บทที่ 13 รับคำท้า

ช่วงเย็นทิวเขามีนัดกับเพื่อนที่ผับ พอถึงเวลานัดหมายชายหนุ่มก็ซิ่งรถคันโปรดออกจากบ้าน ผู้เป็นแม่ได้แต่นั่งกุมขมับเอ่ยปากชื่นชมลูกชายยังไม่ทันข้ามวันก็ดีแตกเสียแล้ว

@ผับหรู

แสงไฟหลากสีสันกะพริบระยิบระยับสาดส่องไปทั่วทั้งผับ บรรยากาศคึกคักไปด้วยเสียงเพลงและเสียงพูดคุยของผู้คน นักท่องราตรีมากมายยืนโยกย้ายส่ายสะโพกอย่างแน่นขนัด ลูกค้าส่วนใหญ่ของผับล้วนเป็นนักศึกษาซึ่งมาจากหลากหลายสถาบัน

ร่างสูงของสี่หนุ่มตำนานคิงวิศวะของมหาลัย KU กำลังยืนโยกย้ายเบียดเสียดกับผู้คนอยู่ตรงโต๊ะด้านหน้า พอเหล้าเข้าปากสัญชาตญาณนักล่าก็เข้าสิงร่างผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันจีบสาวโต๊ะข้าง ๆ ราวกับกลัวน้อยหน้ากัน

โดยเฉพาะออสติน ที่ดูจะระริกระรี้กว่าเพื่อนในกลุ่ม แป๊บเดียวชายหนุ่มก็ควงสาวสวยนางหนึ่งเดินมาที่โต๊ะแล้วแนะนำเพื่อน ๆ ให้เธอรู้จัก

"น้องพลอยสวยจ๊ะ นี่พี่วายุ พี่เจ้าขุน และพี่ทิวเขา เพื่อนพี่จ้ะ"

"สวัสดีค่ะ"

หญิงสาวกล่าวทักทาย สายตาคู่สวยกวาดมองทั้งสี่หนุ่มแล้วยิ้มหว่านเสน่ห์

ผู้ชายโต๊ะนี้งานดีทุกคน

"นี่พลอยสวย"

ออสตินแนะนำสาวสวยให้เพื่อนรู้จักพลางยักคิ้วยิก ๆ เชิงรู้กัน หลังจากทักทายกับสามหนุ่มได้ไม่นานหญิงสาวก็กลับโต๊ะโดยมีออสตินเดินตามไปส่งสักพักเขาก็เดินกลับมา

"โต๊ะพลอยสวยมีแต่คนแจ่ม ๆ"

เมื่อกี้เขาบังเอิญเจอกับพลอยสวยระหว่างทางไปห้องน้ำ ทำความรู้จักและพูดคุยกันอยู่พักใหญ่จึงได้รู้ว่าเธอเรียนอยู่อีกมหาวิทยาลัยหนึ่งซึ่งอยู่อีกฟากฝั่งของกรุงเทพฯ

และพวกเขาทั้งสี่คนก็มีคู่อริอยู่มหาวิทยาลัยที่พลอยสวยเรียนอยู่ แม้จะรู้อย่างนั้นแต่ออสตินก็ไม่ได้บอกให้พวกเพื่อนรู้ด้วย

"แจ่ม ๆ แต่เสือกไม่เผื่อเพื่อน"

เจ้าขุนบ่นกระปอดกระแปดไม่จริงจัง เขาไม่ได้อดอยากปากแห้งขนาดนั้นแต่ถ้ามีสาว ๆ มาช่วยสร้างสีสันก็ย่อมดีกว่า

“เออจริง”

วายุพยักพเยิดหน้าเออออ ก่อนจะหันมาทางคนที่เอาแต่กระดกเหล้าลงคอราวกับตายอดตายอยากมาจากไหน ทิวเขาเหมือนคนรีบกินรีบเมาเพื่อรีบกลับบ้านไปนอน

“ไอ้นี่ก็ไม่สนใจห่าอะไรเลย แดกเอาแดกเอา”

“กูว่าเราย้ายโต๊ะไหม”

ออสตินเสนอความคิดขึ้นมา อีกสองหนุ่มพยักหน้าเห็นดีเห็นงาม ส่วนทิวเขายังไงก็ได้ทั้งนั้น

เมื่อตกลงกันได้สี่หนุ่มก็จัดการย้ายโต๊ะไปนั่งรวมกับสาว ๆ โต๊ะพวกเธอมากันสี่คนพวกเขาก็มากันสี่จับคู่ลงตัวพอดี

สาวสวยสุดเซ็กซี่ส่งยิ้มให้ทิวเขาแล้วแนะนำตัวเองว่าชื่อ แอนนา ปรายตามองแวบเดียวก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังอ่อยเขาอยู่ เพื่อหลีกเลี่ยงการพูดคุยจึงแกล้งยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดไถดูอะไรไปเรื่อยเปื่อย

ทว่าขณะที่หนุ่มสาวกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จู่ ๆ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งมายืนล้อมรอบโต๊ะของพวกเขา

ทิวเขาละสายตาจากโทรศัพท์มือถือแล้วเงยหน้าสบตากับคนที่มาใหม่

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะไอ้ทิวเขา”

“ไอ้เจเลอร์!”

เขาเหยียดกายลุกขึ้นยืนพลางเอ่ยชื่อคนที่จ้องเขม็งมองมาแววตาเชือดเฉือนราวกับคมมีด แสยะยิ้มทักทายประหนึ่งว่าไม่ยี่หระแต่ทว่าแฝงไปด้วยความแค้นเคือง

เจเลอร์คือคู่อริเก่าของทิวเขา พวกเขาไม่กินเส้นกันมาแต่ไหนแต่ไรทะเลาะกันตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายจนเข้ามหาวิทยาลัย ขนาดแยกย้ายไปเรียนคนละฟากฝั่งของกรุงเทพฯ ก็ยังไม่วายมีเรื่องกันมาตลอด

เมื่อหลายเดือนก่อนเจเลอร์พาพรรคพวกมาท้าแข่งรถถึงสนามของเขา และไม่ได้แข่งกันเปล่า ๆ เพราะมีการวางเดิมพันด้วยเงินถึงสิบล้าน ผลปรากฏว่าวันนั้นทิวเขาชนะใส ๆ ทั้งที่ไม่ค่อยได้ออกแรงเหยียบคันเร่ง ตอนนั้นเจเลอร์ทั้งโกรธทั้งเสียหน้าเลยทำให้แค้นฝังหุ่นทิวเขาเข้าไปใหญ่

“ไม่ได้เจอกันนานสันดานก็ยังหมาเหมือนเดิมเลยนะ”

คนมาใหม่เอ่ยทักทายเพื่อนเก่า ความจริงทั้งคู่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนตอนเรียนมัธยมปลาย และต้นสายปลายเหตุที่ต้องมาทะเลาะกันก็เพราะตอนนั้นเจเลอร์เข้าใจผิดคิดว่าทิวเขาไปจีบแฟนของตน

“มึงว่าใครสันดานหมา”

ทิวเขาจับคอเสื้อของคนมาหาเรื่องแล้วกระชากเข้าหาตัว เพื่อนของแต่ละฝ่ายต่างยึกยักใส่กันอย่างไม่ยอมน้อยหน้า

เจเลอร์ปัดมือของทิวเขาออกจากคอเสื้อของตัวเองแล้วกระชากแขนแอนนาให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดว่า

“มึงไงไอ้สันดานหมาชอบยุ่งกับผู้หญิงของคนอื่น”

เขาแทบไม่ได้พูดคุยกับหญิงสาวเลยด้วยซ้ำ แม้กระทั่งชื่อก็ยังจำไม่ได้แล้วตรงไหนที่เรียกว่ายุ่ง แม้จะคิดอย่างนั้นแต่ด้วยนิสัยเป็นคนไม่ยอมคน ยิ่งกับไอ้คู่อริตัวแสบอย่างเจเลอร์เขายิ่งแพ้ไม่ได้

ทิวเขาแสยะยิ้มแล้วยักไหล่กวนบาทาจากนั้นก็พูดขึ้นว่า

“กูไม่ได้ยุ่ง มีแต่เด็กของมึงนั่นแหละที่เสือกมายุ่งกับกูเอง”

“ไอ้สัตว์เอ๊ย!”

เจเลอร์สบถด้วยความโมโห กำหมัดแน่นแล้วง้างขึ้นตั้งท่าจะฟาดลงบนใบหน้าของทิวเขา ทว่าระหว่างนั้นการ์ดของผับก็เข้ามาห้ามเสียก่อน

เพราะไม่ใช่ผับประจำพวกการ์ดจึงไม่รู้จักพวกเขาเลยสักคน สุดท้ายทั้งสองกลุ่มจึงโดนไล่ออกจากร้านเหมือนกัน

เมื่อออกมานอกร้านก็ยังเขม่นกันไม่เลิก

“ถ้ามึงอยากได้อีนี่นักกูยกให้ก็ได้ แต่มึงต้องแข่งรถชนะกูให้ได้ก่อน”

เจเลอร์เอ่ยท้าทาย ก็แค่ผู้หญิงแรด ๆ คนเดียวเขาไม่เสียดายอยู่แล้วถ้าแลกกับความสะใจ

แม้จะไม่ได้อยากได้สิ่งที่เจเลอร์เสนอให้ แต่เพราะมีนิสัยแพ้ไม่ได้สุดท้ายทิวเขาเลยยอมตกลงรับคำท้า

“มึงอยากแพ้เมื่อไหร่ก็นัดวันมาได้เลย”

“ปากดีนักนะ พรุ่งนี้เลยเป็นไง”

“ได้ กูรับคำท้า”

“มึงชนะได้อีนี่ไป แต่ถ้ามึงแพ้ผู้หญิงของมึงก็ต้องเป็นของกู”

ผู้หญิงของทิวเขาที่เจเลอร์หมายถึงก็คือดาริณ เขารู้จักดาริณตั้งแต่เรียนมัธยมด้วยกัน และเจเลอร์ก็คิดว่าทิวเขาและดาริณคบกันจึงอยากได้เธอเป็นของเดิมพัน

“ถ้างั้นมึงเตรียมตัวแพ้ได้เลย”

ทิวเขารับปาก จากนั้นพวกของเจเลอร์ก็ถอยร่นออกไป

“มึงไปรับเดิมพันมันทำไม หน้าตามั่นอกมั่นใจขนาดนั้นกูว่าไอ้เจเลอร์มันคิดไม่ซื่อแน่ ๆ”

เจ้าขุนว่าให้เพื่อนสนิทที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง รับปากเดิมพันไปส่ง ๆ ทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้ซ้อมแถมมือเจ็บอีก

“แล้วนี่มึงจะไปหาผู้หญิงที่ไหนไปเดิมพันกับมัน”

เพราะความวู่วามอยากเอาชนะทำให้ตอบรับคำท้าโดยไม่ทันได้คิด พอเพื่อนสนิททักท้วงเลยเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่าเวลากระชั้นชิดแบบนี้จะไปหาผู้หญิงที่ไหนได้ทัน ครั้นจะไปขอร้องดาริณเธอก็คงไม่ยอมแน่ คนอย่างดาริณไม่มีวันลดตัวมาเป็นสิ่งของเดิมพันของใครหรอก

ขณะที่ทุกคนกำลังระดมสมองช่วยกันคิด จู่ ๆ ริมฝีปากหนาก็ผุดรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วพูดขึ้นมา

“กูคิดออกแล้ว”

“ใคร”

เพื่อนสามคนหันขวับมามองทิวเขาอย่างรอฟังคำตอบ ทว่าเจ้าของความคิดกลับไม่พูดอะไรแถมยังเดินหนีไปขึ้นรถ