังไงแกก็ต้องเข้าประชุม” “อาก็ประชุมแทนผมได้” “นี่แกจะขัดคำสั่งปู่เหรอโจฮัน” โจฮันถอนหายใจยาว มองหน้าอาของตัวเอง ทั้งสองสบตากันก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อย เป็นสัญญาณที่รู้กันเฉพาะพวกเขา “โอเคครับปู่” เขาตอบรับ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เตรียมตัวจะออกไป “เดี๋ยวก่อน” เสียงของปู่ทำให้เขาชะงักเล็กน้อย โจฮันหันกลับมา “ครับ?” “ระวังตัวให้ดี ปู่มีแกแค่คนเดียว ไม่อยากเสียแกไปเหมือนพ่อแก” โจฮันยิ้มบางๆ แม้แววตาจะดูอ่อนลงเพียงเสี้ยววินาที “ผมเป็นหลานปู่ ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกครับ” “อืม” ปู่พยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปทางมีน ลูกน้องคนสนิทของโจฮันที่เพิ่งตามเจ้านายเข้ามา เขาชี้นิ้วไปที่ชายหนุ่ม พลางเอ่ยเสียงเข้ม “ส่วนมึง ไอ้มีน” มีนรีบยืนตัวตรงทันที “ครับ นายใหญ่” “อย่าไปตามใจมันมาก มึงก็รู้ว่าเจ้านายมึงเลือดร้อนแค่ไหน กูไม่อยากได้ยินข่าวร้าย ไม่งั้นเดี๋ยวกูได้หัวใจวายตายก่อนวัยอันควรแน่” “ครับ นาย” มีนรับคำหนักแน่น ก่อนจะเหลือบตามองเจ้านายตัวเองที่ไม่แสดงอาการใดๆ นอกจากหัวเราะในลำคอเบาๆ โจฮันเดินออกจากบ้านของปู่ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อปรับอารมณ์ แต่ก่อนที่เขาจะก้าวไปได้ไกล เสียงของมีนก็ดังขึ้นพร้อมมือที่แตะเบาๆ ที่แขน “นายจะไปไหนครับ ผมว่าเราควรกลับไปพัก” โจฮันหันกลับมามองลูกน้อง ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ไปทำธุระ ไม่ต้องตาม” “แต่นายครับ” “มีน” น้ำเสียงกดต่ำของเขาทำให้มีนกลืนคำพูดลงคอ แม้จะไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่อาจขัดคำสั่งเจ้านายได้ และแล้วโจฮันก็ก้าวเดินต่อไป โดยไม่หันกลับมาอีก มีนทำได้แค่ถอนหายใจอย่างปลงตก ครึ่งชั่วโมงต่อมา ร่างสูงก้าวเข้ามาในตึกร้างใกล้สถานบันเทิงแห่งหนึ่งเพียงลำพัง เขาหยิบไฟฉายและปืนออกมา ก่อนขึ้นลำกล้องแล้วเล็งไปข้างหน้า ความมืดรอบตัวทำให้โจฮันต้องก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง พรึบ! “นะ… นาย ผมเอง!” “ไอ้สัดมีน! มึงอยากตายรึไง!” “ขอโทษครับที่ผมขัดคำสั่งนาย แต่ผมปล่อยให้นายมาคนเดียวไม่ได้จริงๆ” โจฮันจ้องลูกน้องเขม็ง สายตาฉายแววขุ่นเคือง “นอกจากมึงจะรายงานเรื่องกูให้ปู่รู้แล้ว มึงยัง…” เขาง้างฝ่ามือเตรียมลงโทษ ทว่าเสียงบางอย่างตกกระทบพื้นภายในห้องก็ดังขึ้น ทำให้ทั้งสองชะงักทันที ทั้งคู่หันไปมองบานประตูพร้อมกัน ก่อนที่โจฮันจะสั่งเสียงต่ำ “เปิดประตู” “ครับ นาย” มีนหยิบปืนออกมาแล้วขึ้นลำกล้อง ขณะที่บานประตูห้องตรงหน้าถูกล่ามด้วยโซ่เส้นใหญ่และล็อกอย่างแน่นหนา โจฮันจึงยิงใส่แม่กุญแจ กระสุนเจาะทะลุโลหะจนมันหลุดร่วงลงกับพื้น เสียงปืนจางหายไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของหญิงสาวที่อยู่ด้านใน “นายครับ! มีผู้หญิงถูกล่ามโซ่ไว้!” “ไฟฉาย” โจฮันแบมือขอจากลูกน้อง มีนรีบส่งให้ เขาค่อยๆ ส่องไฟไล่ตั้งแต่ปลายเท้าของเธอขึ้นไป ก่อนจะเห็นใบหน้าของหญิงสาวได้อย่างชัดเจน “ขี้ยา?” สภาพของเธอไม่ต่างจากคนไร้บ้านที่ติดยา กลิ่นเหม็นคลุ้งไปทั่วห้อง ซากไซริงค์ใช้แล้วกระจัดกระจายอยู่บนพื้น ผิวหนังเธอดูแทบไม่ออกว่าสีอะไร เพราะเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ โดยเฉพาะบริเวณข้อพับแขนที่มีรอยแผลจากการถูกเข็มฉีดยาทิ่มแทง “นาย… ยาพวกนี้มันมีแต่ยาเสพติดทั้งนั้นครับ” “อืม” โจฮันใช้ปลายเท้าเขี่ยซากเข็มฉีดยาออกไปให้พ้นทาง ก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้าหญิงสาว “ยะ อย่าเข้ามานะ! ขอร้องล่ะ… อย่าทำอะไรฉันเลย!” ร่างเล็กพยายามถอยหนี แต่แผ่นหลังชนเข้ากับกำแพง ทำให้เธอไม่มีที่ไปอีกแล้ว นัยน์ตาหม่นแสงหรี่แคบลงมองโจฮันอย่างตื่นกลัว เนื้อตัวสั่นเทาราวกับลูกนก “เธอสินะ…” โจฮันเอื้อมมือไปแตะปลายคางเธอเบาๆ หญิงสาวสะบัดหน้าหนีทันที ราวกับไม่ต้องการให้ใครแตะต้อง นัยน์ตาแข็งกร้าวเต็มไปด้วยความหวาดระแวงคนตรงหน้า “…คนที่อยู่ในเหตุการณ์คืนนั้น” ———————————— ฝากคอมเมนต์เป็นกำลังใจด้วยนะคะ ❤️
บทล่าสุด
i’m bad ผมมันเลว SM20+ ตอนพิเศษ 2
ตอนพิเศษ 2เวลาผ่านไปสองเดือน โจฮันนั่งเท้าคางบนเคาน์เตอร์ มองแฟนสาวที่กำลังง่วนอยู่กับการทำขนมในครัวเล็กๆ ในร้านที่เขาเพิ่งช่วยเธอเปิดเมื่อหลายนาทีก่อน ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่เขาชอบที่สุด ได้มองเธอใกล้ๆ ในมุมที่ไม่มีใครเห็น“เสร็จแล้วค่ะ จะลองชิมเลยไหม?” ขนมผิงหันมายิ้มให้ ดวงตาเป็นประกายไม่แพ้แป้งขาวๆ ที่ติดปลายจมูกเธอยังไม่ทันที่เขาจะขยับปากตอบ เสียงของมีนก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน “แหม…เจ้านายครับ เดี๋ยวกินแต่ขนม ไม่ค่อยยอมออกกำลังกายเลยนะครับ”โจฮันเหลือบตามองลูกน้องคนสนิทอย่างระอา “ไม่น่าให้มึงมาด้วยเลยจริงๆ จุ้นจ้านฉิบ” เขาบ่นอุบในคอ จริงๆ แล้วเขาอยากมาหาขนมผิงคนเดียวด้วยซ้ำ แต่ปู่ดันเป็นห่วงหนักจนต้องสั่งให้มีนตามติดทุกย่างก้าว “เอาของไปเก็บเลยมึง!”“ครับผม”หลังจากไล่มีนเอาของไปไว้หลังร้าน โจฮันก็เดินอ้อมเคาน์เตอร์เข้ามาหาขนมผิงที่ยืนจัดจานขนมอยู่ เธอทำท่าจะถอยหนีเมื่อเห็นว่าเขาเข้ามาใกล้เกินไป แต่ไม่ทันแล้ว เขาเอื้อมแขนรวบร่างเล็กมากอดจากด้านหลังแน่นๆ พร้อมซบแก้มลงบนไหล่เธอ“เหนื่อยไหมวันนี้” เสียงของเขาทุ้มนุ่ม ต่างจากตอนแกล้งมันเมื่อครู่โดยสิ้นเชิงขนมผิงหลุบตาลงเล็กน้อยก่อนส
i’m bad ผมมันเลว SM20+ ตอนพิเศษ 1
ตอนพิเศษ 1วันปีใหม่ ขนมผิงยืนเกาะเคาน์เตอร์อยู่ในห้องครัว เธอทำตาปริบๆ ออดอ้อนคนตัวโตให้พาออกไปเดินเล่นดูพลุในคืนนี้ แต่ด้วยอากาศติดลบ โจฮันเป็นห่วงกลัวจะไม่สบายเขาเลยไม่อนุญาตให้เธอออกนอกบ้าน“นะคะ พาผิงไปเดินแป๊บเดียว นะคะ นะๆ นะคะคนดี”“คิดว่าอ้อนแล้วจะพาไปเหรอ”“แล้วต้องให้ทำยังไงดีคะ หรือให้ผิง…ทำของอร่อยให้กินดี”โจฮันก้มมองคนตัวเล็ก เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะยกมือขึ้นมาลูบผมที่ปรกใบหน้าสวยออก“ขอฉันดูแผลหน่อย”“แผลเหรอ อ๋า…” เมื่อนึกออกเธอจึงเลิกเสื้อให้เขาดูรอยแผลเป็นที่ช่วงท้อง “เป็นแผลเป็นนิดเดียวค่ะ ไม่ได้แผลใหญ่มาก”โจฮันเงยหน้ามองเธอ ก่อนนะยกมือขึ้นไปแตะบนแผลเป็นเบาๆ“แล้วตอนนั้นปู่ไปรักษาที่ไหน”“ก็โรงพยาบาลในไทยแหละค่ะ พอรักษาหายท่านก็ให้เงินผิง ให้ผิงย้ายมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่”“แล้วไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ” คราวนี้โจฮันถามเสียงอ่อน “ปล่อยให้คิดถึงฝ่ายเดียวได้ยังไง” เขารั้งเอวบางเข้ามากอดไว้หลวมๆ ก่อนที่จะเกยคางกับไหล่เธอ“คิดถึงมากๆ เลยค่ะ แต่ผิงคิดว่า จากกันตอนนี้ ตอนที่ความรู้สึกเราสองคนยังไม่ก่อตัวก็ดีแล้ว จะได้ตัดใจง่ายหน่อย แต่ทำยากมากค่ะ ผิงนอนร้องไห้คิดถึงคุณ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 45 บทส่งท้าย
บทที่ 45 บทส่งท้าย“ผิงไม่อยากกลับไทย ผิงอยากอยู่ที่นี่ อยากใช้ชีวิตที่นี่” ขนมผิงเม้มริมฝีปากแน่น เธอคิดหนักถึงเรื่องนี้ เพราะที่นี่ก็สำคัญกับเธอมาก ทั้งความฝันที่เธอสร้างขึ้น ทั้งความทรงจำที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นทุกวัน รวมถึงคนที่อยู่ที่นี่ซึ่งคอยอยู่เคียงข้างเธอโดยไม่เคยทิ้งไปไหนเสียงเธอสั่นนิดๆ แต่ชัดเจน “ผิงไม่อยากกลับไทยเลยค่ะ… ผิงอยากอยู่ที่นี่ อยากใช้ชีวิตตามความฝันที่นี่”โจฮันนิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนจะยกมือขึ้นจับไหล่เธอเบาๆ ดวงตาสีอ่อนของเขาสะท้อนแววความจริงใจไม่มีเสแสร้ง เขาอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็กลัวจะทำลายความรู้สึกที่เปราะบางตรงหน้าขนมผิงสูดลมหายใจเข้า ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาคู่นั้นทั้งอ่อนโยน ทั้งเศร้า และทั้งกล้าในเวลาเดียวกัน“ที่ผ่านมา… ผิงโกรธและเสียใจมาก ที่รู้ว่าทุกอย่างพังทลายลงเพราะอาของคุณโจ” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว ราวกับกำลังระบายความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในอกมานานแสนนาน “แต่ผิงรู้ว่าผิงเอาทุกอย่างคืนมาไม่ได้ และตอนนี้… ผิงรู้แล้วว่าผิงควรปล่อยวางทุกอย่างและเริ่มต้นใหม่” เธอขยับเข้าไปหาเขาอีกนิด เงยหน้าขึ้นส่งรอยยิ้มบางๆ ที่เปื้อนน้ำตาให้เขา ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือ
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 44 เคียงข้าง
บทที่ 44 เคียงข้างร่างเล็กนั่งร้องไห้อยู่บนม้านั่งด้านหลังร้านซึ่งเป็นสวนเล็กๆ ที่ถูกหิมะปกคลุมไปแล้ว น้ำตาอุ่นไหลลงอาบแก้มแดงซ่านจากการร้อนให้เป็นเวลานาน ทั้งเกิดจากความเหน็บหนาว“ทำไมต้องกลับมาหาผิง…ทำไมต้องกลับมา” เธอทุบต้นขาตัวเองเบาๆ ราวกับกำลังปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝัน แต่เธอกำลังหลอกตัวเอง ว่าการได้เจอโจฮันที่นี่คือความฝัน ไม่ใช่เรื่องจริง และมันไม่น่าเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ โลกใบนี้กว้างใหญ่เกินกว่าที่คนสองคนจะมาพบเจอกันอีก “ตั้งใจจะลืมแล้วแท้ๆ แต่ทำไม…” เสียงสะอื้นเริ่มซาลงเล็กน้อยพอทีเวลา สมองก็ทบทวนคำพูดของโจฮัน แววตา ท่าทางเขาเปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่คนคนเดิมที่เธอรู้จัก เพราะโจฮันคนนี้พูดทุกอย่างตามที่รู้สึก ไม่เงียบขรึมเหมือนแต่ก่อน และแววตาที่เคยเย็นชาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและโหยหา มันเหมือนกับว่าเขาเพิ่งจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง และเขา….กล้าพูดคำนั้นออกมาได้อย่างไร“รักเหรอ” ขนมผิงขยับปากพูดเสียงเบา แต่ต้องปาดน้ำตาเพราะรู้ว่าช่วงเวลานี้ลูกค้าเข้าร้านเยอะ เธอจำต้องออกไปช่วยพนักงานขายขนมและเสิร์ฟอาหาร จึงไม่มีเวลาให้เศร้ามากด้านโจฮันกลับมาตั้งหลักที่โรงแรม มีนที่กำลังวิ่งวุ่นเพราะหา
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 43 สารภาพรัก
บทที่ 43 สารภาพรัก“คุณจำคนผิดแล้วมั้งคะ” หญิงสาวแกะมือเขาออกจากข้อมือตัวเองได้สำเร็จก็เดินหายเข้าไปหลังร้าน ด้านโจฮันลุกขึ้นจะเดินตามไป แต่มันคว้าแขนไว้ได้ทันพอดี“นายครับ”โจฮันสะบัดมือลูกน้องออกแล้วรีบเดินตามหญิงสาวไป“ผิง ผิง!”“นานครับ นายใจเย็นๆ ก่อนนะครับ” มันพยายามฉุดรั้งให้โจฮันมีสติกว่านี้ “ใจเย็นก่อนนะครับนาย อย่าเพิ่งทำอะไรตอนนี้เลย คนเต็มร้านเดี๋ยวเขาจะหาว่าเราไปทำร้ายเขานะครับ”โจฮันยอมอ่อนลงแล้วรีบเดินออกไปจากร้านทันที มีนที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบหยิบเงินออกมาวางไว้บนโต๊ะแล้ววิ่งตามเจ้านายไปปึง!โจฮันตบโต๊ะเสียงดังลั่นห้องพักของปู่“ผมเจอเธอที่นี่ ใช่เธอจริงๆ ใช่ไหม ปู่เอาเธอมาซ่อนที่นี่ใช่ไหม”“อะไร มาถึงก็โวยวายไม่หยุด แกไปเจอใครมากันแน่”“ปู่อย่ามาทำไขสือ ผมรู้ว่าปู่จัดการทุกอย่าง ปู่ให้ขนมผิงมาอยู่ที่นี่ใช่ไหม”ปู่ยกแก้วชาขึ้นมาจิบอย่างสบายใจ แล้วเงยหน้ามองหลานชาย“แกจำคนผิดหรือเปล่า ผู้หญิงมากมายหน้าตาก็คล้ายกันหมด อาจไม่ใช่เธอคนนั้นก็ได้”“ไม่จริง! ผมจำเธอได้”“แกมีอะไรมายืนยันว่าแกจำเธอได้”คราวนี้โจฮันเป็นฝ่ายเงียบไปเอง เขาจะบอกยังไงว่าจำเธอได้ทุกอย่าง เพราะภาพใบหน
i’m bad ผมมันเลว SM20+ บทที่ 42 พบเจอ
บทที่ 42 พบเจอโจฮันทวนชื่อขนมนั้นเสียงเบา และรับถุงมาถือไว้ในมือ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ แต่กำลังจ้องมองถุงขนม“ขนมผิงอย่างนั้นเหรอ”โจฮันทวนชื่อขนมนั้นเสียงเบา และรับถุงมาถือไว้ในมือ เขาไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ แต่กำลังจ้องมองถุงขนมกลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยออกมาจากปากถุง ผสานกลิ่นหอมหวานบางเบาเฉพาะตัวที่เขาจำได้ดี มันพาเขาย้อนกลับไปยังช่วงเวลาหนึ่งในวัยเด็ก วันที่อากาศร้อนอบอ้าว และคุณย่าใช้เตาถ่านเล็กๆ ค่อยๆ อบขนมทีละถาด เสียงเปลวไฟแตกดังเบาๆ คล้ายเพลงกล่อม โจฮันยังจำได้ถึงความรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่ขนมผิงเริ่มแยกตัวแตกเป็นรอยเล็กๆ บนผิว และความอบอุ่นที่กระจายไปทั่วครัวเล็กๆ นั่นเขาหลับตาลงชั่วครู่ ลมหายใจพาเอากลิ่นหอมหวานซึมลึกเข้าไปในอก ความรู้สึกที่ถูกลืมเลือนกลับมาชัดเจน ราวกับว่าวันเวลาที่ผันผ่านไปนานแสนนานนั้น เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เองโจฮันลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ สัมผัสได้ถึงรอยยิ้มบางๆ ที่เผลอผุดขึ้นมาบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว เขากระชับถุงขนมในมือแน่นขึ้น แล้วหันไปมองมีนที่ยังยืนอยู่ข้างๆ อย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปาก“พรุ่งนี้…ว่างไหม” โจฮันถาม น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความจร
บางทีคุณอาจจะชอบ
