ระยะนี้อันตราย

intro

“เออ! กูรู้แล้วว่ามีนัดประชุม ไม่ต้องโทรจิกเหมือนเป็นเมียกูขนาดนี้ก็ได้มั้ง”

(เฮีย นี่มันก็สายแล้วนะครับ รีบมาเถอะ ทุกคนรอ)

“กูว่างมากมั้ง แค่นี้! เดี๋ยวกูรีบไป!”

(ครับ….)

“เฮ้ย!!”

เอี๊ยด!!…

เสียงเบรกดังเอี๊ยดลั่นไปทั่วถนน

รองเท้านักเรียนสีดำสะอาดหยุดชะงักกลางทางม้าลาย เสียงหัวใจของเด็กสาวในชุดนักเรียนเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ขณะที่ลมหายใจยังติดค้างในลำคอ รถหรูสีดำเงาวาวจอดห่างจากปลายรองเท้าเธอไม่ถึงคืบ เสียงแตรที่ดังก่อนหน้านี้ยังคงก้องอยู่ในหู ฝุ่นถนนลอยคลุ้งจากแรงเบรก และทันใดนั้น ประตูรถฝั่งคนขับก็เปิดออกอย่างแรง

ชายหนุ่มคนในเสื้อเชิ้ตแขนยาวกับแว่นกันแดดสีเข้ม ก้าวพรวดออกมาจากรถด้วยท่าทีฉุนเฉียว ร่างสูงปรี่เข้ามาหาเด็กนักเรียนตัวเล็กที่ยังยืนอึ้งอยู่กลางถนน

“เดินยังไงของเธอวะ! หัดดูรถด้วยสิ! คิดว่าข้ามทางม้าลายแล้วจะไม่ต้องดูรถหรือไง!”

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นอย่างงุนงง ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำเอ่อ เขาหันมองสัญญาณไฟคนข้ามที่ยังคงกะพริบสีเขียวอยู่ และอีกฟากฝั่งถนน ผู้คนที่รอข้ามต่างมองมาด้วยสายตาแตกต่างกัน บ้างตกใจ บ้างโกรธแทน

“ลุงไม่เห็นเหรอว่ามันไฟเขียว ให้คนข้ามถนน…” เด็กสาวเอ่ยเสียงเบา และถอยออกห่างจากเขาหนึ่งก้าว

“อย่ามาเล่นลิ้น เมื่อกี้มันไฟแดงอยู่เลย เธอรีบเดินออกมาแบบนี้ถ้าเกิดรถฉันเบรกไม่ทัน ชนเธอขึ้นมาก็ซวยสิ!”

“มันไฟเขียว!” เธอยืนกรานเถียงขาดใจ เพราะตอนที่เธอเดินออกมามันไฟเขียวให้คนข้ามถนนแล้ว “ลุงต่างหากที่ขับรถไม่ดูคนข้ามถนน!”

“ไร้สาระจริงๆ ไปไหนก็ไปไป แม่งซวยฉิบหาย!”

เสียงดุดันนั้นดังก้องไปทั่ว เขาไม่ได้สังเกตเลยว่า มือของเธอสั่นแค่ไหน หรือว่าเธอกำลังสะพายกระเป๋านักเรียนใบใหญ่เกินตัว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขณะที่เขาขับรถมานั้น ไฟสำหรับคนเดินข้ามเพิ่งขึ้นได้เพียงไม่กี่วินาที

“ไอ้ลุงหัวร้อน!!”

14:20 | โรงเรียนมัธยมศึกษาแห่งหนึ่ง

เสียงประกาศตามสายในช่วงบ่ายของการสอบปลายภาควันสุดท้าย มีนักเรียนจำนวนหนึ่งทยอยเดินออกจากห้องสอบหลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว หนึ่งในนั้นคือ นาเนียร์ เด็กสาวในชุดนักเรียนถูกระเบียบ

“พี่ณ” เธอรีบโบกมือทักทายพี่ชายที่เป็นสารถีมารอรับถึงหน้าห้องสอบด้วยรอยยิ้มหวาน “มารอน้องนานยัง”

“พักหนึ่งแล้ว เราอยากไปไหนต่อไหม พี่จะได้พาแวะก่อนไปทำงาน”

“อยากแวะกินนมปั่น ไหนๆ ก็จะไม่ได้มาที่นี่อีกแล้ว แวะไปลาป้าใหม่หน่อย”

“ได้” ผู้เป็นพี่ชายถือกระเป๋านักเรียนของน้องเดินนำไปขึ้นรถก่อน ขณะที่นาเนียร์ยืนคุยกับเพื่อนร่วมห้องอยู่ครู่หนึ่งก็วิ่งไปขึ้นรถ “เพื่อนๆ เราสอบเข้ามหา'ลัยไหนบ้างเนี่ย หัวกะทิทั้งนั้น”

“หลายแห่งเลยค่ะ หลักๆ ที่ได้ยินพูดกันน่าจะอยากไปสอบหมอ วิศวะ แล้วก็…ไม่รู้อะ คร่าวๆ ก็มีเท่านี้”

“แล้วเราล่ะ จะเรียนอะไรแน่ พี่ไม่บังคับนะ แล้วแต่เลย”

“โง่อย่างเนียร์ต้องเรียนอะไรดี” เคยวางแผนไว้แล้ว แต่เธอก็ประหม่ามาก และสบประมาทตัวเองเพราะไม่ค่อยเก่งด้านไหนเลย “บัญชีก็ดูน่าปวดหัว บริหารก็…ดูยาก หมอก็ยิ่งแล้วใหญ่”

“เราสบประมาทตัวเองไปเท่าไรแล้ว ยังไม่ได้ลองเลยทำไมต้องว่าตัวเองด้วย” ณคุณยกมือไปลูบเส้นผมน้องสาวด้วยความเอ็นดูและปลอบใจน้อง “ลองก่อนดิ ไม่โอเคก็ค่อยเปลี่ยน ยังไงพี่ก็เลี้ยงไหวอยู่แล้ว”

นาเนียร์เผยรอยยิ้มทะเล้นแล้วหันมาสบแขนพี่ชาย ก่อนจะเอ่ยเสียงใส

“ถ้างั้นไม่เรียนได้ไหม มาอยู่บ้านให้พี่ณเลี้ยงเล่นๆ”

“หึหึ กล้าไหมล่ะ เราบอกกับแม่พ่อเองไม่ใช่หรือไง ว่าจะเรียนจบสูงๆ น่ะ”

“พี่ณ…” เธอยู่ปากเข้าหากัน “แต่อยากบอกว่าตอนนี้ลูกแม่โง่มาก…” นาเนียร์ถอนหายใจ ก่อนนึกอะไรออกจึงเอ่ยถามพี่ชายอย่างจริงจัง “ปิดเทอมแล้วเนียร์ไม่มีอะไรทำเลย เอ่อ…ให้เนียร์ไปทำงานกับพี่ณได้ไหมคะ”

“ไม่ได้” น้ำเสียงเด็ดขาดของพี่ชายทำรอยยิ้มหวานบนใบหน้าเลือนหายไปทันที “ที่ทำงานพี่มีแต่ผู้ชาย แล้วเฮียเตอร์ไม่ชอบให้คนนอกเข้าไปวุ่นวายด้วย” ณคุณหันมองน้องสาวที่เงียบไป

“คนนอกที่ไหน นี่นาเนียร์น้องสาวพี่ณ”

“ยิ่งแล้วใหญ่ พี่เกรงใจเฮียเตอร์ ไม่อยากมีปัญหากับเฮียเขา”

“เฮียเตอร์ของพี่ณเนี่ย…เขาดูเป็นคนใจแคบจังเนอะ”

“ไม่เอาน่า ที่พี่ไม่อยากให้ไปเพราะมันเถื่อน มันมีแต่ผู้ชาย ไม่เหมาะกับเราหรอก” น้องสาวเขาตัวเท่าลูกแมวน้อย จะให้ไปอยู่ในฝูงเสือโหยแบนนั้นเขาอกแตกตายแน่ และเพราะรู้ว่านิสัยเพื่อนร่วมงานแต่ละคนเป็นอย่างไร เขาเลยกันไว้ดีกว่ามาแก้ทีหลัง “เดี๋ยวพี่ถามไอ้นนท์ให้แล้วกัน ไปเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวช่วยมันก็ได้”

“ก็ได้ค่ะ เนียร์ยังไงก็ได้ แค่อยากหารายได้ช่วงปิดเทอมเท่านั้น”

“เด็กดี แต่ก็อย่าลืมอ่านหนังสือด้วยล่ะ”

“ค่าพี่ชาย ฮีโร่ของเนียร์”

ณคุณยกมือขึ้นลูบเส้นผมน้องสาวด้วยความเอ็นดู และเร่งมุ่งหน้าไปยังร้านนมปั่นป้าใหม่ตามที่น้องสาวบอก

21:20 | บ้านของณคุณ

“ไม่รับคนงานเพิ่มอีกสักคนเลยเหรอวะ เด็กเสิร์ฟก็ได้” ณคุณพูดด้วยสีหน้าเครียด พลางหันมองน้องสาวซึ่งเธอนั่งกอดหมอนอิงอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น สายตาที่มองมาหาเขาเต็มไปด้วยความหวัง

(มึงคิดว่าร้านก๋วยเตี๋ยวแม่กูต้องมีเด็กเสิร์ฟกี่คนวะ แค่กูกับแม่เดินก็จะชนกันอยู่แล้ว)

“น้องกูอยากหาอะไรทำช่วงปิดเทอมว่ะ กูเลยโทรมาถามมึงก่อนเนี่ย”

(เสียใจว่ะ แม่กูเพิ่งรับเด็กพม่ามาเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยวเมื่ออามิตย์ก่อนนี้เอง)

“เออ งั้นไม่เป็นไรเพื่อน”

(เออๆ ถ้ายังไงกูมีที่ทำงานดีๆ เขาเปิดรับเด็กเสิร์ฟ กูจะนึกถึงมึงเป็นคนแรกเลย)

“ขอบใจ” ณคุณวางสายจากเพื่อนรัก ก่อนถอนหายใจแล้วเดินกลับไปหาน้องสาว “แม่มันเพิ่งรับเด็กเสิร์ฟไป”

“เห็นไหม เนียร์บอกแล้ว” นาเนียร์เม้มปากแล้วกอดแขนพี่ชายแน่น “งั้นให้เนียร์ไปทำงานกับพี่ณได้ไหม สัญญาเลยว่าจะไม่สร้างปัญหาให้พี่ณโดนเฮียเฮดเตอร์ด่าแน่นอน”

“…”! ณคุณมองหน้าน้องสาวแล้วถอนหายใจอย่างยอมแพ้ “เอาไว้พี่จะคุยกับเฮียเขาให้แล้วกัน แต่ไม่รับปากนะว่าจะได้ไปไหม”

“ค่ะ หนูจะรอ”

วันรุ่งขึ้น

ณคุณมาทำงานตามเวลาปกติ แต่วันนี้เขาแบกรับความกดดันจากน้องตัวแสบมาเต็มบ่า และยายตัวแสบก็ขอตามมาที่ทำงานด้วย

“น้องสาวพี่ณน่ารักมากเลยอะ มีแฟนยังครับคนสวย”

“น้องกูไม่ชอบหมา”

“โห่พี่ณ สกัดดาวรุ่งมากเลยอะ”

“หึหึ ไปทำงานได้แล้ว แล้วเราก็ไปนั่งอยู่ตรงนั้น ห้ามลุกไปไหน ห้ามดื้อ ห้ามซนเข้าใจไหม”

“โอเคครับผม” นาเนียร์ยิ้มหวานแล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตามที่พี่ชายสั่งไว้

“พี่ณ…น้องพี่มีแฟนยัง น่ารักมาก จริงๆ นะพี่”

“น้องกูโสด แต่มึงหมดสิทธิ์จีบ กูหวง!”

“นี่น้องพี่นะครับ น้องคนสนิทพี่ไงจำได้ปะเนี่ย”

ณคุณหัวเราะขบขันแล้วบีบแก้มน้องคนสนิทไปหนึ่งที

“พี่ณ! เจ็บนะเนี่ย”

“เออไง จะได้รู้ว่ามึงไม่ได้ฝันอยู่ เลิกคิดไปเลยเรื่องจีบน้องกู”

“แอบมองก็ได้ อะๆ เฮียเตอร์มาละ” ทุกสายตาหันไปมองร่างสูงที่เดินเข้ามาในที่ทำงาน ณคุณยกมือทักทายอย่างเป็นกันเอง

การปรากฏตัวของเขาทำให้นาเนียร์ต้องมองตามสายตาของพี่ชาย เธอเม้มปากแน่นเมื่อได้สบตากับคนที่เดินตรงมาทางนี้พอดี

รอยสักที่อก รอยสักที่คอ… ดูแล้วน่าเกรงขามมาก ทั้งสายตาดุดันของเขาทำเอารู้สึกขนลุกทั้งตัว แต่พอร่างสูงเดินเข้ามาใกล้และถอดแว่นกันแดดสีดำออกแล้วนั้น นาเนียร์ถึงกับเบิกตากว้างและมือชี้หน้าเขาอัตโนมัติ

“ไอ้ลุงหัวร้อน!”

“เธอ!”

———————————————

เอ็นดูน้องเรียกลุงเฮด 😆