บทที่ 23...กฎก็คือกฎ

ก่อนเขาจะละจากชั้นจอดรถ เขาเดินไปเตะล้อรถคันเล็กของอรดีเพื่อความสะใจ แล้วจึงอาศัยลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของตึก ตรงกลับเข้าห้องพักของตนเอง ไม่วายที่จะแฉลบตาไปมองห้องข้าง ๆ เขาถอนหายใจหงุดหงิดก่อนเปิดประตูเข้าไปในห้อง แล้วก็เดินตึงตังไปทิ้งตัวนอนลงบนโซฟานุ่ม มุดหน้าจมลงในหมอนอิงใบใหญ่

“เฮ่อ....จะตีสองอยู่แล้ว ยังไม่กลับมาอีกเหรอ ไอ้นภดลมันเลี้ยงลูกยังไงวะ!!!”

ในที่สุด ภาคินพกความกังวลใจเข้าไปฝันต่อ…เขาเผลอหลับสนิท แล้วก็ฝันเห็นหญิงสาวมีเขา ดวงตาแดงก่ำตามฆ่าเขาไม่หยุด ฝันอันโหดร้ายทารุณ เขากลายเป็นอาหารอันโอชะของนางปิศาจที่หน้าตาเหมือนอรดีเปี๊ยบ

ภาคินสะดุ้งตื่นอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตูหนัก ๆ

ประตูถูกเคาะแบบรัวราวกับจะหาเรื่อง…เจ้าหนุ่มร้องคำรามในคอขณะดีดตัวขึ้นยืน เบนสายตาไปมองนาฬิกาติดฝาผนัง…ตีห้าครึ่ง…

“ให้ตายเหอะ ใครอยากตายป่านนี้เนี่ย” เลือดไหลวนวิ่งลู่ทั่วเรือนร่างหนุ่มแน่น เขาพกพาใบหน้าเหี้ยมเกรียมไปเปิดประตู เพราะตั้งใจจะเคาะหัวกบาลไอ้คนเสียมารยาทให้มันรู้จักความเจ็บปวดเสียบ้าง

ครั้นประตูถูกผลักออก คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าส่งรอยยิ้มยียวนกวนประสาท กลิ่นเหล้ากลั้วกลิ่นน้ำหอมคลุ้งจนเขารู้สึกได้

“อ้าว...คุณเองเหรอ” อรดียังอยู่ในชุดเดิม แก้มนวลแดงก่ำ ฉ่ำพอๆกับดวงตาหวานเยิ้ม ผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนไปตบตีกับใครมา ดูจากสภาพก็รู้แล้วว่าเมื่อคืนคงดื่มหนัก เขาก้มลงมองที่ปลายเท้าของเธอ มีกระเป๋าเสื้อผ้าวางอยู่ด้วยหนึ่งใบ

“ฉันจะไปทำงานต่างจังหวัดสองสามวัน ก็เลยแวะมาบอกคุณไว้ก่อน เดี๋ยวจะหาว่าฉันเบี้ยวคุณ”

ภาคินมองเธอตาเขียว รู้สึกว่าหูมันอื้อๆพิกล

“ไปทำงานอะไรมิทราบ หรือว่า จะแอบไปเที่ยวกับแฟนคุณกันแน่”

อรดีหัวเราะคิก ส่ายหน้าช้า ๆ

“ทำไมฉันต้องแอบด้วย ไปเที่ยวกับแฟน ไม่ได้ไปเที่ยวกับชู้สักหน่อย” แล้วทำหน้าบู้บี้ ปั้นปากหยันๆก่อนจะก้มลงหยิบกระเป๋าเสื้อผ้า ยืดตัวตรงอีกที ใช้มือที่ว่าง จิ้มนิ้วชี้ไปกลางหน้าอกเขา “เรื่องของเรื่องก็คือ ฉันจะขอให้คุณช่วยลดดอกเบี้ยให้ฉันสักสามวันในช่วงที่ฉันไม่อยู่กรุงเทพฯจะได้ไหมล่ะ”

คราวนี้เป็นเจ้าหนี้ที่ปั้นปากจนเป็นเกลียวเสียเอง แล้วแสยะยิ้ม

“คุณคิดจะลูกไม้กับผมเหรอ”

“ลูกไม้อะไรของคุณ ก็ฉันไปทำงานจริงๆนี่นา ไปไกลมากด้วย คุณจะให้ฉันทำยังไง แล้วไอ้งานนี้เนี่ยนะมันจะทำให้ฉันได้เงินก้อนโตด้วย ฉันจะได้เอามาผ่อนจ่ายให้คุณไง คุณน่าจะพอใจนะ ที่ฉันลงทุนทำเพื่อคุณขนาดนี้”

“งานอะไรของคุณ ได้เงินก้อนโต”เขาอดสงสัยไม่ได้…เงินก้อนโต สำหรับเขา ต้องงานผิดกฎหมายเท่านั้น “คุณกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่”

“ฉันไม่จำเป็นต้องรายงานคุณหรอก คุณแค่นอนรอรับเงินก็พอแล้ว” เธอมองหน้าเขา เขาเองก็มองหน้าเธอ นิ่งไปนาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ตกลงว่าไง คุณจะอนุมัติไหม”

ภาคินส่ายหน้าไปมาช้าๆ

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ชอบให้ใครเอาเปรียบ คุณขาดเท่าไหร่ก็ต้องชดใช้เท่านั้น จำไว้นะ ทำธุรกิจกับผมน่ะ กฎก็คือกฎ ไม่มีระบบหยวนให้เสียการปกครองหรอก”

อรดีถึงกับอุทานในคอ

“กฎก็คือกฎ…ชิชะ” ชักสีหน้าไม่พอใจ แล้วเจ้าหล่อนตั้งท่าจะหัน

“เดี๋ยว!”

“อะไรอีกล่ะ นี่ฉันกำลังรีบนะ ถ้าฉันไปไม่ทันเวลานัดขึ้นมาล่ะก็”

“คุณยังไม่จ่ายของวันนี้เลย อย่ามาตีหน้าซื่อแม่ตัวร้าย”

อรดีอมลมจนเต็มกระพุ้งแก้ม สะกดกลั้นใจแล้วก็กระโตงขึ้นจูบปากร้ายๆของเขาเสียเองเพื่อตัดปัญหาให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราว เธอผละออกอย่างรวดเร็วไม่ทันได้รู้รส แล้วก็รีบจ้ำอ้าวเดินออกจากหน้าประตูไปราวกับหายตัวได้ คนถูกจูบยังยืนนิ่งอึ้งตรงที่เดิมเพราะความตกใจแล่นลามไปทั้งตัว กว่าจะได้สติ เธอก็หายลับไปแล้ว

“ผู้หญิงบ้าอะไรวะ”

ดวงตาคมกริบกระตุกรอยบางอย่าง…เลือดมันสูบฉีดผิดปกติจนทำให้หน้าแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขาปิดประตูกลับเข้าไปนั่งในห้อง ใจเต้นระรัวไม่หายหากแต่พยัยามข่มเอาไว้ สักพักก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่ใช้งานเป็นประจำ

“เช็ค ตามแม่ดาราเจ้าเล่ห์นั่นไป ทุกฝีก้าว อย่าให้คลาดสายตา แล้วก็รายงานฉันตลอดเวลาด้วย เข้าใจไหม”

ภาคินนั่งสูบบุหรี่ต่ออีกพักหนึ่งเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ประหลาดที่ก่อตัวกรุ่นในใจ จบมวนที่สามเขาทิ้งก้นบุหรี่ลงในแก้วเหล้า แล้วก็เข้าห้องนอน อาบน้ำลวกๆ ก่อนจะหยิบสบู่มาทา เขาชะงักและหน้าแดงด้วยความอายเมื่อนึกถึงคำพูดของเธอ จึงขว้างทิ้งเสีย เขาไม่สะอาดสักเท่าไหร่หรอกตอนออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสูทสีดำ สีที่เข้ากับชีวิตเขาที่สุด

เจ้าพ่อวัยสามสิบเดินทางออกจากคอนโดมิเนียมพร้อมลูกน้องนับสิบ เพื่อไปยังบ้านใหญ่หลังหนึ่งบริเวณชานเมือง เพื่อพบปะสังสรรค์กับคนในวงการเดียวกัน พร้อมกับประชุมหารือเกี่ยวกับธุรกิจ

“สายรายงานเข้ามาแล้วครับผู้กอง วันนี้น่าจะมีการตกลงซื้อขายยาเสพติดล็อตใหญ่ที่บ้านของเสี่ยภูวนัย เจ้าของผับและโรงนวดที่เราส่องอยู่”

พีระนันทน์ลุกขึ้นยืนจากหลังโต๊ะ หันไปหยิบแฟ้มเอกสารหนึ่งมาเปิดประกอบคดี

“นี่ก็แสดงว่าอิทธิพลของไห่ปิงกำลังแผ่ขยัยมาถึงกรุงเทพฯแล้วจริงๆ”

“ครับ” หมวดพงษ์ มือปราบคู่ใจให้ข้อมูลต่อ “ตอนนี้ไห่ปิงมันส่งลูกชายมันขึ้นแท่นกุมอำนาจเบ็ดเสร็จทั้งหมด ส่วนตัวมันยังหายเข้ากลีบเมฆ สายของเรารายงานว่าตอนนี้ นายภาคินอยู่ที่กรุงเทพฯครับ ช่วงนี้ก็เลยมีงานให้เราทำกันจนวุ่นเลย”

พีระนันทน์วางสองมือลงบนโต๊ะ แววตาเคืองขุ่น

“นายภาคิน สราญรมย์วณิชเหรอ คนที่มาแทนไห่ปิง”