บททั้งหมดของ กลรักร้ายเสด็จอาเล็ก: บทที่ 1 - บทที่ 10

หลิวชิงซวี่เลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ยี่หระ “รังเกียจหรือ? มีให้กินก็ดีถมไปแล้ว! อย่าลืมสิว่าตอนนี้ท่านเป็นลูกจ้างของข้า ไม่กินของเหลือจากข้า จะให้ข้ากินของเหลือจากท่านหรือไร?” นางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะเสริมด้วยน้ำเสียงข่มขู่ “อย่าคิดจะให้ข้าไปหามาให้อีกชุดเชียว ยกเว้นท่านอยากให้คนอื่นรู้! แล้วจะบอกให้อีกอย่างนะ ตอนนี้ข้างนอกนั่นนอกจากคนของจวนแม่ทัพแล้ว ยังมีพวกที่ตามล่าท่านอยู่ด้วย หากไม่มีข้าที่เป็นถึงคุณหนูใหญ่จวนแม่ทัพนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ ป่านนี้พวกเขาคงบุกเข้ามาค้นห้องนานแล้ว!”พูดจบ นางก็ยัดชามโจ๊กและซาลาเปาอีกครึ่งลูกใส่มือเขา แล้วสะบัดหน้าเดินออกจากหลังฉากกั้นไปอย่างเย็นชาเยี่ยนซื่อหยวนก้มมองของในมือ อกกระเพื่อมขึ้นลง ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรงแต่ท้ายที่สุด เขาก็จำใจส่งซาลาเปาเข้าปาก...ยังไม่ทันถึงเวลาเที่ยงวัน เสียงฝีเท้าของสาวใช้ตัวน้อยก็ดังขึ้นที่หน้าประตู น้ำเสียงแผ่วเบานั้นแฝงความเร่งรีบอยู่หลายส่วน“เรียนคุณหนูใหญ่ องค์รัชทายาทเสด็จมาเยี่ยมเจ้าค่ะ”สีหน้าของหลิวชิงซวี่ที่กำลังคัดลอกพระคัมภีร์อยู่ที่โต๊ะพลันบึ้งตึงขึ้นทันทีองค์รัชทายาท?เขามาทำไม?สำหรับการส

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า องค์ชายรองผู้นี้ก็นับเป็นบุรุษรูปงามที่เจริญหูเจริญตาผู้หนึ่ง คิ้วตาดุจดวงดาวและจันทรา ผิวพรรณขาวผ่องราวกับหิมะ และที่หายากยิ่งกว่าคือกิริยามารยาทที่เข้าถึงง่าย เมื่อเทียบกับกลิ่นอายสูงศักดิ์เย็นชาขององค์รัชทายาทแล้ว องค์ชายรองผู้นี้กลับดูเหมือนแสงแดดอันอบอุ่นอ่อนโยน ส่องประกายจนยากที่ผู้คนจะนึกต่อต้าน “พี่หญิงใหญ่ ดูสิว่าองค์ชายรองใส่ใจท่านมากเพียงใด!” หลิวหยวนอินที่อยู่ข้าง ๆ ปราดเข้ามาคล้องแขนหลิวชิงซวี่ เอ่ยด้วยความสนิทสนมและจริงจัง “องค์ชายรองเพิ่งเสด็จกลับมาจากนอกเมือง พอได้ยินว่าท่านมาอยู่ที่วัดซุ่นเหอ ก็รีบรุดมาหาทันที บังเอิญข้ากำลังจะนำอาหารมาให้ท่าน ระหว่างทางพบองค์ชายรองเข้าพอดี จึงขึ้นเขามาพร้อมกันเจ้าค่ะ” หลิวชิงซวี่ดึงมืออีกฝ่ายออกด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “น้องรองอย่าเข้ามาใกล้ข้านักเลย ข้ามีโรคติดต่อ ขืนแพร่เชื้อให้น้อง ข้าคงกลายเป็นคนบาปหนาแน่”ขอเพียงไม่ใช่คนตาบอด ใครดูก็ย่อมดูออกว่านางไม่ชอบใจหลิวหยวนอิน สีหน้าของหลิวหยวนอินดูย่ำแย่ลงเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นเยี่ยนหรงไท่กำลังจ้องมองพวกนางอยู่ นางก็รีบเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา หันไปเอ่ยกับเยี่ยนหรงไท่ว่

หลิวชิงซวี่หยุดฝีเท้า หันกลับมาเสยผมหน้าม้า เชิดหน้าขึ้นใช้สองตามองเพดานอย่างเหยียดหยาม แล้วเอ่ยอย่างถือดีว่า “ได้ยินว่าอ๋องเจินมีดวงกินคนรอบข้าง กินลูกกินเมีย ส่วนข้าในฐานะหญิงเก่งยุคใหม่แห่งโลกใบนี้ ผู้มีความสามารถรอบด้านทั้งคุณธรรม ปัญญา พลานามัย และสุนทรียภาพ รู้แจ้งทั้งดาราศาสตร์และภูมิศาสตร์ เชี่ยวชาญทั้งบู๊และบุ๋น เป็นสตรีเลิศล้ำที่เหลือเพียงแค่ขึ้นไปยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับดวงอาทิตย์บนฟ้าเท่านั้น บุรุษมีแต่จะทำให้สติปัญญาข้าต่ำลงและขัดขวางความเร็วในการหาเงินของข้า จะให้ข้าเอาชีวิตไปผูกไว้กับบุรุษคนหนึ่ง...” นางมองตรงไปที่เจียงจิ่ว มุมปากยกยิ้ม “เจ้าว่าข้าต้องคิดสั้นขนาดไหนกัน?”“... ?!” เจียงจิ่วมองนางตาค้างราวกับไก่ไม้นางพูดภาษาผีบ้าอะไรเนี่ย?!ไม่ใช่แค่เขา แต่อวี๋ฮุยกับเยี่ยนซื่อหยวนก็จ้องนางตาค้างราวกับเห็นสัตว์ประหลาด โดยเฉพาะเยี่ยนซื่อหยวน สองมือที่วางบนตักกำหมัดแน่น ใบหน้าหล่อเหลาดำทะมึนราวกับถูกสาดด้วยน้ำหมึกแต่งงานกับเขาเรียกว่าคิดสั้น...นางเป็นสตรีเลิศล้ำหาใครเปรียบ...นั่นไม่เท่ากับด่าทางอ้อมว่าเขาเป็นคนไร้ค่าหาดีไม่ได้หรอกหรือ?!เขาใช้ชีวิตมาตลอดยี่สิบสามปี

“เสี่ยวชง!” สิ่งแรกที่แวบเข้ามาในหัวหลิวชิงซวี่คือเด็กในอ้อมแขนเขา นางตกใจจนรีบพุ่งทะยานเข้าไปด้วยความเร็วสูงสุดทว่ามีคนเคลื่อนไหวเร็วกว่านาง ชิงตัวเสี่ยวชงไปได้ก่อนที่ร่างของโจวซานจะล้มฟาดพื้นพอเห็นชัดว่าเป็นเจียงจิ่ว หลิวชิงซวี่ก็ถอนหายใจโล่งอกทันที รีบเข้าไปรับตัวเสี่ยวชงที่กำลังขวัญเสียมาโอบกอดไว้แนบอก“เสี่ยวชงเด็กดี ไม่เป็นไรแล้วนะ คนเลวถูกจัดการแล้ว!” นางลูบหลังปลอบขวัญพลางก้มมองไปที่พื้นหญ้าเลือดสด ๆ กำลังพุ่งกระฉูดออกจากลำคอของโจวซาน ดวงตาเบิกโพลงแทบถลน สิ้นใจตายชนิดที่ไม่มีทางฟื้นคืนมาได้อีกนางกลัวภาพนี้จะทำให้เสี่ยวชงเสียขวัญ จึงรีบอุ้มเขาเดินดุ่ม ๆ กลับไปที่กระท่อมไม้ไผ่ภายในกระท่อมไม้ไผ่ เสี่ยวอันและไห่โย่วได้รับการแก้มัดเรียบร้อยแล้วเมื่อเห็นบุรุษที่ยืนเพิ่มขึ้นมาในห้อง หลิวชิงซวี่ชะงักอยู่ที่หน้าประตูครู่หนึ่ง จากนั้นวางเสี่ยวชงลง แล้วเดินเข้าไปโค้งคำนับอย่างจริงจัง“ขอบคุณพวกท่านมาก”“อืม” สำหรับคำขอบคุณของนาง เยี่ยนซื่อหยวนรับไว้โดยไม่เกรงใจแม้แต่น้อยหลิวชิงซวี่ยืดตัวตรง จู่ ๆ ก็เลิกเสื้อตัวนอกขึ้นเผยให้เห็นเชือกเส้นหนึ่งพันรอบเอว บนเชือกห้อยถุงผ้าใบ

เยี่ยนซื่อหยวนเหลือบตามองนาง รู้สึกเพียงเลือดลมตีขึ้นอก แต่กลับกระอักออกมาไม่ได้เจียงจิ่วและอวี๋ฮุยเกือบจะหลุดขำออกมาเสียงดัง เพื่อไม่ให้นางจับได้ ทั้งสองรีบขานรับแล้วออกไป “คุณหนูหลิว พวกข้าน้อยจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้ขอรับ!”พอพวกเขาจากไป หลิวชิงซวี่ก็หันมามองบุรุษข้างกายอีกครั้ง“บาดแผลของนายท่านซื่อไม่เป็นอะไรมากกระมัง?”“ใกล้หายดีแล้ว”“งั้นก็ดี” ฟังน้ำเสียงแข็งกระด้างของเขา หลิวชิงซวี่ลูบจมูกแก้เก้อ รู้สึกเหมือนหาเรื่องใส่ตัว ไม่อยากจะชวนคุยให้บรรยากาศกระอักกระอ่วนต่อไป นางจึงเปลี่ยนเรื่อง “ไหนว่าจองห้องที่โรงเตี๊ยมฝูไหลไว้ไม่ใช่หรือ? งั้นไปกันเถอะ!”แต่พอพูดจบ นางก็รู้สึกขัดเขินขึ้นมาทำไมพูดออกมาแล้วเหมือนพวกเขาสองคนกำลังจะไปเปิดห้องทำเรื่องอย่างว่าเลยนะ...มองแผ่นหลังของนางที่เดินออกไป ความเย็นชาในแววตาของเยี่ยนซื่อหยวนจางหายไปเกินครึ่ง มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างเงียบงันปกติหลิวชิงซวี่ก็เป็นพวกนกฮูกราตรีอยู่แล้ว ยิ่งเรื่องคืนนี้ยังสะสางไม่จบ นางยิ่งไม่มีทางข่มตานอนหลับลงเมื่อถึงโรงเตี๊ยมฝูไหล นางสั่งให้เสี่ยวเอ้อร์ยกอาหารมาส่งที่ห้องเยี่ยนซื่อหยวนเองก็ไม่เกรงใจ นั่งลงใ