29. แอบรู้สึก

ผับSK

"พวกไอคินไปไหน" ซายน์เอ่ยถามทันที เมื่อมาถึงโซนวีไอพีกลับไม่มีใครนอกจากฮาเกนเท่านั้น ค่ำคืนนี้ใบหน้าเขาดูจริงจัง ราวโกรธแค้นยามพี่สาวถูกรังแก ยิ่งต้องเก็บกลั้นอารมณ์ไม่อยากแพร่งพรายให้บุพการีรู้

    บนโต๊ะมีเพียงขวดเหล้าคู่น้ำแข็งเปล่าเท่านั้น บ่งบอกสถานะการณ์ตึงเครียดมากกว่าผ่อนคลาย ร่างสูงรีบนั่งฝั่งตรงข้าม เทเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กระดกเพรียว ปลดกระดุมเสื้อต่ำราวกล้ามท้อง

"อุ้มสำเร็จแล้วใช่ไหม" คำถามราบเรียบฉายแวงอำมหิตผ่านน้ำเสียงขุ่น ซายน์รีบหนีแอบออกจากบ้าน หลังหญิงสาวรับประทานยาแก้อักเสบ พ่วงฤทธิ์นอนหลับสนิท มีบอดี้การ์ดร่ายล้อมสถานที่พักอาศัย

"อยู่หลังบ่อน ไม่ให้ผมปิดปากมันซะเลยล่ะ" ตอนลูกน้องส่งผู้ที่ทำร้ายพี่สาวเข้าโกดังลับ คนอย่างเขาย่อมจัดบทลงโทษสถานแรกให้ผู้เยือน

   ฮาเกนกระตุกยิ้มเยือกเย็น พลางนึกถึงสาวประเภทสองกรีดร้องปางตาย โดนทรมานมัดลำตัวติดชะงักเก้าอี้เก่าๆ ส่วนนางแบบสาวหวาดกลัวจนสลบแน่นิ่ง

"ตายเร็วจะไปสนุกอะไร เหล้าแมร่งรสชาติดีนะ" ระหว่างรุ่นพี่กระดกแก้วดื่ม เขาไม่มีทางรู้ตัวเลยว่าได้เปิดเผยร่องรอยพิษสวาทตรงบ่ากว้าง อีกฝ่ายต่างเก็บรายละเอียดดีเยี่ยม รวมถึงสัดส่วนเวลาพูดคุยข้อความสนทนากับพี่สาว

"ทำไมเฮียต้องช่วยเจ้...มีอะไรที่ผมไม่รู้ไหม" คนบอกกัดขอบแก้วเหล้า ช่างใจในคำตอบกลับของรุ่นพี่ อาจจะเป็นทิศทางไหนไม่กล้าสรุปเอง

"ไว้จะบอก" เขาว่าจะจับแก้วเครื่องดื่มยกจิบ ฝ่ามือหนาต้องหยุดการทำงานอัตโนมัติ ปิดกลั้นความสนิทไว้ชั่วคราว แม้แต่นัยน์ตายังซ่อนความหมายไม่ให้คู่กรณีอ่านได้

"อย่าให้เจ้เป็นของเล่นเด็ดขาด!" ฮาเกนเบื่อนหน้าหันมองทางอื่นทันที ราวไม่พอใจเท่าไหร่หนัก คำตอบช่างก้ำกึ่งคาดเกี่ยวความรู้สึกพี่สาวตัวเอง

   ครั้นนั้นเธออกหักเจ็บเจียนตาย เพราะนิสัยดันทุรังไม่ฟังเสียงพ่อแม่ แล้วคราวนี้ลองคบระดับคาสโนว่าเบอร์หนึ่ง ไม่ร้องไห้ระงมปานญาติเสียเลยเหรอ พานธุรกิจทำร่วมกันพังล้มละลายด้วย

"กูไม่เคยคิด! มึงเก็บเบาะแสก็พอ ที่เหลือจะจัดการเอง" รุ่นพี่หนุ่มจับขวดเหล้ายี่ห้อนอก เปิดฝาเทลงใส่แก้วให้รุ่นน้อง ก่อนลุกยืนขึ้นจัดเสื้อเชิ้ตเข้ารูป เอียงหน้าสะบัดส่งสัญญาณสั่งลูกที่ติดตามมา คอยบริการฮาเกนราวเจ้านายอีกคน แล้วแผ่นหลังกว้างเดินหายหลังประตูลับสายตา

เช้าวันต่อมา_

"เมื่อคืนฉันฝันว่านายไม่อยู่ด้วยนะ นี่ใจคอกล้าทิ้งฉันนอนบ้านคนเดียวหรอ" น้ำเสียงหวานโวยวายเป็นตุเป็นตะ ยามช่วงเช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ สองเท้าเล็กกึ่งวิ่งลงบรรไดตามเจ้าไลล่า สนิทสนมจนผู้เลี้ยงตัวจริงส่ายหน้าเอือมระอา

   ร่างสูงกำลังนั่งรับประทานอาหารอย่างเงียบๆ เก็บอาการนิ่งผิดปกติ คำพูดของมารีนดันตรงความจริงทุกประการ เขารีบกลับมาอาบน้ำนอนข้างกาย ตอนใบหน้าสวยหลับตาพริ้ม เหตุไฉนยังฝันชวนหาเรื่อง ส่วนด้านวินยืนเคียงข้างรีบก้มหน้าดิ่งเก็บพิรุธ

"เธอกินยามากไปป่ะ"

"ก็ไม่นะช่างมันเถอะ...ว่าแต่ฉันเห็นเสื้อเชิ้ตสีเลือดหมูในห้องน้ำน่ะ นายใส่ไปตอนไหน?" หญิงสาวนั่งลงเก้าอี้ประจำตำแหน่ง จับขวดซอสเยาะใส่ไข่ดาว รีบนำส้อมจิ้มทานรวดเร็ว ของโปรดแถมรับประทานง่ายช่วงเร่งรีบ ปล่อยให้ลูกน้องพาไลล่าไปเดินเล่นในสวนรอ

"ตะตอนไหนไม่รู้ เปิดรถเจอเลยติดมือมา" มันน่าตบปากตัวเองนัก ท่าทีแข็งแกร่งอ่อนยวบย้วย ยิ่งถูกจับผิดเท่าไหร่อาการยิ่งแสดงออก ทั้งที่ถูกฝึกเก็บอารมณ์ร่วมสารพัด

"นายดูมีพิรุธนะ" ดวงตากลมหรี่เพ่ง แม้ปากขยุบขยิบเคี้ยวอาหาร แก้มป่องสองข้างน่าหมั่นเขี้ยว ไม่ช่วยให้เหยื่อดูน่ากลัวกว่าราชสีห์สักนิดเดียว

"รีบกินข้าวเถอะน่า ฉันจะพาไปธุระ"

"โอนสมบัติให้?"

"จดทะเบียนเป็นผัวก่อนถ้างั้น" คนฟังไม่มีทางรู้เลย ว่านัยน์ตาคมเฝ้าสังเกตุกิริยา หลังถ้อยคำบางอย่างเอ่ยบอกไป

"ว้า...แย่หน่อยนะคนรอคิวเกือบพันแนะ ส่วนนายฉันให้คิวสุดท้ายเลย" น้ำเสียงหวานเริ่มเจื้อยแจ้ว บรรยากาศส่วนตัวดูครึกครื้นกว่าวันไหน นอกจากนิสัยเย่อหยิ่งยังขี้โม้ผสมพ่วงรวม

"จะหยุดที่ฉันว่างั้น?"

"ป่าว...เพราะกว่าจะถึงคิวนาย ฉันเจอเนื้อคู่ตัวเองไปก่อนล่ะ" พอไส้กรอกชิ้นโตถูกตักใส่จานเพิ่ม จากคนนั่งหัวโต๊ะ เธอรีบหั่นกินเคี้ยวไม่หยุด ปานเด็กน้อยชอบอาหารของโปรด

"คงต้องเสียใจด้วยนะ ฉันนี่แหละฆ่าคนจ่ายคิวตั้งแต่แรกแล้ว" ทั้งคู่รีบมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครเอ่ยอะไรต่ออีก เพียงเพราะความหมายทีเล่นทีจริง จึงไม่อยากคาดเดาความสำคัญ บรรยากาศเริ่มสงบเงียบ ต่างคนต่างเร่งรีบพร้อมกัน

ณ โกดังลับ

"ถ้าคิดว่าจะดึงฉันเข้าเรื่องมืดๆแบบนี้ล่ะก็ คิดใหม่ซะนะ" เธอรีบทักก่อนก้าวลงรถสปอร์ตคันหรู ทั้งที่บุพการีสั่งห้ามข้องเกี่ยวพวกเรื่องสีเทา ทว่าซายน์กับดึงเธอเข้าวงจรนี้เสียเอง

"บ้าไง?คิดอะไรอยู่" ตรงไหนกันที่บอกว่าจะชวนเธอทำเรื่องพรรณนี้ แม้ตัวเขาเองคาบเกี่ยวเส้นสีเทาโดยตลอด ฝ่ามือหนารีบปลดเข็มขัดนิรภัยก้าวลง ไม่คิดรอฟังหลังทิ้งคำถามไว้ เร่งฝีเท้าเมื่อลูกน้องคนสนิทเปิดประตูโกดังรอรับ

"แล้วพามาทำไมเล่า"

"ก็ดูเองสิ" น้ำเสียงเข้มเอ็ดดุ วางมาดขึมต่อหน้าธารกำนัล ยืนสง่าต่อหน้าผู้ร้ายทั้งสอง ดีดดิ้นปานหวาดกลัว

"อีข้าวเน่า!!" มารีนยืนตะลึงอึ้ง ไม่คิดว่าเบื้องหน้าคือข้าวฟ่างกับปริ่ม สภาพสะบักสะบอมคงผ่านการลงโทษสถานแรกแล้ว

"รีน...ขอร้องช่วยพวกเราด้วย..ฮือ" ข้าวฟ่างปล่อยเสียงร้องโห เสแสร้งลืมความผิดของตัวเอง กระทั่งคู่แค้นปานสนิทคล้ายเพื่อนรัก

"เธอจะให้ลงโทษยังไงว่ามา" มาเฟียหนุ่มแบมือรับมีดพกสั้น ที่วินนำมายื่นให้ ควงสนุกเหมือนของเล่น สร้างความหวาดกลัวแก่คนมอง

"รีนขอร้อง พวกเรายอมรับผิดแล้ว ปล่อยเราเถอะนะ" ปริ่มร้องไห้ตามกัน ตะเบ่งคอแทบไม่มีเสียง นึกว่าเกือบเป็นนาทีสุดท้ายของชีวิต

"ว่าไง?" คิ้วหนาเลิกขึ้น เหลือบมองใบหน้าสวย กำลังคิดหนักแต่ร่องรอยแดงยังจารึกเด่นประจักษ์

"เอามีดมา ฉันทำเอง!"

.................................