ep.7 คนของกู

แต่ทันใดนั้นเองที่เกมเดินเข้ามาทางผมและทำสีหน้าท่าทางดูยิ้มแย้มแจ่มใสมากเข้า ผมรีบคว้าเเขนของเกมทันทีอย่างแน่นก่อนที่จะทำหน้าเข้มใส่เขาส่วนเกมที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยนั้นก็ไม่ได้จะทำอะไรตอบเพราะคงคิดว่าผมคงจะยังโกรธที่เขาไปถามเขาเรื่องเมื่อเช้า

“มีอะไรรึป่าวเพิร์ท กูเจ็บนะ”เกมเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่แฝงความเจ็บปวดขณะพยายามดึงมือกลับจากการจับแน่นของผม สายตาของเกมจ้องมาที่ผมด้วยความสงสัยปนไม่พอใจเล็กน้อย ใบหน้าของมันนิ่วเล็กน้อยเหมือนอยากจะถามให้แน่ชัดว่าผมเป็นอะไรไป

ผมหันไปสบตากับเกมแต่สายตาผมกลับตวัดไปที่โต๊ะนั้น โต๊ะที่ผมเห็นพวกมันมองมาที่เกมตั้งแต่ก้าวแรกที่เกมออกมาเสิร์ฟ รอยยิ้มบางๆที่ไม่จริงใจของลูกค้าพวกนั้นทำให้ใจผมกระตุกอย่างบอกไม่ถูก ความห่วงกังวลฉายชัดบนใบหน้าของผมขณะที่เอ่ยเสียงเครียด

“มึงอย่าไปยุ่งกับโต๊ะนั้นมากนะเว้ย กูเห็นมันมองมึงตั้งแต่เข้าร้านละ”เกมเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจ พร้อมกับถอนหายใจแรงๆเหมือนกำลังหงุดหงิดที่ผมเข้ามาแทรกการทำงานของมัน

“จะอะไรนักหนาวะ ลูกค้านะเว้ย!”มันพูดออกมาพร้อมกับสะบัดมือออกแรงจนผมปล่อยมือโดยไม่ตั้งใจ

ผมมองตามมันที่เดินกลับไปอย่างหัวเสียแผ่นหลังเล็กๆของมันหันหนีไปอย่างไม่แยแส ขณะที่ในใจผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกทิ้งไว้ในความกังวลที่หนักอึ้ง เสียงก้าวเท้าของเกทที่เดินกลับไปยังโต๊ะนั้นยิ่งทำให้ผมหัวเสียมากขึ้น รู้ตัวอีกทีมือของผมกำหมัดแน่นโดยไม่ตั้งใจ สายตาจับจ้องไปที่โต๊ะนั้นด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเป ทั้งห่วง ทั้งหวง และทั้งไม่พอใจในตัวเองที่พูดอะไรออกไปไม่ได้ดีกว่านี้

เกมไม่ได้สนใจในคำพูดของผมเลยก่อนที่จะเดินไปเสิร์ฟของตามปกติ แต่ระหว่างที่จะเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์นั้นชายปริศนาคนเดินก็ได้รีบคว้าแขนของเกมทันที ทำเอาผมที่แอบมองอยู่นั้นรู้สึกตะหงิดๆใจมาได้สักพักแล้ว

“เดี๋ยวสิครับ แลกไลน์กันได้ไหมครับ พอดีกลิ่นน้ำหอมของคุณหอมดีมาก อยากซื้อตามบ้างครับ”เสียงลูกค้าชายเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพแต่แฝงไปด้วยความจงใจ ขณะจับแขนของไอ้เกทไว้สายตาของเขาเป็นประกายแพรวพราวอย่างเห็นได้ชัด

หมับบ

มือของเขาจับแขนไอ้เกมไว้แน่นเหมือนจงใจให้เกมไม่มีทางเลี่ยง สายตาที่มองดูเหมือนเล่นๆนั้นกลับผมรู้สึกไม่พอใจทันที ความหงุดหงิดพุ่งขึ้นมาจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้

“เกรงว่าจะไม่ได้หรอกครับ”ผมเอ่ยเสียงนิ่งแต่น้ำเสียงนั้นฟังชัดว่าไม่ยินดีสักนิด ก่อนจะรีบก้าวออกมาจากเคาน์เตอร์ทันทีโดยไม่ลังเล มือของผมคว้าข้อมือของเกมดึงออกจากการเกาะกุมของลูกค้าชายอย่างเด็ดขาด

“ปะ มึง”ผมเอ่ยสั้นๆแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยคำสั่งชัดเจน ก่อนจะพยายามพาเกมเดินหนีออกไปทันที

“เออ มึงไปชงกาแฟต่อเนาะ”ผมตัดบททันทีก่อนจะหันไปมองลูกค้าชายคนนั้นพร้อมส่งยิ้มสุภาพแต่เย็นชา

ผมดึงเกมออกมาอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง ความรู้สึกหวงที่อัดแน่นอยู่ในใจทำให้ผมไม่มีทางปล่อยให้สถานการณ์นี้ยืดเยื้อไปมากกว่านี้ สายตาผมตวัดมองลูกค้าชายคนนั้นแวบหนึ่ง เห็นแววความตกใจและงุนงงปรากฏชัดเจน แต่ในตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น นอกจากพาเกทกลับไปให้ไกลจากสายตาคู่นั้น

หลังจากที่เกมเองได้พาผมเดินเข้าไปยังเคาน์เตอร์ผมก็ไม่ได้พูดจาอะไรและให้น้องๆสองคนเป็นคนไปเสิร์ฟเอง พี่ตี๋ที่ดูว่าทุกอย่างเริ่มดูไม่ดีจึงรีบลากผมออกไปคุยเพราะเขาเองนั้นก็ดันไปเห็นผมได้ยืนแลกไลน์กับผู้หญิงคนหนึ่งอยู่แต่เขาก็ไม่ได้เพราะคิดว่าตามประสาเสืออย่างมันเอง

“มึงมีอะไรรีบๆพูด กูจะไปทำงาน”

“ไอ้เพิร์ท มึงชอบไอ้เกมหรอวะ”ผมทำหน้าเจื่อนเพราะคำถามของตี๋นั้นก็ทำให้เขาจนมุมเพราะด้วยสถานการณ์ตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าเขานั้นชอบไอ้เกมจริงรึป่าว เขาไม่ได้ตอบตี๋ก่อนที่เสียงไลน์จากมายด์จะดังขึ้นมา ตี๋ถอนหายใจให้กับคนตรงหน้าที่โง่และไร้เดียงสาเป็นอย่างมาก

ตึง ตึง ตึง

"ไอ้เพิร์ทถ้ามึงไม่ได้คิดอะไรกับไอ้เกมจริง กูจะยุให้มันคบกับแม่งนั่นนะเว้ย"เสียงของไอ้พี่ตี๋ดังขึ้น พร้อมสายตาที่จ้องนิ่งมาเหมือนต้องการคำตอบที่ชัดเจน มันพาดแขนไว้บนพนักเก้าอี้ ท่าทางผ่อนคลายแต่แฝงด้วยความจริงจังที่ไม่อาจละเลยได้

"แม่งเป็นรุ่นน้องกูเอง แถมนิสัยดีอีกด้วย"มันพูดต่อริมฝีปากยกยิ้มน้อยๆเหมือนจงใจยั่วอารมณ์ผมได้แต่เงียบไปสายตาหลุบต่ำลงมองพื้น ก่อนจะเงยขึ้นมาจ้องเพื่อนตรงหน้า นัยน์ตาของมันมีทั้งความลังเลและความหงุดหงิดที่ปนเปกันอยู่ มันกำมือแน่นวางไว้บนเข่า ก่อนจะพูดเสียงต่ำและกระชากอย่างคนที่พยายามเก็บอารมณ์

"มึงจะยุให้มันไปคบกับแม่งได้ไง นี่มันคนของกูนะเว้ย"คำพูดที่หลุดออกมาไม่ได้ดังนัก แต่เต็มไปด้วยน้ำหนักที่ทำให้ไอ้เต้าหยุดชะงัก คำว่า "คนของกู" หลุดออกมาอย่างที่ไอ้เพิร์ทไม่ทันคิด แต่ความหมายมันชัดเจนเกินกว่าจะย้อนกลับไปแก้ไขได้

//เชี้ยพูดอะไรไปวะไอ้เพิร์ทเอ้ยยยย

"ตกลงมึงชอบไอ้เกมหรอ มึงคิดยังไงกันแน่"เสียงของไอ้พี่ตี๋ฟังดูไม่พอใจปนกับความผิดหวังในตัวเพื่อน มันจ้องตรงไปที่ผมด้วยสายตาคมที่เหมือนพยายามมองทะลุเข้าไปในใจอีกฝ่าย ข้อมือที่วางอยู่บนโต๊ะกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น ท่าทางนั้นชัดเจนว่าเขากำลังข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้ระเบิด

"กูไม่รู้ กูสับสนอ่ะ หลายวันมาเนี่ยไม่รู้ว่ากูเป็นห่าอะไร"ผมพูดด้วยเสียงที่แผ่วลงเหมือนคนที่กำลังสารภาพบางสิ่งที่ยากจะยอมรับ สายตาของเขาหลุบต่ำลงไปมองมือของตัวเองที่กำกระชับไว้บนหน้าขา คล้ายพยายามควบคุมความสั่นไหวที่เริ่มเกิดขึ้นในร่างกาย

"กูเริ่มใจสั่นเวลาอยู่กับมันตลอด..."ผมพูดต่อน้ำเสียงสั่นเครือ ใบหน้าของเขาเริ่มมีสีแดงระเรื่อดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนที่ไหลเวียนอยู่ภายใน ไอ้พี่ตี๋ยังคงจ้องนิ่งแต่สีหน้ากลับแสดงออกถึงความผิดหวังที่มากขึ้นกว่าเดิม มันตัดบทคำพูดของเพิร์ทด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

"แล้วมึงก็ยังมีหน้าขอไปแลกไลน์กับผู้หญิงคนนั้นหรอวะเพิร์ท มึงไม่เหี้ยไปหน่อยหรอ!"คำพูดของไอ้พี่ตี๋ดังชัดเจนจนเพิร์ทสะดุ้งเขาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนตรงหน้า นัยน์ตาเบิกกว้างเหมือนเพิ่งถูกตบด้วยความจริงอะไรบางอย่าง ดวงตาของเขาสั่นระริก เหมือนคนที่รู้ว่าตัวเองทำผิด

"มึงคิดถึงจิตใจมันบ้างปะ มึงรู้ไหมไอ้เกมชอบมึงนะเว้ย!"เสียงของไอ้พี่ตี๋ดังกว่าเดิม มันลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ใช้มือทุบโต๊ะจนเสียงดังไปทั่วร้านกาแฟที่ตอนนี้แทบจะเงียบสนิทผมอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา เขาได้แต่นั่งนิ่งอยู่ที่เดิม สายตาเริ่มหม่นหมอง มือทั้งสองข้างจับเก้าอี้แน่นเพื่อยึดตัวเองไว้ เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนคว้าง ความผิดชอบชั่วดีและอารมณ์ที่ตีกันยุ่งเหยิงในหัวของเขา

ผมไม่ได้ตอบอะไรตี๋และเดินเข้าไปในร้านทันทีพร้อมกับนั่งทำงานไปคิดเรื่องที่ตี๋บอกไปพลางกับสายตาที่เหล่มองมาทางเกมบ้างเพราะกลัวว่าเกมนั้นจะมีใจให้มัน

ทุกคนต่างทำหน้าที่ของกันไปจนเลิกเวลางานและกำลังจะกลับบ้านเขาก็ต้องตื่นตูมอีกครั้งเพราะพอเก็บของเสร็จเขาก็ไม่ได้เจอกับเกมอีกเลย ผมตามหาเกมทั่วร้านแต่ก็ไม่เจอจนมาที่ข้างร้านที่ที่มีกามเทพตั้งไว้และเห็นเกมนั่งคุกเข่ามองมันอยู่

“มึงอยู่นี่เอง ตามหาซะทั่วเลย มาทำไรที่นี่วะ”เสียงของผมดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของบริเวณหลังร้านกาแฟ ที่มุมหนึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่มและกลิ่นฝนจางๆที่ยังหลงเหลือจากเช้าวันก่อน

เกมนั่งอยู่ตรงขอบกำแพงเล็กๆก้มมองพื้นดินราวกับกำลังค้นหาบางอย่างในความทรงจำ สายลมพัดผ่านเส้นผมของเขาเบาๆแต่ก็ไม่ได้ดึงความสนใจจากสิ่งที่อยู่ในความคิดของเขา เกมเงยหน้าขึ้นช้าๆ ก่อนจะหันไปมองผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเหนื่อยล้า ทั้งสับสน และเศร้าหมอง

“ป่าวว่ะ กูแค่คิดถึงเมื่อก่อน…”เกมพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆแต่เป็นเสียงหัวเราะที่ฟังดูขื่นขม ราวกับเขากำลังเสียดายอะไรบางอย่าง

“หึ เมื่อก่อนนะ ได้แต่จับคู่ให้คนนู้นที คนนั้นที คอยช่วยคนอื่นให้สมหวัง แต่พอกูมาติดแหงกกับมึงเนี่ย เห็นเค้าไม่สมหวังในเรื่องความรักเอาซะ กูเครียดเลยเนี่ย”เขาพูดจบก็ถอนหายใจยาวดวงตาของเขามองออกไปไกล ราวกับกำลังนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ไม่อาจหวนคืนมาได้ผมยืนอยู่ตรงนั้นจ้องมองเกมที่แสดงความอ่อนแอออกมาเป็นครั้งแรก ดวงตาเขาไหววูบเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้หย่อนตัวลงนั่งข้างๆ เกม

“มึงอยากกลับไปหรอวะ”ผมเอ่ยถามเสียงเบาน้ำเสียงของเขาฟังดูจริงจังและเป็นห่วงมากกว่าที่เกมเคยได้ยิน

เกมนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะอีกครั้ง คราวนี้เสียงหัวเราะของเขาสั่นเครือราวกับกำลังฝืนความรู้สึกบางอย่าง

“กูกลับไป มึงคงจะมีความสุขมากนะ อย่างเมื่อก่อนอ่ะ”เขาพูดพร้อมกับเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้มเหมือนใจของเขาผมที่เห็นว่าเกมเองเริ่มมีท่าทีตัดพ้ออะไรบางอย่างแล้วจึงรีบเดินไปคว้าแขนของเกมที่นั่งคุกเข่าอยู่นั้นและรีบพาเขาออกไปทันที

หลังจากที่กลับไปที่ห้องทั้งสองก็ไม่ได้จะพูดหรือคุยอะไรกันเลยก่อนที่ผมจะลงครัวทำอาหารเองเลยแต่เสียงข้อความจากมายด์ก็เข้ามาไม่ยอมหยุดเขาจึงปิดการแจ้งเตือนทันทีและหันมาทำอาหารต่อ

“มึงทำอะไรวะเพิร์ท หอมเชียว”เกมเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับสูดลมหายใจลึก กลิ่นหอมละมุนของกุหลาบลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมที่กำลังยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว หันมามองเกมด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แววตาเต็มไปด้วยความพอใจ

“กูกำลังหัดทำเยลลี่ชากุหลาบอ่ะ ลองชิมดิ”เขาพูดพลางหยิบช้อนเล็กๆ ตักเยลลี่สีชมพูอ่อนที่พึ่งเซ็ตตัวดี ยื่นไปตรงหน้าเกมเกมยื่นหน้าเข้าไปใกล้เปิดปากรับเยลลี่คำเล็กๆก่อนจะหลับตาพริ้ม ขณะที่รสชาติหวานละมุนและกลิ่นหอมของกุหลาบค่อยๆ กระจายอยู่ในปาก

“อื้มมม อร่อยว่ะมึง"เสียงเขาลากยาว แสดงถึงความประทับใจอย่างไม่ปิดบัง ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อย ขณะจัดจานเยลลี่อีกชุดวางเรียงอย่างตั้งใจ

“คิดไงถึงทำหรอ”เกมถามพลางนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเคาน์เตอร์ ดวงตายังไม่ละจากผม

“อยากทำ มึงอยากกินอะไรอีกปะ ครั้งหน้ากูจะได้หัดทำ”ผมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบเสียงเรียบ เขาพูดสั้นๆ แต่น้ำเสียงมีความมั่นใจ

"ไม่อ่ะ อยากกินเมื่อไหร่กูจะบอกละกัน”มันพูดพลางมองผมที่ยังคงจดจ่ออยู่กับเยลลี่บนโต๊ะ แม้คำพูดของเกมจะฟังดูเหมือนไม่คิดอะไรมาก แต่ในใจเขากลับอบอุ่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด การที่เพิร์ทพูดและลงมือทำอะไรบางอย่างเพื่อเขา มันทำให้เกมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ไร้ค่าอย่างที่เคยคิด ขณะที่ผมเองก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมามากนัก แต่ลึกๆในใจ เขารู้สึกดีที่เห็นเกมยิ้มและดูมีความสุข แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม

ผมเงียบไปสักครู่ใหญ่ก่อนที่จะหันมานั่งกินต่อพร้อมกับเกมที่นั่งกินด้วยอยู่ตรงข้ามและเล่นโทรศัพท์ในเวลาเดียวกันโดยที่ไม่สนใจอะไรในตัวเขาเลย ผมนั่งเศร้าไประยะหนึ่งก่อนที่ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปโดยที่ผมเองเดินไปอาบน้ำก่อนที่จะเดินออกไปที่เตียง

(…………)

หลังจากนั้นเองทั้งสองก็ไม่แม้แต่จะพูดคุยอะไรกันเลยมีแต่เพียงผมที่นอนเล่นโทรศัพท์ของผมไปพร้อมกับสายตาที่ชำเลืองมองเกมเป็นครั้งคราวแต่เกมก็ไม่มีปฎิกิริยาอะไรเลย

“มึง……มองกูทำไมวะเพิร์ท”

"ป่าว ไม่ได้มอง แล้วมึงทำไรอยู่อ่ะเห็นจ้องมองโทรศัพท์นานละ"

"กูดูรีวิวนี้อ่ะดูดิ น่าเล่นว่ะ"

“ไม่เห็นน่าเล่นเลย”

“กูนอนแล้วนะ ง่วงว่ะ ฝันดี”

และตอนนั้นเองที่ผมเริ่มฉุดคิดอะไรขึ้นได้บ้างว่าเขานั้นควรจะจัดการความรู้สึกที่สับสนและมึนงงได้อย่างไร เขาจึงทำเนียนๆและขึ้นไปนั่งตัวพิงกับหัวเตียงพร้อมกับการเอียงสายตาเล็กน้อยเพื่อที่จะค้นหาดูว่ามันคือที่ไหน และเริ่มที่จะจัดการหาข้อมูลอะไรไปจนเช้าพร้อมกับสายตาที่จ้องมองเหนือเป็นบางคราว

//ไอ้เกม ความรู้สึกแบบนี้คืออะไรวะ คนเราจะใจเต้นกับใครได้เร็วขนาดนี้เลยหรอวะ มึงพึ่งมาอยู่กับกูแค่2อาทิตย์เองนะ ทำไมใจกูเต้นกับมึงแบบนี้แล้วล่ะ

“อื้อ~~~”

และตอนนั้นเองเสียงครางจากคนที่นอนข้างๆเขาก็ดังขึ้นทำเอาเขาหันหน้ากลับไปมองดูโทรศัพท์แทบไม่ทันและทำเป็นเล่นเกมไปก่อนที่เกมนั้นจะขยี้ตาและลุกออกไปจากเตียงและเดินไปที่ห้องน้ำทันที