6 - คนปากหนัก2

...หญิงร่างเล็กที่นอนหลับใหลไม่ได้สติ ร่างกายที่อ่อนล้าถูกหมอจัดการต่อสายน้ำเกลือที่เป็นสิ่งหล่อเลี้ยงช่วยเหลือร่างกายให้มีแรง พิษไข้ที่ได้รับการรักษาในโรงพยาบาลแถวหน้าทำให้เธอเริ่มมีอาการดีขึ้นมากกว่าเดิม เพียงแค่ยังไม่ได้สติลืมตาตื่นเท่านั้น

คนที่เฝ้ามองจ้องไม่ห่างสายตา ใบหน้าสวยที่ยังคงมีรอยช้ำ อานัสนั่งเฝ้าระวังไม่ห่างไกลไปไหน นั่งเคียงข้างขอบเตียงไม่ห่างกายสาว เพราะลึกในก้นบึ้งของหัวใจนั้นห่วงใยเธอ แต่บางอย่างที่บดบังครอบงำทำให้เขานั้นทำร้ายเธอด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง เรื่องราวที่ยังไม่ใครรู้แจ้งนอกจากเขาคนเดียวที่ยังเก็บไว้ในใจ ความเจ็บปวดที่เขาได้รับทับถมจนหัวใจของชายหนุ่มผู้ที่ดูแข็งแกร่งนั้นระบมชอกช้ำแทบไม่เหลือชิ้นดี

"อื้อ" เสียงแผ่วเบาเค่นในลำคอ หญิงร่างบางเริ่มรู้สึกตัว กลิ่นของโรงพยาบาลคละคลุ้งกระทบกับการได้กลิ่น สายตาที่พร่าเบลอสอดส่ายสายตามองโดยรอบอย่างไม่ชัดเจน มือบางจับหัวเพราะรู้สึกปวดหนึบ พิษไข้เริ่มเจือจางห่างหายไปบ้าง ทุกอย่างเริ่มรู้สึกดีกว่าเดิม

"..............." แม้จะเห็นอากัปกิริยาของฟาติน คนหน้านิ่งขรึมก็ยังคงวางท่า ใช้เพียงสายตาจ้องมองกิริยาของเธอเท่านั้น

"อ่า ปวดหัวจัง" ฟาตินพึมพำหลับตาลงอีกครั้ง โดยยังไม่รู้ว่ามีอีกคนนั้นกำลังจ้องมองเธอทุกเวลานาที

"เป็นไง?" เสียงนิ่งเอื้อนเอ่ยถาม

"เฮือก! ทะ ท่านอานัส" ฟาตินที่หันความสนใจมาตามเสียงตกกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ใบหน้าคมเข้มกับสายตาคมดุที่มองมายังเธอทำให้นึกกลัว ภาพการทำร้ายร่างกายมากมายฉายวับเข้ามาในหัว ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้าสู่ห้วงความรู้สึก

"ทำไม?...แม้อยากตายแต่ก็ไม่วายมีชีวิตอยู่ หึ!" น้ำเสียงเย็นเฉียบดั่งสายน้ำที่ไหลจากเทือกเขาสูงเอื้อนเอ่ยอย่างเย้ยหยันก่อนจะยกยิ้มมุมปากสำทับตาม

"..............." คำพูดที่ทิ่มแทงขั้วหัวใจในยามตื่น ไร้คำพูดปลอบประโลมให้รู้สึกดี แล้วเช่นนี้ใครจะอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ชีวิตถดท้อทรมานขนาดนี้ไม่มีคนไยดีปรานี จะมีชีวิตอยู่ต่อไปทำไม? อยู่กับคนไร้หัวใจให้ตายเสียยังดีกว่า

"พิษไข้ทำให้เป็นใบ้เลยหรือไง?" เขาก็ยังไม่วายพูดเสียดแทงหัวใจอยู่ร่ำไป แม้กระทั่งเธอเลือกที่จะเงียบไม่ต่อปากต่อคำ ก็ยังกระทำให้เธอเจ็บช้ำได้เสมอ

"................" ฟาตินเลือกที่จะหลับตานิ่ง หูได้ยินทุกคำพูดของคนใจร้าย เธอไม่อยากมีปากเสียงกับเขา แค่ตอนนี้ร่างกายที่อ่อนล้าก็แทบจะยกแขนไม่ไหว รอให้เธอหายดีเมื่อไหร่หากมีโอกาสเธอต้องหาทางหนีซาตานตนนี้ให้จงได้

"ฟาติน!...เราพูดด้วยไม่มีปากหรือไง!?" อานัสที่เริ่มทนความเงียบของฟาตินไม่ไหว ตะเบ็งเสียงดังใส่จนฟาตินนั้นสะดุ้งแม้หลับตา สัมผัสได้ถึงเรียวแขนที่ถูกกำแน่นดั่งคนโมโห

เธอเจ็บ!

แต่เธอไม่ยอมปริปากอยากจะพูดโต้ตอบ เธอเหมือนดั่งคนที่เริ่มด้านชา เหมือนคนที่ดั่งไร้ความรู้สึกเพราะเวลาและการอยู่ร่วมกับเขาเป็นเวลานาน ทุกอย่างเหมือนเดิมเป็นเหมือนที่รองรับอารมณ์ร้าย ๆ ของเขาจนเคยชิน

".....แล้วท่านต้องการอะไร" เธอนิ่งชั่วครู่ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองแล้วเอ่ยถามออกไป ใบหน้าเข้มของชายหนุ่มอยู่ใกล้เพียงคืบ ดวงตาคมจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาดุนั้นอย่างไม่คิดกลัว เสียงขบกรามดังกรอดเป็นระลอกดั่งเก็บกลั้นอารมณ์ร้อนไว้

"เราถามทำไมไม่ตอบ" สายตาของฟาตินที่ฉายแววเย็นชาว่างเปล่า อานัสที่จ้องลึกสัมผัสได้จนต้องลดน้ำเสียงพูดให้ดูอ่อนลงแต่ยังคงซ่อนความกระด้างเช่นเดิม ไม่รู้เพราะเหตุใดดวงตากลมคมเข้มที่มองเขาถึงทำให้รู้สึกวูบไหวภายในอก เขาไม่ชอบแววตาเช่นนี้ของเธอ

"อะไรที่เป็นคำถาม สิ่งที่ได้ยินฟาตินสัมผัสได้ว่ามันคือคำด่าทอ" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตัดพ้อก่อนจะทอดถอนลมหายใจแรงพ่นออกมา นอนนิ่งหลับตาสนิทดังเดิมเพราะไม่อยากจะมองหน้าคนใจร้ายที่ทำร้ายเธอตลอดเวลา

"พอ! ไม่ต้องพูดเห็นว่าป่วยไม่อยากทำร้าย...รอให้หายดีถ้ายังปากดีกับเราอีก เราไม่ปล่อยไปแน่!" อานัสปล่อยเรียวแขนเล็กเป็นอิสระและเดินกลับมานั่งที่เดิม เปิดหนังสือที่ชอบอ่านทำเหมือนไม่สนใจคนที่นอนป่วย แต่เปล่าเลยเมื่อสายตาของเขายังคงแอบมองเธอเป็นครั้งคราวด้วยใจลึกที่แอบแฝงความห่วงใย

'ทำอย่างไรถึงจะหลุดพ้น...เริ่มจนใจจริง ๆ ไม่มีสิ่งใดเลยหรืออย่างไรจะทำให้หลุดพ้นได้ แม้ความตายก็ยังไม่เข้าข้าง'

คนป่วยที่นอนนิ่งรำพึงรำพันในใจ เมื่อคิดท้อแล้วต่อชีวิตที่ดำเนินอยู่ อยู่อย่างคนเป็นแต่ก็เหมือนดั่งคนที่ตายแล้วตกนรกก็ไม่ปาน คิดมากมายอยู่นานก่อนที่ความอ่อนล้าจะพานให้เธอหลับใหลอีกครั้ง