บทที่ 8 คนส่งของ

ตั้งแต่วันแรกของการเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย นี่ก็ผ่านมาเกือบสองสัปดาห์แล้ว น้ำหวานยังคงขยันขันแข็งแถมยังดูกระปรี้กระเปร่า ตื่นแต่เช้าไปมหาวิทยาลัยเลิกเรียนก็กลับมาอ่านหนังสือ

ต่างจากอีกคนที่เอาแต่เที่ยวกลางคืนพอเช้ามาก็ตื่นสาย บางวันก็ไปเรียนแทบไม่ทัน

วันนี้น้ำหวานมีเรียนบ่ายเพราะช่วงเช้าอาจารย์ยกคลาส แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ตั้งใจจะออกจากบ้านตั้งแต่เก้าโมงเพราะอยากไปติวหนังสือกับเพื่อน

ร่างบางกำลังจะเดินออกจากบ้านทว่าต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านหลัง

“น้ำหวาน”

“คะอาขวัญ”

“วันนี้รีบรึเปล่าลูก”

“ไม่รีบค่ะ อาขวัญมีอะไรจะใช้หวานเหรอคะ”

“ช่วยเอาแฟลชไดรฟ์อันนี้ไปให้พี่ทิวเขาที่คณะที เห็นบอกว่ามีพรีเซนต์งานตอนสิบโมงครึ่งแต่ลืมเอาแฟลชไดรฟ์ไป”

แม้จะลำบากใจแต่น้ำหวานก็ไม่กล้าปฏิเสธคำไหว้วาน เธอรับแฟลชไดรฟ์จากมือผู้เป็นอามาใส่กระเป๋าสะพายแล้วรีบออกจากบ้าน

เขามีพรีเซนต์งานตอนสิบโมงครึ่งแปลว่าเธอมีเวลาเดินทางแค่หนึ่งชั่วโมงนิด ๆ เท่านั้น

ภาวนาว่าอย่าให้รถติดละกัน

อีกด้าน

ร่างสูงกระสับกระส่ายหายใจติดขัด ขณะรอให้คนที่บ้านเอาแฟลชไดรฟ์ซึ่งมีงานชิ้นสำคัญอยู่ในนั้นมาให้ และตอนนี้มันก็ใกล้ถึงเวลาที่ต้องนำเสนอผลงานชิ้นนั้นแล้วด้วย ถ้ามาไม่ทันมีหวังเทอมหน้าเขาได้ลงเรียนวิชานี้อีกรอบแน่

คนร้อนใจกำลังเดินไปเดินมาอยู่ตรงหน้าประตูห้องเรียน เขามองนาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือด้วยใจที่เต้นตึกตัก กำลังจะโทรหาผู้เป็นแม่ทว่าอาจารย์ประจำวิชาก็ดันเข้ามาพอดี

เขากลับไปนั่งที่เก้าอี้จากนั้นก็เลือกส่งข้อความไปถามผู้เป็นแม่แทน

“ใครเป็นคนเอางานมาส่งให้มึงวะ”

เจ้าขุนเอ่ยถามพลางขมวดคิ้วกังวลใจ

“นั่นดิป่านนี้ทำไมยังไม่มาอีก”

วายุว่าพลางชะเง้อคอออกไปด้านนอกเพื่อช่วยมองหาอีกแรง

ตอนนี้ทิวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครจะเป็นคนเอาแฟลชไดรฟ์มาส่งให้ ผู้เป็นแม่ก็ไม่ได้โทรมาบอกแถมป่านนี้ก็ยังไม่อ่านข้อความของเขาเลย

“ขออนุญาตค่ะ”

นักศึกษาในห้องพร้อมใจกันหันไปมองเจ้าของเสียงหวานที่เอ่ยขออนุญาตอาจารย์ผู้สอนอยู่ตรงหน้าประตูห้อง ใบหน้าน่ารักดึงดูดสายตาทุกคู่ราวกับต้องมนต์ จากนั้นภายในห้องเรียนก็เริ่มมีเสียงพูดแซวขึ้นมา

“มาหาใครครับน้อง”

ชายคนหนึ่งเอ่ยถามหญิงสาวเสียงดัง จากนั้นทุกคนก็พากันโห่แซวเธอ

“มาหาคุณทิวเขาค่ะ”

สิ้นคำพูดของน้ำหวานทิวเขาก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงปรี่ไปหาเธอ มือหนาฉุดดึงเรียวแขนเล็กให้เดินตามเขาออกไปนอกห้องเรียนก่อนจะเอ่ยถามอย่างไม่พอใจ

“เธอมาทำไม”

“อาขวัญวานให้หวานเอาแฟลชไดรฟ์มาให้คุณค่ะ” พูดพร้อมกับยื่นสิ่งของให้เขา

“ขอบใจ” คว้าเอาแฟลชไดรฟ์จากมือของเธอแล้วเอ่ยอีกว่า “ทีหลังไม่ต้อง”

คำว่าขอบใจที่ฟังยังไงก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกซาบซึ้ง เธอไม่แปลกใจเพราะยังไงก็ไม่ได้คาดหวังคำชื่นชมจากเขาอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่านอกจากเขาจะไม่สำนึกบุญคุณยังพูดราวกับว่าเธอเป็นฝ่ายผิดที่เสนอหน้าเอาแฟลชไดรฟ์มาให้เขาเอง

"เหอะ! รู้งี้ไม่เอามาให้ซะก็ดี”

หญิงสาวแค่นหัวเราะเสียงเหอะ! แล้วพูดประชดประชัน

พักหลังมานี้รู้สึกว่าน้ำหวานจะต่อปากต่อคำเก่ง ดวงตาคมจ้องเขม็งกำลังจะอ้าปากดุด่าทว่าไอ้เพื่อนซี้สามตัวดันออกมายืนหน้าสลอนล้อมรอบเสียก่อน

“สวัสดีครับน้องน้ำหวาน”

ออสตินเอ่ยขึ้นพลางยกมือโบกทักทาย โดยมีสองหนุ่มยืนยิ้มประกบซ้ายขวา ก่อนที่ทั้งสามคนจะรีบแนะนำตัวเองกับน้ำหวาน

“พี่ชื่อออสตินนะครับ”

“พี่ชื่อเจ้าขุนครับ”

“ส่วนพี่ชื่อวายุครับ”

“สวัสดีค่ะ”

น้ำหวานทักทายกลับพลางยกมือไหว้ หญิงสาวรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ทั้งสามหนุ่มรู้จักชื่อของเธอ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะถึงอย่างไรก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก

“เช้านี้น้องน้ำหวานไม่มีเรียนเหรอครับ” วายุเอ่ยถามอย่างเป็นมิตร

ริมฝีปากจิ้มลิ้มยิ้มหวานยังไม่ทันได้ปริปากเอ่ยตอบ คนบางคนก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“กลับไปได้แล้วไป”

หญิงสาวหุบยิ้มทันทีเมื่อหันมาเจอกับใบหน้าบึ้งตึงของทิวเขา

ร่างเล็กหันกลับหลังตั้งท่าจะเดินออกมาตามคำสั่ง ทว่าเขากลับเรียกเธอเอาไว้อีกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมไม่พูดให้มันจบ ๆ เสียตั้งแต่แรก

“เดี๋ยว”

ร่างสูงขยับเท้าเข้าใกล้พลางโน้มใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างหู

“ทีหลังอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไม่ว่าที่นี่หรือว่าที่บ้าน เข้าใจไหม”

หญิงสาวกำหมัดแน่นขณะฟัง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดราวกับรวบรวมกำลัง ไม่ใช่มีแค่เขาหรอกที่ไม่อยากเห็นหน้าเธอ เธอเองก็ไม่อยากเห็นหน้าเขาเหมือนกัน

“เข้าใจค่ะ ต่อไปหวานจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก”

“เข้าใจก็ดี ถ้างั้นก็กลับไปได้แล้ว”

ไม่ต้องรอให้เขาไล่อีกครั้งหญิงสาวก็รีบเดินหนีออกมา เพียงพ้นสายตาคู่คมน้ำในตามันก็ไหลรื้นจนปริ่มเบ้า ไม่เข้าใจว่าเขาจงเกลียดจงชังอะไรเธอนักหนาถึงได้ชอบพูดจาทำร้ายจิตใจกันอยู่เรื่อย

ถ้าเป็นอย่างนี้เธอจะมีหน้าอาศัยอยู่ที่บ้านของเขาได้อย่างไร

คิดไปคิดมาไหน ๆ ตอนนี้ก็ว่างแล้ว เธอไปทำเรื่องขอย้ายเข้าอยู่หอพักนักศึกษาดีกว่า

เวลาต่อมา

หลังเลิกเรียนน้ำหวานต้องไปเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องเฉกเช่นเคย แต่วันนี้คงต้องกลับดึกหน่อยเพราะมีกิจกรรมซ้อมเชียร์พ่วงด้วย รุ่นพี่บอกว่าปีนี้ทางคณะต้องรักษาแชมป์สแตนด์เชียร์ยอดเยี่ยมสามสมัยเอาไว้ให้ได้จึงต้องซ้อมหนักตั้งแต่เนิ่น ๆ

กว่ากิจกรรมจะเลิกก็ปาเข้าไปเกือบสามทุ่ม เมื่อเก็บข้าวของเรียบร้อยร่างเล็กก็เดินออกไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ ทว่าขณะเดินออกจากคณะ รถคันหนึ่งก็ขับมาจอดเทียบข้าง คนขับลดกระจกรถลงจากนั้นก็เอ่ยเรียกคนที่ตั้งหน้าตั้งตาเดินดุ่ม ๆ

“น้ำหวาน”

“อ้าว! มิวสิค”

“ขึ้นรถสิเดี๋ยวเราไปส่งบ้าน”

“ไม่เป็นไร นายไปเถอะ”

มิวสิคจอดรถแล้วเดินลงมา มือหนาคว้าข้อมือเล็กแล้วจูงเธอขึ้นรถ

“มาเถอะน่าเดี๋ยวเราไปส่ง”

“เรากลับเองได้จริง ๆ”

“จะกลับยังไง ป่านนี้รถเมล์สายบ้านเธอหมดไปแล้วมั้ง ให้เราไปส่งเถอะน่า”

“แต่เรา...”

“เป็นเพื่อนกันห้ามเกรงใจนะ”

น้ำหวานยอมเดินตามชายหนุ่มไปขึ้นรถอย่างว่าง่าย ปกติเธอใช้ชีวิตโดยไม่มีเพื่อนสนิทจึงมักเกรงใจคนอื่นเสมอ ไม่ค่อยอยากรบกวนใครหรือขอร้องให้ใครทำอะไรให้ แต่มิวสิคกลับทำให้เธอรู้สึกได้ถึงมิตรภาพอย่างแท้จริง

เป็นเพื่อนกันห้ามเกรงใจ ฟังแล้วรู้สึกใจฟูชะมัด

รถเก๋งคันสีขาวจอดนิ่งที่หน้าบ้านหลังใหญ่ในช่วงเวลาสามทุ่มครึ่ง คนมาส่งลงจากรถพร้อมกับหญิงสาว เขามองเข้าไปในบ้านกึ่งคฤหาสน์แล้วอุทานตาลุกวาว

“บ้านน้ำหวานหลังใหญ่จัง อย่าบอกนะว่าความจริงแล้วเธอคือคุณหนูที่แกล้งทำเป็นจนเหมือนในละครคุณธรรมอะ”

“บ้าเหรอ! ใครจะบ้าทำอะไรแบบนั้นล่ะ นี่ไม่ใช่บ้านเราหรอก เรามาอาศัยเขาอยู่ต่างหาก”

น้ำหวานหัวเราะกระซิกตลกคำพูดล้อเล่นของมิวสิค

มิวสิคหัวเราะขบขันพลางเหลือบเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ รถหรูมากมายจอดเรียงรายอยู่ด้านในแปลว่าเจ้าของบ้านคงจะรวยน่าดู

“ถ้างั้นเรากลับแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกันนะน้ำหวาน”

“อืมขับรถดี ๆ นะ”

สองคนโบกมือให้กัน จากนั้นมิวสิคก็ขึ้นรถแล้วขับออกไป

ภายในบ้านหลังใหญ่ ลูกชายเจ้าของบ้านยืนอยู่ตรงระเบียงกว้างราวกับแอบมองอะไรบางอย่าง ทุกการกระทำของคนที่อยู่หน้าบ้านอยู่ในสายตาของเขาตั้งแต่ต้นจนจบ

นัยต์ตาคมเข้มจ้องมองคนที่ยืนยิ้มระริกระรี้ให้ผู้ชายอย่างไม่สบอารมณ์

“แรด”

เขาสบถอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินกลับเข้าห้องนอน