กำแพงเมืองจีน

“แก ๆ ดูนี่สิ!”

พิณเพลงยื่นมือถือมาตรงหน้าไอริส หน้าจอแสดงภาพของนักแสดงชายจากซีรีส์จีนย้อนยุคที่กำลังโด่งดังในช่วงนี้

 “โอ๊ย หล่ออะแก!”

เสียงไอริสกรี๊ดออกเบา ๆ อย่างลืมตัว ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบ ขณะที่รอยยิ้มกว้างผุดขึ้นบนใบหน้า

“ดูหุ่นสิ! โอ้โห…ซิกแพคแน่นมาก กล้ามแขนก็แบบ…แน่นสุด!”

เธอพึมพำออกมาเบา ๆ อย่างลืมตัว แขนเล็ก ๆ เอื้อมไปเกาะเพื่อนสนิทด้วยท่าทีเคอะเขินไม่ต่างกัน

“ไอ…ดูนี่สิ เขามีตารางบินมาไทยวันนี้นะ”

“จริงเหรอ!?”

สายตาไอริสกวาดมองไปรอบร้าน พอเห็นว่าวันนี้ลูกค้าไม่ได้เยอะมาก สินค้าก็เตรียมไว้พร้อมแล้ว เธอก็รีบคว้าแขนเพื่อนสนิทอย่างพิณเพลงให้ลุกไปด้วยกันทันที

“เดี๋ยวไอ จะไปไหน”

“ไปหาสามีทิพย์! ตั้งแต่เปิดร้านมายังไม่ได้หยุดเลย ไปเป็นเพื่อนไอหน่อยนะ ”

 ร่างบางเกาะแขนเพื่อนแน่น เอาหน้าซบไหล่พร้อมส่งสายตาออดอ้อนสุดฤทธิ์

“ไม่ได้”

ไอริสที่ได้ยินคำปฏิเสธก็เริ่มทำหน้าเหงาหงอยขึ้นมาทันที ก่อนจะเดินคอตกกลับไปที่ร้าน เพราะเพื่อนสนิทไม่ยอมไปด้วย หากแต่จะให้เธอไปเองคนเดียวก็ไม่กล้า

“ไม่ได้...จะไปหน้าสด ชุดไม่สวยแบบนี้ไม่ได้”

เธอหันกลับทันควัน พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นชั้นสองของร้านเพื่อเตรียมตัวแต่งหน้าเลือกชุดสวยทันที

สนามบิน

แม้จะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่ความคึกคักตรงหน้าประตูขาเข้าสนามบินก็ยังแน่นขนัดด้วยเหล่าบรรดาแฟนคลับ รวมถึงไอริสที่ยืนรวมอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย ร่างบางสวมใส่หมวกแก๊ป พร้อมมือถือโทรศัพท์เปิดกล้องไว้รอด้วยความตื่นเต้น ส่วนพิณเพลงเองก็ไม่ต่างกันในมือของเธอถือป้ายเล็ก ๆ ที่เขียนด้วยลายมือของตัวเองว่าลี่เจย

คนตัวเล็กเฝ้ามองตรงบริเวณทางเดินที่เปิดโล่งเว้นเอาไว้อย่างใจจดจ่อ หัวใจเต้นแรงจนเผลอลืมเวลา ลืมทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งใครบางคนอย่างที่ออกไปทำธุระเรื่องโปรเจคจบกับกลุ่มเพื่อนตั้งแต่เช้า

“เพลง...ไอรู้สึกเหมือนลืมอะไรไปบางอย่าง แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก”

“ไม่นะ ก่อนออกมาจากร้านทุกอย่างก็เรียบร้อยดี”

“อือ...คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง”

เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเขี่ยเลื่อนดูแชทเพื่อเช็กให้มั่นใจอีกที แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดชะงักลง เมื่อกลุ่มที่มาเฝ้ารับศิลปินคนโปรดเริ่มส่งเสียงกรี๊ดดังขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

การมาถึงของลี่เจยทำให้ทุกความตั้งใจถูกลืมไปภายในพริบตา เธอรีบกดปิดแชททันที แล้วเปิดกล้องถ่ายรูปเพื่อบันทึกภาพนักแสดงคนโปรดอย่างมีความสุข

ไอริสคาเฟ่

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังเบา ๆ พร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออก ไอริสก้าวเข้ามาในร้านโดยพยายามส่งเสียงให้เบาที่สุด หลังจากที่เธอแยกกับพิณเพลงและกลุ่มแฟนคลับ เธอก็คิดออกทันทีว่าตัวเองลืมเอาขนมกับกาแฟไปส่งให้คนตัวโตช่วงบ่าย

แต่เมื่อเธอก้าวเข้ามาด้านในยังไม่ทันจะได้เปิดไฟก็สัมผัสได้ถึงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ยังทำงานอยู่ ทั้ง ๆ ที่เวลานี้พนักงานในร้านน่าจะกลับกันไปหมดแล้ว

“ไปไหนมา ทำไมพี่ติดต่อเราไม่ได้”

เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูดังขึ้น จากมุมใกล้ ๆ เครื่องชงกาแฟ ซันยืนพิงเคาน์เตอร์ มือกอดอกไว้ด้านหน้า สีหน้าราบเรียบ แต่แววตาคมกลับจ้องมองมาจนเธอหวาดหวั่นไม่กล้าสบตา

“พะ พี่ซัน! กลับมาเร็วจัง ไหนว่าทำโปรเจกต์จะกลับดึก”

“พอดีพี่มีเรื่องคาใจนิดหน่อย”

เธอกะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะกำสายกระเป๋าในมือแน่น ความเปียกชื้นเริ่มผุดตามฝ่ามือด้วยความประหม่า ก่อนจะเดินอ้อมเคาน์เตอร์ไปเก็บกระเป๋า พยายามทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่เขาก็เดินตามมาช้า ๆ พร้อมเสียงเนิบนาบที่เหมือนจะไม่มีอะไร แต่สำหรับคนฟังอย่างเธอมันกลับเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก

“วันนี้ลูกค้าเยอะเหรอครับ พี่ทักหาเราถึงไม่มีเวลาตอบ”

“อะ อ้อ ใช่ ๆ ค่ะ คนเยอะมากจริง ๆ จนไอลืมเอากาแฟไปส่งเลย”

“แล้วคนที่ยุ่งจนดูลูกค้าไม่ทัน ทำไมถึงไปโผล่อยู่ที่สนามบินหืมมม”

“สนามบินอะไร๊...ไหนไม่มี ไม่มีใครไปเลยค่ะ”

ไอริสชะงัก ตอบกลับเสียงสูง ใบหน้าซีดกลัวว่าจะถูกจับได้ ก่อนจะรีบหันมาเผชิญหน้าเขาด้วยความตื่นตกใจ จนน้ำเสียงสั่น แม้จะพยายามทำตัวให้ปกติมากแค่ไหน แต่สิ่งที่แสดงออกมากลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง

“วันนี้ลูกค้าเยอะ ไอเหนื่อยมากเลยขอตัวขึ้นห้อง ปะ ไป นอนก่อนนะคะ ฝันดีค่ะ”

“ดูเหมือนคนแถวนี้จะไม่ได้ลืมแค่ส่งกาแฟให้พี่ แต่ยังลืมปิดสตอรี่ด้วย”

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เธอหยุดกึกอยู่บนบันได ก่อนจะกัดเม้มริมฝีปากหมดทางแก้ตัว เมื่อรู้ตัวว่าลืมปิดสตอรี่แบบนี้อีกฝ่ายคงรู้แล้วว่าเธอทิ้งร้านไปไหนมา

“พี่แอบดูสตอรี่ไอเหรอ!”

“เปล่า มันเด้งขึ้นมาเอง…สงสัยอัลกอริธึมมันจะรู้ใจพี่ถึงส่งหลักฐานเด็กขี้โกหกมาให้”

“…”

“แล้วเป็นยังไงบ้างคะ พระเอกของหนูหล่อเหมือนในซีรี่ย์มั้ย?”

เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและรอยยิ้มบาง ๆ แต่แววตากลับเจ้าเล่ห์แพรวพราว

“ก็แค่ไปดูเฉย ๆ เองค่ะ ไม่ได้ตั้งใจหนีไปซะหน่อย”

“เหรอ”

เสียงทุ้มขัดเบา ๆ ขณะที่ไอริสเงยหน้าขึ้นตั้งท่าจะแก้ต่างให้กับตัวเอง แต่กลับถูกคนตัวสูงค่อย ๆ สืบเท้าก้าวไล่ต้อนเข้ามาใกล้ จนร่างบางต้องถอยหลังหนีไปชนกับโต๊ะทำงาน

“เห็นผู้ชายคนอื่นสำคัญกว่าจนลืมไปส่งกาแฟพี่เลยเหรอ เขาดียังไง”

“กะ…ก็แค่หล่อ สูง ขาวแล้วก็ซิกแพคแน่น…”

“หื้มมม”

“มะ ไม่ใช่! พูดผิดค่ะ สงสัยไอนอนน้อยไปหน่อย!”

เธอรีบหันหนีเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไป แต่เขาก็คว้าแขนไว้ได้ทัน

“คิดจะหนีเหรอ…ไหนลองบอกสิ ระหว่างพี่กับเขา ซิกแพคใครแน่นกว่ากัน?”

เสียงทุ้มต่ำแหบพร่ากระซิบลงข้างแก้ม พร้อมมือหนาที่ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด จนเธอสะดุ้งเผลอกลืนน้ำลายลงคอ

“หันหน้าหนีพี่ทำไม?”

“ไอ…เปล่านะ”

มือหนาลูบไล้จากเรียวแขนลงมาถึงฝ่ามือเล็ก ๆ ของเธอ ก่อนจะกุมมือนั้นแนบลงบนอกแกร่ง

“พี่ซัน จะทำอะไรคะ”

“ก็เผื่อไอลืม ว่าพี่ก็มีให้ดูเหมือนกัน…ต้องทบทวนมั้ยครับ”

ฝ่ามือเรียวบางถูกชักนำโดยชายหนุ่มที่ค่อย ๆ จับมือเธอลูบไล้ไปตามร่างกายที่เต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อเรียงตัวสวย จากหน้าอกแกร่งต่ำลงจนถึงขอบกางเกงที่มีไรขนปกคลุมบาง ๆ

“คราวหน้าจะไปไหนก็บอกกันดี ๆ พี่เป็นห่วงที่เราหายไป”

“ขอโทษค่ะ”

เสียงหวานของคนตัวเล็กตอบกลับแผ่วเบาด้วยความรู้สึกผิด

“ถ้าอยากไปไหน พี่จะพาไปเอง แต่ห้ามเอาตัวเองไปใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนและห้ามไปสัมผัสใครแบบนี้ จำไว้ว่าหนูทำได้แค่กับพี่คนเดียว เข้าใจไหม”

ร่างบางถูกอุ้มขึ้นนั่งบนขอบโต๊ะอย่างไม่ทันตั้งตัว ซันไม่ได้คิดจะรอฟังคำตอบ เพราะเขาต้องการสิ่งอื่นในการยืนยันที่มากกว่านั้น

ฝ่ามือหนาลูบไล้ผ่านต้นขาเปลือยเปล่าใต้กระโปรงตัวเล็กมาจนถึงผ้าลูกไม้ตัวจิ้วที่ซ่อนอยู่ข้างใน

ลมหายใจร้อนแนบชิดข้างแก้ม ก่อนจะกดจูบลงที่ซอกคออย่างแนบแน่น ราวกับจะประทับรอยไว้ให้รู้ว่าเธอเป็นของเขา ของเขาแค่คนเดียว

“พะ พี่ซัน”