บทที่ 14 เกมเดิมพัน

อีกด้าน

บรรยากาศสุดแสนเงียบสงัดยามค่ำคืนคือช่วงเวลาที่น้ำหวานรู้สึกชื่นชอบเป็นอย่างมาก เพราะนอกจากอากาศจะเย็นสบายมันยังทำให้เธอมีสมาธิอ่านหนังสือ

ทว่าขณะกำลังนั่งท่องจำเนื้อหาที่ต้องสอบในวันจันทร์ จู่ ๆ ท้องเจ้ากรรมก็ดันร้องโครกครากขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ทั้งที่มื้อเย็นก็กินไปแล้ว

สงสัยวันนี้จะใช้พลังงานกับการตัดแต่งกิ่งไม้เยอะไปหน่อย เธอเลยหิวบ่อยกว่าปกติ

หญิงสาวลงมายังชั้นล่างแล้วเดินเข้าไปในครัวเฉกเช่นทุกวัน จากนั้นก็หาอะไรเบา ๆ ที่สามารถทานรองท้องได้

“นมอุ่น ๆ ละกัน”

การดื่มนมอุ่น ๆ ก่อนนอนจะช่วยให้หลับสบายแถมยังช่วยซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอในร่างกายขณะหลับ แต่ข้อเสียของการดื่มนมก่อนนอนก็มีเหมือนกัน หากกินแล้วไม่แปรงฟันก็อาจทำให้ฟันผุได้

เลื่อนโทรศัพท์มือถือไปพลาง ๆ ระหว่างชงนมกับน้ำอุ่นนัยน์ตาสวยจดจ้องไปที่หน้าจอเครื่องมือสื่อสาร

 เมื่อมั่นใจว่าผงนมละลายดีแล้วหญิงสาวก็ยกขึ้นมาจิบชิม

“อื้ม~อร่อย”

ชิมไปพูดไปโดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของเธอมีใครกำลังแอบมองอยู่ ทิวเขาเฝ้าดูแมวขโมยที่ชอบย่องมาแอบกินอะไรในครัวดึก ๆ ดื่น ๆ

เขายืนยิ้มอยู่ตรงมุมมืดข้างประตู

น้ำหวานยกแก้วนมขึ้นมาจิบเรื่อย ๆ ขณะกำลังจะเดินกลับห้อง เธอไม่ได้มองทางเพราะมัวแต่มองข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือซึ่งมิวสิคส่งข้อความมาขอดูสมุดเลคเชอร์ของเธอ

“แป๊บหนึ่งนะ”

เธอตอบกลับด้วยข้อความเสียง จากนั้นก็ตั้งท่าจะเดินกลับห้อง

ทว่า...

ร่างเล็กดันชนเข้ากับคนที่กำลังยืนขวางทาง นมอุ่น ๆ หกรดลงบนมือข้างเดิมที่เคยถูกน้ำร้อนลวก

หญิงสาวสะดุ้งโหยงตกใจ ไม่รู้ว่าลูกชายเจ้าของบ้านเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่ให้สุ้มให้เสียง

“คุณทิวเขา”

“ถ้าเป็นน้ำร้อนฉันก็คงโดนลวกอีกใช่ไหม”

“ขอโทษค่ะ หวานไม่รู้ว่าคุณอยู่ตรงนี้”

“ช่างมันเถอะ”

เขาไม่ว่าแถมยังยอมยกโทษให้ง่าย ๆ นี่เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม

จู่ ๆ คนตัวสูงก็ขยับเข้ามาจนร่างชิด ใบหน้าหล่อคมค่อย ๆ โน้มลงมาจนเธอต้องถอยหลัง ร่างเล็กชนเข้ากับเคาน์เตอร์ครัวอย่างจังราวกับจนมุม

เขาใช้นิ้วหัวแม่มือปาดคราบนมที่ติดอยู่ตรงมุมปากของเธอ นัยน์ตาลุ่มลึกสบตากับหญิงสาว ก่อนจะหลุบมองริมฝีปากบางที่ปลายนิ้วของเขาสัมผัสอยู่ จากนั้นก็คลึงนิ้วหัวแม่มือเบา ๆ ตรงริมฝีปากล่างของเธอ

น้ำหวานยืนนิ่งชะงักค้าง ดวงหน้างดงามผ่าวร้อนวูบวาบรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง สองขาแข็งทื่อกระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้

เธอไม่เคยถูกชายใดเข้าใกล้ขนาดนี้มาก่อน

“พรุ่งนี้เธอว่างไหม”

น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามชวนให้เคลิบเคลิ้ม หญิงสาวรีบตอบทันควันโดยไม่ทันได้คิด

“วะ...ว่างค่ะ”

“ถ้างั้นไปทำธุระเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”

นัยน์ตาคมสะท้อนความรู้สึกบางอย่างขณะเอ่ยกับเธอ น้ำหวานคลี่ยิ้มพลางพยักหน้าตอบรับ

ขณะที่ดวงตาสองคู่สบประสานอย่างลึกซึ้ง เสียงข้อความจากโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมาพอดี

น้ำหวานหลบตาคนที่เอาแต่จ้องมองกัน จากนั้นก็รีบยกโทรศัพท์มือถือในมือขึ้นมาแล้วเปิดข้อความเสียงที่มิวสิคเพิ่งส่งมาเมื่อกี้

[รออยู่นะ]

ทิวเขาละสายตาจากใบหน้างดงามแล้วหันไปสนใจโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวจากนั้นเขาก็ฉกชิงมาไว้ในมือ

เขาปิดหน้าสนทนาของมิวสิคลงแล้วเปิดแอปพลิเคชันอินสตาแกรมขึ้นมาแทน กดค้นหาชื่อไอจีของตัวเองแล้วกดติดตามไว้ ก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาแล้วกดติดตามกลับ

จากนั้นก็ยกโทรศัพท์มือถือของน้ำหวานขึ้นมากดโทรออกหาตัวเองก่อนจะยื่นมันคืนให้เธอ

“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะส่งข้อความมาบอกว่าต้องออกจากบ้านกี่โมง”

พูดเสร็จทิวเขาก็เดินขึ้นบันไดไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนงวยงงกับการกระทำของเขา

วันต่อมา

หลังจากได้รับข้อความจากทิวเขา น้ำหวานก็แต่งตัวรอเสียตั้งแต่ตอนนั้น หญิงสาวพยายามทำหน้านิ่งแต่ทว่าภายในใจกับไหวหวั่นอย่างแปลกประหลาด พักหลังมานี้เธอรู้สึกว่าทิวเขาดีกับเธอมาก แม้แรก ๆ จะไม่ไว้ใจแต่ตอนนี้ก็เริ่มเชื่อแล้วว่าเขาไม่ได้แกล้งทำ

ทิวเขาขับรถพาน้ำหวานมาทานข้าวในห้าง วันนี้เขาบอกกับเธอว่าให้สั่งอะไรก็ได้ที่เธออยากทาน จากนั้นก็พาไปเดินช้อปปิ้ง ชายหนุ่มยังบอกอีกด้วยว่าถ้าเธออยากได้อะไรก็ให้เลือกได้เลย

เพราะเป็นคนขี้เกรงใจกอปรกับไม่ชอบใช้ข้าวของราคาแพง สุดท้ายน้ำหวานจึงไม่ได้เลือกซื้ออะไรสักอย่าง

“เธอไม่อยากได้อะไรเลยเหรอ”

“ไม่ค่ะ”

“แล้วแต่นะ”

เขาไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ จากนั้นก็พาเธอออกจากห้าง ขณะนั่งรถหญิงสาวก็เอาแต่นั่งนิ่งมองข้างทาง ระหว่างนั้นก็คิดอยู่ตลอดเวลาว่าธุระที่เขาให้พามาทำมันคืออะไรกัน

รถคันหรูจอดนิ่งที่สนามแข่งรถตามเวลานัดหมาย ร่างสูงลงจากรถโดยมีน้ำหวานยืนอยู่ข้างกาย เขาพาเธอเดินเข้าไปด้านในอาคารซึ่งมีห้องรับรองของสนามแข่ง 

ขณะกำลังเดินผ่านประตูบานใหญ่เพื่อเข้าไปด้านในทิวเขาก็บังเอิญเผชิญหน้ากับเจเลอร์ สองหนุ่มหยุดชะงักแล้วจ้องเขม็งมองกันอย่างเชือดเฉือน ก่อนที่เจเลอร์จะเป็นฝ่ายทักทายก่อน

“นึกว่ากลัวจนไม่กล้ามาซะแล้ว”

เขาเอ่ยถากถางเพื่อยั่วโมโห ก่อนจะเบนความสนใจจากทิวเขาไปหาคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง แอบรู้สึกผิดหวังนิด ๆ ที่ไม่ใช่คนที่เขาคิดไว้ แต่พอสำรวจหญิงสาวดี ๆ เธอคนนี้ก็ดูน่ารักดี แม้จะดูเชย ๆก็เถอะ

นัยน์ตาสีเข้มมองสำรวจหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ปลายลิ้นหนาตวัดโลมเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างหยาบโลน

“งานดีที่นี่หว่า จะมาทวงคืนทีหลังไม่ได้นะ”

ร่างสูงพุ่งพรวดเข้าหาเจเลอร์ด้วยความโมโห ไฟโทสะลุกท่วมอยู่ในดวงตาคู่คม แต่สุดท้ายทิวเขาก็ต้องข่มอารมณ์พลุ่งพล่านเอาไว้ จากนั้นก็เป็นฝ่ายถอยร่นออกมาโดยไม่พูดตอบโต้

เขาไม่อยากพูดอะไรมากเพราะไม่อยากให้น้ำหวานรู้เหตุผลที่ต้องพาเธอมาด้วย กะให้เธอมายืนสวย ๆ อยู่ข้างสนามก็พอถึงยังไงเขาก็เป็นฝ่ายชนะอยู่แล้ว

ร่างสูงจูงมือหญิงสาวเข้าไปในห้องรับรองซึ่งมีเพื่อนอีกสามคนนั่งอยู่ก่อน 

ออสตินมองสองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะสบถขึ้นด้วยความตกใจ

“เชี่ย”

ถ้าเดาไม่ผิดทิวเขาน่าจะใช้น้ำหวานวางเดิมพันกับเจเลอร์

วายุและเจ้าขุนหันไปมองทั้งสองคนเช่นกัน

“เชี่ยจริง ๆ แหละ”

วายุพึมพำหลังจากนั้นก็เข้าไปกระชากแขนทิวเขาออกจากน้ำหวานแล้วพาเดินไปตรงมุมห้อง

“น้ำหวานรู้ไหมว่ามึงพาเธอมาเดิมพัน”

ทิวเขาไม่ตอบเพียงแต่ขมวดคิ้วอย่างกังวลใจ ใช่ น้ำหวานยังไม่รู้ และเขาก็จะไม่ให้รู้ด้วย

“กูว่ารอบนี้มึงเล่นแรงไปแล้วนะ”

เจ้าขุนว่าให้คนเจ้าแผนการ เขาคิดว่าทิวเขาจะแกล้งแพ้แล้วยกน้ำหวานให้กับเจเลอร์

“ที่มึงทำกูไม่เห็นด้วยนะ กูรู้ว่ามึงไม่ชอบน้ำหวานแต่แกล้งแบบนี้มันแรงไปรึเปล่าวะ”

 “พวกมึงช่วยหุบปากได้ไหม”

นอกจากไม่ตอบทิวเขายังมีท่าทางโมโห ตอนนี้เขาต้องการสมาธิเพื่อเตรียมตัวลงสนามในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ไม่มีเวลามาอธิบายให้พวกมันฟัง

ร่างสูงแยกตัวออกมาจากเพื่อนแล้วเดินไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ จากนั้นก็เดินกลับมา

เขาเห็นว่าวายุก็เปลี่ยนชุดเหมือนกัน

“มึงจะทำอะไร”

“ไปแข่งแทนมึงไง”

วายุตั้งใจจะลงแข่งแทนทิวเขาเพราะเข้าใจว่าเพื่อนของเขาจะยอมแพ้เจเลอร์เพื่อกลั่นแกล้งน้ำหวาน เขาจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นเด็ดขาด

“นี่มันเรื่องของกูกับไอ้เจเลอร์มึงไม่เกี่ยว”

ก้าวดุ่ม ๆ เข้าหาวายุแล้วยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้า เรื่องนี้มันคือความแค้นระหว่างเขากับอีกฝ่ายเพราะฉะนั้นเขาจะจัดการเอง

“แต่น้ำหวานก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เหมือนกัน”

สองหนุ่มมองหน้าอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่เจ้าขุนและออสตินจะมาจับทั้งคู่ให้แยกห่าง ระหว่างนั้นน้ำหวานที่นั่งรออยู่อีกมุมห้องก็เดินเข้ามา หญิงสาวได้ยินทั้งคู่เอ่ยชื่อเธอจึงเริ่มสงสัย

“มันมีอะไรที่เกี่ยวข้องกับหวานรึเปล่าคะ”

สี่หนุ่มหันไปมองน้ำหวานอย่างพร้อมเพรียงกัน จากนั้นทิวเขาก็จูงแขนพาเธอเดินไปอีกห้อง มือหนาทั้งสองข้างเลื่อนขึ้นมาจับหัวไหล่บอบบางขณะมองสบตากับเธอ

“รอฉันอยู่ในห้องนี้ห้ามไปไหนนะ”

เขาใช้น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยสั่งพร้อมทั้งเลื่อนมากุมสองมือของเธอเอาไว้

"คุณจะไปแข่งรถเหรอคะ"

นัยน์ตาคู่งามไหวสั่นพร้อมทั้งเอ่ยถามร่างสูงราวกับเป็นห่วงเป็นใย

ชายหนุ่มคลี่ยิ้มบางเบาแล้วเอ่ยถามเธอ

"เป็นห่วงฉันเหรอ"

"หวานเป็นห่วงคุณแทนอาขวัญค่ะ ถ้าคุณบาดเจ็บขึ้นมาอาขวัญต้องเสียใจมากแน่ ๆ"

"ฉันเก่ง ไม่เป็นไรง่าย ๆ หรอก เธอแค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ อยู่ในห้องนี้ห้ามไปไหน เข้าใจไหม"

“ค่ะ” พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“เด็กดี”

มือหนาลูบลงตรงกลางศีรษะแล้วคลี่ยิ้มให้หญิงสาว จากนั้นร่างสูงก็เดินออกจากห้องไป