บทที่ 15 อดีตเพื่อนสนิท

ร่างเล็กนอนพลิกกายไปมาจนแล้วจนรอดเจ้าของห้องก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำเสียที บ่นว่าเธออาบน้ำนานทีตอนตัวเองหายเข้าไปเป็นชั่วโมงไม่เห็นว่าให้ตัวเองบ้าง

          ตัวเองก็อาบน้ำนานเหมือนกันนั่นแหละ

          ขณะบ่นเขาอยู่ในใจเจ้าของร่างสูงก็ออกมาพอดี ชายหนุ่มสวมเสื้อกล้ามสีขาวและใส่กางเกงนอนขายาวเตรียมพร้อมเข้านอน

          “ยังไม่นอน? รอฉันเหรอ”

          “บ้า! ใครรอนาย ฉันก็แค่นอนไม่หลับ”

          เจ้าขุนพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหยุดยืนอยู่ข้างเตียงฝั่งที่ว่าง มือหนาเอื้อมไปปิดสวิตช์ไฟทำให้ห้องทั้งห้องอยู่ในความมืด

          คนตัวโตนั่งลงบนเตียงแล้วเหยียดกายนอนราบ เตียงนิ่มไหวสั่นจนดาริณรับรู้ได้ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำระสายจนควบคุมไม่อยู่ ตอนนี้รู้สึกตื่นเต้นเป็นที่สุด

          ร่างแกร่งขยับเข้าใกล้จนหัวไหล่แนบชิดเบียดเสียด ก่อนจะพลิกตะแคงหันหน้าไปทางหญิงสาว แรงสั่นสะเทือนทำให้ดาริณรู้สึกประหม่ามากกว่าเดิม

          “ยังนอนไม่หลับอีกเหรอ”

          เสียงเจ้าขุนเอ่ยถาม เธอหันมาสบตากับเขาในความมืดแล้วครางตอบในลำคอ

          “อืม”

          “ขยับมานี่มา”

          พูดพลางสอดแขนเข้าไปใต้คอของเธอ ตวัดร่างเล็กให้ขยับเข้ามานอนหนุนแขนของเขา มืออีกข้างจัดแจงให้หญิงสาวหันหน้าเข้าหาตัวเองจากนั้นก็กอดเธอไว้แนบอก ฝ่ามือลูบลงตรงผมนุ่มยาวช่วยกล่อมให้เธอนอนหลับ

          สองร่างกอดก่ายกันอย่างแนบชิดกระทั่งไม่มีช่องว่างให้อากาศแทรกผ่าน เพียงไม่นานดาริณก็ผล็อยหลับไป

          วันต่อมา

          หลังจากทานข้าวเช้าด้วยกันเจ้าของห้องก็ทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถไปส่งดาริณที่คณะ หญิงสาวส่งยิ้มให้คนขับแล้วตั้งท่าจะลงจากรถ ทว่าจู่ ๆ ชายหนุ่มก็ดึงรั้งตัวเธอเอาไว้

          เขายื่นบัตรเครดิตพร้อมกับเงินสดให้เธอไว้พกติดตัวเผื่อมีอะไรฉุกเฉิน

          “นายให้ฉันทำไม”

          “ถ้าฉันไม่ให้แล้วเธอจะเอาเงินที่ไหนใช้”

          “แต่ฉันเกรงใจ”

          “แต่ถ้าฉันปล่อยให้เธอใช้ชีวิตลำบาก ฉันคงโดนด่าว่าไม่มีปัญญาดูแลแฟน ลืมไปแล้วเหรอว่าตอนนี้เธอมีสถานะเป็นแฟนฉันอยู่”

          คลี่ยิ้มบาง ๆ พยักหน้ายอมรับน้ำใจจากเจ้าขุน เมื่อลงจากรถดาริณก็ไม่ลืมโบกมือให้เขาด้วย

          เดินเข้าไปไม่ทันไรก็เจอกับแก๊งสามสาวอดีตเพื่อนสนิท วันนี้ดาริณสะพายกระเป๋าคอลเลกชันล่าสุดของแบรนด์หรูทำให้พวกเธอรู้สึกสงสัย วันก่อนที่ทะเลาะกับพ่อยังบอกว่าไม่มีเงินอยู่เลย แต่วันนี้เพื่อนสาวคนสวยสะพายกระเป๋าใบใหม่สงสัยยัยดาริณคืนดีกับพ่อกลับไปเป็นลูกคุณหนูเหมือนเดิมแล้ว

          “ดาริณ”

          ซอนญ่าเอ่ยเรียกพลางโบกมือทักทายพร้อมกับส่งยิ้มให้ ดาริณปรายตามองเพียงเสี้ยววิจากนั้นก็เดินผ่านไปทำเหมือนพวกเธอเป็นอากาศ

          คนส่งยิ้มหน้าเจื่อนก่อนจะรีบหุบยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าไม่พอใจ

          “ยัยดาริณเดินเชิดหน้าเข้าตึกไม่สนใจพวกเราเลย”

          “ดาริณไม่สนใจก็สมควรแล้วนี่ ลืมไปแล้วเหรอว่าพวกเราทำอะไรกับดาริณไว้”

          รถเมล์พูดเสียงเรียบแต่ทำให้คนฟังรู้สึกเจ็บจี๊ด ซอนญ่าอยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ ระบายความขุ่นเคือง

          “พอเห็นยัยดาริณกลับมามีเงินแกก็เข้าข้างขึ้นมาทันทีเลยนะ”

          “ฉันไม่ได้เข้าข้างแต่ฉันพูดความจริงต่างหากล่ะ”

          “เออ ตอนนี้แกคงอยากกลับไปเป็นเพื่อนยัยดาริณจนตัวสั่นแล้วสิ ไปเลยไป”

          ซอนญ่าตวาดแล้วชี้หน้าไล่ตะเพิดเพื่อนสาวด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด

          รถเมล์ทำท่าทางกระฟัดกระเฟียดเก็บข้าวของแล้วเดินหนีเข้าไปในตึก

          ดาริณขึ้นไปนั่งรอที่ห้องเรียนเพราะเธอไม่อยากสุงสิงกับใคร ใบหน้าสวยยิ้มหวานขณะมองบัตรเครดิตในมือ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อเห็นใครบางคนเดินเข้ามา

          รถเมล์มองมาที่ดาริณด้วยแววตาเว้าวอนก่อนจะยื่นใบงานที่อาจารย์แจกเมื่อวานให้

          “เมื่อวานเห็นเธอไม่มาฉันเลยเก็บไว้ให้”

          เงยหน้ามองกระดาษเอสี่สีขาว ก่อนจะปรายตามองคนที่ยื่นกระดาษมาให้แล้วหลุบตาลงต่ำจากนั้นก็พูดอย่างไม่ได้ใส่ใจ

          “เพื่อนในห้องส่งไฟล์ให้ฉันแล้วล่ะ ไม่รบกวนเธอหรอก แต่ยังไงก็ขอบใจนะที่ยังอุตส่าห์เก็บไว้ให้”

          รถเมล์ยืนหน้าเหวอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนไร้ค่า แววตาสั่นระริกรู้สึกผิดกับเพื่อน ไม่แปลกที่ดาริณจะโกรธเคืองจนไม่อยากให้อภัย

          เมื่อเห็นว่าดาริณไม่สนใจรถเมล์จึงเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ที่เมื่อก่อนพวกเธอสี่คนนั่งด้วยกันเป็นประจำ

          ดาริณใช้ชีวิตปกติโดยไม่ได้สนใจสายตาเพื่อนในห้องที่คอยจับสังเกตความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแก๊งเพื่อนสาว ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าควรให้ใจกับใคร

          หลังเรียนเสร็จ ขณะเก็บของเตรียมลุกจากเก้าอี้คนที่ควรให้ใจก็โทรเข้ามาพอดี เธอนั่งยิ้มให้กับหน้าจอโทรศัพท์มือถือจากนั้นก็รีบกดรับสาย

          “ว่าไงเจ้าขุน”

          [เรียนเสร็จยัง]

          “เสร็จแล้วกำลังจะลงไป”

          [รออยู่ข้างล่างนะ]

          พูดจบเขาก็กดวางสาย ไม่รู้ทำไมช่วงนี้รู้สึกอารมณ์ดีทุกครั้งที่เห็นเบอร์เจ้าขุนโทรเข้ามา หญิงสาวเดินยิ้มร่าออกจากห้องไม่ทุกข์ไม่ร้อนกับสายตาของสามสาวอดีตเพื่อนสนิท

          “ทำเป็นหยิ่งไปเถอะ คอยดูตอนมีงานกลุ่มละกัน พอไม่มีใครให้เข้ากลุ่มสุดท้ายนางก็ต้องวิ่งแจ้นมาอยู่กับพวกเราอยู่ดีนั่นแหละ”

          ซอนญ่าพูดแล้วทำปากขมุบขมิบ ริมฝีปากบิดเบ้ราวกับนางร้ายในละครหลังข่าว น้ำฟ้ามองตามหลังดาริณและทำเช่นเดียวกัน มีเพียงรถเมล์เท่านั้นที่ยืนทำหน้าละห้อยปนเศร้าสร้อย แม้ดาริณจะเอาแต่ใจไปหน่อยแต่ดาริณคือเพื่อนเพียงคนเดียวที่คอยช่วยเหลือเธอในยามยากลำบาก

          หญิงสาวเดินออกจากลิฟต์อย่างรีบเร่ง ฉับพลันข้อมือเล็กก็ถูกคว้าดึงเอาไว้ เธอหันกลับไปรวดเร็วตามสัญชาตญาณ

          “เจ้าขุน”

          “จะรีบเดินไปไหน”

          “ฉันคิดว่านายรออยู่ที่รถซะอีก”

          “ฉันไม่มีอะไรทำก็เลยออกมายืนรออยู่ตรงนี้”

          สายตาของดาริณกวาดมองไปรอบ ๆ เธอเพิ่งเห็นว่าหญิงสาวที่นั่งอยู่บริเวณนั้นหันมาจ้องชายหนุ่มตาเป็นมัน เมื่อก่อนไม่เคยสังเกตเลยว่าความจริงแล้วเจ้าขุนก็ฮอตในหมู่สาว ๆ เหมือนกัน

          คนตัวสูงจูงมือคนตัวเล็กไปที่รถโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง

          “บ่ายไม่มีเรียนใช่ไหม”

          ถามขึ้นขณะเปิดประตูรถให้หญิงสาว

          ดาริณมองหน้าเขาแล้วเอ่ยตอบ

          “ไม่มี ทำไมเหรอ”

          “ฉันจะพาไปซื้อเสื้อผ้าสำหรับใส่คืนนี้”

          “คืนนี้? ไปไหน” เธอเอียงคอถาม

          “ผับ ไอ้สามตัวนั้นก็ไป”

          “ออ...” ครางเออออในลำคอจากนั้นดาริณก็ขึ้นรถ

          หลังปิดประตูให้หญิงสาวเจ้าขุนก็เดินอ้อมไปขึ้นอีกฝั่ง จากนั้นรถคันหรูก็เคลื่อนออกตัวเพื่อพาหญิงสาวไปซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้า

          “นายว่าชุดนี้สวยไหม”

          จับชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำที่เว้าหลังแถมยังแหวกด้านข้างขึ้นมาทาบตัวแล้วหันไปถามความเห็นจากคนยืนรอ

          คนถูกถามเพ่งมองชุดเดรสสุดเซ็กซี่อย่างไม่สบอารมณ์

          ชุดเชี่ยอะไรวะเนี่ย

          แย่งชุดเดรสจากมือของเธอไปแขวนไว้บนราวตามเดิม จากนั้นก็หยิบอีกชุดมาให้เธอแล้วพูดว่า

          “ชุดนี้สวยกว่า”

          ดาริณหยิบชุดที่เจ้าขุนเป็นคนเลือกให้ขึ้นมาทาบตัว เดรสแขนกุดสีชมพูโอลด์โรสแต่งระบายตรงกระโปรงนิดหน่อยไม่ถึงกับมิดชิดแต่ดูเรียบง่าย

          “เชยอ้า นายจะให้ฉันใส่ชุดนี้ไปเที่ยวผับเนี่ยนะ”

          นิ่วหน้าบ่นคนที่เลือกชุดให้ นอกจากโอกาสไปพบญาติผู้ใหญ่ชุดเรียบร้อยน่ารักอย่างนี้ดาริณไม่เคยคิดจะหยิบขึ้นมาใส่เลยสักครั้ง สาวแซ่บอย่างเธอถ้าไม่ชุดเกาะอก เว้าหลัง กระโปรงก็ต้องแหวกขึ้นมาจนถึงขาอ่อน

          เจ้าขุนถอนหายใจพรืด ทั้งที่เมื่อก่อนก็เห็นเธอใส่ชุดพวกนั้นจนชินตาแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนนี้เขาไม่อยากเห็นเธอใส่มันอีกแล้ว

          ถึงจะคิดแบบนั้นก็ไม่อยากขัดใจ พยักหน้าเออออให้เธอเลือกตามสบายรอทำหน้าที่จ่ายตังค์ให้ก็พอ