บทที่ 9 หลีกเลี่ยง

หลังจากทิวเขาบอกเอาไว้ว่าอย่ามาให้เห็นหน้า น้ำหวานก็เลี่ยงการเผชิญหน้าตามที่เขาสั่ง ถ้ามีเรียนตอนเช้าเหมือนกันเธอจะออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด ตอนเย็นก็กลับดึก ๆ แล้วอ้างเหตุผลว่าต้องอยู่ซ้อมเชียร์ เสาร์อาทิตย์ก็ขลุกตัวอยู่ในห้องรอจนกว่าชายหนุ่มออกจากบ้านเธอจึงลงมาช่วยงานป้าสุในครัว

หญิงสาวทำแบบนี้มาร่วมสองสัปดาห์ซึ่งถือว่าได้ผลดีเลยทีเดียว ตั้งแต่ไม่ได้เจอหน้าทิวเขาก็รู้สึกว่านอนหลับเต็มอิ่มกินข้าวอร่อย สบายใจเสียยิ่งกว่าอะไรซะอีก

ทว่าอีกด้านดันกลับกันตั้งแต่วันนั้นทิวเขาก็เอาแต่หงุดหงิดงุ่นง่าน หาเรื่องทะเลาะกับชาวบ้านราวกับคนพาล ไม่เป็นอันทำงานทำการจนเพื่อนสนิทพากันสงสัย

“เป็นห่าอะไรอีกครับ”

เจ้าขุนว่าให้คนที่เอาแต่ทำหน้าบึ้งตึงมาเกือบสองสัปดาห์ คิ้วหนาขมวดจนทำให้พวกเขาพลอยรู้สึกเครียดตามไปด้วย

“เซ็งว่ะ”

“มึงรู้ตัวไหมว่าช่วงนี้มึงชักเหมือนหมาบ้าขึ้นทุกวัน วัน ๆ เอาแต่หงุดหงิด ใครทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง อาการเหมือนคนเมียหาย”

เพื่อนสนิทสุดซี้ที่รู้ใจแทบทุกอย่างอย่างวายุถามจี้ใจดำ เขาเป็นเพื่อนกันมานานทำไมจะดูไม่ออกว่าทิวเขาเป็นอะไร เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าสาเหตุเกิดจากใครเท่านั้น

“หายห่าอะไร กูยังไม่มีเมียโว้ย”

“อ่าว! แล้วดาริณล่ะวะ ยังไม่ใช่อีกเหรอ”

“กูกับดาริณไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

“กูเห็นมึงเทียวรับเทียวส่งดาริณอยู่ตลอดกูก็นึกว่ามึงกับดาริณ ป่าม ป๊ามกันแล้วซะอีก”

ออสตินยกมือสองข้างขึ้นมากำประสานให้อุ้งมือกระทบกันแรง ๆ สองครั้งจนเกิดเสียงดังป้าบ ๆ เป็นท่าทางประกอบ เขาเห็นดาริณตามติดทิวเขาตัวเป็นเงาก็เลยนึกว่าทั้งสองคนตกลงปลงใจคบหากันแล้วเสียอีก

คนอารมณ์ไม่ดีจ้องมองขุ่นเคืองก่อนจะสบถใส่เพื่อนปากดี

“ป่าม ป๊ามพ่องมึงดิ กูกับดาริณเป็นแค่เพื่อนกันเว้ย”

“พูดดี ๆ ก็ได้มั้ง จู่ ๆ เล่นถึงพ่อเลยไอ้ห่า”

ระหว่างที่ทุกคนกำลังถกเถียงอย่างไม่มีเนื้อหาสาระ คนที่พวกเขากำลังพูดถึงก็เดินเข้ามาพอดี สาวสวยหุ่นดีดีกรีลูกสาวท่านรัฐมนตรีฉีกยิ้มมาแต่ไกลก่อนจะนั่งลงด้านข้างเพื่อนสนิทที่เธอคิดไม่ซื่อ

“คิดถึงจังเลยไม่ได้เจอเพื่อน ๆ ตั้งหลายวัน”

“คิดถึงพวกเราหรือคิดถึงไอ้ทิวเขาคนเดียวจ๊ะดาริณ” วายุประชดประชัน

“ก็คิดถึงทุกคนนั่นแหละ แต่คิดถึงทิวเขาเยอะกว่าคนอื่น”

พูดพร้อมกับสอดมือเข้ามากอดท่อนแขนของทิวเขา ใบหน้าสวยแนบซบลงบนไหล่แกร่งแล้วยิ้มกว้าง

“วันนี้ทิวเขาว่างไหมดาริณว่าจะชวนไปทานข้าวเย็นที่บ้านน่ะ เห็นคุณพ่อบ่นว่าอยากเจอทิวเขา”

“ยังไม่รู้เลยว่าจะว่างรึเปล่า เดี๋ยวเราคอนเฟิร์มอีกทีนะ”

“ชวนแต่ไอ้ทิวเขาไม่ชวนพวกเราสามคนบ้างเหรอดาริณ พวกเราก็อยากไปทานข้าวกับท่านรัฐมนตรีเหมือนกันนะ” ออสตินเอ่ยแซว

“นั่นดิ ไอ้ทิวเขาไม่ว่างแต่พวกเราว่างนะจ๊ะ”

วายุพูดเสริม ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้ออสตินเชิงรู้กัน พวกเขาสองคนกำลังแกล้งแซวดาริณแล้วหัวเราะขำขัน

แต่ใช่ว่าหญิงสาวจะเขินอายตรงกันข้ามกลับรู้สึกชอบใจเสียมากกว่า

“ทำเป็นมาพูดว่าอยากไป พอชวนจริง ๆ ก็ไม่เห็นว่าจะไปหรอก ไม่ต้องมาแกล้งแซวเลย”

“แล้วนี่พ่อไม่บังคับให้ไปดูตัวแล้วเหรอ ถึงได้มาชวนไอ้ทิวเขาไปทานข้าว หรือว่าท่านรัฐมนตรีอยากดูตัวไอ้ทิวเขาซะแล้ววะ"

ปกติดาริณมักมาบ่นให้ฟังว่าถูกท่านรัฐมนตรีบังคับให้ไปดูตัวกับลูกชายบ้านนั้นทีบ้านนี้ที คราวนี้ให้มาชวนเพื่อนซี้ของพวกเขาไปทานข้าวสงสัยจะมีแผนแหง ๆ ไม่แน่ว่าอาจจะอยากได้เพื่อนสนิทของเขาไปเป็นลูกเขยขึ้นมา เพราะทิวเขาก็ไม่ธรรมดาเป็นถึงทายาทของธาดากรุ๊ป บริษัทรับเหมาก่อสร้างอันดับต้น ๆ ของประเทศ

“พูดจาไร้สาระอะไรของพวกมึงเนี่ย”

ทิวเขาหงุดหงิดใส่ รู้สึกไม่ดีที่เพื่อนสนิทพยายามจับคู่เขากับดาริณ

ทว่าระหว่างที่กำลังถกเถียงกันอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของดาริณก็มีคนโทรเข้ามาพอดี หญิงสาวเดินเลี่ยงออกไปรับสายไม่นานเธอก็เดินกลับมานั่งลงที่เดิม

“เดี๋ยวดาริณต้องไปล่ะนะ พอดีช่วงเย็นมีนัดซ้อมละครกับรุ่นน้องน่ะ ถ้าว่างก็คอนเฟิร์มมานะ”

พูดกับทิวเขาจากนั้นสาวสวยก็ลุกจากม้านั่งแล้วเดินกลับคณะ

“ความจริงดาริณโทรมาก็ได้นะ ไม่รู้ว่าจะเดินมาให้เมื่อยทำไมเนอะ มึงว่าไหม”

เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไปแล้ววายุก็เอ่ยขึ้นมา

“ก็คงอยากมาเห็นหน้าไอ้ทิวเขาล่ะมั้ง” เจ้าขุนแสดงความคิดเห็น

“ดูทุ่มเทเนอะ” ออสตินพูดเสริม

“เฮ่อ! พวกมึงแต่ละตัวนี่นะ ไร้สาระฉิบเป๋ง”

ว่าเสร็จคนหน้าเครียดก็เดินหายเข้าไปในตึกคณะ ไม่อยากเสียเวลาคุยกับไอ้พวกเพื่อนที่ชอบพูดจาไร้สาระน่ารำคาญ วัน ๆ เอาแต่จับผิดเขาอยู่นั่นแหละ

ช่วงเย็น

ทิวเขาตอบตกลงไปทานข้าวบ้านดาริณหลังจากที่เธอส่งข้อความมารบเร้าถึงสองครั้งสองครา แม้ตอนแรกจะไม่ค่อยอยากไป แต่พอมาคิด ๆ ดูแล้วการไปทานข้าวบ้านเธอก็ไม่ได้เสียหายอะไร ช่วงนี้รู้สึกเบื่อ ๆ การได้เจอคนใหม่ ๆ ได้เห็นบรรยากาศใหม่ ๆ บางทีอาจจะทำให้หายเบื่อขึ้นมาก็ได้

ทว่าพอไปถึงกลับรู้สึกเบื่อมากกว่าเดิมเสียอีก เพราะท่านรัฐมนตรีเอาแต่ถามเรื่องธาดากรุ๊ป ซักไซ้ไล่เลียงราวกับอยากเป็นหุ้นส่วนบริษัทอย่างไรอย่างนั้น

ข้าวปาก็แทบไม่ได้ทานเพราะมัวแต่ตอบคำถาม กว่าจะหาจังหวะขอตัวกลับได้เวลาก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม

ร่างสูงเดินทอดน่องเหนื่อยล้าพาตัวเองมานั่งลงตรงโซฟารับแขกของบ้าน

ทว่าขณะนั้นเหมือนมีเสียงอะไรบางอย่างดังมาจากในห้องครัว ชายหนุ่มเดินย่องเข้าไปในห้องซึ่งปิดไฟจนมืดแล้วแอบมองคนที่ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ราวกับเป็นแมวขโมย

อีกด้าน

หลังจากพยายามหลบหน้าหลบตาชายหนุ่มอยู่หลายวัน หญิงสาวก็เริ่มคุ้นชินกับการแอบลงมากินข้าวในช่วงกลางดึก วันนี้เธออยากกินต้มบะหมี่ร้อน ๆ จึงลงจากห้องมาเสียบกาต้มน้ำ ระหว่างรอน้ำเดือดคนอารมณ์ดีก็ยืนฮัมเพลงพร้อมกับออกสเต็ปเบา ๆ ทำเอาคนแอบมองถึงกับหลุดขำ

คนเงอะงะเซ่อ ๆ ซ่า ๆ ไม่น่าเชื่อว่าเวลาเต้นจะดูทะมัดทะแมงขึ้นมา ท่วงท่าลีลาเป๊ะเว่อร์อย่างกับนักร้องเคป๊อป

เมื่อน้ำเดือดเต็มที่กาน้ำร้อนก็ตัดไฟอัตโนมัติ หญิงสาวถอดปลั๊กแล้วหยิบมาม่าคัพมาเปิดฝา เทน้ำร้อนใส่ให้พอดีกับที่ข้างถ้วยระบุเอาไว้ ใช้ส้อมที่แถมมาด้วยคนจนเส้นบะหมี่เข้ากันกับน้ำแล้วปิดฝา ตั้งท่าจะถือกลับไปกินบนห้องนอน

ทว่ากลับชนเข้ากับคนที่เดินเข้ามาขวางทาง

“โอ๊ย!”

“คุณทิวเขา”

น้ำร้อนจากถ้วยมาม่าคัพหกราดลงบนมือของคนที่เดินเข้ามา หญิงสาววางถ้วยมาม่าเอาไว้บนโต๊ะแล้วรีบเข้าไปดูเขา

มือเล็กประคองแขนข้างที่โดนน้ำร้อนหกใส่เดินไปที่อ่างล้างจาน เปิดน้ำให้ไหลผ่านแผลที่เพิ่งโดนน้ำร้อนลวกจากนั้นก็เอาผ้าชุบน้ำประคบตรงแผลไว้

“ขอโทษค่ะ แต่หวานไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณโดนน้ำร้อนลวกนะคะ หวานไม่รู้ว่าคุณเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ขอโทษแล้วมันหายเจ็บเหรอ”

เขาทำเสียงดุเล็กน้อย

“รู้ค่ะว่าคำขอโทษมันไม่ได้ทำให้หายเจ็บ แต่คุณจะให้หวานทำยังไงล่ะ”

“เธอต้องรับผิดชอบ”

เขาทำหน้านิ่งแล้วพูดเสียงเรียบจนหญิงสาวรู้สึกแปลกใจ ทิวเขาไม่โวยวายไม่ตีโพยตีพายแถมยังนิ่งผิดปกติ

น้ำหวานชักเริ่มใจคอไม่ดีหรือว่าที่เขาทำเป็นนิ่งความจริงกำลังหาเรื่องกลั่นแกล้งเธออยู่

“คุณจะให้หวานรับผิดชอบยังไงคะ”

“รับผิดชอบโดยการทำทุกอย่างแทนฉันไง”

หญิงสาวทำหน้าสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม

“หมายความว่ายังไงคะ”

“ก็เธอเป็นคนทำมือฉันเจ็บ เพราะฉะนั้นต่อไปนี้เธอก็ต้องเป็นมือให้ฉัน จนกว่ามือฉันจะหายดี”

มุมปากยกยิ้มกรุ้มกริ่มราวกับมีแผนร้าย รู้สึกว่าชีวิตที่สุดแสนจะน่าเบื่อหน่ายมาเกือบสองสัปดาห์เริ่มกลับมามีสีสัน