ep.8 ป่วย?

หลังจากเมื่อคืนจนเช้าวันต่อมาในฤดูฝนและอากาศที่หนาวเหน็บพร้อมกับชายหนุ่มอย่างผมที่ตามหาบัตรและข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับสวนสนุกจนเพลิดเพลินและทำเอาไข้ผมขึ้นนอนโทรมเลยทีเดียวเขาไม่แม้แต่จะลุก ลืมตา หรือพูดอะไรออกมาเลยผมจึงไม่ได้สนใจและนอนต่อ

ส่วนทางเกมนั้นที่ไม่รู้ว่าผมป่วยอยู่จึงเดินไปเข้าห้องนํ้าทำธุระส่วนตัวและออกไปทำอาหารตามปกติของเขา แต่เขารู้สึกแปลกๆเกี่ยวกับผมเขาจึงเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ขาเรียวยาวสาวเท้าเดินไปหยิบรีโมทแอร์ขึ้นมาปรับอุณหภูมิของห้องและมาที่เตียงนอนเพื่อเปิดผ้าห่มที่ผมเองได้คลุมโปล่งไว้ก่อนที่จะส่งมือหนาของเขาไปแตะตัวผม

“เพิร์ท ตื่นได้แล้วมึง สายแล้วนะเดี๋ยวไปร้านสายหรอก เชี้ย!! ทำไมมึงตัวร้อนขนาดนี้วะ”

“อะไรวะเกม กูไม่ได้เป็นอะไรเว้ย”

“ไม่เป็นเชี้ยไรตัวร้อนขนาดนี้วะเพิร์ท ปะไปหาหมอ”

“อื้อ~~~ กูไม่ไปอ่ะ กูไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ มึงไปทำงานเหอะ”

“มึงนี่มัน….. ดื้อจริงๆไอ้เพิร์ท”หลังจากนั้นเองเกมก็เดินออกไปที่ระเบียงเพื่อจะคุยโทรศัพท์ใครบางคน แต่เขาก็ไม่ได้จะสนใจเพียงเพราะคิดว่าเกมเองคงโทรบอกพวกตี๋ ก่อนที่ผมจะค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นพิงกับเตียงแต่ยังไม่ทันไรเขาก็ต้องตกใจกับเสียงของเกมที่โวยวายอยู่ข้างนอกทำเอาไข้ของผมเองกระโดดเต้นหายไปแล้วมั้ง

“ห๊ะ!! อะไรนะพี่ มันจะชักหรอ แล้วผมต้องทำไงอ่าพี่พาไปส่งโรงพยาบาลเลยปะ”ตอนนั้นเองที่จู่ๆผมก็เกิดมีอาการชักขึ้นมา ร่างกายของเขาเริ่มแข็งมาก แขนขาเริ่มเกร็งพร้อมกับการกระตุก ร่างบางเองพยายามควบคุมและบังคับตัวเองแต่ก็ต้องพ่ายแพ้จนกระทั่งเกมเองที่วางสายจากตี๋และรีบวิ่งเข้ามาหาผมก่อนที่จะใช้มือของเขาเองนำเข้ามาในปากของผมเพื่อที่จะให้กัด แต่ซึ่งวิธีนี้ผิดมาก

“เพิร์ท เป็นไรวะ โอ้ยยยยยยย”หลังจากที่ชักเกรงไปได้ไม่นานร่างกายก็ได้หยุดลงและสลบไสลไปในที่สุด คนตัวสูงที่กห็นว่าน่างบางของเขานั้นสลบไปแล้วจึงอุ้มผมขึ้นไปในท่าเจ้าสาวเพื่อที่จะนำตัวเขาเองไปให้คุณหมอรักษาและมีทั้งตี๋ เนม ไทม์ที่มาดูแลผมด้วยเช่นกัน

แต่ไม่นานทั้งสามก็ต้องกลับไปเฝ้าร้านต่อมีเพียงเกมที่ยังคงนั่งเฝ้าผมไปจนกระทั่งฟุงหลับไปที่ข้างๆเตียงของผมพร้อมกับมือหนาที่จับมือบางอย่างผมไว้ไม่ยอมปล่อย

จนเวลาผ่านไปได้ประมาณ20นาที ผมนั้นที่พึ่งได้สติขึ้นมาผมส่งสายตามองไปรอบๆห้องและพบว่าตัวเองได้นอนอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยก่อนที่จะค่อยๆหันไปมองไอ้ขี้เซาที่นอนเฝ้าผมเอง

ผมนำมืออีกข้างของเขาไปจับที่หัวของไอ้เกมอย่างเบาๆและนุ่มนวลแต่ดูเหมือนว่าเขานั้นจะเริ่มรู้สึกและรีบลุกขึ้นมาทันที

“อ้าววเพิร์ทฟื้นแล้วหรอ เป็นไงบ้าง”

“กูไม่เป็นไรแล้ว แต่ปวดหัวนิดหน่อยว่ะมึง”

“หมอครับคนไข้ห้อง402ฟื้นแล้วครับ"ผมที่พึ่งตื่นด้วยความงัวเงียพอสายตาที่สะดุดเข้ากับมืออีกข้างของคนข้างกายจึงรีบจับขึ้นมาดูทันทีอย่างนุ่มนวล ผมรู้ได้เลยว่าแผลนี้คงเป็นเหตุการณ์ของเขาแน่นอน ส่วนทางเกมนั้นที่ตกใจมากกับการกระทำของผมที่แสดงออกมาอย่างนี้จึงยิ้มออกมาเบาๆก่อนจะทำหน้าตึงของมันหนาเดิม

“มือมึงไปโดนอะไรมา เจ็บไหมวะ”

“แค่นี้เอง กูไม่เจ็บหรอก”

//ก๊อกๆๆๆ

หลังจากสิ้นประโยคของเขาจู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาก่อนที่หมอและพยาบาลจะเดินเข้ามาตรวจร่างกายของเขาตามปกติและเดินออกไปตรวจร่างกาย ดูแลคนไข้คนอื่นต่อ

คนตัวสูงค่อยๆเดินเข้ามาหาผมก่อนที่จะใช้มือของเขาแตะที่หน้าผากของผมทำเอากวางน้อยนั้นกระโดดโลดเต้นไปมาอยู่ในอกพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มแดงระเรือขึ้นเรื่อยๆเพราะเสียอาการจากการกระทำของเกมเอง

สองสายตามาประจบกันก่อนที่เขานั้นจะส่งรอยยิ้มมาให้คนใต้ล่าง เขาจึงหันไปทางอื่นแทนพร้อมกับลิ้นที่ดันกระพุงแก้มแก้เขิน

“ตัวก็ไม่ร้อน แต่หน้าแดงมากเลย หึ ไอ้ดื้อ :)”

“ก็กูเป็นไข้ไงมึง”

“หิวยังเดี๋ยวกูลงไปหาอะไรมาให้ทานมึงไม่ชอบข้าวต้มนิ”ผมตอบกลับด้วยการพยักหน้าพร้อมกับมือที่วางไว้บนหน้าท้องเพื่อแสดงอาการบอกว่าหิวมากๆแล้วก่อนที่ไอ้เกมจะเดินออกไปซื้อของให้เขาเอง ผมถอนหายใจเฮือกหนึ่งก่อนที่จะพรึมพรำกับตัวเองไปแต่ก็ทำให้คิดถึงเรื่องเมื่อกี้ไม่ได้ เขาเองที่ไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มานานแล้วสาวๆที่ควงก็ไม่ได้จะใจเต้นเหมือนกับเหนือเลยแม้แต่น้อย

“นี่…..กูชอบไอ้เกมหรอวะ แต่มันเป็นผู้ชายนะเว้ย แต่…..ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่หว่าเดี๋ยวนี้ชายรักชายก็เยอะจะตายกูควงมันเป็นแฟนคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง เอาไงดีวะกู”หลังจากที่พรึมพรำกับตัวเองจบผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและแชทคุยกับมายด์อย่างปกติและหวานแหววแต่ก็มีบางคราวที่ทำให้เขาคิดถึงเรื่องเขาและเกมเองเมื่อกี้จากที่สับสนอยู่แล้วยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่ ก่อนที่เกมเองจะเดินหอบข้าวของเข้ามาในห้องผมจึงวางมือถือลงและกันมาสนใจอาหารแทน

“โหไอ้เกมมึงซื้ออะไรมาเยอะแยะวะ”

“มึงไม่ชอบข้าวต้มกูเลยซื้ออย่างอื่นมาแทนนี้ หมูผัดขิงบรรเทาอาการหวัด นี่น้ำขิง และนี่ขนมเค้กนี้ไม่หวานและดีต่อสุขภาพมากๆกูซื้อมาเอาใจมึงเลยนะ”

“ขอบใจมึงนะเกมที่ทำเพื่อกูขนาดเนี่ย”

“ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเป็นผัวเมียกันไง”ทุกครั้งผมจะต้องขัดมันตลอดแต่ทำไมตอนนี้ผมทำได้แค่หัวเราะอยู่ในคอพร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งไปให้มัน ไอ้เกมเองป้อนข้าวป้อนนํ้าและขนมให้ผมเสร็จก่อนที่ทั้งสองนั้นจะเดินทางพากันกลับคอนโดเพราะอาการของเขาไม่ค่อยน่าเป็นห่วงสักเท่าไหร่

พอถึงห้องก็เย็นพอดีเกมจึงเดินไปที่ครัวเพื่อจะทำอาหารให้ผมกิน ส่วนผมก็เดินที่โซฟานอนมองไอ้ที่ทำกับข้าวให้เขาอยู่จึงทำได้แค่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเพื่ออำพลางอาการเขิลของเขา

“มามึงทานข้าวเดี๋ยวกูป้อนเอง”

“ไม่เป็นไร มึงก็ทานของมึงเหอะ ไม่หิวไง”

“ป้อนให้มึงเสร็จให้มึงทานยาแล้วค่อยๆทาน อ่าอ้าปาก”ตอนนั้นเองคำพูดของไอ้เกมที่ทำเอาผมนั้นต้องสะดุด ผมใช้มือบางของเขาจับมือหนาไว้ก่อนที่จะพยายามพูดอะไรออกมา แต่ทางเกมเองไม่ยอมพยายามจะป้อนข้าวให้เขา ผมเลยต้องจำยอมทานก่อนที่จะพูดอะไรออกมา

“มึงไม่ต้องดีกับกูขนาดนี้ก็ได้นะเว้ย ดูแลตัวเองบ้าง เดี่ยวมึงก็ล้มป่วยหรอก”

“ถ้ากูล้มป่วยมึงต้องดูแลกูนะ”

“ก็ต้องดูแลดิวะ มึงคือคนของกูเลยนะเว้ย”

“ตอนมึงชัก มึงหัวฟาดมารึไง”เกมที่พูดกำกวมและเริ่มทำสีหน้านอยๆคงเพราะก่อนหน้านี้ผมแสดงการกระทำก้าวร้าวใส่เขาไปมากจนเกินไป แต่จู่ๆเขาเองก็กลับกลายมาพูดดี เหมือนอย่างกับคนละคนเลยทีเดียวจึงทำให้ผมเองรู้สึกผิดมาก จึงแสยะยิ้มไปที่หนึ่งพร้อมกับมือบางๆของเขาขยี้หัวไอ้เกมไปพลางๆ

“กูไม่ได้ล้มหัวฟาดหรอก แต่มึงคือเด็กกูไง กามเทพส่งมึงมาให้กู ฉะนั้นมึงก็คือคนของกูเข้าใจไหม”

“เอ่อเข้าใจแล้ว มึงนั่นแหละเด็กกู ทานข้าวเลย แล้วจะได้ทานยา ไอ้เด็กดื้อของกู”

และตอนนั้นแหละคำพูดของมันทำเอาผมหุบยิ้มไม่ได้เลยทีเดียวผม หลังจากที่ทั้งสองนั้นทานข้าวกันจนอิ่มท้องป่องพวกเขาก็ต่างช่วยกันทำความสะอาดก่อนที่จะแยกย้ายกันไป

ผมที่เดินไปอาบน้ำก่อนที่จะเดินมานั่งเล่นโทรศัพท์ที่เตียงอันกว้างใหญ่และแสนนุ่มหนาของเขาพร้อมกับลมเย็นของแอร์บวกกับบรรยากาศภายนอกที่เล็ดลอดเข้ามาภายในห้องและผ่านยังร่างบางที่นอนอยู่

แต่หลังจากนั้นได้ไม่นานเกมก็เดินออกมาพร้อมกับกางเกงขายาวของเขาและผ้าเช็ดผมของเขาเอง ก่อนที่จะเดินมาที่เตียงและมุดผ้าห่มเข้าไปนอนอยู่เคียงข้างผม

ร่างบางที่เริ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเองว่าตัวเขานั้นได้ชอบพอกับเกมรึป่าวพอโดนแบบนี้มันก็ทำให้เขาเองแน่ชัดได้เลยว่าตัวเขาเองได้หวั่นไหวกับเกมแล้ว แก้มนุ่มทั้งสองข้างค่อยๆแดงขึ้นทีละน้อยก่อนที่คนตัวสูงจะเหลียวมองร่างบาง และทำท่ามึนงง

“เป็นเชี้ยไร”

“ตัวมึงร้อนอีกแล้วหรอวะ กูว่ามึงรีบนอนเหอะนี่ดึกละนะ หน้าแดงหมดแล้ว”

//เชี้ยไรวะเนี้ย ไม่ได้ๆ น้องมายด์พี่ขอโทษ

“หรอวะ สงสัย…..ยาคงเริ่มออกฤทธิ์อ่ะมึง ไม่มีอะไรหรอก มึงอ่ะทำไมไม่ใส่เสื้อ นี่อากาศก็เย็นนะเว้ยเดี๋ยวก็เป็นไข้หรอกนอนกับกูอีก”

“กูไม่เป็นอะไรหรอก กูแค่ร้อนว่ะ”จากนั้นเองที่เขินกันไปกันมาทั้งสองก็ต่างก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ไป แต่ก็แอบมีมองกันบ้างอย่างเป็นห่วงโดยเฉพาะผมเองที่แอบมองพร้อมกับอาการเขินของเขาเองจึงทำให้เกมนั้นตกใจมาเป็นบางคราวก่อนที่จะเริ่มแยกย้ายกันปิดไปนอนหลับไหลไปในค่ำคืนราตรีอันแสนหวาน