ท่านรองประธานคนใหม่?

นางปราณีสะดุ้งตกใจกลัวจนลนลาน นึกขอบคุณความรอบคอบที่ส่งลูกสาวไปอยู่ที่อื่นชั่วคราวตั้งแต่วันก่อน

“อย่าเอาลูกสาวเราไปเลยนะ ผมไหว้ล่ะ ขอเวลาอีกนิดเดี๋ยวผมจะหาเงินมาใช้ให้”

“ต้องรออีกกี่ชาติล่ะพวกแกถึงจะใช้หมด สู้ส่งลูกสาวไปขัดดอกให้เสี่ยเสียก็สิ้นเรื่อง” พวกนักเลงทวงหนี้ข่มขู่ “แล้วนี่ลูกสาวแกหายไปไหนเสียล่ะ หรือจะตุกติกคิดหนีหนี้ บอกไว้ก่อนว่าคนที่เล่นไม่ซื่อกับเสี่ย มักจะจบไม่สวยสักราย รายล่าสุดที่ทำแบบนั้นคิดหนีแต่ดันหนีไม่รอด ตอนนี้หายตัวไปนอนในท้องไอ้เข้ซากยังไม่ย่อยเลยมั้ง หรือพวกแกอยากเป็นรายต่อไป”

สองผัวเมียสะดุ้งเฮือก หน้าถอดสี ไม่อยากจะคิดถึงชะตากรรมของตัวเองที่ต้องเป็นอาหารจระเข้

“มะ...ไม่เอา ไม่เอานะ พี่ยะ ฉันยังไม่อยากตาย ฮือๆ” นางปราณีร่ำไห้โฮๆ สร้างความกดดันให้สามีทวีคูณ

“ว่าไง จะเอายังไงก็ว่ามา” นายปิยะกลืนน้ำลายฝืดคอ เมื่อเห็นทีท่าเอาจริงของอีกฝ่าย

“กะ...ก็ได้ งั้นผมจะลองคุยกับลูกสาวก่อน ขอเวลาอีกสักอาทิตย์ได้ไหม”

“พี่ยะ!” นางปราณีเบิกตาค้าง

“สามวัน!” อีกฝ่ายสวนกลับทันควัน “อีกสามวันพวกเราจะมารับตัวลูกสาวแกไปให้เสี่ย หรือไม่พวกแกก็เตรียมไปเป็นอาหารไอ้เข้ได้เลย”

พอพูดจบคนพูดและพรรคพวกก็เตะร่างชายมากวัยเข้าอีกทีก่อนจากไป ทิ้งไว้แต่ความพินาศของข้าวของและสองผัวเมียในสภาพสะบักสะบอมทรุดตัวลงนั่งกุมขมับอย่างกลัดกลุ้ม

“ไงล่ะ ทีนี้พี่ยังจะคิดมากอยู่ไหม เหลือเวลาอีกแค่สามวัน จะทำอะไรก็รีบตัดสินใจซะ ฉันยังไม่อยากเป็นอาหารไอ้เข้มันหรอกนะ”

นายปิยะคิดหนักจนเส้นเลือดตรงขมับปูดโปนขึ้น ความรักตัวกลัวตายทำให้เขาใจฝ่อ คล้อยตามความคิดเมียรักไปเกินครึ่ง

เอาเถอะ อย่างน้อยรุจารินก็โตกว่าปิยะดา อีกอย่างฝ่ายนั้นก็ควรต้องตอบแทนพระคุณเขาบ้างในฐานที่เป็นผู้ให้กำเนิด ถึงจะดูขี้ขลาดและเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว  

“ก็ได้ พี่จะไปคุยกับยายจ๋าอีกที”

“เชอะ! มันคงยอมง่ายๆ หรอกนะ”

“แล้วเธอจะให้พี่ทำยังไง”

“ไม่ต้องไปคุยให้เสียเวลาแล้ว พามันไปส่งให้เสี่ยเลยดีกว่า เรื่องจะได้จบๆ ไป”

“เธอก็คิดอะไรง่ายๆ ขนาดตัวเองยังไม่ยอมส่งลูกตัวเองไป แล้วคนอย่างยายจ๋ากับดารินจะยอมได้ยังไง”

“ก็ถึงบอกนี่ไงว่าไม่ต้องไปคุยแล้ว เสียเวลาเปล่า”

คำนั้นทำให้คนเป็นสามีคิ้วขมวด “เธอจะทำยังไง”

“ในเมื่อมันไม่ยอมดีๆ เราก็ต้องใช้เล่ห์กลเข้าช่วยสิ...” คนพูดทำหน้าเจ้าเล่ห์ ป้องปากกระซิบบอกแผนการที่ตนคิดไว้กับสามี

“ปราณีนี่เธอ...” นายปิยะอ้ำอึ้งพูดไม่ออก ได้แต่มองหญิงที่ได้ชื่อว่าเมียตาค้าง

“หรือพี่มีแผนอื่นที่ดีกว่าล่ะ” คนพูดเบ้ปากมองสามีผู้ไม่เอาถ่านของตนอย่างเยาะหยัน เมื่อเห็นเขาเงียบ สีหน้าหนักอึ้งก็ยิ้มเย้ยรีบตัดบท “งั้นก็เอาตามนี้แหละ พี่ไปทำตามที่ฉันบอกซะ!”

/////////////

“เลยเวลาเลิกงานแล้ว ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอน้องจ๋า”

รุจารินละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์มองเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่เพิ่งเดินเข้ามาเก็บของที่โต๊ะเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ก่อนก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือก็พบว่าเลยเวลาเลิกงานมากว่าชั่วโมงเศษแล้ว

“อีกสักพักจ๋าก็ว่าจะกลับแล้วค่ะพี่หวาน พอดีนั่งตรวจทานเอกสารสำหรับการประชุมของวันจันทร์อีกนิดกันพลาดน่ะค่ะ”

“ดีแล้วจ้ะ ได้คนขยันแล้วก็รอบคอบแบบน้องจ๋ามาพี่ก็ค่อยเบาใจหน่อย” วรรณิภาเอ่ยกับผู้ช่วยเลขาสาวรุ่นน้องที่เธอเป็นคนช่วยคัดเลือกมารับหน้าที่แทนชั่วคราวกับมืออย่างเอ็นดู รู้สึกถูกชะตากับอีกฝ่ายตั้งแต่แรกที่พบกัน

“พี่หวานไม่ต้องห่วงนะคะ จ๋าจะตั้งใจทำงานเต็มที่ไม่ให้พี่ผิดหวังแน่นอนค่ะ”

“จ้า พี่น่ะคงไม่เท่าไหร่ ห่วงแต่ท่านรองประธานคนใหม่ของพวกเรานี่สิ”

“ท่านรองประธานคนใหม่?”

“อ้าว! นี่ยังไม่ได้ข่าวอีกหรือจ๊ะ เขามีคำสั่งแต่งตั้งลงมาเมื่อตอนบ่ายว่าให้ลูกชายคนเล็กของท่านประธานเข้ามารับตำแหน่งแทนคุณอติกรอาทิตย์หน้านี้แล้วนะ”

คนฟังส่ายหน้าไปมา เธอเป็นเพียงผู้ช่วยเลขา แถมเพิ่งมาทำงานได้ไม่กี่วัน จึงยังไม่รู้เรื่องราวความเป็นไปในบริษัทมากนัก

“นี่พวกพนักงานสาวๆ กำลังตื่นเต้นกันใหญ่เลย”

“ทำไมเหรอคะ หรือว่าท่านรองประธานคนใหม่ดุมากเหรอคะ”

“อืม...ก็ได้ยินมาว่าทั้งดุ ทั้งเฮี้ยบ ทั้งเนี้ยบ แล้วก็เจ้าระเบียบก็ที่หนึ่ง เรียกว่าโคลนนิ่งท่านประธานใหญ่ของเรามาเลยเชียวล่ะ แต่ก็หล่อมากๆ ด้วยนะ เห็นว่าเรียนจบจากเมืองนอกมาตั้งสองสามปีแล้ว ตอนแรกได้ยินว่าขอทำงานหาประสบการณ์ที่เมืองนอกก่อนสักสี่ห้าปี ไปๆ มาๆ ทำท่าจะไม่ยอมกลับ จนคุณพ่อต้องขอร้อง เพราะอยากปลดเกษียณตัวเองมาพักผ่อนเลี้ยงหลานเต็มที ก็เลยยอมกลับ ตอนนี้ก็เลยต้องเตรียมเข้ามาศึกษาดูงานเพื่อมารับช่วงต่อดูแลกิจการไป น้องจ๋าเถอะ ระวังอย่าไปหลงเสน่ห์เขาอีกคนเสียล่ะ”