ตอนที่ 12 อาจไม่ใช่อย่างที่คิด

โรงอาหารชั้นล่างของโรงพยาบาลเอสทีฮอตปิตอล เสียงผู้คนคุยกันเบาๆ สลับกับเสียงช้อนกระทบจาน

อิงลดานั่งอยู่มุมหนึ่งของโรงอาหาร ที่เต็มไปด้วยร้านค้าหลากหลายประเภททั้งร้านอาหารตามสั่ง ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านข้าวมันไก่ ร้านขายเครื่องดื่ม และมีมินิมาร์ท ที่ขายทุกอย่างเหมือนร้านสะดวกซื้อชื่อดัง  เรียกได้ว่าโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ครบวงจรเป็นอย่างมาก

ตรงหน้าของเธอคือปิ่นโตที่วางอยู่บนโต๊ะ หญิงสาวยกโทรศัพท์แนบหู

“ถึงแล้วค่ะ นั่งรออยู่โรงอาหารชั้นล่าง”

“เดี๋ยวลงไป” เสียงปลายสายตอบกลับมาสั้นๆ อิงลดาวางโทรศัพท์ลงก่อนจะเหลือบมองไปรอบตัว 

ชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมกับกางเกงขายาวเรียบๆ ทำให้เธอดูกลมกลืนกับกลุ่มญาติคนไข้ทั่วไป

จนกระทั่งเสียงสนทนาจากพยาบาลโต๊ะข้างๆ ดึงความสนใจเธอไป

“เธอรู้ยัง เมื่อวานนี่พยาบาลพลอยแผนกอายุรกรรมเข้าไปถึงห้องพักแพทย์ เพื่อเจออาจารย์ภีมเลยนะ”

“ไม่กลัวตายหรือไง คนอื่นแค่เดินเฉียดยังโดนไล่ด้วยสายตา”

“ก็เพราะแบบนี้แหละ หมอภีมถึงครองโสดจนตอนนี้ ไม่มีข่าวกับใครเลย”

“แต่เขาก็สนิทกับหมอนัทนี่ เธอเป็นถึง ลูกสาวหุ้นส่วนโรงพยาบาล คนวงในเล่ากันว่า รู้จักกันมาตั้งตั้งแต่สมัยเรียนแล้วเรียนจบก็มาทำงานด้วยกันที่นี่”

อิงลดาที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นจิบชะงักไปนิดหนึ่ง มือที่วางบนโต๊ะกำแก้วไว้หลวมๆ ก่อนจะคลายออก ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อย ราวกับไม่ได้ใส่ใจอะไร

‘โสด...ไม่แปลกนี่นา ก็ในเมื่อไม่สนใจผู้หญิง‘ เธอบ่นในใจเบาๆ พลางกลั้นยิ้ม

แต่คำพูดท่อนหลังยังสะกิดในหัว ‘หมอณัชชา...ลูกสาวหุ้นส่วนโรงพยาบาล’

‘ก็เหมาะกันดี… หรือว่าจริงๆ แล้วคุณภีมไม่ได้เป็นเกย์แต่ที่ไม่มีข่าวกับผู้หญิงเป็นเพราะว่ามีคนอยู่ในใจอยู่แล้ว’ เสียงในหัวเธอแผ่วลงกว่าเดิม

แต่ในใจกลับรู้สึกอะไรบางอย่างซ่านขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล ไม่ใช่ความหึงหวง แค่รู้สึกไม่ชอบใจเลยที่รู้ว่าเขาอาจมีคนในใจอยู่แล้ว

หญิงสาวเหลือบมองปิ่นโตสีฟ้าพาสเทลในมือตัวเอง แล้วถอนหายใจเบาๆ

เขาจะเป็นอย่างที่เธอคิดหรือไม่ อย่างไร เธอกับเขาจะต้องแต่งงานกันอยู่ดีจุดประสงค์หลักของเธอก็คือจะให้เขาช่วยแต่งงานบังหน้าเพื่อให้เธอหนีพ้นจากการละลายของลูกชายนักการเมืองคนนั้นเท่านั้นก็น่าจะเพียงพอแล้ว 

ตอนนั้นเอง สายตาหลายคู่เงยขึ้นมองชายหนุ่มในชุดกราวน์ขาวที่เดินเคียงข้างแพทย์หญิงคนสวย

นายแพทย์ภีมวัช และแพทย์หญิงณัชชา เป็นภาพที่พยาบาลหลายคนมองจนชินตา เพราะสองคนนี้มักคุยกันเฉพาะเรื่องงานแต่ก็ดูสนิทกันอย่างไม่ต้องอธิบาย

จนกระทั่งภีมวัชชะลอฝีเท้า แล้วหยุดอยู่หน้ามุมหนึ่งของโรงอาหาร

“ผมขอตัวนะ” เขาบอกกับณัชชาเสียงเรียบ ก่อนจะเดินแยกออกมาโดยไม่รอฟังคำตอบ

หมอสาสมองตาม แล้วชะงักเมื่อเห็นจุดที่เขาเดินไปมีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งรออยู่ภีมวัชนั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างไม่ลังเล

“รอนานไหม”

“ก็แค่สิบห้านาทีค่ะ” เธอตอบแล้วเหลือบไปมองด้านหลังเขา ณัชชายังคงยืนอยู่ใกล้ๆ เหมือนไม่แน่ใจว่าจะไปหรืออยู่ดี

“ไม่ชวนคุณหมอคนสวยมานั่งด้วยเหรอค” เธอถามติดจะประชดนิดๆ

เขายิ้มบาง ก่อนจะเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย และยื่นมือไปเกี่ยวปอยผมที่ปรกแก้มเธอไปทัดไว้หลังใบหูอย่างอ่อนโยน

“ผมอยากนั่งกับคุณมากกว่า”

มือของเธอชะงักไปชั่วครู่ หัวใจเต้นคร่อมจังหวะอย่างไม่ตั้งใจ

แต่สิ่งที่เงียบกว่านั้น คือบรรยากาศรอบโต๊ะ พยาบาลโต๊ะข้างๆ ที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่หยุดชะงัก บางคนอ้าปากค้าง บางคนเอาช้อนค้างอยู่กลางอากาศ

ภาพหมอภีมที่นั่งจ้องตาหญิงสาวพร้อมท่าทีที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน คือสิ่งที่ทุกคนต้องใช้เวลาในการประมวลผล

ณัชชายืนนิ่งตรงนั้น สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ แต่ภายในเหมือนมีอะไรแน่นอยู่กลางอก

เธอไม่รู้ว่าเขามีแฟนตอนไหน ไม่รู้ว่าเธอคนนั้นคือใคร แต่วันนี้ทุกคนรู้พร้อมกัน รวมถึงเธอด้วย

“ขอโทษที่ให้รอนาน” เขาพูดขึ้นขณะยืนเท้าข้างเก้าอี้ตรงหน้า

“อาหารกลางวันของคุณค่ะ ปิ่นโตนี้เก็บความร้อนรีบกินตอนอุ่นๆ เถอะค่ะ” น้ำเสียงขอบหญิงสาวเรียบนิ่ง แต่สายตากลับมองเขานานกว่าปกติ

เขารับกล่องนั้นไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเธอ

“ทำไมมีข้าวแค่ชั้นเดียวล่ะคุณล่ะ” เขาถามพลางเลิกคิ้ว หลังจากที่แกะดูปิ่นโตแต่ละชั้นพบว่ามีข้าวของเขาแค่ชั้นเดียว

“ฉันไม่หิวค่ะมาส่งอาหารให้คุณโดยเฉพาะ” เธอตอบกลับเบาๆ

“โอเค ครั้งนี้ถือว่าผมอาจจะบอกคุณไม่ละเอียด แต่ครั้งหน้าคุณต้องมากินข้าวพร้อมกันกับผม ตกลงไหม”

“ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวรับปากแล้วมองหน้าเขาอย่างชั่งใจ เธออยากจะถามเรื่องสิ่งที่เธอกำลังสงสัย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ถามคำถามนั้นกับ

************************