บทที่ 22...เสแสร้ง

ท่าทางของเจ้าพ่อภาคินแตกต่างลิบลับกับทุกครั้งที่เธอเจอ เขามาในมาดของหนุ่มสังคมที่ดูหรูไปทั้งตัว แม้แต่ท่วงท่าก็ยังดูสุภาพนุ่มนวล ยิ้มตลอดเวลายามปรายตามองหญิงสาวที่ควงมาด้วย

“ปารดา...ฉันตาฝาดไปรึเปล่าเนี่ย”

หนุ่มสาวที่เพิ่งก้าวเข้ามาใหม่ก็เป็นที่จับตามองของคนไม่น้อยไปกว่าคู่ของนางเอกเช่นกัน ด้วยความโดดเด่นของชายหนุ่ม ราวกับเขาเป็นเทพบุตรจากดินแดนอันไกลโพ้น ดวงหน้าเหี้ยมเกรียมเฉยชาก็จริงอยู่ แต่มุมปากของเขาบอกความหมายบางอย่างได้ชัดตา ความพึงพอใจที่ถูกจ้อง อีกทั้งนางร้ายอย่างปารดาก็ใช่จะมีชื่อเสียงน้อยเสียเมื่อไหร่ ยิ่งเป็นบุตรสาวของนายตำรวจระดับสูงด้วยแล้ว มันยิ่งกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นให้คนทั้งเมืองอยู่แล้ว

เจ้าหนุ่มที่มาด้วยล่ะเป็นใคร!

นี่คงเป็นคำถามที่ผุดพราวอยู่ในใจของทุกคนที่พบเห็น…คงมีเพียงอรดีคนเดียวกระมัง ที่มั่นอกมั่นใจว่ารู้จักหมอนี่ดียิ่งกว่าใคร ท่าทางของภาคินเวลาพูดคุยกับปารดามันทำให้อรดีรู้สึกขัดตาอย่างไรบอกไม่ถูก

“เสแสร้ง ไอ้คนป่าเถื่อนเอ๋ย คิดเหรอว่าจะหนีตัวเองพ้น”

นางเอกแอบแบะปาก กลิ้งตาไปมาขณะยกแก้วไวน์ขึ้นซดรวดเดียวหมด แล้วลุกลาจากโต๊ะแสนหวาน ทำตัวลีบ ๆ แอบเดินย่องออกจากร้านไปในที่สุด…ภาคินปรายหางตาไปมองแม่นางเอกตัวแสบจนกระทั่งเธอพ้นจากประตูไป จึงหันกลับมาจ้องปารดาอีกครั้ง ด้วยดวงตาสุกหวาน จนเจ้าหล่อนรู้สึกอาย

“คุณภาจ้องดาทำไมคะ หรือว่ามีอะไรติดที่หน้า”

“มีครับ”

“เหรอคะ” ปลายนิ้วมือแตะที่แก้มตัวเอง “ตรงไหนเหรอคะ”

“ทำยังไงก็เอาไม่ออกหรอกครับ เพราะที่ติดอยู่บนหน้าคุณดา มันคือความสวยไงครับ”

“คุณภานี่”

ปากหวานเสียจนเขาเองก็อยากจะอาเจียนตัวเองเหมือนกัน การเข้ามาตีสนิทกับปารดานับเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจจะทำมานานแล้ว ปารดาเป็นผู้หญิงเปราะบาง ต้องการความรัก ขี้เหงาและเชื่อคนง่าย ดังนั้น มันจึงไม่ใช่เรื่องยาก ที่นักธุรกิจหน้าใหม่เจ้าของเกาะทางภาคใต้อย่างเขาซึ่งมีความหล่อเป็นทุนเดิมจะเข้ามาโปรยเสน่ห์ สร้างความสัมพันธ์จนสนิทสนมในเวลาอันรวดเร็ว

“ความจริงคุณภาเหมือนกับใครบางคนที่ดารู้จัก แต่ดาคิดไม่ออกสักทีว่าคุณภาเหมือนใคร” เหตุผลที่เธอสนิทกับภาคินง่ายกว่าหนุ่มหลายคนที่เข้ามาขายขนมจีบ…เขาดูคุ้นตาอย่างประหลาด และเขาเป็นสุภาพบุรุษที่มีน้ำใจต่อเธอเสมอ ในยามที่เธอกำลังทำใจจะสลัดพีระนันทน์ให้ออกจากชีวิตให้ได้ การมีเพื่อนคุยอย่างหนุ่มปริศนาคนนี้มันคือยาชั้นดีที่เข้ามาชโลมใจ

“คุณดาไม่ต้องเสียเวลาไปคิดหรอกครับว่าผมจะเหมือนใคร” ภาคินรีบแทรกความคิดของปารดา เพราะเกรงกลัวว่าปารดาอาจคิดออกขึ้นมา “บางทีเราอาจจะเคยเจอกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนแล้วก็ได้ คุณดาเลยคุ้นหน้าผมไง”

ปารดาหัวเราะน้อย ๆ ส่ายหน้าขณะตักอาหารคำเล็กๆเข้าปากอย่างนุ่มนวล กิริยาท่วงท่าของผู้หญิงคนนี้ดูงดงามทุกกระเบียดนิ้ว ต่างจากแม่นั่นทุกประการ ถ้ายัยอรดีเป็นผู้ชาย เขาคิดไม่ออกว่าความน่ากลัวจะรุนแรงระดับไหน

“ไม่รู้ว่าคุณภาพูดหวานอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคนรึเปล่า”

ดวงตาของเจ้าหนุ่มทอประกายประหลาดเมื่อเธอตั้งคำถามนี้…

“เฉพาะกับคนที่ผมรู้สึกพิเศษด้วยเท่านั้นแหละครับ” ภาคินถึงจะสวมหน้ากากสุภาพบุรุษ ปั้นหน้าเป็นหนุ่มสุดสุภาพอ่อนน้อม แสดงความเป็นผู้ดีที่แทบจะไม่มีอยู่ในตัวเขาเลยจนหน้าเกร็ง “คุณดาอย่าเพิ่งเบื่อเพื่อนคุยที่ไม่เอาไหนอย่างผมซะก่อนนะ ผมย้ายมาอยู่กรุงเทพฯตัวคนเดียว ห่างไกลจากครอบครัว ผมไม่มีใครเลยนอกจากคุณดา”

เขาต้องทำน้ำเสียงทุ้มนุ่มเพื่อสร้างภาพลักษณ์ที่ดีให้แก่ตนเอง เพื่อให้เธอได้ไว้ใจในความเป็นคนดีของเขา เขาเริ่มสนุกขึ้นมาเรื่อยๆยามที่ได้ยินเรื่องราวของครอบครัวพัฒน์ชนะพงศ์จากปากของลูกสาวคนเดียวของบ้าน การมาพบปะสังสรรค์กับปารดาในบ่อยครั้งจึงไม่เคยสูญเปล่า เขาได้ข้อมูลทีละเล็กทีละน้อยโดยที่คนเล่าไม่เคยได้มองเห็นสายตาของคนฟังเลยว่ามันแฝงแววคลั่งแค้นเอาไว้มากมายแค่ไหน

เมื่อภาคินขับรถไปส่งปารดาถึงประตูรั้วหน้าบ้านหลังใหญ่ เขาแอบมองเข้าไปในตัวตึกของบ้านหลังนั้น ดูเหมือนว่าคุณหญิงของบ้านยังไม่นอน ยืนชะเง้อรอคอยการกลับมาของลูกชายสุดที่รัก ชายหนุ่มไม่อยากมองภาพนั้นนานนักจึงรีบขับรถกลับคอนโดมิเนียมในทันที

เข้าจอดรถตรงที่จอดเดิม ลูกน้องของเขากระจัดกระจายอยู่ทั่วในตึกสิบชั้นหลังนี้ อยู่ในคราบของพนักงานบ้าง ยามรักษาความปลอดภัยบ้าง หรือแม้แต่พนักงานต้อนรับ คอยรับคำสั่งเจ้านายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เมื่อชายหนุ่มลงจากรถ เจียงซึ่งอยู่ในชุด รปภ. ก็เข้ามาเสนอหน้าทันที

“ยัยดารานั่นกลับมารึยัง”

“ลูกสาวไอ้นภดลน่ะเหรอครับ”

เขาพยักหน้า ขณะล้วงบุหรี่ขึ้นมาคาบ เจียงจุดไฟแช็กบริการนาย

“ยังครับนาย อยู่ก็แต่รถ”

เขาหน้าตึงขึ้นมาอย่างหาเหตุผลไม่ได้…ก็เธอออกจากร้านนั่นมาก่อนเขานี่นา แล้วไปเถลไถลที่ไหนต่ออีก เป็นสาวเป็นนาง ยัยนี่ต้องขาดการอบรมเรื่องความเป็นกุลสตรีมาแน่ ๆ

“แล้วเรื่องงานที่สั่งให้ทำล่ะ”

“ราบรื่นดีทุกอย่างครับ ส่วนของงานที่เกาะ ผู้จัดการเก๊กส่งข่าวมาตลอดว่าทุกอย่างไม่มีปัญหาอะไร ธุรกิจของสราญรมย์วณิชยังไปได้สวย”

“ดีแล้ว”

เจ้าพ่อหนุ่มเป่าควันข่าวขุ่นโชยเอื่อย ขณะสองหูรับฟังคำรายงานจากลูกน้องแบบผ่านๆ นั่นเพราะตอนนี้ สมองแสบๆของเขากำลังคิดวนเวียนแค่ว่าลูกหนี้ตัวร้ายไปทำอะไรอยู่ที่ไหนและกับใคร? ก็ในเมื่อไอ้ตำรวจหนุ่มน้อยมันมีงานด่วนต้องไปสะสางนี่นา