ลองใจ

คนพูดยิ้มตาเป็นประกาย แอบจับผิดอาการของสาวสวยตรงหน้า แต่ก็ไม่พบอาการตื่นเต้นใดๆ จากอีกฝ่ายนอกจากความนิ่งเฉย สีหน้าเรียบติดจะเย็นชานิดๆ ในยามที่เจ้าตัวเผลอ ทำให้มั่นใจได้ในระดับหนึ่งว่าแม่สาวตรงหน้าจะไม่คิดใช้เต้าไต่เพื่อเปลี่ยนตำแหน่งจากผู้ช่วยเลขา มาเป็นภรรยาลูกชายเจ้าของบริษัท เหมือนอดีตผู้ช่วยเลขาคนก่อนที่ใช้เต้าไต่ให้ท่าลูกชายคนโตของท่านประธาน แต่สุดท้ายพอเรื่องแดงขึ้นมาเพราะเจ้าหล่อนมีเรื่องตบตีกับพนักงานด้วยกัน และเผลอโพล่งความลับฉาวโฉ่ของตัวเองกับรองประธานคนเก่าออกไป ก็ถูกสั่งพักงานยาวและยังโดนทัณฑ์บนอีก แถมตำแหน่งสะใภ้ใหญ่ที่หมายตาก็หลุดมือไปด้วย เพราะชายหนุ่มต้องแต่งงานกับคนที่พ่อแม่เลือกให้ หาไม่ก็จะไม่ได้รับมรดก แต่ถึงจะได้เป็นสะใภ้จริง ก็คงไม่รุ่งเท่าไหร่ เพราะลูกชายคนโตที่ว่าดันเป็นเพียงลูกบุญธรรมที่ถูกรับมาเลี้ยงเท่านั้น ผิดกับว่าที่ท่านรองประธานคนใหม่นี้ที่เป็นลูกชายแท้ๆ

“แต่ถึงจะหลงเสน่ห์ไปก็เท่านั้น เพราะได้ยินว่าเขามีคู่หมั้นแล้ว เป็นลูกสาวเพื่อนรักของท่านประธานคนเก่า พี่เคยเห็นแวบๆ ตอนงานเลี้ยงประจำปีพนักงาน รายนั้นทั้งสวยทั้งรวยอย่าบอกใครเลยล่ะ แถมเป็นนักเรียนนอกด้วย อย่าไปเล่าให้ใครฟังต่อล่ะ เห็นเขาว่าไม่เกินปลายปีนี้คงมีข่าวดีแน่”

รุจารินยิ้มบางๆ รู้ทันเจตนาของอีกฝ่ายดีว่าต้องการลองใจตน แต่ถึงว่าที่เจ้านายใหม่จะหล่อหรือรวยยังไง ก็ไม่มีผล เพราะสำหรับเธอผู้ชายคนไหนก็คงเหมือนๆ กัน ตอนแรกอาจจะดี แต่อยู่ๆ ไปก็ลายออก กลายเป็นอีกคนไปได้เหมือนพ่อเธออย่างไรเล่า

“อย่าห่วงไปเลยค่ะพี่หวาน จ๋ามาทำงาน และรู้ดีว่าอะไรควรไม่ควร” วรรณิภาแอบถอนหายใจโล่งอกเบาๆ ที่เธอต้องดักคอหญิงสาวตรงหน้านั้นก็เป็นความหวังดี

“ดีแล้วจ้ะ พี่เป็นห่วง ยิ่งน้องจ๋ามาใหม่แถมหน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่ ออกจะสวยน่ารัก ทำงานใกล้ชิดพวกเจ้านายใหญ่ คนก็จะเพ่งเล็งครหาได้ง่ายๆ ทำอะไรก็ต้องระมัดระวังให้มาก พี่เอ็นดูถึงเตือนเพราะเป็นห่วง อยากให้น้องจ๋าทำงานที่นี่ไปนานๆ นะ”

“จ๋าทราบค่ะพี่หวาน ขอบคุณพี่มากๆ นะคะ” หญิงสาวตอบรับความหวังดีของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ด้วยรอยยิ้ม

“เออ จริงสิ! คุยเพลินจนเกือบลืม วันก่อนพี่เอาขนมที่คุณแม่น้องจ๋าทำมาให้กลับไปให้ที่บ้านชิม เขาติดใจกันใหญ่ ต้นเดือนหน้าพี่เลยว่าจะขอสั่งขนมตะโก้กับลูกชุบสักหน่อย พอดีที่บ้านจะทำบุญเลี้ยงพระงานแต่งลูกพี่ลูกน้องของพี่น่ะ สั่งซื้อนะจ๊ะ ห้ามเอามาให้ฟรีๆ พี่เกรงใจ”

“ได้สิคะ เดี๋ยวจ๋าบอกแม่ให้” คนพูดตาทอประกายคลี่ยิ้มสดใสสมวัยขึ้นมาทันตา

“ดูสิ เด็กคนนี้ พูดเรื่องหนุ่มหล่อทำเฉย พอบอกจะสั่งขนมเท่านั้นล่ะหน้าบานเป็นจานเชิงเลย เรานี่นะแปลกคนจริงๆ ขยันขนาดนี้ระวังจะไม่มีที่เก็บเงินนะจ๊ะ”

“จ๋าอยากมีเงินเยอะๆ ค่ะ อยากให้แม่สบายไม่ต้องทำงานหนักเหมือนเมื่อก่อน”

วรรณิภามองหญิงสาวรุ่นน้องตรงหน้าด้วยแววตาชื่นชม เด็กดีๆ อย่างรุจาริน สมัยนี้หายากเหลือเกิน

“พี่เอาใจช่วยจ้ะ เดี๋ยวจะช่วยโฆษณาขนมให้ด้วย แต่ถ้าขายดีเมื่อไหร่อย่าเพิ่งรีบชิงลาออกหนีไปเปิดร้านขายขนมเสียล่ะ” รุจารินได้แต่ยิ้มรับ “ว่าแต่นี่น้องจ๋าจะกลับยังไง เย็นป่านนี้แล้วรถตู้บริษัทก็คงหมดแล้วด้วย เมื่อกี้เห็นฟ้าครึ้มๆ เหมือนฝนจะตกอีก กลับกับพี่ไหม เดี๋ยวรอแฟนพี่มารับน่าจะอีกครึ่งชั่วโมง”

“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ จ๋ากลับรถเมล์ได้ วันก่อนเห็นมีสายหนึ่งผ่านหน้าบริษัทพอดี พี่หวานไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

“เอางั้นก็ตามใจ แต่ถ้าจะเปลี่ยนใจก็โทรหาพี่ได้เลยนะ”

“งั้นจ๋ากลับก่อนนะคะพี่หวาน แล้วพบกันวันจันทร์ค่ะ”   

 ฟ้ายามโพล้เพล้ดูครึ้มๆ เห็นทีฝนคงจะตกในไม่ช้า รุจารินเดินออกมารอรถเมล์อยู่นานแต่ก็ไม่มีวี่แววรถเมล์สายที่ผ่านบ้านเธอซักคัน แม้กระทั่งรถแท็กซี่ที่ขับผ่านก็ล้วนไม่ว่างเพราะสภาพอากาศเช่นนี้ใครๆ ก็ไม่อยากเปียกฝนกลับบ้าน เธอก็เช่นกัน

ยังดีที่ก่อนออกมาเธอโทรบอกมารดาแล้วว่าจะกลับช้าสักหน่อยเพื่อจะได้ไม่เป็นห่วงมากนัก รอจนฝนเริ่มลงเม็ดโปรยปรายและมีทีท่าว่าจะตกหนักขึ้นในไม่ช้า รอจนคนที่ป้ายรถเมล์เริ่มบางตาลงจนเหลือเพียงเธอคนเดียว จู่ๆ รถคันหนึ่งก็เคลื่อนเข้ามาจอดตรงหน้า ดวงตาคู่งามมองอย่างระแวดระวัง แม้อยู่ติดถนนไม่ได้เปลี่ยวแต่ก็ไม่อาจไว้ใจใครได้ ทันใดนั้นกระจกหน้าต่างรถข้างคนขับก็เลื่อนลงมาเสียก่อน

“ลูกจ๋า!”

รุจารินชะงักกึก แต่พยายามนิ่งเฉย ทำหูทวนลมเสีย และคิดภาวนาให้อีกฝ่ายรำคาญจนถอดใจขับรถผ่านเลยไปเมื่อเห็นว่าเธอไม่สนใจไยดี แต่เธอก็คิดผิดเมื่อฝ่ายนั้นเปิดประตูถือร่มเดินฝ่าสายฝนที่ตกกระหน่ำเข้ามาหา

“ฝนตกหนัก ขึ้นรถก่อนลูกเดี๋ยวพ่อไปส่งที่บ้านให้”