บทที่ 25

ป้าฮุ่ยก็ไม่ได้เร่งเร้านาง เพียงแต่ช่วยเก็บจานที่อยู่บนโต๊ะอย่างเงียบเชียบ

สุดท้ายหลิวชิงซวี่ก็ลุกขึ้น

จากนั้นนางก็เดินไปที่ประตูหลัง นางเห็นรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่จริง ๆ ก่อนจะมองชายสองคนที่สวมหมวกผ้าสักหลาด หนวดเครารกรุงรังกำลังนั่งอยู่ตำแหน่งคนขับอย่างพินิจพิเคราะห์ นางเกือบหลุดขำออกมาแล้ว “ทำไมพวกเจ้าต้องแต่งตัวเช่นนี้ด้วย?”

เจียงจิ่วพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “คุณหนูหลิวขึ้นรถม้ามาก่อนเถอะขอรับ พวกเราค่อยคุยกันระหว่างทาง”

หลิวชิงซวี่ไม่คิดอะไรมาก นางสาวเท้าขึ้นรถม้า จากนั้นก็เลิกผ้าม่านขึ้นแล้วเข้าไปด้านใน

สายตาทั้งสี่สอดประสาน ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในรถม้ายังคงเย็นชาเช่นเดิม ดวงตาสีดำขลับลึกล้ำยากคาดเดา เหมือนว่าไม่มีอะไรสามารถดึงดูดสายตาเขาได้

แต่นางไม่ได้เมินเฉยเหมือนเมื่อก่อน หลังจากมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดทางกายแล้ว ต่อให้ภายนอกจะดูสงบนิ่ง แต่ในใจกลับสับสนวุ่นวาย

“เอ่อ…บาดแผลของท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” นางลงที่ฝั่งตรงข้ามของเขา ก่อนแสร้งถามด้วยความเป็นห่วง แต่ในใจกลับกล่าวว่า ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขาเอง หากเขามีมนุษยธรรมและสามารถควบคุมตัวเองได้ บาดแผลก็จะไม่เปิดเช่นนั้น

“ไม่เป็นไ