กรุ่นรักไอริส

ท่ามกลางแสงไฟสลัวและเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม กลับมีหญิงสาวคนหนึ่งมานั่งหลบมุมเงียบ ๆ เพียงลำพัง ใบหน้าเศร้าหมองของเธอช่างไม่เข้ากับบรรยากาศสนุกสนานรอบข้างแม้แต่น้อย

มือเรียวบางยกแก้วไวน์ขาวขึ้นจิบอีกครั้ง ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ อย่างเหนื่อยล้า

ไอริสพาตัวเองมานั่งดื่มตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ แม้รอบข้างจะคลาคล่ำไปด้วยผู้คนและเสียงเพลงที่ดังเข้าสู่ทุกโสตประสาท แต่เธอกลับรู้สึกโดดเดี่ยวราวกับอยู่คนเดียวในโลก

ร่างบางยังคงยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าจนขวดแรกหมดไปในระยะเวลาอันสั้น วันนี้เธอเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของการที่มีผู้คนมากมายรอบตัวแต่กลับเหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลกว่ามันเป็นอย่างไร

“คุณผู้หญิงจะรับเครื่องดื่มเพิ่มไหมครับ”

“เอามาอีกขวดค่ะ”

ไอริสหันไปตอบพนักงานเสิร์ฟที่มาดูแลเธอในโซนวีไอพีก่อนจะสั่งเครื่องดื่มเพิ่มอย่างไม่ลังเล ร่างบางเอนหลังพิงพนัก แล้วหลับตาลงช้า ๆ พร้อมปล่อยให้ภาพความทรงจำก่อนหน้าไหลย้อนกลับมา…

ใครจะคิดว่ามาวินแฟนหนุ่มของเธอที่คบกันมานานจะนอกใจเธอไปมีคนอื่นหลังจากที่เปิดเรียนได้เพียงแค่เดือนเดียว

เมื่อสองชั่วโมงก่อน

ไอริสเดินฝ่าฝูงชนเข้ามาในสถานบันเทิงชื่อดังอย่างดราก้อนคลับ ท่ามกลางสายตาของชายหนุ่มมากมายในคลับที่ได้เจอหญิงสาวสวยสะกดใจ

แม้เธอจะแต่งกายด้วยชุดธรรมดา ๆ แต่ด้วยใบหน้าที่สวยละมุนและเรือนร่างเย้ายวนที่ส่งกลิ่นหอมวนิลาอ่อน ๆ ออกมา ในตอนที่เธอเดินผ่าน กลับสร้างความสนใจให้กับทุกคนที่ได้อยู่ใกล้อย่างไม่ตั้งใจ

แม้ไอริสจะรู้ตัวว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตา แต่เธอกลับเลือกไม่สนใจ เธอคิดเพียงแค่ต้องรีบมาส่งเค้กแสนอร่อยให้ลูกค้าที่มาฉลองวันเกิดที่นี่ แล้วรอรับเงินก่อนกลับร้านไปเท่านั้น

วันนี้เธอไม่ได้มาเที่ยว แค่นำเค้กที่ลูกค้าสั่งไว้มาส่งเท่านั้น ไอริสเป็นเจ้าของร้านเบเกอร์รี่เล็ก ๆ เธอมักรับออเดอร์จากสถานที่ท่องเที่ยวในละแวกนี้ และวันนี้ก็เช่นเดียวกัน

แต่แล้วสายตาของเธอก็หยุดนิ่งไปที่แผ่นหลังกว้างของผู้ชายคนหนึ่ง แม้จะเห็นเพียงด้านหลังเธอก็รู้ทันทีว่าเป็นใคร มาวิน คนรักที่คบกันมาเกือบสามปี

คนตัวเล็กกำมือแน่น แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง เธอเดินเข้าไปหาเขาทันที โดยไม่ลังเลพร้อมกับจังหวะหัวใจที่สั่นระรัว

“นี่มันอะไรกันวิน?”

ชายหนุ่มสะดุ้งตัวเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูแล้วหันกลับมามองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าแตกตื่น ฝ่ามือหนาของเขากำลังโอบกอดผู้หญิงอีกคน ซึ่งบังเอิญเป็นเจ้าของวันเกิดคนที่สั่งเค้กจากร้านของเธอ

“ไอ… มาได้ไง?”

“ตอบมาสิวิน มันคืออะไร”

มาวินเงียบไปเพียงชั่วครู่ ก่อนจะปล่อยคำพูดที่แสนเย็นชาออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเกินกว่าจะเป็นคนรัก

“เราเลิกกันเถอะ”

“หมายความว่ายังไง?”

ดวงตาของเธอไหววูบ ราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่กำลังได้ยิน แทนที่เธอจะได้รับคำขอโทษหรือคำอธิบาย แต่เขากลับเลือกที่จะบอกเลิกเธอแทน

“วินมีคนใหม่แล้ว ตามที่ไอเห็นนั่นแหละ”

“ทำไม? เราทำอะไรผิดเหรอ?”

“วินแค่… เบื่อ เบื่อคำว่าไม่พร้อมของไอ”

“แค่เพราะเซ็กซ์เหรอ?”

น้ำเสียงของเธอสั่นไหว แต่กลับไม่มีน้ำตา ไม่มีคำวิงวอน มีเพียงความเจ็บปวดที่แน่นอยู่ในอก

“ไม่ใช่แค่เซ็กซ์ แต่มันเป็นเพราะไอเอาแต่ทำงานที่ร้าน ไม่เคยมีเวลาให้ วินก็มีความต้องการเหมือนกัน วินเป็นผู้ชายนะไอ”

“ถ้างั้นก็พูดกันตรง ๆ สิ ทำไมต้องนอกใจ บอกเลิกก่อนไปมีคนอื่นมันจะตายเหรอ”

“ขอโทษนะ เรื่องนี้วินผิดเอง แต่สิ่งที่วินอยากได้จากไอ… ฝ้ายให้วินมาหมดแล้ว”

“วินไม่รักไอบ้างเลยเหรอ?”

มาวินสบตาคนตัวเล็ก พลางคิดถึงอดีตระหว่างเขาและไอริส ตอนนั้นมาวินเองที่เป็นฝ่ายเข้าไปจีบเธอก่อนจนได้คบกัน

“วินก็รักไอนะ แต่ถ้าต้องเลือกระหว่างฝ้าย… ลูกสาวเจ้าของคลับ กับไอที่มีแค่ร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ วินเลือกฝ้าย เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่มันเคยดี อย่ามาสร้างปัญหาเลย ออกไปจากชีวิตวินเถอะนะ”

“เราเข้าใจแล้ว งั้นก็เลิกกัน”

“ไอช่วยย้ายออกจากตึกที่เช่าบ้านของวินด้วยนะ วินไม่อยากให้ฝ้ายไม่สบายใจ”

ไอริสมองเขาเงียบ ๆ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสมเพชตัวเอง แล้วหันหลังเดินจากมา ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

กลับมาที่ปัจจุบัน

ไอริสนั่งคิดทบทวนเรื่องราวทุกอย่างตลอดเวลาที่ผ่าน จุดเปลี่ยนเล็ก ๆ ระหว่างเธอกับมาวิน จากแฟนหนุ่มที่สุขุมอ่อนโยน ค่อยดูแลใส่ใจทะนุถนอมเธอที่เป็นคนรักราวกับเจ้าหญิงค่อย ๆ เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ความสัมพันธ์ทุกอย่างเริ่มแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด เขาเริ่มหายหน้าไปและติดต่อไม่ได้เป็นครั้งคราว มีหลายครั้งที่เธอติดต่ออีกฝ่ายไปแต่กลับไร้การตอบกลับ จนกระทั่งล่วงเลยผ่านไปอีกวัน กว่าที่มาวินจะติดต่อเธอกลับมา

ดวงตากลมโตที่ปิดลงเริ่มมีหยาดน้ำตารินไหล ริมฝีปากเม้มสนิทเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมา สุดท้ายไม่ว่าความสัมพันธ์จะจบลงแบบไหน เธอก็อดไม่ได้จะเสียใจอยู่ดี

เสียงสะอื้นที่เงียบที่สุดกลับเป็นเสียงสะท้อนความรู้สึกที่ดังที่สุดในใจเธอ

“เซ็กซ์งั้นเหรอ”

เสียงพึมพำลอดจากริมฝีปาก เมื่อไอริสลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอปาดน้ำตาลวก ๆ ด้วยหลังมือ ก่อนจะยกไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว ‘ในเมื่อวินไม่ต้องการไออีกแล้ว งั้นไอก็มีสิทธิ์เลือกทางของตัวเองเหมือนกัน’

ดวงตาสีน้ำตาลเฮเซลนัทหันไปสบตากับชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมเข้มที่นั่งมองเธอไม่วางตา ไอริสลุกขึ้นยืน รินไวน์ลงแก้วใบเดิม แล้วเดินตรงไปหาเขา

เธอทิ้งตัวนั่งบนตักเขา โดยไม่แม้แต่จะขออนุญาต มือเรียวประคองแก้วไวน์ขึ้นดื่ม ก่อนจะเลื่อนเรียวแขนมากอดคอชายหนุ่ม แล้วโน้มตัวลงไปแนบริมฝีปากเข้ากับเขาอย่างเร่าร้อน คืนนี้เธอเลือกแล้วว่าจะไม่เป็นคนเดิมอีกต่อไป…

“จะทำอะไร”

แต่แทนที่ชายหนุ่มจะตอบสนองกลับทันที ร่างแกร่งกลับเลื่อนมือขึ้นมาจับไหล่เธอไว้เบา ๆ อย่างระมัดระวัง

“เธอกำลังเมา”

เสียงทุ้มเอ่ยเตือนแผ่วเบา แต่กลับโน้มตัวเข้าหาคนร่างบาง จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนที่เป่ารดผิวกาย เขาหลุบตาลงมองใบหน้าที่แดงระเรื่อไปจนถึงลำคอ ช้า ๆ แต่กลับไม่ยอมสัมผัสเธอ

ไอริสไม่ฟังในสิ่งที่คนตัวโตร้องห้าม มือบางลูบลงบนต้นคอเขาเบา ๆ แล้วเป็นฝ่ายจูบซ้ำลงมาแทน ริมฝีปากบางอ่อนนุ่มที่ทาบทับลงมาเป็นเหมือนไฟหลอมละลายกำแพงที่เขากำลังสร้างขึ้น ให้รวมเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ

 “ไอรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่…”

“…”

“คืนนี้ไอจะเป็นของคุณ แค่คืนเดียว”

“มั่นใจแล้วเหรอที่พูด”

 ซันยังคงใช้สองมือประคองร่างเธอไว้ ไม่ผลักออก แต่ก็ยังไม่ดึงเธอเข้ามาใกล้ เสียงของเขาแหบพร่าราวกับพยายามกลั้นอารมณ์ที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในดวงตาอย่างควบคุมไม่อยู่

“อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน”

สายตาคมแสนดุดันจ้องมองเธออย่างไม่ละสายตา เพียงครู่เดียวไอริสก็ถูกอุ้มขึ้นแนบอก ก่อนจะพาร่างบางที่หอมละมุนคล้ายขนมหวานกลับคอนโดอย่างรวดเร็ว

ประตูคอนโดถูกปิดลง พร้อมกับการจู่โจมของชายหนุ่มที่กระโจนเข้าหาเธออย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างกายแนบชิดกันจนไม่เหลือแม้แต่ช่องว่างให้อากาศไหลผ่าน

ร่างสูงตรึงข้อมือเรียวของเธอไว้เหนือศีรษะ กดแผ่นหลังบางแนบกับผนังเย็น ก่อนจะโน้มตัวลงมาประกบริมฝีปากอย่างร้อนแรง

เรียวลิ้นหนาสอดเข้ามาหยอกล้อในโพรงปากนุ่มราวกับหลงใหลในรสหวานที่ไม่มีวันพอ รสจูบของเขาอ่อนโยนแต่ก็เร่าร้อนราวกับไฟ

ฝ่ามือร้อนผ่าวลูบไล้ไปตามร่างกายของเธออย่างไม่รีบร้อน แต่กลับทำให้เธอหายใจติดขัด ทุกสัมผัสของเขาเหมือนกำลังสะกดเธอให้หลงใหล ยอมปล่อยให้ริมฝีปากหนานั้นทิ้งร่องรอยไว้ตั้งแต่ลำคอจนถึงเนินอกอวบอิ่ม

เสียงหอบหายใจของเธอสะท้อนก้องอยู่ในความเงียบเป็นจังหวะเดียวกับหัวใจที่กำลังเต้นรัว มือหนาละจากข้อมือของเธอ แล้วเลื่อนลงมาสอดประสานกับปลายนิ้วเรียวที่ยังสั่นไหว ก่อนจะก้มลงประทับจูบอย่างแผ่วเบาตรงหลังมือเหมือนจะปลอบประโลม แต่กลับยิ่งเพิ่มความร้อนรุ่มให้ลุกลามไปทั่วกาย

“ลืมทุกอย่างแล้วเรียกหาแค่ฉันคนเดียวก็พอ”

“ต้องเรียกว่าอะไรคะ”

“ซัน”

เขากระซิบแผ่วเบา แนบริมฝีปากไว้ข้างใบหู น้ำเสียงนั้นทั้งอบอุ่นและหนักแน่นจนเธอรู้สึกเหมือนกำลังจะหลอมละลาย เธอพยักหน้าเบา ๆ แววตาฉ่ำวาวอย่างคนที่ไม่อาจต้านทานแรงปรารถนาที่เขาปลุกขึ้นมาได้อีกต่อไป

เขาช้อนร่างเธอขึ้นอีกครั้ง ฝ่ามือแนบใต้เรียวขาทั้งสองข้างแล้วพาเธอก้าวถอยไปยังเตียงขนาดใหญ่ที่ปูด้วยผ้าปูเรียบตึงสีเข้ม

กลิ่นหอมจาง ๆ จากเครื่องหอมในห้อง ผสมผสานกับกลิ่นกายของเขาทำให้เธอเคลิบเคลิ้มจนแทบไม่ได้สังเกตว่าเสื้อผ้าของตัวเองถูกถอดออกไปตั้งแต่เมื่อไร

แผ่นหลังเปลือยเปล่าสัมผัสกับผ้านวมเย็นเฉียบ ในขณะที่ร่างสูงทาบทับลงมาช้า ๆ ความร้อนจากร่างกายของเขาทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกโอบล้อมด้วยเปลวไฟ

ริมฝีปากหนาค่อย ๆ คลอเคลียจากปลายคาง ไล้ลงมาที่ซอกคอขาวเนียน ทุกจุดที่สัมผัสทิ้งร่องรอยไว้ราวกับเป็นตราประทับของความเป็นเจ้าของ

เธอจิกปลายนิ้วลงกับผ้าปูเตียง ขณะปล่อยให้เสียงหวานครางลอดออกมาจากลำคออย่างไม่ทันรู้ตัว อารมณ์ของเขาเหมือนพายุที่โหมกระหน่ำเข้าใส่เธออย่างไร้ความปรานี แต่ในขณะเดียวกันกลับเต็มไปด้วยความทะนุถนอมอย่างลึกซึ้ง

“ซัน”

เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงแผ่วเบา ในจังหวะที่โลกทั้งใบของเธอและเขากำลังจะหลอมละลายกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน