ตอนที่ 11 จรรยาบรรณ

ห้องประชุมทีมแพทย์ ในโรงพยาบาลเอสทีฮอตปิตอล บรรยากาศเคร่งเครียดและต่างก็ให้ความสำคัญกับหัวข้อในวันนี้

ภาพ MRI สมองของคนไข้ถูกฉายขึ้นบนจอ LED ขนาดใหญ่ หลายคนจดบันทึก บางคนเริ่มออกความเห็นเสียงเบาๆ

ศัลยแพทย์ประสาทวิทยา พญ.มาริสา กำลังอธิบายถึงจุดเสี่ยงของเนื้องอกขนาดเล็กใกล้เส้นประสาทควบคุมการเคลื่อนไหวใบหน้า

“ในตำแหน่งนี้ หากมีอาการบวมหลังผ่าตัด คนไข้จะมีโอกาสกล้ามเนื้อใบหน้าอ่อนแรงสูงถึง 20% แม้จะเป็นแค่ชั่วคราวก็ตามค่ะ” เธอพูดเสียงหนักแน่น ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มอีกฝั่งของโต๊ะ

นายแพทย์ภีมวัชนั่งพิงพนักเก้าอี้ มือข้างหนึ่งถือปากกา เขาไม่ได้จดอะไร เพียงแต่มองภาพสมองบนหน้าจอด้วยสายตานิ่งลึก

ในตอนนั้นผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอ่ยขึ้น

“เคสนี้คนไข้สำคัญมาก เป็นนักแสดงระดับประเทศ ทีมผู้จัดการของเขาและญาติต้องการความมั่นใจว่า หลังผ่าตัดจะไม่มีผลกระทบต่อการใช้ใบหน้าและการแสดงเลย”

สิ้นประโยคนั้นก็ตามมาด้วยความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร

ทุกคนหันมามองเขา ศัลยแพทย์ที่ขึ้นชื่อว่ามีฝีมือที่สุดในทีม และมีประสบการณ์กับเคสซับซ้อน

ภีมวัชวางปากกาลงบนโต๊ะ สายตานิ่งเฉียบก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบชัด

“ผมเข้าใจดีว่าคนไข้เป็นบุคคลสาธารณะ และอาชีพของเขาต้องใช้ใบหน้าในการทำงาน แต่ในฐานะแพทย์ ผมไม่สามารถ ‘รับรอง’ อะไรได้ทั้งนั้น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“แต่ว่า...” ผู้อำนวยการทำท่าจะพูดแทรก แต่เขาก็ไม่หยุด

“แม้จะเป็นเคสที่เราควบคุมได้ทั้งหมดในทางเทคนิค แต่การผ่าตัดคือการแทรกแซงการทำงานของร่างกายโดยตรง ความเสี่ยงและภาวะแทรกซ้อนเป็นสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ 100%” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ก่อนจะกล่าวต่อ

“ดังนั้น ถ้าคุณต้องการใครสักคนที่กล้ารับประกันผลหลังผ่าตัดว่า ทุกอย่างจะสมบูรณ์แบบ ผมไม่ใช่คนคนนั้น” เขาหยุดสบตากับผู้อำนวยการ

ทั้งห้องเงียบกริบ

พญ.มาริสาก้มหน้ากลั้นยิ้ม  เธอคุ้นเคยกับน้ำเสียงเด็ดขาดนี้ดี ในขณะที่ผู้อำนวยการถอนหายใจแล้วพยักหน้าเบาๆ

“เข้าใจครับหมอภีม งั้นเราจะเรียกทีมผู้จัดการเข้ามารับฟังตรงๆ อีกที”

ภีมวัชพยักหน้าช้าๆ ก่อนลุกขึ้นอย่างไม่รีบร้อน

“ขออนุญาตครับ ผมมีเคสผ่าตัดอีกคิวช่วงบ่าย”

พูดจบแล้วเขาก็เดินออกจากห้องประชุม ทิ้งไว้เพียงความเงียบ และความจริงที่ไม่มีใครกล้าพูดนอกจากเขา

หมอไม่ได้มีเพื่อรักษา “ความคาดหวัง” ของญาติคนไข้ เขาแค่รักษา “ชีวิต” และผลที่ตามมาก็ขึ้นกับสภาพร่างกายของแต่ละคน ไม่มีใครสามารถรับรองได้ว่าจะหายสนิท

ที่ห้องพักแพทย์ ประตูถูกเคาะเบาๆ ก่อนที่หญิงสาวคนหนึ่งจะเปิดเข้ามาโดยไม่รอคำอนุญาต

เธออยู่ในชุดยูนิฟอร์มพยาบาล แต่รูปร่างสะดุดตา ทรงผมม้วนลอนอ่อนๆ อย่างตั้งใจแต่ง ใบหน้าสวยจัดชวนมองจนไม่เหมือนพยาบาลเวรทั่วไป

“อาจารย์หมอภีมคะ” เสียงหวานเอื้อนเอ่ย พร้อมกับถาดกาแฟในมือ

“คุณเป็นใคร” ชายหนุ่มที่นั่งอ่านแฟ้มผู้ป่วยอยู่หลังโต๊ะเงยหน้าขึ้น คิ้วขมวดเล็กน้อย

“พลอยค่ะ ทำงานอยู่แผนกอายุรกรรม” เธอยิ้มหวาน ดวงตากลมโตเป็นประกาย

“พลอยเห็นหมอทำงานหนักเลยอยากเอากาแฟมาฝากค่ะ ซื้อเองเลยนะคะ ไม่ใช่จากเครื่องกด”

“ผมไม่ได้สั่งกาแฟ” เขาเลื่อนสายตาไปที่ถ้วยกาแฟ

“ไม่เป็นไรค่ะ ถือว่าเป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากใจ” เธอทำท่าจะวางแก้วลงบนโต๊ะ แต่เขายกมือขึ้นห้ามไว้ก่อน

“เอากลับไปเถอะครับ”

เธอชะงัก แล้วมองเขาด้วยแววตาที่น้อยใจ

“ผมก็ไม่รับอาหารหรือเครื่องดื่มจากคนนอกทีม” น้ำเสียงของเขาเรียบ เฉียบ และเยือกเย็นจนบรรยากาศเหมือนอุณหภูมิลดลงทันที พยาบาลสาวยิ้มเก้อ แต่ยังไม่ยอมถอย

“พลอยแค่ชื่นชมอาจารย์น่ะค่ะ ไม่ได้คิดเรื่องชู้สาวนะคะ พลอยเป็นแฟนคลับของอาจารย์ค่ะ” เธอพยายามอธิบาย

“ขอโทษนะคะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง

ณัชชาเดินเข้ามาในห้อง สวมชุดกราวน์สีขาวทับเสื้อเชิ้ตสีชมพูด้านใน ใบหน้าเรียบเฉียบ

“คุณกำลังอยู่ในห้องพักของหัวหน้าศัลยแพทย์ ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาโดยไม่มีเหตุจำเป็น”

พยาบาลพลอยหน้าเจื่อน แต่ยังพยายามรักษายิ้มไว้

“แค่เอากาแฟมาฝากเฉยๆ ค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะ...” เธอพูดไม่ทันจบบ ณัชชาก็เดินเข้ามาหยุดข้างโต๊ะ ทำท่าคล้ายจะหยิบแฟ้มบนโต๊ะ

แต่สายตากลับจ้องอีกฝ่ายตรงๆ

“งั้นก็เลือกค่ะ จะออกจากห้องนี้ หรือจะออกจากโรงพยาบาล”

พยาบาลสาวหุบยิ้มทันที สีหน้าตื่นเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับ

เมื่อประตูปิดลง ณัชชาหันไปมองภีมวัชที่นั่งนิ่งเช่นเดิม

“คราวนี้แค่แฟนคลับ”

“ผมแค่ไม่ชอบคนบุกรุกและวุ่นวายในเวลาพักของผม” เขาพูดขณะกลับไปอ่านเอกสารเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ณัชชาเลิกคิ้ว แต่ไม่ได้ถามต่อ เพียงแค่ยิ้มบางๆ เธอเองก็ไม่กล้าจะแสดงความรู้สึกอะไรมากไปกว่านี้ เพราะกลัวเป็นอย่างพยาบาลสาวๆ ที่ถูกเขาปฏิเสธจนบางคนถึงขั้นลาออกหนีอายเลยก็มี

************************