บทที่3 พบเจออีกครั้ง

ภายในห้องตรวจคนไข้อันกว้างขวางแอร์เย็นฉ่ำ เอริคกำลังวุ่นอยู่กับการตรวจคนไข้หลายรายติด แต่พออ่านชื่อคนไข้คิวต่อไปกำลังจะเข้ามารับการตรวจจากเขาคิ้วหนาเข้มก็ขมวดมุ่นเล็กน้อย

"สวัสดีค่ะ คุณหมอ"เสียงแหลมอันคุ้นหูเอ่ยขึ้น

"นั่งลงสิ ฉันจะได้รีบตรวจ"เอริคเอ่ยโดยไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย

"ปานไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แค่เป็นหวัดนิดหน่อย"ปานนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามหมอหนุ่ม

"ดูจากการซักประวัติ ฉันว่าเธอแค่แพ้อากาศหนาวนะ เดี๋ยวฉันจะสั่งจ่ายยาแก้แพ้กับยาแก้หวัดให้"เอริครีบเขียนใบสั่งยาทันที

"จะไม่ตรวจอะไรสักหน่อยเลยเหรอคะ ปานทำอาหารคลีนมาฝากด้วยนะคะ ทำสุดฝีมือเลยค่ะ"ปานเอ่ยด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

"อ้าปาก"เสียงทุ้มเอ่ยพลางหยิบไฟฉายกับไม้กดลิ้นขึ้นมา

ปานได้ยินอย่างนั้นก็รีบอ้าปากทันที แต่เธอกลับไม่พอใจในสิ่งที่ได้รับเพราะอยากจะอยู่กับเอริคให้นานกว่านี้

"ก็ปกติดีนะ"

"จะไม่ใช้หูฟังตรวจฟังเสียงหัวใจตรวจปอดอีกสักหน่อยเหรอคะ คุณหมอ"

เอริคได้ยินอย่างนั้นก็จำใจทำตามที่ปานบอก ซึ่งสร้างความพอใจให้กับหญิงสาวไม่น้อย มือหนาค่อยๆ ใช้หูฟังแพทย์ฟังเสียงของหัวใจและปอดตามหน้าที่ด้วยความรวดเร็ว ระหว่างนั้นปานก็นั่งนิ่งมองหน้าหมอหนุ่มด้วยความหลงใหล

"เสร็จแล้ว ทุกอย่างปกติดี รีบออกไปเถอะฉันต้องตรวจคนไข้คนอื่นต่อ"เอริคพยายามระงับอารมณ์ตนเองเอาไว้ เขาดูออกว่าหญิงสาวที่มารดาส่งเสียอุปการะคิดอะไรกับเขาอยู่

"ค่ะ อย่าลืมทานอาหารในกล่องด้วยนะคะ"ปานรับคำแล้วเดินออกไปด้วยความพึ่งพอใจ

เวลาล่วงเลยไปถึงช่วงพักกลางวันภายในห้องอาหาร เอริคถือกล่องอาหารของฝากจากปานวางลงตรงหน้ามาร์ตินด้วยความไม่สบอารมณ์มากนัก

"อะไร"มาร์ตินขมวดคิ้วมองกล่องตรงหน้า

"ของฝากจากปาน กินสิ"เอริคนั่งลงทานอาหารฝีมือป้าปราณีเหมือนเช่นทุกวัน

"เขาทำมาฝากมึงไม่ใช่เหรอ มึงจะไม่สนใจหน่อยเหรอวะ"มาร์ตินเอ่ยแซว

"พูดมาก ถ้ามึงไม่กิน ก็เอาให้หมามันแดก"

"เออ กูยอมเป็นหมาก็ได้วะ"มาร์ตินส่ายหน้าเปิดกล่องอาหารหน้าตาสวยงามทานอย่างเอร็ดอร่อย

"พี่คะ"เสียงใสเอ่ยเรียกพี่ชายตัวเอง

"อ้าว แอนมาไงล่ะเรา"เอริคหันไปเอ่ยกับน้องสาวเสียงนุ่มอบอุ่น

"แอนมาส่งคนงานที่ร้านมาหาหมอค่ะ"เอ่ยพลางเหลือบมองมาร์ตินแวบหนึ่ง

"คนงานเป็นอะไรเหรอ"เอริคเอ่ยถามกลับ

"ตกลงมาจากที่สูงค่ะ พอดีแอนให้เขาเปลี่ยนป้ายหน้าร้านอันเก่าออก"

"แล้วอาการเป็นยังไงบ้าง"

"เห็นว่ากระดูกร้าวค่ะ"

"แล้วทานอะไรมาหรือยัง หิวไหม"

"นิดหน่อยค่ะ แอนตั้งใจจะมาหาอะไรทานอยู่พอดีเลย"

"ไปตักสิ เดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อน"

"ค่ะ"

แอนนี่กลับมาที่โต๊ะพร้อมกับอาหารถาดหนึ่งนั่งลงข้าง ๆ พี่ชาย ระหว่างนั้นตาเธอก็เหลือบไปเห็นอาหารในกล่องสีสันน่าทานตรงหน้ามาร์ติน

"อาหารในกล่องของพี่น่าทานดีนะคะ"เสียงใสเอ่ยขึ้น

"อืม ฝีมือปานเขาน่ะ"มาร์ตินเอ่ยเสียงเรียบ

"อะไรนะ ปานเขามาที่นี้เหรอคะ"แอนนี่ยิ้มแห้งไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"ใช่ เขามาหาพี่ชายเธอน่ะ"มาร์ตินเอ่ยตอบกลับ

"ยังไงคะ พี่เอริค"แอนนี่หันไปถามพี่ชายตนเองเพื่อคลายความสงสัย

"เขาเป็นหวัดก็เลยมาตรวจกับพี่"

"โอเคค่ะ แอนเข้าใจแล้ว"เธอเข้าใจว่าปานไม่ค่อยจะสบายจึงไม่ได้เข้าไปที่ร้านกับเธออย่างที่เคยตกลงกันไว้ แต่ไม่คิดว่าปานจะทำอะไรที่นอกเหนือจากการมาหาหมอเพียงอย่างเดียว

"ว่าแต่เราเถอะ หมู่นี้เที่ยวทุกคืนเลยนะ"เอริคเอ่ยด้วยความเป็นห่วง

"เดือนหน้าจะออกคอลเลคชั่นใหม่แล้ว คงไม่มีเวลาเที่ยวแล้วค่ะ"ช่วงนี้เธอกำลังวางแผนแบบดีไซน์เสื้อผ้าแบรนด์ของตนเองเพื่อให้ทันสมัยและความนิยมมากขึ้น

"ขอให้สำเร็จอย่างที่ตั้งใจนะ"เอริคเอ่ยให้กำลังใจน้องสาว

"เชิญพี่ทั้งสองคนร่วมงานแฟชั่นโชว์เดือนหน้าด้วยนะคะ"แอนนี่หันไปมองมาร์ตินที่เอาแต่นั่งทานอาหารในกล่องไปเงียบ ๆ

"อืม ถ้าว่างพี่จะไป"มาร์ตินเอ่ยตอบกลับสั้น ๆ เท่านั้น

"ค่ะ"แอนนี่ยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มรุ่นพี่พอจะสนใจเธออยู่บ้าง

พลบค่ำบรรยากาศดีมีลมพัดเย็นสบายเป็นสัญญาณอันบ่งบอกใกล้เข้าสู่หน้าหนาวเต็มทีแล้ว น้ำฟ้าเดินกระชับเสื้อแขนยาวตัวนอกแน่นขึ้นพลางเดินตามหลังเดวิดกับมยุราเข้าไปภายในบ้านตระกูลกิบสันอันใหญ่โตและกว้างขวาง บ้านสองหลังถูกสร้างขึ้นในพื้นที่เดียวกันหลายพันไร่

น้ำฟ้าหยุดยืนนิ่งอยู่กลางบ้านกวาดสายตามองภายในบ้านผ่านแสงหลอดไฟด้วยความประหม่า ความสวยงามและใหญ่โตมันไม่เหมาะสมกับตัวเธอที่ไร้หัวนอนปลายเท้าเอาเสียเลย และเธอไม่รู้เลยว่าการกลับมาเยือนที่นี้ในครั้งนี้มันสร้างความความรู้สึกอย่างไรให้กับลูกชายลูกสาวทั้งสองคนของเจ้าของบ้านบ้าง

"ฟ้าลูก ไปนั่งพักในห้องก่อนไปลูก"มยุราเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบเมื่อเห็นน้ำฟ้ายืนเหม่อลอยเพียงลำพัง

"ค่ะ"น้ำฟ้ารีบเดินตามมยุราไปยังห้องรับแขก

มยุราบอกให้แม่บ้านสองคนแยกย้ายกันไปเรียกเอริคและแอนนี่เพื่อออกมาต้อนรับสมาชิกใหม่ของบ้าน โดยกำชับแม่บ้านไม่ให้บอกทั้งสองคนซึ่งคนแรกที่มาถึงก่อนก็คือแอนนี่

"คุณแม่เรียกแอนมามีอะไรหรือเปล่าคะ ฟ้า!"ทันทีที่แอนนี่เหลือบเห็นน้ำฟ้านั่งอยู่บนโซฟาก็ตกใจ

"ฟ้ามาได้ไงคะ"แอนนี่วิ่งเข้าไปสวมกอดน้ำฟ้าทันทีด้วยความดีใจ

"เซอร์ไพรส์จ้ะ"มยุรายิ้มแก้มปริ

"แอนดีใจมากเลยรู้ไหม ที่ฟ้าอยู่ที่นี้"แอนนี่ดีใจ

"ฟ้าก็ดีใจค่ะ ที่ได้เจอคุณแอนอีก"น้ำฟ้าส่งยิ้มให้แอนนี่ด้วยความสดใส

"คราวนี้มาอยู่ถาวรเลยใช่ไหม"แอนนี่ถามน้ำฟ้าด้วยความคาดหวัง

"เอ่อ คือ"น้ำฟ้าอึกอักลังเลที่จะเอ่ยตอบออกไป

"แน่นอนสิจ๊ะ น้ำฟ้าจะมาอยู่กับเราที่นี้ตลอดไปจ้ะ"มยุราส่งยิ้มให้แอนนี่

"เยี่ยมเลย แอนจะได้มีเพื่อนคุยเพื่อนเที่ยว มันต้องสนุกมาก ๆ แน่ ว่าไหมฟ้า"แอนนี่ยิ้มกระโดดโลดเต้นดีใจ

"อะแฮ่ม! จริง ๆ ไม่ต้องเรียกผมมาก็ได้นะครับ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางใช้สายตาคมกริบจ้องมองผู้มาเยือนโดยที่เขาไม่ทราบล่วงหน้าซึ่งมันเซอร์ไพรส์เขามาก ดวงตาคมมองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ใบหน้าสวยหวานปากนิดจมูกหน่อย มาหยุดตรงริมฝีปากบางชมพูระเรื่อยิ่งทำให้หลงใหล น้ำฟ้าเกิดอาการประหม่าจึงรีบหลบสายตาคมชวนให้หัวใจเต้นก้มลงมองพื้นแทน

"อะไรกันลูก น้ำฟ้าเขาเป็นลูกสาวของแม่อีกคนนะ ถือว่าเป็นน้องสาวของลูกอีกคนด้วย"มยุราส่ายหน้าให้เอริค

"สวัสดีค่ะ"น้ำฟ้าพนมมือไหว้เอริคด้วยความนอบน้อม

"นี่คุณแม่กะจะเซอร์ไพรส์ผมกับน้องสินะครับ"เอริคแสร้งทำเป็นไม่สนใจหญิงสาวร่างบาง

"ใช่จ้ะ"

"ผมยอมรับนะครับ ว่าเซอร์ไพรส์มาก"

"น้ำฟ้าจะมาอยู่กับเราที่นี้ เป็นสมาชิกในครอบครัวเต็มตัวอีกคน แม่หวังว่าลูกสองคนจะรักและดูแลน้ำฟ้าเป็นอย่างดีนะ"มยุราเอ่ยกับลูกชายลูกสาวอย่างคาดหวัง

"คุณพ่อล่ะครับ"เอริครีบหันเหเปลี่ยนเรื่องคุย

"ขึ้นไปพักบนห้องแล้วล่ะ"มยุราเอ่ยตอบกลับ

"แม่จะให้น้ำฟ้าไปทำงานกับลูกที่โรงพยาบาล ลูกจะว่าไงจ๊ะ"

"ได้สิครับ ถ้าคุณแม่ต้องการ"เอริคเหลือบมองน้ำฟ้าที่เอาแต่นั่งนิ่งพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ การปรากฏตัวของเธอมันทำให้เขานึกถึงรสจูบเมื่อสี่ปีก่อนหน้านี้

"แต่ก่อนจะไปทำจริง ๆ น้ำฟ้าเขาอยากจะติวภาษาอีกสักหน่อย แม่ว่าจะหาครูมาสอนที่บ้านเลย"

"จะหาให้ลำบากทำไมล่ะครับ ผมก็สอนได้ ไม่ใช่แค่สอนได้อย่างเดียวนะครับ ผมสอนได้ดีด้วย"เอริครีบออกตัวทันที

"ดีเลย งั้นแม่ยกน้องให้เอริคดูแลเลยแล้วกัน จะได้แนะนำเรื่องงานพยาบาลที่โรงพยาบาลไปด้วย"มยุรายิ้มแก้มปริเมื่อทุกคนในบ้านให้การต้อนรับน้ำฟ้าเป็นอย่างดี และมันดีกว่าที่คาดเอาไว้เสียอีก

"ครับ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ตอนเย็นไปหาผมที่บ้านเลยก็แล้วกัน จะได้เริ่มสอนกันเลย"เอริคยกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยแล้วเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี

น้ำฟ้าเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกเป็นกังวลใจไม่น้อย เธอไม่รู้เลยว่าวันพรุ่งนี้เธอจะเจออะไรบ้าง และเอริคจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนจากเมื่อหลายปีก่อน และแน่นอนความหล่อเหลาของเขาไม่เคยเปลี่ยนเลยมีแต่จะเพิ่มขึ้นทุกวันจนคนที่พบเห็นต้องหลงใหล

กลางดึกน้ำฟ้านอนลืมตาอยู่ในความมืดเพียงลำพังบนเตียงนุ่มกว้างภายในห้องนอนที่อยู่ถัดจากห้องของผู้อาวุโสของบ้านทั้งสองคนไปทางปีกขวาของบ้าน เธอยอมรับว่ายังไม่ชินกับอะไรในประเทศนี้เลยอีกหน่อยก็คงจะปรับตัวได้ เปลือกตาบางหลับลงเมื่อทนความอ่อนเพลียไม่ไหวสู่ห้วงนิทรา