บทที่ 1 อย่าได้ทำตามคำแนะนำตัวเองเป็นอันขาด 1

“จื่อหาน เธอน่าจะทำตามคำแนะนำของตัวเองบ้างนะ” ฉู่ลี่เหยียนยักคิ้วใส่เพื่อนรักขณะนิ้วเรียวกดรีโมตเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยเปื่อย แสงจากจอโทรทัศน์สะท้อนในดวงตาสีนิลกลมโตคู่สวยที่บัดนี้มองมาอย่างท้าทาย

ซ่งจื่อหานได้แต่กลั้นเสียงครางที่จุกอยู่ในลำคอ ลอบกลืนน้ำลายอย่างฝืดเฝื่อน เธอรู้ดีว่าสายตาแบบนั้นของเพื่อนสนิทหมายความว่าอย่างไร ก็เธอเองนี่แหละที่เป็นคนสอนท่าทางยียวนกวนประสาทแบบนี้ให้เพื่อนกับมือ

“คำแนะนำอะไรเหรอ” หญิงสาวแสร้งถามเสียงใส กลบเกลื่อนความประหม่าที่เริ่มก่อตัวในใจ มือเอื้อมไปหยิบชามป๊อปคอร์นบนโต๊ะกาแฟขึ้นมากอดไว้ เอนหลังพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน เธอหยิบข้าวโพดคั่วเข้าปากสองสามชิ้น เคี้ยวกรุบกรับรับรสหวานมันเนย พลางเตรียมใจรอฟังคำพูดที่เธอไม่อยากได้ยินที่สุดในโลก

“เธอน่าจะมีลองมีอะไรกับพี่เฮ่าชวนดูสักครั้ง” ฉู่ลี่เหยียนยิ้มกริ่ม มุมปากยกสูงอย่างเจ้าเล่ห์ และนั่นเองที่ทำให้ซ่งจื่อหานครางออกมาจนได้

“โอ๊ยยยย ไม่เอาหรอก จะบ้าหรือไง” ใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมานอกอก

“อย่ามาครางใส่ฉันนะจื่อหาน” ฉู่ลี่เหยียนคว้าป๊อปคอร์นจากมือเพื่อนไปกินบ้างแล้วเอนหลังพิงโซฟาหนังสีแทนตัวใหม่เอี่ยมที่พวกเธอเพิ่งจะเห่อซื้อมาเมื่อสัปดาห์ก่อนอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“กินระวังหน่อยสิ” ซ่งจื่อหานดุเสียงจริงจัง พยายามเปลี่ยนเรื่อง “เดี๋ยวโซฟาใหม่ก็เปื้อนเนยหรอก” เธอหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นเพื่อนทำหน้ายู่ใส่ ก่อนจะรีบเสริมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แล้วฉันก็ไม่มีวันมีอะไรกับพี่ชายเธอเด็ดขาด”

หญิงสาวรีบหันไปมองจอทีวีราวกับมีเรื่องน่าสนใจ ทั้งที่ในใจยังคงเต้นไม่เป็นส่ำ เธอยอมรับกับตัวเองเงียบ ๆ ว่าเคยคิดเรื่องนอน...และแน่นอนว่าไม่ได้หมายถึงแค่นอนหลับ...กับฉู่เฮ่าชวนมานานหลายปีแล้ว แต่ในสายตาของเขา เธอก็เป็นได้แค่เพื่อนสนิทของน้องสาวจอมจุ้น และเธอก็ไม่คิดว่าเขาจะเคยใส่ใจมองเธอในฐานะอื่นเลยด้วยซ้ำ

อันที่จริง...นั่นก็ไม่ถูกทั้งหมด ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว มันเคยมีอยู่คืนหนึ่งที่เขามองเธอเป็นมากกว่า ‘ยัยจื่อหานเด็กติงต๊อง’ คืนที่เขามองเธอในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง...แต่ความทรงจำอันซับซ้อนและแสนหวานปนขมขื่นนั้น เธอเลือกที่จะเก็บมันไว้ในส่วนลึกของหัวใจ ไม่เคยเอ่ยถึงมันอีกเลย

“ฉันก็ไม่เคยคิดว่าจะมีวันไนต์สแตนด์เหมือนกัน แต่พอลอง...แล้วเธอดูฉันตอนนี้สิ” ฉู่ลี่เหยียนกดปิดเสียงทีวี หันมามองเพื่อนด้วยแววตาเป็นประกาย ซ่งจื่อหานมองเพื่อนรักใช้มือเสยผมยาวสลวยแล้วม้วนปลายผมเล่นอย่างเหม่อลอย “ใครจะไปคิดล่ะว่าหยุนเฟิงกับฉันจะ...”

“พอ ๆ ฉันเข้าใจแล้ว” ซ่งจื่อหานรีบขัดจังหวะทันควัน ไม่อยากจะรับฟังเรื่องราวความสัมพันธ์อันแสนวิเศษระหว่างเพื่อนรักกับกู้หยุนเฟิง แฟนหนุ่มของเพื่อนอีกแล้ว แค่นี้เธอก็รู้สึกอิจฉาจะแย่อยู่แล้ว

กู้หยุนเฟิง ทั้งหล่อ เซ็กซี่ ฐานะร่ำรวย แถมวงในยังลือกันให้แซ่ดว่าลีลาบนเตียงและปลายลิ้นของเขานั้นยอดเยี่ยมไร้ที่ติอีกด้วย ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ซ่งจื่อหานได้ยินเรื่องความสมบูรณ์แบบของกู้หยุนเฟิงมานับครั้งไม่ถ้วน จนอดสงสัยไม่ได้ว่าผู้ชายคนเดียวจะเพียบพร้อมได้ขนาดนี้เชียวหรือ แน่นอนว่าเธอดีใจกับเพื่อนรัก เพราะฉู่ลี่เหยียนคือเพื่อนที่ดีที่สุดในโลกของเธอ แต่ถ้าให้พูดกันตามตรง เธอก็อดอิจฉาไม่ได้อยู่เหมือนกัน เธอเองก็โหยหาผู้ชายสักคนที่จะทำให้เธอหัวปักหัวปำ คลั่งรักเธอจนโงหัวไม่ขึ้น คนที่จะมองเธอราวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในโลกใบนี้ แต่ความเป็นจริงก็คือ ตอนนี้ผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตเธอดูเหมือนจะมองเธอเป็นเพียง ‘เนื้อลดราคา’ หรือ ‘ของให้ความบันเทิงฟรี ๆ’ เท่านั้น

ให้ตายเถอะ นี่เธอไม่ใช่เด็กนั่งดริ๊งก์ส่วนตัวของใครนะ! ซ่งจื่อหานกรีดร้องในใจ

“เฮ้อ...” หญิงสาวถอนหายใจออกมาอย่างเวทนาชะตาชีวิตรักของตัวเอง

“ฉันน่ารำคาญไปรึเปล่า” ฉู่ลี่เหยียนขมวดคิ้วมองเพื่อน ดวงตาสีนิลฉายแววกังวลเล็กน้อย กลัวว่าตัวเองกำลังทำตัวเป็นเพื่อนประเภทที่พอมีความรักก็เอาแต่พูดพล่ามถึงเรื่องแฟนตัวเองไม่หยุดจนคนอื่นเบื่อหน่าย

ปกติแล้วซ่งจื่อหานไม่เคยว่าอะไร หากเพื่อนจะเพ้อฝันถึงคนรักของตัวเองบ้าง แค่เธอไม่อยากให้เพื่อนพูดถึงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของตัวเองพร้อมกับเอ่ยชื่อ ‘ฉู่เฮ่าชวน’ ออกมาในประโยคเดียวกันเท่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาคือคนที่เธอเฝ้าโหยหามาเนิ่นนานหลายปี

“ไม่หรอก ลี่เหยียน” ซ่งจื่อหานฉีกยิ้มกว้างส่งให้เพื่อน แต่ในใจกลับพึมพำค้านว่า ใช่ เธอน่ารำคาญชะมัด! ไม่มีใครอยากฟังเรื่องคนรักสุดเพอร์เฟกต์ของเพื่อนซี้ได้ทุกวี่ทุกวันหรอก ถึงแม้ว่าในความเป็นจริงแล้ว กู้หยุนเฟิงจะห่างไกลจากคำว่าสมบูรณ์แบบอยู่มากโขก็ตาม หญิงสาวแอบยิ้มร้ายเมื่อนึกถึงความสัมพันธ์ที่ไม่ได้ราบรื่นนักของเพื่อนในช่วงแรก

“ยิ้มอะไรของเธอ” ดวงตาของฉู่ลี่เหยียนหรี่ลงอย่างจับผิด เธอขยับเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว “มีความลับอะไรไม่บอกฉันรึเปล่าจื่อหาน”

“อาจจะ” ซ่งจื่อหานยิ้มกริ่มแล้วหัวเราะออกมาเมื่อเห็นเพื่อนทำหน้างุนงง แต่แล้วก็เริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้ากังวลใจของเพื่อนปรากฏขึ้น เธอรู้ดีว่าเพื่อนรักคงจะเริ่มคิดมากไปต่าง ๆ นานาแล้ว นั่นคือข้อเสียที่สุดของฉู่ลี่เหยียน และในขณะเดียวกันก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้เธอรักเพื่อนคนนี้มากเหลือเกิน เพื่อนของเธอช่างอ่อนไหว เปราะบาง รับรู้ทุกอารมณ์ความรู้สึก และมักจะกังวลและกระวนกระวายใจอยู่เสมอหากคิดว่าตัวเองกำลังทำให้ใครต้องเจ็บปวด “ล้อเล่นน่า ลี่เหยียน” ซ่งจื่อหานโน้มตัวไปบีบแขนเพื่อนเบา ๆ อย่างปลอบโยน “ฉันดีใจกับเธอนะที่เจอกู้หยุนเฟิง เธอสมควรจะเจอความรักดี ๆ แบบนี้ที่สุดแล้ว”

“ฉันรู้” ฉู่ลี่เหยียนยิ้มบางๆ แล้วถอนหายใจ “แต่ฉันก็อยากให้เธอเจอความรักเหมือนกัน อยากให้เธอมีความสุขเหมือนที่ฉันมีความสุขตอนนี้”

“เดี๋ยวฉันก็เจอใครสักคนน่า” ซ่งจื่อหานพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก “ไว้พรุ่งนี้กลางคืนเราออกไปเที่ยวกันก็ได้ถ้าเธอว่าง เผื่อจะได้เจอใครบ้าง ดีมั้ย”

“หยุนเฟิงบอกว่าไม่อยากให้ฉันไปเที่ยวกับเธออีกแล้ว” ฉู่ลี่เหยียนเม้มปาก สีหน้าลำบากใจ

ซ่งจื่อหานจ้องเพื่อนเขม็ง ความไม่พอใจเริ่มคุกรุ่น “ฉันรู้ว่าเธอไม่ยอมให้กู้หยุนเฟิงมาบงการชีวิตเธอหรอก ใช่ไหม” ซ่งจื่อหานขมวดคิ้วมุ่น เขาเป็นใครกัน ถึงกล้ามาสั่งห้ามไม่ให้ฉู่ลี่เหยียนไปเที่ยวกับเธอ ทำอย่างกับว่าเธอเป็นตัวอันตรายอย่างนั้นแหละ!

“แน่นอนอยู่แล้ว” ฉู่ลี่เหยียนหัวเราะคิกคักอย่างมีแผน “แค่เราไม่ต้องบอกให้เขารู้ก็เท่านั้นเอง”

“นี่เธอจะไม่โกหกเขาใช่ไหม” ซ่งจื่อหานทำหน้าแหย นึกภาพถ้าเพื่อนโกหกแล้วเขาจับได้ขึ้นมา เขาต้องเกลียดเธอเข้าไส้แน่ ๆ

“ไม่แน่นอน” ฉู่ลี่เหยียนตอบอย่างมั่นใจ “ฉันก็แค่จะไม่บอกรายละเอียดว่าเราจะไปไหนก็เท่านั้น”

“เอาจริง?” ซ่งจื่อหานมองหน้าเพื่อนอย่างพิจารณาถี่ถ้วน แล้วก็เห็นประกายเจ้าเล่ห์ในดวงตาคู่นั้น “เธอมันขี้โกหก ลี่เหยียน เธอต้องบอกกู้หยุนเฟิงแน่ ๆ แล้วก็จะให้เขาไปบอกพี่เฮ่าชวน แล้วก็จะต้องมีเรื่อง แล้วเราก็จะโดนแบนไปตลอดชีวิต”

“งั้นเธอโทรหาเขาสิจื่อหาน” ฉู่ลี่เหยียนครางออกมาอย่างอ้อนวอน “นะ โทรสิ โทรเลย”

“ไม่เอา” ซ่งจื่อหานส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นยืนทันที “ฉันจะไปหาไอติมกิน เธอจะเอาอะไรไหม”

“ไม่อะ” ฉู่ลี่เหยียนกระโดดตามลงมายืนข้าง ๆ อย่างรวดเร็ว “ทำไมเธอถึงไม่ยอมโทรหาพี่เฮ่าชวนล่ะ เธอกำลังทำตัวงี่เง่านะ อธิบายให้พี่เฮ่าชวนฟังไปสิว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะจูบกับพี่เฮ่าหราน”

“ฉันไม่โทร” ซ่งจื่อหานตอบเสียงหนักแน่น

ใบหน้าของซ่งจื่อหานแดงก่ำขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงแววตาตำหนิของฉู่เฮ่าชวนในวันที่เขาเห็นเธอจูบกับน้องชายของเขาเมื่อสองสามเดือนก่อน เขาดูตกใจมาก และหัวใจของเธอแทบจะหล่นวูบลงไปกองกับพื้นเมื่อสบตาคมกริบคู่นั้น มันเป็นเพียงอุบัติเหตุและโชคชะตาเล่นตลก เธอไม่ได้มีความคิดที่จะจูบฉู่เฮ่าหรานเลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็ปล่อยให้มันเกิดขึ้น เพียงเพราะอยากจะลองดูว่ามันจะมีความรู้สึก ‘สปาร์ก’ หรืออะไรทำนองนั้นเกิดขึ้นบ้างไหม เธออยากจะอธิบายให้ฉู่เฮ่าชวนฟังใจจะขาดว่าทั้งหมดมันเป็นความผิดพลาด แต่เธอก็ละอายเกินกว่าจะเอ่ยปากพูดอะไรออกไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ซับซ้อนระหว่างเธอกับเขา

“เฮ้อ...จื่อหานนะจื่อหาน” ฉู่ลี่เหยียนถอนหายใจยาว พลางเม้มปากแน่นอย่างจนใจกับความดื้อรั้นของเพื่อนรัก

“ไม่ต้องมา ‘จื่อหาน’ ใส่ฉันเลย ลี่เหยียน” ซ่งจื่อหานกลอกตามองเพื่อน เริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาจริง ๆ “ถ้าเป็นเธอ เธอก็คงไม่โทรเหมือนกันนั่นแหละ”

“ก็อาจจะใช่” ฉู่ลี่เหยียนส่ายหน้ายอมรับ ทั้งคู่หยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น มองไปยังกระเป๋ากางเกงของฉู่ลี่เหยียนเมื่อโทรศัพท์มือถือของเธอส่งเสียงร้องเรียกขึ้นมา

“รับสิ” ซ่งจื่อหานเดินเลี่ยงออกมาอย่างรู้จังหวะ “เจ้าชายผู้แสนน่ารำคาญของเธอรออยู่”

“เขาไม่น่ารำคาญสักหน่อย” ฉู่ลี่เหยียนเถียงกลับขณะหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า แต่แล้วเธอก็หัวเราะคิกคักออกมาอย่างอดไม่ได้

“เออ บางทีอาจจะน่ารำคาญนิดหน่อย” เธอยอมรับในที่สุดแล้วกดรับสาย

“ฮัลโหล” เธอพูดเสียงหวานหยดย้อย ก่อนจะรีบเดินเลี่ยงไปตามโถงทางเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ทิ้งให้ซ่งจื่อหานยืนอยู่ตรงนั้นตามลำพังกับความคิดที่สับสนวุ่นวายในหัว