1

หนึ่งสัปดาห์ก่อนหน้า

“เราไม่เห็นจำเป็นต้องไปงานแต่งยัยซินอี้เลยนี่” ลี่เหยียนบอกจื่อหาน เพื่อนสนิทที่อาศัยอยู่ที่คอนโดร่วมกัน ตอนนี้ทั้งคู่แต่งตัวใกล้จะเสร็จแล้ว

“ไปเหอะน่า เผื่อจะมีอะไรสนุก ๆ และเผื่อแกจะได้หาผู้ชายได้สักคน”

“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลยอ่า”

”ถ้าไม่ใช่โอกาสนี้แกจะไปหาผู้ชายมาให้เลือกได้จากไหน ก็รู้ ๆ อยู่ว่างานแต่งนี่แหล่งรวมผู้ชายเลยนะ”

“ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่ายัยนั่นจะกล้าเชิญพวกเราด้วย ช่างกล้าหน้าด้านจริง ๆ”

ลี่เหยียนเป็นห่วงความรู้สึกของจื่อหาน เพราะเธอ จื่อหาน และซินอี้เคยเป็นรูมเมทกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ส่วนเจ้าบ่าวของซินอี้ก็คือแฟนเก่าของจื่อหาน ที่พอเลิกกับจื่อหานปุ๊บก็ไปควงกับซินอี้ทันที

“ยัยนั่นกล้าเชิญ พวกเราก็กล้าไป” จื่อหานพูดอย่างไม่อนาทรร้อนใจทั้งที่ตัวเองเป็นเจ้าทุกข์ ผิดกับลี่เหยียนที่เป็นเดือดเป็นแค้นแทน

“แต่ฉันไม่แน่ใจว่าฉันจะทนได้แค่ไหนน่ะสิ” กลับกันลี่เหยียนเองเสียอีกที่รู้สึกโกรธเกรี้ยวแทนคนที่ถูกแย่งแฟน

ลี่เหยียนเรียกได้ว่าเป็นเด็กดีของพ่อแม่ในบรรดาพี่น้องสี่คน คือพี่ชายสองคนกับพี่สาวหนึ่งคน เธอเป็นลูกคนเล็กสุด บรรดาพี่น้องทั้งหมดไม่อาจได้เรียกว่าสร้างปัญหาแต่นับว่าไม่ค่อยเชื่อฟังพ่อแม่เท่าไหร่ ดังนั้นเธอที่ดูหัวอ่อนจึงกลายเป็นเด็กดีไปโดยปริยาย และเธอก็ทำตัวดีมาตลอด ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางเลยสักครั้ง จนบางครั้งเธอก็ยังนึกรำคาญตัวเองเสียด้วยซ้ำและเสียดายเวลาที่เสียไป จนกระทั่งช่วงมหาวิทยาลัยที่เธอออกมาอยู่ต่างหาก เธอจึงพอได้มีอิสระมากขึ้น

ในที่สุดทั้งสองคนก็มาถึงที่งานเลี้ยงที่จัดขึ้นที่โรงแรมสุดหรู ลี่เหยียนและจื่อหานเดินไปแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวเพื่อพอเป็นพิธี ฝ่ายเจ้าสาวก็ยิ้มเสแสร้งสุดฤทธิ์จนน่าหมั่นไส้ แถมยังชวนถ่ายภาพร่วมกันอีก คงอยากจะหาความชอบธรรมให้ตัวเองว่าทั้งสามยังคงเป็นเพื่อนรักกันปกติทั้งที่ตัวเองแทงข้างหลังเพื่อนจนพรุน และอีกอย่างนิสัยอย่างยัยซินอี้ ก็คงเพื่อเยาะเย้ยเสียมากกว่า

พอหลุดจากคู่แต่งงานผีเน่ากับโลงผุแล้วลี่เหยียนกับจื่อหานก็ไปหาที่นั่ง งานแต่งงานนับว่าจัดได้หรูใช้ได้เลยทีเดียว มีบริกรเสิร์ฟทั้งค็อกเทลและแชมเปญตลอด แขกที่มาก็ดูดีใช่ย่อย นับว่ามาไม่เสียเที่ยว

“นี่ลี่เหยียน อย่าลืมที่ฉันบอกล่ะ หาผู้เริ่ด ๆ ให้ได้สักคน” จื่อหานกระซิบเพื่อนพลางสอดส่ายสายตาไปทั่วงาน

“หยุดเลยนะจื่อหาน” ลี่เหยียนกระตุกมือเพื่อนเพื่อเตือน แต่พอมองไปรอบ ๆ แล้วกลับนึกคล้อยตาม

ทันใดนั้นเธอรู้สึกเหมือนว่าถูกมองอยู่เลยหันไปมองตามความรู้สึก นั่นทำให้เธอได้เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูง ใบหน้าคมเข้มออกไปทางตะวันตก เขากำลังจ้องมาที่เธอ เธอจึงส่งยิ้มให้เขาตามมารยาท แต่เขากลับหรี่ตาลงอย่างหยิ่งผยองแล้วหันไปทางอื่น

“หยิ่งชะมัด” ลี่เหยียนทำปากเบะน้อย ๆ แล้วสบถเบา ๆ

“ใครอะ” จื่อหานหันมองตามสายตาของเพื่อนสาว แต่ปรากฏว่าร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้หายไปเสียแล้ว

“เมื่อกี้มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นมองฉันอยู่ ฉันหันไปเห็นเลยยิ้มให้ แล้วก็ทำเป็นเมิน ทำอย่างกับตัวเองสูงส่งเสียเต็มประดา ฉันไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ แหม ฉันแค่ยิ้มให้ตามมารยาทแค่นั้นแหละ คิดว่าฉันสนใจรึไง” ลี่เหยียนนึกแล้วก็โมโห

“แปลก อาจจะเป็นญาติพี่น้องยัยซินอี้มั้ง เธออย่าไปสนใจเลย”

“ฉันว่าไม่น่าใช่ ดูหน้าแล้วน่าจะเป็นลูกครึ่ง แต่คือฉันไม่รู้ว่าเขามองฉันทำไมน่ะสิ”

“เออ ช่างเถอะ”

“ว่าแต่แกโอเคนะจื่อหาน” ลี่เหยียนถามพร้อมจับสังเกตเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง

“โอเคสิ ฉันเป็นเรื่องน่ายินดีด้วยซ้ำที่แฟนเก่าฉันกับอดีตรูมเมทแต่งงานกัน ฉันไม่สนใจหรอกน่า แกไม่คิดเหรอว่าสองคนนั้นเหมาะสมกันจะตาย”

ลี่เหยียนพยักหน้า “เหมือนผีเน่ากับโลงผุ”

แล้วทั้งสองคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันก่อนที่จื่อหานจะเอามือป้องปากแล้วลดเสียงลง

“ฉันจะบอกอะไรให้นะ ไอ้นั่นของเจ๋อชวนแค่นิ้วก้อยเท่านั้นเอง เราควรจะเห็นใจยัยซินอี้มากกว่า” จื่อหานพูดพร้อมชูนิ้วก้อยขึ้นมาแล้วหัวเราะ

“ฮ่า ๆ ๆ แกนี่มัน…” ลี่เหยียนหลุดหัวเราะและยกมือตีแขนเพื่อน “งั้นแกก็โกหกน่ะสิว่ายังจิ้นอยู่”

“แค่ข้างนอกไง แต่อยากน้อยเจ๋อชวนก็ลิ้นพลิ้วใช้ได้”

จื่อหานเป็นคนที่อิสระกว่าลี่เหยียนมาก แต่สาเหตุหลักที่หญิงสาวมีปัญหากับอดีตแฟนคือเธอไม่ยอมมีเซ็กซ์กับเขาจริง ๆ สักที

พอฟังเพื่อนสนิทพูดแล้วลี่เหยียนจึงหลับตาจินตนาการตาม เธอลองนึกภาพเปรียบเทียบการทำรักระหว่างปากกับอาวุธของผู้ชายเท่าที่สาวเวอร์จิ้นอย่างเธอจะนึกออก