ep.6 มายด์

หลังจากวันนั้นได้หลายวันและวันนี้เป็นเช้าวันที่บรรยากาศก็ยังคงไม่เป็นใจมากนัก เมื่อท้องฟ้าในยามเช้านี้เกิดฝนตกลงมาอย่างหนักพร้อมกับพายุที่เข้ามาอย่างโหมกระหนำซัมเมอร์เซล

สายลมที่พัดผ่านเข้ามายังภายในห้องนอนผ่านผ้าม่านสีกรมที่ปลิวสะบัดไปมา ก่อนที่จะค่อยๆ ไล่มายังเตียงนอนที่ชายหนุ่มทั้งสองนอนขดอยู่บนเตียงนิ่ม แสงแดดที่แทรกผ่านหมอกฝนยังไม่สามารถเจาะทะลุความหนาของเมฆฝนได้ ทำให้บรรยากาศรอบๆห้องเต็มไปด้วยความหม่นหมอง ดูเหมือนว่าวันนี้จะเป็นอีกวันที่ไม่มีความสดใส

ผมขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกถึงความอบอุ่นที่มีอยู่ข้างๆแม้สายฝนจะโปรยลงมาภายนอก แต่เขากลับรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกปลอดภัยในช่วงเวลานี้ เขาหันไปมองข้างๆ และเห็นเกมยังคงนอนหลับอยู่ ขดตัวในท่าที่ดูเหมือนจะหลับสนิท ใบหน้าของเกมที่ยังคงมีรอยยิ้มจางๆอยู่บนมุมปาก ทำให้ผมรู้สึกถึงความอุ่นใจอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เสียงฝนกระทบกระจกหน้าต่างเบาๆผสมกับเสียงลมที่พัดผ่านทำให้ห้องนอนนั้นเงียบสงบ ราวกับว่าเวลาในตอนนี้กำลังหยุดนิ่งเพียงแค่ให้ทั้งสองได้อยู่ในช่วงเวลาที่ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย เพียงแค่ได้ใกล้ชิดกัน

เกมยืดตัวขึ้นเล็กน้อย ทำให้ผ้าห่มที่คลุมตัวหลุดออกไปเล็กน้อย เพิร์ทมองไปที่ร่างของเกมที่ยังคงหลับสนิท ก่อนที่เขาจะหลับตาลงอีกครั้ง พยายามซึมซับบรรยากาศนี้เอาไว้ให้นานที่สุด

แต่ในใจของเขาความคิดบางอย่างยังคงวนเวียนไปมา แม้ว่าเขาจะพยายามห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงมัน แต่บางอย่างก็เหมือนจะไม่สามารถหลุดพ้นจากความรู้สึกที่ยังค้างคาในใจ เขาไม่สามารถหลีกหนีความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างตัวเขากับเกมได้ ไม่ว่าจะเป็นความสับสนหรือแม้แต่ความกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

//อื้อ~~~

เสียงเบียดขี้เกียจดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มร่างบางนั้นลุกขึ้นมาเพราะความหนาวเหน็บจากลมพายุ เขาค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นและนั่งพิงกับหัวเตียงก่อนที่จะเหลือบไปเห็นชายหนุ่มที่นอนข้างๆของเขาที่ขดอยู่ในผ้าห่ม

ร่างสูงตัดสินใจเดินไปปิดประตูและม่านก่อนที่จะเดินกลับมานอนที่เตียงนอนต่อ แต่ระหว่างที่เขานั้นจะกลับมานอนอีกครั้ง คนที่ขี้เซานอนหลับอยู่นั้นก็ค่อยๆหันตัวมาหาเขาและใช้แขนของเขาเข้ามาโอบกอดทันทีพร้อมกับเสียงครางเบียดขี้เกียจทำเอาเขาที่ตื่นขึ้นมาแล้วขนลุกซู่ พร้อมกับเสียงกลั้นขำของเขา

มือหนาเรียวยาวยื่นไปขยี้หัวชายหนุ่มขี้เซาที่นอนอยู่ข้างๆ เสียงของการขยี้หัวนั้นดังเบาๆ ราวกับแสดงถึงความเอ็นดูและคุ้นเคย ก่อนที่เขาจะค่อยๆ จับแขนของชายหนุ่มออกจากตัวอย่างเบามือเพื่อไม่ให้เขาตื่นขึ้นมากะทันหัน แล้วเขาก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม ปล่อยให้ชายหนุ่มยังคงหลับอยู่ในโลกแห่งความฝัน

เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก พร้อมกับเสียงน้ำไหลดังเบาๆ เมื่อเขาเดินไปหยิบเสื้อผ้าเตรียมตัวไปทำอาหารให้ชายหนุ่ม ซึ่งเป็นการกระทำที่สะท้อนถึงความใส่ใจในทุกๆรายละเอียด แม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างการตื่นเช้ามาทำอาหารให้ ไม่ทันไรก็มีเสียงดังขึ้นจากชายหนุ่มที่ตื่นขึ้นมาแล้วนั่งงัวเงียอยู่บนเตียง

“อ้าวเพิร์ท ตื่นแล้วหรอ รีบไปอาบน้ำได้แล้ว สายแล้วนะ”เสียงนั้นมาพร้อมกับการยืดตัวออกจากการนอนหลับทำให้ความง่วงยังคงค้างอยู่ในแววตาของเขา

“โอ้ยยมึงฝนตกขนาดเนี่ยจะออกไปหารถยังไง”เขาบ่นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย เหมือนกำลังหงุดหงิดกับสถานการณ์ที่ไม่เป็นใจ

“กูมีรถ พอดีท่านเค้าส่งมาให้กูด้วย”เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชาแต่ยังคงแฝงไปด้วยความอารมณ์ดี ที่เอ่ยออกมาแบบไม่มีความลังเล

“แล้วทำไมมึงพึ่งบอกปล่อยให้ไปแท็กซี่ตั้งหลายวัน แต่ก็ดีจู่ๆ ก็ได้คนขับรถไปรับไปส่งไม่ต้องเสียเงิน”คำพูดที่แฝงไปด้วยความรู้สึกขำขันที่ยังไม่ลืมความเหนื่อยล้า และเป็นการหยอกล้อที่แสดงให้เห็นถึงความคุ้นเคยระหว่างกัน ทั้งสองคนรู้สึกสบายๆ และไม่ต้องคิดอะไรมากจากคำพูดที่ผ่านไป

หลังจากทานข้าวอะไรกันเสร็จทั้งสองก็มุ่งตรงไปยังที่ร้านคาเฟ่ เพิร์ทวิ่งเข้ามาในร้านทันทีพร้อมกับท่าสะบัดผมของเขาทำเอาเหนือที่เดินตามมานั้นยืนมองอย่างไม่ละสายตาทั้งสองจะเดินไปประจำการทำงานที่ใครที่มันและตอนนั้นเองก็เกือบจะถึงเวลาที่จะต้องเปิดร้านแล้วเขาจึงเดินไปหลังร้านเพื่อเดินไปเอาของ

ร่างบางเดินไปหยิบผงกาแกและผงนมเพื่อที่จะนำมาทำกาแฟแต่ระหว่างทางนั้นเอง จู่ๆเขาก็ดันเดินชนเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่งจนล้ม แต่เพิร์ทก็ไม่ได้คิดอะไรรีบวางกาแฟและก้มลงไปช่วยเธอเพื่อที่จะนำตัวเธอนั้นลุกขึ้น

"อ๊ะ!!"

"เป็นอะไรไหมครับ"

แต่พอหญิงสาวเหงยหน้าขึ้นมามองทำเอาหนุ่มหล่ออย่างเพิร์ทนั้นถึงกับอึ้งและตาค้างเลยทีเดียว เพราะเธอคนนั้นแทบจะตรงสเป๊กเขาเลย ก่อนที่จะค่อยๆพยุงกันลุกขึ้นและถึงเวลาที่เสืออย่างเพิร์ทจะต้องนำเสน่ห์ขงเขาออกมาใช้บ้างแล้ว

“ขอโทษนะครับ เจ็บตรงไหนรึป่าวครับคุณ”เสียงของเขาดังขึ้นด้วยความเป็นห่วง มือหนาและอบอุ่นยื่นไปใกล้ๆ ราวกับอยากจะช่วย แต่ท่าทางของเขากลับดูลังเล เหมือนว่ากลัวว่าจะทำให้เธอรู้สึกไม่ดี หรืออาจจะเป็นเพราะความเคอะเขินในสถานการณ์นี้ที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เธอหันไปมองเขาแล้วยิ้มเล็กน้อย ปฏิกิริยาของเธอดูสงบแต่ในแววตากลับแฝงไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย รอยยิ้มที่ค่อยๆปรากฏบนใบหน้าเป็นการแสดงออกถึงความขอบคุณและความมั่นใจ

“มายด์ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ”เสียงของเธอนุ่มนวลและแผ่วเบา ความอบอุ่นแฝงในคำพูดเหมือนจะบอกให้เขาผ่อนคลายลง หลังจากการแสดงออกของเขาที่ดูเหมือนจะเป็นการแสดงความกังวลมากเกินไป เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ยังคงคงไว้ซึ่งมารยาทและความสุภาพในการกล่าวลาหมดทุกคำ

ตอนนั้นเองเพิร์ทถึงกับจะทรุดลงกับพื้นเพราะเขาคิดว่าเสน่ห์ที่เขาโปรยออกมานั้นไม่ได้ผลหรือเป็นเพราะอะไร แต่พอระหว่างที่หญิงสาวกำลังเดินผ่านเขาไปเพิร์ทจึงรีบจับแขนของเธอไว้ทันทีอย่างนุ่นนวล

“เดี๋ยวก่อนสิครับ รีบจังเลยนะ ว่าแต่…มีแฟนรึยังครับ”คำถามนั้นหลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ท่าทางของเธอดูอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความสนใจ สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอแต่ไม่กล้าแน่ใจว่าควรจะทำอย่างไรต่อดี ริมฝีปากยิ้มออกมาเล็กน้อยเหมือนว่ากำลังตั้งใจถามจริงๆหรืออาจจะเพียงแค่ลองหยอกล้อเล่นกันไปก่อน

เธอหันกลับมามองเขาด้วยสีหน้าที่แสดงถึงความขบขันและสงสัยในคำถามนั้น รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก ท่าทางเธอผ่อนคลายและเต็มไปด้วยความมั่นใจ ดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่เขาพยายามจะทำ แต่ก็ไม่ยอมให้ความรู้สึกตรงนั้นมากล้ำกราย

“นี่อ่อยใช่ไหมคะเนี่ย อือ… แลกไลน์กันไหมคะ”เธอตอบกลับอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม ริมฝีปากขยับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์และแฝงไปด้วยความสนุกสนาน คำพูดนั้นฟังดูเหมือนจะท้าทาย แต่แฝงไปด้วยความน่ารักที่ทำให้บรรยากาศดูผ่อนคลายและเต็มไปด้วยการเล่นสนุก

“ก็เอาสิครับ”เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ยืนยันถึงความเต็มใจที่จะเล่นตามน้ำไป คำตอบที่ออกจากปากของผมดูเหมือนจะไม่มีข้อกังขาอะไร ผมตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมา แต่ในแววตาของเขาก็มีแสงของความตื่นเต้นเล็กๆ ที่ทำให้รู้สึกว่ามันอาจจะเริ่มเป็นจุดเริ่มต้นของการทำความรู้จักกันมากขึ้น

แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าเสือ แต่เสือตัวนี้ทั้งหล่อและมีเสน่ห์เอามากๆเลยว่าได้ แถมใครมองก็ไม่ได้เพราะจะต้องตกอยู่ในมนต์ของภวังค์เสือหนุ่มอย่างเขานั้นเอง

หลังจากที่แลกไลน์กันนั้นทั้งสองก็ต่างแยกย้ายกันไป ผมที่เดินเข้าไปในร้านและสีหน้าท่าทางที่ดีใจเอาเป็นอย่างมากแต่ก็ต้องเก็บอาการ ทุกคนต่างมองผมที่เดินเข้ามานั้นอย่างแปลกประหลาดโดยเฉพาะไอ้ที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่นั้น ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปที่หน้าเคาร์เตอร์และจ้องมองผมอย่างมึนงง

“เป็นอะไรรึป่าวเพิร์ท มีอะไรปะ”ไทม์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใย สายตาของเขาจับจ้องมาที่ผมอย่างไม่วางตา ดูเหมือนจะมองเห็นถึงความผิดปกติบางอย่างในท่าทางของผม ทั้งที่ผมพยายามจะทำตัวปกติแต่เขาก็ยังคงไม่ปล่อยผ่านไปง่ายๆ

“ป๊าววว ไปทำงานเหอะเดี๋ยวไอ้พี่ตี๋ก็ตัดเงินเดือนหรอก”ผมตอบไปอย่างพยายามทำให้มันดูธรรมดา ทั้งที่ในใจจริงๆแล้วรู้สึกถึงความยุ่งเหยิงและวุ่นวายที่กวนใจ ไม่อยากให้เขาตั้งคำถามมากไป

“ไม่เป็นอะไรแน่นะ”ไทม์ยังคงไม่ยอมแพ้คำถามนี้เหมือนเป็นคำพูดที่แฝงไปด้วยความกังวลและเขายังยืนอยู่ข้างๆไม่ยอมไปไหน ดูเหมือนจะรอคำตอบที่ชัดเจนจากผม

“เอ่อ กูไม่ได้เป็นอะไร ไปทำงานของมึงไป”ผมตอบกลับไปแบบรีบร้อน พยายามผลักดันให้เขาไปจากตรงนี้ แต่ในน้ำเสียงนั้นมันกลับแฝงไปด้วยความเหนื่อยล้าและไม่อยากให้ใครมารบกวน การที่ไทม์ยังไม่ยอมไปทำงาน ทำให้ผมรู้สึกกดดันขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็รู้ดีว่าเขาทำแบบนี้เพราะห่วง

ผมตอบกลับเกมเองด้วยน้ำเสียงที่เริ่มดูโกรธเคืองขึ้นทุกที ก่อนที่เหนือเองจะเดินกลับไปทำงานเพราะไม่อยากเห็นผมนั้นจะต้องมาโกรธหรือโวยวายอะไรมาก คนรอบข้างของเขาก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่ซุบซิบกันไปโดยเฉพาะตี๋ที่เดินบ่ายเบี่ยงไปหาเหนือและพยายามผลักดันให้ไอ้เกมนั้นเข้าไปหาผมอีกครั้ง

“เห้ยย ไอ้ไทม์ ไอ้เพิร์ทเป็นอะไรวะ”เสียงของพี่ตี๋ดังขึ้นด้วยความตกใจและสงสัย เขาก้าวเข้ามาใกล้ไทม์ ริมฝีปากขมวดเข้าหากันเหมือนจะรู้สึกถึงบางอย่างที่ผิดปกติในท่าทางของผมแววตาของเขาจับจ้องไปที่ไทม์รอคำตอบอย่างคาดหวัง

“ไม่รู้สิครับพี่ ผมเข้าไปถามมันก็โมโหผมอ่ะ”ไทม์ตอบไปด้วยน้ำเสียงที่ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยและความไม่แน่ใจ รู้สึกถึงความลังเลในคำพูดเขาเคยพยายามถามไปแล้ว แต่การตอบกลับจากผมทำให้เขารู้สึกไม่อยากเข้าไปยุ่งอีก

“มึงลองเข้าไปถามมันอีกครั้งดิ”พี่ตี๋ยังคงไม่ยอมแพ้ เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกดดัน เหมือนอยากให้ไทม์เข้าไปทำอะไรสักอย่างดูเหมือนเขาจะไม่ยอมให้เรื่องนี้ผ่านไปง่ายๆและอยากได้คำตอบจากผมให้ชัดเจน

“ไม่เอาพี่ตี๋ เดี๋ยวมันก็ดุผมอีกหรอก”ไทม์ตอบกลับทันทีพร้อมกับทำท่าทีลังเล รอยยิ้มที่ปากไม่เต็มที่แสดงออกมาอย่างไม่อยากเข้าไปยุ่งกับผมอีกครั้ง ดูเหมือนเขาจะรู้ดีว่าผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัว

“มึงอยากรู้อะไรมาถามกูเองไหมพี่ตี๋ อย่าไปยุ่งกับมัน เห็นไหมว่ามันทำงานอยู่นะ”คำพูดของไทม์ทำให้พี่ตี๋นิ่งเงียบไปชั่วขณะ แววตาของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย มองไปที่ผมที่กำลังทำงานอย่างจริงจัง รู้สึกถึงความไม่ควรไปกวน แต่ในใจลึกๆเขาก็ยังค้างคาอยากรู้ว่าผมเป็นอะไร

และจู่ๆก็ได้มีเสียงที่ดุดันและน่ากลัวที่ดังขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่ทุกคนจะเดินกลับไปทำงานของใครของมัน พอเวลาผ่านมาได้ไม่นานเกมก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้งเพราะผมได้เป็นคนเดินมาเสิร์ฟของหวานให้ลูกค้าเองและลูกค้าคนนั้นทั้งสาว สวย และน่ารักมาก จะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากมายด์คนที่เพิร์ทนั้นได้เดินชนเมื่อกี้นี้เอง เกมได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆและไม่ได้จะพูดอะไรเพราะเกรงว่าเพิร์ทจะดุเขาอีกครั้ง

หลังจากนั้นเองในช่วงเวลาบ่าย ก็ได้มีลูกค้าเริ่มทะยอยเข้ามาในร้านกันอย่างแน่นแฟ้นและในระหว่างนั้นที่เกมกำลังจะมารับออเดอร์ของโต๊ะกลุ่มหนึ่ง ท่าทีของชายหนุ่มรูปร่างกำยำ สูง หล่อ เข้ม ก็ได้แต่มองเหนือตั้งแต่เข้ามาในร้านแล้ว 

สามีอย่างผมที่เริ่มสับสนแบบนั้นก็ได้แต่จับจ้องมองไปแต่ก็ไม่ได้จะพูดอะไรมากและยังคงยืนชงกาแฟของเขาไป

“อ่านี่ไอ้เกม เอาไปเสิร์ฟ”