22 พยศกับเสือ

“เจ้ามาไกลเกินกว่าข้าจะปล่อย ตั้งแต่ที่ตกลงตามข้ามาแล้ว... กระต่ายน้อย”

“ข้ามิได้จะตามคนใจร้าย ข้าแค่อยากอยู่กับตุ้งตุ้ง”

“เช่นนั้นก็ต้องมาอยู่กับข้าถูกแล้ว เพราะข้าเป็นนายตุ้งตุ้งของเจ้า”

หลี่หลานหมิงพูดจบก็กระตุกยิ้มทันทีที่จินซิงซินงันไปไร้แรงต้านทาน อย่างน้อยนางก็คงคิดไม่ทันคำพูดของเขา

แต่ทว่า..

“หากเป็นเช่นนั้นก็เอาตุ้งตุ้งมาให้ข้าสิ”

“รถม้ามิใช่กรงกักขังสัตว์จะได้เอามันมาให้เจ้า”

“ฮึ! คนใจร้าย” จินซิงซินไม่ฟังไม่พอยังดิ้นรนจะหลุดให้พ้นจากเงื้อมมือของเขาให้ได้

“กระต่ายน้อยเจ้าหยุดดิ้นรนก่อน” หลี่หลานหมิงอาศัยเสียงดุเข้าข่มแต่กว่าจะรู้ตัวก็รวบร่างอรชรไว้เต็มอ้อมแขนเสียแล้ว

กลิ่นหอมอ่อนจางที่รายล้อมอยู่รอบตัวนางนี้คือกลิ่นอันคุ้นเคยที่ตรึงใจอย่างน่าประหลาดเมื่อครั้งแรกพบนางเมื่อครานั้น

หลี่หลานหมิงจมอยู่กับความคิดคำนึงแค่ครู่เดียวก็ต้องสะดุ้งรู้สึกเจ็บแปลบที่แขนทันใด

“นี่เจ้า! เจ้านี่มัน!”

จินซิงซินสะบัดตัวออกทันทีหลังจากกัดแขนหลี่หลานหมิงจนจมเขี้ยว โลหิตซึมออกมาจากผิวหนังตามแรงกดของฟันที่เห็นเด่นชัด หลี่หลานหมิงถึงคราสติขาดเพราะดรุณีน้อยพยศเห