บทที่ 10 รับผิดชอบ

เช้าวันต่อมา

เพราะมีเรียนเช้าหญิงสาวจึงรีบอาบน้ำแต่งตัว แต่ยังไม่ทันเสร็จเรียบร้อยดีก็ได้ยินเสียงคนมาเคาะประตูอยู่หน้าห้อง

ร่างอรชรสวมใส่กระโปรงนักศึกษาโดยที่ท่อนบนยังสวมเพียงเสื้อกล้ามสีขาวบาง ๆ คลุมทับเสื้อชั้นในอีกที เธอรีบไปเปิดประตูให้คนหน้าห้องเพราะคิดว่าเป็นอาขวัญของเธอ

ทว่ากลับไม่ใช่

“มีอะไรคะ”

ทิวเขายืนนิ่งชะงักงัน จ้องมองผิวเนื้อขาวผ่องตรงร่องกลางหน้าอกอย่างลืมตัว พอรู้ตัวก็กระแอมไอเบา ๆ ประหนึ่งว่าคันยุบยิบอยู่ในลำคอจากนั้นก็ปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึมแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ลืมหน้าที่ของเธอไปแล้วรึไง”

“หน้าที่อะไรคะ”

“เรื่องที่เธอต้องรับผิดชอบฉันไง”

หญิงสาวนิ่วหน้าแล้วถอนหายใจ มาก่อกวนกันแต่เช้าเขาคงมีเรื่องมากลั่นแกล้งเธอแหง ๆ

“แล้วหวานต้องทำอะไรบ้างคะ”

“ไม่มีอะไรมาก ก็แค่...ทำแทนฉันทุกเรื่องที่ฉันทำไม่ได้ แค่นั้น”

“แล้วอะไรที่คุณทำไม่ได้แล้วหวานต้องทำแทนบ้างล่ะ”

“นี่ไง”

ทิวเขาบุ้ยปากไปตรงแผงอกของตัวเองที่สวมเสื้อนักศึกษาเอาไว้ทว่ายังไม่ได้ติดกระดุมเลยสักเม็ด

หญิงสาวเลื่อนสายตาลงต่ำตามร่องกล้ามที่เรียงตัวกันเป็นลอน ผิวเนียนขาวผ่องกอปรกับซิกซ์แพ็กผสมผสานกันอย่างลงตัวชวนให้น่าหลงใหล นัยน์ตาหยาดเยิ้มจ้องนิ่งราวกับตกอยู่ในภวังค์ ดวงตากลมโตเบิกค้างพวงแก้มแดงก่ำราวกับผลสตรอว์เบอร์รีสีแดงฉ่ำ

เมื่อได้สติหญิงสาวก็รีบเงยหน้าสบตากับคนที่กำลังยิ้มร่าขำขัน

“อะไรของคุณเนี่ย”

“ฉันติดกระดุมไม่ได้ ก็เลยจะให้เธอช่วยติดกระดุม แต่เธอสิคิดอะไรอยู่”

“หวานไม่ได้คิดค่ะ”

คนร้อนตัวรีบเอ่ยปฏิเสธ เมื่อกี้เธอไม่ได้คิดอะไรเลยจริง ๆ

“ไม่ได้คิดแล้วทำไมถึงหน้าแดง”

"ไม่ได้หน้าแดงสักหน่อย ก็แค่...ช่างมันเถอะค่ะ คุณอยากให้หวานช่วยติดกระดุมไม่ใช่เหรอ ขยับมาสิคะ”

ทำหน้ามุ่ยแล้วพูดยาวเหยียด มือเล็กจับที่เสื้อของเขาแล้วดึงเบา ๆ เข้าหาตัว จากนั้นก็เริ่มติดกระดุมจากเม็ดล่างไล่ขึ้นไปด้านบนอย่างตั้งอกตั้งใจ

ร่างสูงยิ้มขำท่าทางลนลานของหญิงสาว จากนั้นก็โน้มศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อแอบดอมดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของผมนุ่มยาว

อารมณ์ของเขากำลังเคลิบเคลิ้มได้ที่...ทว่า

“เสร็จแล้วค่ะ”

เสียงน้ำหวานเอ่ยขึ้นราวกับเรียกสติ ร่างสูงขยับตัวออกห่างพลางกระแอมไอเบา ๆ อย่างคนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะพูดกับหญิงสาวว่า

“เรื่องที่เธอต้องรับผิดชอบยังไม่หมดแค่นี้นะ”

เธอย่นคิ้วมองใบหน้าเคร่งขรึมของทิวเขา ริมฝีปากบางกดเม้มเข้าหากันราวกับข่มอารมณ์ แผลน้ำร้อนลวกที่มือก็ไม่ได้พุพองถึงขนาดทำอะไรไม่ได้สักหน่อย นี่เขาจงใจกวนประสาทเธอแน่ ๆ

แม้จะคิดอย่างนั้นแต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อระงับความไม่พอใจแล้วฝืนยิ้มให้เขา

“มีอะไรให้ดิฉันรับใช้อีกเจ้าคะ” น้ำหวานประชดประชัน

ทิวเขายิ้มกริ่มก่อนจะยกหลอดยาขึ้นมาแล้วพูดขึ้นว่า

“ทายาให้ด้วย”

พูดจบร่างสูงก็ผลักประตูเข้าไปในห้องนอนของหญิงสาว ก่อนจะนั่งลงบนเตียงนุ่มอย่างถือวิสาสะแล้วยื่นหลอดยาให้เธอ

หญิงสาวพ่นลมหายใจออกจากปากนัยน์ตากลอกกลิ้งไปมาอย่างเอือม ๆ จากนั้นก็นั่งลงด้านข้างชายหนุ่ม

เธอยื่นมือไปรับหลอดยามาเปิดฝา จับมือของทิวเขาข้างที่โดนน้ำร้อนลวกขึ้นมาแล้วบีบยาลงบนแผลจากนั้นก็นวดทาเบา ๆ

“โอ๊ย! เจ็บ”

ร่างสูงสะดุ้งโหยงพลางร้องโอดครวญราวกับเจ็บปวด เขาชักมือหนีแต่ถูกหญิงสาวดึงรั้งเอาไว้

เธอจิ๊ปากใส่คนตัวโตแต่ใจเสาะเหมือนปลาซิว แผลเล็กขี้ปะติ๋วทำเป็นร้องเสียงดังไปได้

“นี่เธอเรียนหมอจริงป้ะเนี่ย ทำเบา ๆ ไม่เป็นรึไง”

“นี่หวานก็ทำเบาสุดแล้วนะคะ”

“เบาอะไรล่ะ โอ๊ย! เจ็บ”

“แค่นี้ทำเป็นสำออย”

บ่นเบา ๆ แต่เขากลับได้ยิน ถ้าไม่ติดว่าต้องใช้ให้เธอทายายัยน้ำหวานโดนดีแน่

ทิวเขาจ้องเขม็งคนที่นับวันเริ่มจะเถียงเขาฉอด ๆ อยากงับใบหูเล็ก ๆ ให้รู้แล้วรู้รอดชอบเถียงดีนัก

“เสร็จแล้วค่ะ” พูดพร้อมกับยื่นหลอดยาคืนให้

ทิวเขาลุกขึ้นยืนเต๊ะท่าจากนั้นก็เดินออกจากห้องไป

เวลาต่อมา

เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จทุกคนก็เตรียมตัวออกจากบ้าน ผู้เป็นแม่จะไปทำธุระที่ธนาคารจึงติดรถสามีไปด้วย ส่วนลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของบ้านก็แยกย้ายไปขึ้นรถของตัวเอง

เมื่อไหว้ลาคุณอาทั้งสองน้ำหวานก็ตั้งท่าจะเดินออกไปขึ้นรถเมล์ตรงหน้าปากซอยตามปกติ

ทว่าวันนี้ชายหนุ่มเกิดใจดีอยากให้เธอนั่งรถไปมหาวิทยาลัยด้วยกัน

“นี่”

เขาเอ่ยเรียกเธอเสียงดังขณะกำลังจะขึ้นรถ แต่เธอกลับไม่สนใจ

ใคร 'นี่' เธอไม่ได้ชื่อนี่จึงไม่จำเป็นต้องหัน

“ยัยน้ำเน่า”

เขาเรียกเธอด้วยสรรพนามเดิมเหมือนตอนเป็นเด็ก ร่างเล็กหยุดกึกแล้วหันกลับไปมองหน้าคนที่ชอบหาเรื่องกวนประสาท ก่อนจะพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายขี้คร้านมีเรื่องกับเขาเต็มทน

"คะ"

"เธอยังต้องรับผิดชอบฉันอยู่เลยลืมไปแล้วรึไง"

"ไม่ลืมค่ะ"

"ถ้าไม่ลืมก็ขึ้นรถ"

ว่าเสร็จก็ขึ้นรถไปโดยไม่รอให้เธอได้มีโอกาสพูดค้าน หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมารอบที่ร้อย รู้สึกงวยงงกับคำพูดวกไปวนมาของเขา เมื่อสองสัปดาห์ก่อนยังพูดปาว ๆ ว่าไม่อยากเห็นหน้าเธอแต่วันนี้กลับสั่งให้เธอขึ้นรถของตัวเอง

ก่อนเปิดประตูขึ้นรถก็ไม่ลืมเบ้หน้าใส่คนที่นั่งอยู่ด้านใน สงสัยช่วงนี้ต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับรับมือกับคนอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ราวกับเป็นไบโพลาร์อย่างทิวเขา

อีกด้าน

หลังออกจากบ้านไม่นานของขวัญก็ยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดี ผู้เป็นสามีสังเกตเห็นจึงรีบเอ่ยถาม

"ทำไมดูอารมณ์ดีจัง มีอะไรพิเศษรึเปล่า"

ทิศเหนือเอ่ยถามผู้เป็นภรรยาขณะนั่งอยู่ตรงเบาะหลังของรถคันหรู โดยมีกล้าลูกน้องคนสนิทที่สุดแสนจะรู้ใจเป็นคนขับรถให้

"ไม่มีอะไรพิเศษหรอกค่ะ แต่ที่ขวัญอารมณ์ดีเพราะเห็นว่าช่วงหลังมานี้ลูกชายของเราเริ่มมีทีท่ากับหนูน้ำหวานอ่อนลงจากเมื่อก่อนก็เท่านั้นเอง"

"อะไรทำให้ขวัญแน่ใจอย่างนั้น"

"ก็เมื่อเช้าขวัญได้ยินเด็กสองคนคุยกันอยู่ในห้องของน้ำหวานน่ะสิคะ

“ตาทิวเขาเข้าไปทำอะไรในห้องนอนน้ำหวาน”

ผู้เป็นพ่อสงสัย ผู้ชายเข้าไปในห้องผู้หญิงแล้วอยู่กันสองต่อสองมันเลยคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้

“ตอนแรกขวัญก็คิดแบบที่พี่เหนือคิดนั่นแหละ แต่เห็นประตูห้องไม่ได้ปิดขวัญก็เลยแอบดู ตาทิวเขาแค่เอายาไปให้น้ำหวานทาให้น่ะค่ะ”

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็แล้วไป”

ทิศเหนือพ่นลมหายใจโล่งอก คิดว่าไอ้ลูกชายตัวดีจะแอบย่องเข้าหาหญิงสาวซะแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงรู้สึกผิดต่อเพื่อนสนิทไปตลอดชีวิตแน่