ตอนที่ 1 ข้าได้เลือกแล้ว

เพียะ!!

"หยุดนะ! อวี่เหิง!"

"ไม่เพคะ หม่อมฉันทนเห็นภาพแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว"

ก่อนหน้านั้น

ขณะที่เฟิ่งอวี่เหิงกำลังปักผ้าอยู่ในจวนก็ได้รับรายงานจากสาวใช้ของตนว่าเห็นองค์ชายสามฟู่อวิ้นหลงหรือคู่หมั้นของตน ไปรับประทานอาหารเหลาที่โรงเตี๊ยมกับอี้หลิงฟางเพียงลำพัง นอกจากนั้นองค์ชายสามยังนำรถม้าส่วนตัวไปรับอี้หลิงฟางถึงจวนด้วยตนเอง โดยไม่ได้สนใจคำครหาซุบซิบนินทาของชาวบ้านแม้แต่น้อย

หลังจากที่ได้รับรายงานเฟิ่งอวี่เหิงก็รีบเดินทางไปยังโรงเตี๊ยมที่ทั้งคู่อยู่ทันที นางบุกเข้าไปที่ห้องของสองคน ตนก็ได้พบเจอกับภาพที่เสมือนมีดกรีดลงหัวใจ

สตรีนางหนึ่งอยู่ในอ้อมกอดของฝ่ายชาย ซึ่งกำลังคีบอาหารป้อนใส่ปากคู่หมั้นของตน ได้ยินเสียงทั้งคู่พูดคุยอย่างมีความสุขราวกับเป็นคู่รักกัน

เฟิ่งอวี่เหิงเห็นแบบนั้นถึงกับสติขาด เดินเข้าไปกระชากแขนอี้หลิงฟาง พร้อมกับสาดฝ่ามือเข้าไปที่ใบหน้างามทันที

เพียะ!!

ฟู่อวิ้นหลงถึงกับตะลึงเมื่อเห็นเฟิ่งอวี่เหิงลงไม้ลงมือกับอี้หลิงฟางต่อหน้าตนเยี่ยงนี้ เขาลุกไปกระชากตัวเฟิ่งอวี่เหิงให้ออกห่างพร้อมกับดึงอี้หลิงฟางเข้ามากอดในอ้อมอกของตนเองทั้งตวาดใส่คู่หมั้นของตนเองด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

"คุณหนูเฟิ่ง! เจ้าไม่มีสิทธิ์ทำร้ายฟางเอ๋อร์แบบนี้! ซ้ำยังต่อหน้าต่อตาข้าอีก"

"หึ! ฟางเอ๋อร์รึ? หม่อมฉันที่เป็นคู่หมั้นขององค์ชาย แต่องค์ชายไม่เคยเรียกชื่อของข้าแบบนั้นสักครั้ง แต่กับสตรีอีกคนที่เป็นแค่บุตรอนุ กลับเรียกได้อย่างสนิทสนม องค์ชายไม่ทำเกินไปหรือ"

"ข้าไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น เอาเถิดไหน ๆ เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว จะบอกความจริงให้รู้ว่าข้ากำลังจะแต่งนางมาเป็นชายาอีกคน"

เฟิ่งอวี่เหิงได้ยินคู่หมั้นของตนเองพูดแบบนั้นถึงกับตัวสั่นใจสั่น กัดฟันถามคู่หมั้นของตนเองด้วยเสียงสั่นเครือ

"อะ องค์ชายว่าอย่างไรนะเพคะ?"

"ข้าจะสู่ขอฟางเอ๋อร์มาเป็นชายา"

เฟิ่งอวี่เหิงได้ยินคำพูดที่เหมือนดั่งมีดกรีดลงหัวใจถึงกับล้มพับเข่าอ่อน นางกรีดร้องโวยวายกับพื้นอย่างน่าสงสาร

เหตุใดท่านถึงกล่าวเยี่ยงนี้ ในเมื่อก่อนท่านได้ให้สัญญากับข้าว่าจะไม่แต่งผู้ใดเข้าวังหลัง เพื่อไม่ให้ข้ามัวหมองใจ แล้วไฉนท่านถึงผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับข้า

เฟิ่งอวี่เหิงเงยหน้ามองชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นยิ่งปวดใจ แววตาของเขามองมาที่ตนด้วยความไร้อารมณ์

เหตุใดท่านถึงโอบอ้อมอารีสตรีผู้อื่นต่อหน้าข้า

เหตุใดท่านถึงปกป้องสตรีผู้อื่นที่ไม่ใช่ข้า

เหตุใดท่านถึงกล่าวคำโหดร้ายที่เหมือนดั่งมีดที่กรีดลงในใจของข้า

เพราะเหตุใด...

เหตุใดนางจะไม่รู้ว่าอี้หลิงฟางคนนี้ไม่ใช่สตรีอ่อนหวานดั่งหน้าตาของนาง ยิ่งเห็นแววตาของผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมอกมองมาที่ตน นางยิ่งเจ็บใจ แววตาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามแล้วยังยกยิ้มเยาะเย้ยให้เห็นอย่างตั้งใจ

เมื่อเฟิ่งอวี่เหิงได้เห็นแบบนั้นก็รู้แล้วว่าตนนั้นแพ้ แพ้ให้กับสตรีที่มากด้วยเล่ห์เหลี่ยมของอี้หลิงฟาง แพ้ให้กับความรักที่ตนไม่ได้มาครอบครอง เพราะที่ผ่านมานางต้องเจ็บปวดกับเรื่องนี้ไม่น้อยเช่นกัน

"พระองค์เลือกแล้วสินะ” เฟิ่งอวี่เหิงเม้มปากแล้วเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ที่ผ่านมาท่านเองก็มีความสุขกับสตรีอื่นที่ไม่ใช่หม่อมฉัน ดี... ดีเหลือเกิน ในเมื่อท่านเลือกเช่นนี้ หม่อมฉันก็ควรพอเช่นกันเพคะ เพราะหม่อมฉันเองก็เหนื่อยที่จะตามหึงหวงองค์ชายแล้วเช่นกัน”

ฟู่อวิ้นหลงได้ยินคู่หมั้นของตนกล่าวออกมาเช่นนั้น ยังคงกอดสตรีที่ตนรักอยู่อย่างนั้นไม่ยอมคาย แล้วยืนมองคู่หมั้นของตนเองกำลังเดินออกไป โดยมีสาวใช้ประคองเคียงข้างด้วยท่าทีเย็นชา

เฟิ่งอวี่เหิงกลับมาถึงจวนก็เจอกับมารดาของตนยืนรอรับอยู่หน้าจวนด้วยท่าทางร้อนรน ภายในใจยิ่งเจ็บปวดยิ่งกว่า ท่านแม่คงได้ยินข่าวลือแล้วสินะ

เมื่อรถม้าเทียบจอดที่จวนแล้ว เฟิ่งอวี่เหิงค่อย ๆ เดินลงมาอย่างช้า ๆ

เฟิ่งฮูหยินเห็นบุตรสาวดั่งแก้วตาดวงใจของตนเองเดินลงมาจากรถม้าด้วยท่าทางอิดโรย ก็อดน้ำตาคลอไม่ได้

"อาเหิง ลูกแม่"

"ท่านแม่... ท่านแม่เจ้าคะ"

เฟิ่งอวี่เหิงวิ่งเข้าไปสวมกอดมารดา พร้อมกับปล่อยน้ำตาออกมาอย่างไม่อาจยั้ง เฟิ่งฮูหยินเห็นบุตรสาวร้องไห้อย่างน่าสงสาร ตนผู้เป็นมารดาก็อดน้ำตาไหลไม่ได้ ลูกเจ็บ แม่เองก็เจ็บไม่ต่างกัน

"อาเหิง แม่อยู่ตรงนี้เจ้าไม่ต้องกลัว แม่ว่าเรากลับเข้าไปในเรือนกันก่อนเถิด" เฟิ่งฮูหยินพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

ทั้งสองคนเดินเข้าไปในเรือนของตนเอง โดยเฟิ่งฮูหยินประคองบุตรสาวตนเองไปตลอดทาง

เมื่อมาถึงเรือนกลางแล้วทั้งคู่พากันนั่งลงเก้าอี้ เสียงสะอื้นจากเฟิ่งอวี่เหิงเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ

"ท่านแม่ ข้าเจ็บเหลือเกินเจ้าค่ะ ข้าเจ็บจนไม่รู้จะเจ็บอย่างไรแล้ว ข้าเจ็บเหลือเกิน" น้ำเสียงเจือปนไปด้วยความเศร้า

เฟิ่งฮูหยินเห็นบุตรสาวตนกล่าวออกมาพร้อมน้ำตา ก็เจ็บปวดใจไม่ต่างจากบุตรสาวอันเป็นที่รัก คนเป็นมารดาได้แต่คอยซับน้ำตาให้บุตรสาวของตนเองอย่างทะนุถนอม

"อาเหิงลูกแม่ เจ้าร้องไห้ออกมาให้เถิด ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องใด ระบายออกมาให้แม่ได้รับรู้ พ่อกับแม่ยังอยู่ตรงนี้อยู่ข้างเจ้าไม่ไปไหน"

ยิ่งได้ยินมารดาพูดเช่นนั้นเฟิ่งอวี่เหิงร้องไห้หนักกว่าเดิม นางปล่อยน้ำตาที่ไหลรินจนเปียกในอกมารดาของตน เฟิ่งอวี่เหิงมองใบหน้าของมารดาที่เต็มด้วยความเศร้าเสียใจไม่ต่างจากตน ก่อเกิดความรู้สึกมากมายแต่อีกใจหนึ่งนางก็ฉุกคิด

เหตุใดถึงต้องร้องไห้ให้ผู้อื่นที่ไม่ใช่บิดามารดา

เหตุใดถึงต้องทำให้ท่านแม่เป็นห่วงอยู่เสมอ

เหตุใดตนถึงได้เป็นบุตรอกตัญญูเช่นนี้ ทำให้มารดาตนต้องเสียน้ำตา...

ยิ่งเห็นมารดาเศร้าเช่นนี้ นางจึงสัญญาใจกับตัวเอง ท่านแม่ข้าขอร้องไห้เพื่อชายคนนั้นเป็นครั้งนี้ครั้งสุดท้าย ต่อจากนี้ไปข้าจะไม่ร้องไห้ เสียน้ำตาให้ชายคนไหนอีก ข้าสัญญา...

หลังจากคลายความเศร้าแล้ว เฟิ่งอวี่เหิงปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มใสแล้วเอ่ยกับมารดาด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย

"ท่านแม่ ข้ามีเรื่องจะขอร้องเจ้าค่ะ"

"..." เฟิ่งฮูหยิน

"ข้าอยากถอนหมั้นกับองค์ชายเจ้าค่ะ"

"แน่ใจแล้วรึ?"

เฟิ่งอวี่เหิงพยักหน้าพร้อมกับส่งสายตาแน่วแน่ให้มารดาของตน

"ข้าแน่ใจ ข้าต้องการถอนหมั้นจริง ๆ เจ้าค่ะ"

เฟิ่งฮูหยินเม้มปากเป็นเส้นตรง บุตรสาวรักท่านอ๋องสามเพียงใดนางรู้ดี นางจึงเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"ลูกตัดใจจากองค์ชายสามได้แล้วจริง ๆ แล้วรึ ไม่ใช่ว่าเป็นเพียงอารมณ์แง่งอนอย่างที่เคยเป็นนะ"

เฟิ่งอวี่เหิงพยักหน้าอีกครั้ง "ข้าตัดใจได้แล้วจริง ๆ เจ้าค่ะ ข้าเหนื่อยที่ต้องไปแย่งชิงตบตีกับสตรีอื่น แต่กลับไม่เคยได้ความรักกลับคืน...”

ที่ผ่านมานางคอยไล่ดุด่าและตบตีหญิงสาวมากมายที่เข้ามาเกี่ยวพันกับฟู่อวิ้นหลง ทำให้ชื่อเสียงของสกุลต้องมาด่างพร้อยเพราะนางคนเดียว แต่ตอนนี้นางพอแล้วจริง ๆ

*********