13. ได้สหายดี มีชัยไปกว่าครึ่ง (1)

หลังจากที่ขอให้ท่านลุงเหวินจงหมักสุราไว้ให้ หลี่น่าก็กลับมาพักที่เรือนอย่างสบายใจกับผีน่ะสิ!

นับจากที่ตัดสินใจว่าจะนำสุราหวานไปวางขาย หลี่น่าก็ไม่ได้หยุดพักหายใจเลยแม้แต่น้อย ทั้งเรื่องเครื่องมือเครื่องใช้ ทั้งเรื่องวิธีการทำ ก็มีปัญหาเข้ามาไม่เว้นแต่ละวัน

“จะทำอย่างไรดีเจ้าคะคุณหนู” หลี่น่ากำลังตักชิมน้ำผลไม้ที่นางคั้นเอาไว้เมื่ออาทิตย์ก่อน ก็พบว่าน้ำเหล่านั้นทำท่าคล้ายจะเน่าเสีย รสชาติและกลิ่นต่างแปลกไป

“เพราะไม่มีตู้เย็น เลยเป็นเช่นนี้”

“เอ่อ อันใดคือตะ ตู้เย็นเจ้าคะ”

“เป็นที่ที่เย็นมากๆ ใช้เก็บของมิให้เน่าเสียน่ะ” หลี่น่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ เสียดายน้ำผลไม้ที่คั้นไว้ เห็นทีจะต้องทิ้งแล้วทำใหม่

“…”

“นำไหที่เสียไปทิ้งเถิด แล้วคั้นใหม่ ข้าจะลองไปถามท่านพ่อดูว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไร” ครอบครัวของนางเป็นสกุลพ่อค้า คงจะมีวิธีการเก็บสินค้าให้สดใหม่อยู่เสมอ

“ได้เจ้าค่ะ” แม้เอินเอินจะเสียดายมากเท่าใด แต่ก็จำใจต้องเทน้ำผลไม้พวกนั้นทิ้ง

.

.

หลังจากครอบครัวสกุลเหอทานมื้อเย็นเสร็จ ก็พากันมานั่งเล่นพูดคุยกันที่ศาลาหลังเรือน เป็นโอกาสให้หลี่น่าได้ถามไถ่วิธีแก้ปัญหากับบิดา

“ท่านพ่อเจ้าคะ ข้าติดปัญหาเจ้าค่ะ ข้ามิรู้ว่าจะเก็บน้ำผลไม้ไว้ที่ใด มันจึงมิเน่าเสีย”

“ที่เจ้าทำมามันเน่าเสียหรือ”

“ใช่เจ้าค่ะ คั้นไว้ได้ไม่ถึงสัปดาห์” หลี่น่าเบะปากอย่างขัดใจ

“แท้จริงแล้วเจ้าควรจะคั้นสด ทำวันนี้ ดื่มพรุ่งนี้ แต่หากว่าอยากเก็บไว้ บ้านเราก็มีห้องใต้ดินอยู่ อาจจะพอนำไปเก็บในนั้นได้” เมื่อก่อนยามที่เขาขายสินค้าพวกของสด เขาก็มีห้องเย็นเก็บของสดเช่นกัน แต่ตอนนี้สถานที่นั้นถูกเจ้าหนี้ยึดไปเสียแล้ว คงจะเหลือเพียงห้องใต้ดินของเรือนที่พอจะใช้แทนกันได้

“จริงหรือเจ้าคะ เช่นนั้น พอใกล้วันที่จะนำออกขาย ลูกค่อยนำผลไม้มาคั้นแล้วเก็บไว้ในห้องใต้ดินดีกว่า เท่านี้ก็คงไม่มีปัญหาแล้ว” นางก็ลืมไปว่า ยุคสมัยนี้ไม่มีเครื่องทำความเย็น หรือสารกันเสียที่จะช่วยยืดเวลาของอาหารได้

“อ่อ หลี่เอ๋อร์ ที่เจ้าวานพี่ไปถามเรื่องราคาน้ำตาลที่ร้านค้า พี่ถามมาให้เจ้าแล้วนะ” เหิงเยว่ยกชาขึ้นดื่ม พลางเอ่ยพูดกับน้องสาวไป

“เป็นอย่างไรเจ้าคะ”

“ราคาแพงยิ่งนัก เพียงจินเดียวต้องจ่ายถึงยี่สิบอีแปะ”

“หากเรานำมาใช้ปรุงอาหาร ราคานี้ก็พอจะจ่ายได้ แต่หากเอามาทำน้ำเชื่อม คงจะไม่ไหวเจ้าค่ะ” หากว่าจะนำมาทำเป็นน้ำเชื่อม ต้องใช้น้ำตาลจำนวนมาก จะต้องใช้ต้นทุนมากนัก คงได้ไม่คุ้มเสียกระมัง อีกอย่างนางพึ่งจะเริ่มกิจการ

“หากเจ้าต้องการไม่มาก ที่เรือนของเราก็พอจะมีอยู่บ้าง หรือไม่เจ้าก็นำเงินที่แม่หามาไปใช้ก่อนเถิด”

“ขอบพระคุณท่านแม่เจ้าค่ะ แต่ข้าขอรับไว้เพียงน้ำตาลที่เรือนเรามีอยู่ก็พอแล้ว” จะเอาเงินที่ท่านพ่อท่านแม่หามาเป็นค่ากินค่าอยู่ของครอบครัว มาลงทุนทั้งหมดมิได้

“แล้วถ้าขาดน้ำตาลไป จะทำให้สุราหวานของเราเสียรสชาติหรือไม่” เหิงเยว่เอ่ยด้วยความกังวล

“ข้าคิดว่า…เราอาจต้องทำไปสองแบบให้ลูกค้าได้ลองชิมก่อน มีไหที่มีรสหวานเด่นชัด กับอีกไหมีรสหวานติดปลายลิ้นนิดๆ บางคนก็ไม่ได้ชอบรสหวานมากนัก อีกอย่างผลไม้ของเราก็มีรสหวานติดอยู่แล้ว อย่างพวกผูเถา (องุ่น)”

“เช่นนั้นก็เอาตามที่เจ้าว่า แต่อย่าลืมนำมาให้พี่ชิมก่อนเล่า ฮ่าๆ” เข่อซิงและซูเจินหัวเราะ พร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วยกับบุตรชาย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกลับไปดื่มสุราทั่วไปมิได้อีกแล้ว

“คุณหนู ที่คุณหนูบอกจะถามเรื่องภาชนะกับนายท่านเล่าเจ้าคะ”

“จริงสิ ข้าลืมไปเลย…ท่านพ่อเจ้าคะ ที่เรือนเรามีไหสุราหรือจอกสุราหรือไม่” หลี่น่าพูดคุยกับสาวใช้ ก่อนจะหันไปถามผู้เป็นบิดา

“เมื่อก่อนพ่อก็สังสรรค์บ่อยครั้ง แต่ก็ให้บ่าวไพร่ทิ้งไหไปจนหมด ส่วนจอกสุรา พ่อก็ขายให้โรงสุราแล้วนำเงินมาใช้จ่ายหมดแล้ว” พูดถึงเรื่องนี้เข่อซิงก็อับอายยิ่งนัก เขายากจนถึงขั้นต้องขายจอกสุราแลกเงิน

“มิเป็นไรเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ข้าจะลองไปถามที่ตลาด ว่าพวกเขาพอจะมีจอกสุราเก่าหรือไม่ เขาคงมิคิดราคาแพงนัก” อยู่พูดคุยกันไม่นาน ครอบครัวสกุลเหอก็พากันกลับเข้าไปนอนพัก เพราะวันพรุ่งแต่ละคนก็ต่างมีหน้าที่ที่ต้องไปทำ