15-ทำไมดื้อ

กรงรักราชาโจร

ตอนที่ 15 (ทำไมดื้อ)

"เธอจะบ้าเหรอ!!...หนีไม่ได้ ถ้าเธอหนีฉันก็ถูกอูฐเหยียบตายสิ ห้ามออกจากกระโจมนี้ หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ให้ไป" ซัลมารีบวิ่งไปกางแขนดักหน้าไว้ทันทีด้วยความตกใจ การที่ได้ยินจัสซีเนียว่าไปแบบนั้นทำให้เธอนึกกลัวกับบทลงโทษที่จาห์มาล์กล่าวทิ้งท้ายไว้ก่อนไป

"............" แต่คนดื้อก็ไม่ยอมฟัง ยังดันทุรังเดินหลบไปอีกฝั่ง ไม่พูดจากหรือให้ความสนใจกับซัลมาสักนิด

"จัสซีเนีย! ฟังกันบ้างสิ" แต่ด้วยคำสั่งที่น่าเกรงขาม ทำให้ซัลมาต้องใช้ความพยายามเหนี่ยวรั้ง วิ่งไปยังประตูดักทางไว้

"หลบไป!" เสียงแข็งกร้าวตะเบ็งขู่ ประกอบด้วยสายตาดุเพ่งพิศจ้องมองอย่างไม่นึกกลัว

"ฟังฉันนะจัสซีเนีย...เธอไม่มีทางหนีออกไปจากที่นี่ได้ โดยที่ยังมีลมหายใจ คนมากมายรายล้อมที่นี่อย่างหนาแน่น ถ้าใครจะออกไปจากที่นี่ได้ มันผู้นั้นจะออกไปโดยที่ไร้ลมหายใจ...แม้จะหนีไปพ้นเขตนี้ยังไงก็ถูกตามตัวจนเจออยู่ดี" ซัลมาพยายามหว่านล้อมด้วยคำพูด หวังให้คนดื้อรั้นเข้าใจ

"มันต้องมีสักทางให้ฉันหนี.....อยู่ก็เหมือนตายอยู่ดี" แต่มันกลับเหมือนจะไม่เป็นผลเอาเสียเลย

"โอ้ย!! ทำไมดื้อแบบนี้นะ" จนซัลมาต้องใช้สองมือกุมหัวด้วยความกลัดกลุ้ม เพราะพูดยังไงจัสซีเนียก็ไม่มีทีท่าจะฟังเอาเสียเลย

"พวกมันไม่อยู่ นี่คือโอกาสของฉัน" จัสซีเนียที่ชะโงกคอมองออกไปด้านนอก ไร้เวรยามเฝ้าหน้าประตู แต่หล่อนหารู้ไม่ว่า คนเหล่านั้นแค่ไม่อยู่ในกรอบสายตา

"งานนี้ตายหมู่แน่ ๆ" ซัลมากลัดกลุ้มจนแทบอยากกัดลิ้นตาย เมื่อห้ามยังไงจัสซีเนียก็ไม่มีท่าทีจะฟัง

("จะไปไหน!")

กึก! หล่อนแทบชะงักขาไม่ทัน เสียงกร้าวแผดดังมาจากมุมลับสายตา ทำเอาหัวใจดวงน้อยของจัสซีเนียเต้นโครมคราม

"นั่นไง หาเรื่องให้เราแท้ ๆ ถ้าพวกนี้รายงานนายท่านฉันต้องโดนอูฐเหยียบตายแน่นอน"

เสียงเหี้ยมทักท้วง เพียงจัสซีเนียก้าวขาได้เพียงสามก้าวเท่านั้น นั่นทำให้ซัลมาต้องรีบวิ่งไปประกบทันที หล่อนก็กลัวในบทลงโทษอันโหดเหี้ยมเช่นกัน ทุกคนล้วนกล่าวขานถึงความโหดร้ายของผู้เป็นนายว่าจริงจัง และไร้ความปรานี ไม่ยอมปรนแม้จะอ้อนวอนเพียงใด คำไหนคำนั้นไม่มีเปลี่ยนแปลง หากผู้ใดฝ่าฝืนคำสั่ง

"นางแค่ละเมอเท่านั้น นางป่วยอยู่ สติเลยเลอะเลือนไปหน่อย...ไปกันเร็วเข้า เดี๋ยวเราเอาน้ำให้ดื่มนะจะได้สดชื่น" ซัลมาแก้ต่างอย่างเลิ่กลัก ก่อนจะลากแขนจัสซีเนียเข้ามาในกระโจมดังเดิม

"นี่!" จัสซีเนียทมึงตาใส่ด้วยความขุ่นเคือง เมื่อซัลมาพากลับเข้ามายังสถานที่เดิม

"เกือบตายแล้วไหมล่ะ ก้าวขาออกจากกระโจมก็กลัวนายท่านจะแย่แล้วนะ เห็นไหมฉันบอกเธอแล้ว ว่ายังไงก็ไม่พ้นสายตาคนเหล่านั้นไปได้" ซัลมาว่าขึ้น

"ต้องทำยังไงดีนะ" จัสซีเนียเดินวนไปมาภายในกระโจมที่พักอย่างใช้ความคิด หล่อนจะไม่ยอมแพ้และจะต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้จนได้

"ทางที่ดีคืออยู่เฉย ๆ หากยังอยากมีชีวิตอยู่" ซัลมาที่นั่งกุมขมับเอ่ยอีกครั้ง

"ฉันว่าต้องมีสักโอกาสแหละที่ต้องหนีได้ พระผู้เป็นเจ้าไม่ใจร้ายกับฉันหรอก"

"วุ่นวายไปถึงพระผู้เป็นเจ้านะเธอเนี่ย....มา ๆ กินข้าวดีกว่า ฉันหิวไส้จะขาดอยู่แล้ว"

ยังมีความคิดเฉกเช่นเดิมอย่างไม่ท้อถอย จนซัลมาหมดวาจาจะพูดต่อ ดึงแขนหล่อนให้นั่งลงเคียงข้าง เมื่อสายตาเห็นแม่ครัวเดินเข้ามา กอปรกับถาดอาหารในมือ...