30. แก้แค้นคืน ?

"ไม่!!!ได้โปรดนะรีนนะ ข้าวจะไม่ยุ่งอะไรกับรีนอีกเลย"

"ใช่ๆพวกเราจะไม่ยุ่งอะไรกับรีนอีกเลย ปล่อยเราไปเถอะนะ" สองเสียงร้องประสาน หวาดกลัวจนเนื้อตัวสั่นระริก บอดี้การ์ดชุดดำเข้าควบคุมล็อคตัวแน่นติดพนักเก้าอี้ เมื่อหญิงสาวตรงหน้ารับอาวุธมีดจากชายหนุ่มร่างสง่า นำมาถือควงเล่นเป็นภาพชวนหวาดเสียว

   ทุกคนพอทราบดีว่าเธอคือทายาทมาเฟียรุ่นใหญ่ แต่ใครจะนึกว่าภาพลักษณ์สาวนักดีไซเนอร์ ดันดึงพันธุกรรมถ่ายทอดเสมือนทั้งหมด

"ฉันปล่อยไปอยู่แล้วไม่ต้องห่วงนะแต่...." มารีนลากเสียงยาว ชวนคนฟังหัวใจแทบหยุดเต้น ลุ้นความคิดของเธอปานเสี่ยงทาย อยากได้หนทางที่ดีกระทั่งลืมผลการกระทำตัวเอง

"แต่อะไรรีนว่ามาเลย" ข้าวฟ่างฉีกยิ้มกว้าง ในตอนมีหนทางเอาชีวิตรอดออกไป พยักหน้าให้เพื่อนสาวประเภทสองอดทนรอ

"นั่นสิว่ามาเลย เราทำได้ทุกอย่าง" ปริ่มช่วยพูดตามกัน พยามหว่านล้อมขอเมตตา แล้วเป็นจังหวะเดียวกับชายชุดดำช่วยกันยกโต๊ะ นำมาวางไว้ตรงหน้าแก่ผู้ร้ายทั้งสอง

   ซายน์กระตุกยิ้มมุมปาก มองดูลูกกระต่ายตัวน้อยเลียนแบบสัญชาตญาณของราชสีห์ ทิ้งกายตรงที่นั่งมุมมืดเผยแสงไฟปลายมวนบุหรี่สลัว

"อยากรู้ใช่ไหมล่ะว่าแต่อะไร" น้ำเสียงหวานบอกราบเรียบ กระตุ้นการอยากมีชีวิตรอดผู้กระทำผิด

"......" ทุกคนพยักหน้าพร้อมเพียง กระพริบตาปริบเรียกความเวทนา

"ต้องตัดนิ้วชั่วก่อนไง เก็ทไหมอีพวกโง่!!!" ท่าทางดุจนางพญาพิโรธหนัก ขยับใบหน้าสวยแดงช้ำจ้องดวงตาสองคู่อย่างเอาจริง

   มารีนสะบัดหน้าสั่งลูกน้องจับมือของสองคนวางราบบนโต๊ะ มีร่องรอยคราบเลือดแห้งกระจาย บ่งบอกว่าพวกเขาไม่ได้โดนเป็นรายแรก กดบังคับให้ห้านิ้วกลางแยกจากกัน

"กรี๊ดดม่ายย/อย่ายยย" เสียงกรีดร้องแผดสนั่น จู่ๆหนทางรอดดับพังทลาย ดีดดิ้นหวังหลุดพันธนาการ แต่พละกำลังย่อมน้อยกว่าคนจับกุม ใบหน้าทั้งสองซีดเผือกหยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม

"ช่วยไม่ได้นะ นิ้วชั่วๆพวกนี้อยากตบฉันก่อนเอง" มือบางจับด้ามอาวุธ ใช้ปลายแหลมปักกระแทกคาบนโต๊ะไม้ แกล้งกดน้ำหนักอีกหน่อย เฉียดฉิวปลายนิ้วไปนิดเดียว

"กรีดดดได้โปรดรีน..ขอร้อง" ข้าวฟ่างแทบสติแตก ส่ายหน้าไปมาไร้ทิศทาง กรีดร้องตัวสั่นเทา หมดสภาพนางแบบสาว

"มารีนนะ กราบแล้วอย่าทำเลย ถ้าจะทำก็ตัดนิ้วอีข้าวคนเดียวมันคือคนต้นคิด" จากบทเพื่อนสนิทผันแปรทรยศ สาวไส้ถึงผู้ริเริ่ม ในเมื่อเขาเองแค่สนองอารมณ์เพราะอิจฉาแค่นั้น เหตุใดต้องรับโทษถึงขั้นพิการ

"อีปริม!อีเพื่อนเวร มึงน่ะบอกกูว่าเล่นหน้ามันก่อนไง"

"มึงนั่นแหละอีข้าว มึงบอกเองว่าจะทำให้ลูคัสลืมมารีน มึงถึงหลอกมอมเหล้ามันก่อนต่างหาก" เมื่อผู้ร้ายทั้งสองเริ่มถกเถียง ความลับต่างๆทยอยรั่วไหล ด้วยปากผู้กระทำเสียเอง

   ใบหน้าสวยกระตุกยิ้มร้าย การแย่งมีชีวิตอยู่ของบุคคลน่าสังเวท ตวัดอาวุธมีดดีดขึ้นควงเล่น แม้ใจดวงน้อยอ่อนเอนช่วงประโยคสำคัญ

"อีปริ่ม!!!มึงหยุดเดี๋ยวนี้ อีเพื่อนชั่วมึงบอกมันทำไม" ข้าวฟ่างหันกระซิบบอก พยามเตือนสติคนสมรู้ร่วมคิด แผนการณ์ผ่านมาได้สำเร็จ บัดนี้นายแบบหนุ่มออกตัวให้สถานะ

"มึงนั่นแหละอีชั่ว!!จะพากูตายอยู่แล้ว คัสมันรักมารี.."

ปั้ง!!! ไม่ทันที่ถ้อยคำจะเอื้อนเอ่ยบอกความหมาย กระสุนปืนลั่นไกผ่านระหว่างกลางศรีษะของข้าวฟ่างกับปริ่ม ทั้งสองสะดุ้งกอดกันกลม นึกว่าหมดสิ้นชะตากรรมหลับตาปี๋กลัวมืดมน

"จะเสียเวลาฟังอีพวกหนอนแมลงวันตอมทำไม" ซายน์โยนกระบอกปืนส่งให้วินรับช่วงต่อ เดินตรงปรี่หาหญิงสาว ด้วยใบหน้าสากไม่สบอารมณ์ นัยน์ตาคมเดือดสับเฉื่อนผู้ร้าย หากกระทำต่อเขาคงปลิดชีพทิ้งตั้งแต่วันเกิดเหตุ

"แค่ตัดนิ้วมันจะพอจริงๆน่ะเหรอ" คำพูดข่มขู่ของมารีน ทว่าใบหน้าเจื่อนเกิดความรู้สึกสงสาร ถ้าบุคคลตรงหน้ากลายเป็นผู้พิการตลอดชีวิต แค่รอยช้ำเล็กน้อยแลกกับบทเรียนที่สองคนนี้ได้รับ ถือว่ามากเพียงพอแล้ว ส่อแววตาอ่อนยวบให้ชายหนุ่มช่วยพิจารณา

   ไม่ได้เหลียวมองอีกฝ่ายรอฟัง ต่างปล่อยน้ำตาแย่งกันขัดขืน หมายมุ่งคว้าแขนร่างอรชรอ้อนวอน

"งั้นฉันส่งให้ไปบำเรอในบ่อนเอาไหม" บทลงโทษทรมานยิ่งกว่าตกขุมนรก เพราะรู้ดีว่านักพนันต่างเชื้อชาติเสพติดเซ็กส์ขั้นรุนแรง แต่ยอมจ่ายค่าใช้บริการไม่อั้น แต่ก็ยังมีสาวนางแบบหุ่นดี แวะเวียนหารายได้เสริม

"........" เธอมองดูหน้าเพื่อนร่วมรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกันครั้งสุดท้าย ก่อนจับด้ามอาวุธมีดแน่นเกร็ง จนซายน์ยอมโบกมือลูกน้องถอยห่าง เหลือเพียงไม่กี่คนรอล็อคตัวไว้

"แกตบฉันด้วยมือขวา ฉะนั้นเอาเลือดชั่วมันออกไถ่โทษแล้วกันเนอะอีควาย!"

กริบ!

"กรี๊ดดดดดด" ปริ่มกรีดร้องสุดเสียง ปลายคมมีดเฉื่อนฝ่ามือเป็นทางยาว เลือดสีแดงกระเซ็นเลอะ สั่นระรัวกลัวบาดแผล ข่มขู่อีกคนด้านข้างส่ายหน้าปานเสียสติ

"ไม่นะ!รีนนะ ข้าวจะไม่ยุ่งแล้ว...กรี๊ดดดด"

กริบ! เธอไม่เสียเวลาเอ่ยบอกอีกแล้ว ตวัดปลายแหลมนิดเดียว สร้างรอยยาวน่าหวาดกลัวเฉียบพลัน หยาดเลือดสาดกระจาย ฝ่ายได้รับผลกรรมหมดสติแน่นิ่ง

"ช่วยไม่ได้...รอบหน้าฉันจะตัดมือพวกแกเองอีข้าวเน่า!" คนบอกโยนอาวุธทิ้งต่อหน้าปริ่ม กดดันข่มขู่ให้สุดทาง แล้วโบกมือสั่งบอดี้การ์ดเคลียร์จัดการต่อ

"โหดได้ลุงชาร์คของจริง" คนตัวสูงพูดขึ้น คว้าลำคอระหงโอบแนบแผงอกกว้าง พาก้าวเดินกลับขึ้นรถสปอร์ตคันหรู

"แล้วนายล่ะ ทะลึ่งได้ใคร" เธอไม่ทันได้เอื้อมคาดเข็มขัดนิรภัยดี ซายน์กลับโน้มตัวจัดการให้ทั้งหมด

~ก้อนเนื้อข้างซ้ายพลอยสั่นไหว การปฎิบัติต่อกันเล็กๆน้อยๆ ราวใส่ใจคนสำคัญ ก่อความรู้สึกตีตื้นผ่านผิวหน้าสวยอมแดง~

"ไม่รู้นะ แต่พอได้เปิดซิงเธอแล้ว ก็อยากกระแทกแมร่งทุกเวลาเลยเรื่องจริง" เขาหลงลืมการสงวนท่าทีต่อสตรีข้างกายตั้งแต่เมื่อไหร่มิอาจรู้ ฝ่ามือหนากดลดอุณหภูมิเย็บเฉียบ ดับเลือดร้อนกายชายแล่นพล่าน

"ลูกตาคนไม่ใช่ปลากัดจ้องจะผลิตไข่อย่างเดียว"

"ช่วยไม่ได้...ความเงี่ยนมันอยู่ในสายเลือด"

"อื้อ...อ่อยย..ก่อน.." คนตัวสูงไม่รอช้า โน้มท้ายทอยเล็กเข้าหา ปิดปากจูบแนบแน่น ส่งลิ้นสากพุ่งจู่โจมทักทาย

..........................