ตอนที่25 เจ็บเหมือนกัน

“กูบอกอะไรให้นะ สภาพมึงตอนนี้หนักกว่าตอนมึงเลิกกับจูเน่อีก ตกลงมึงสะใจแน่ใช่ไหวว่ะ”

“มึงก็จะถามให้มันได้อะไรขึ้นมาไอ้ตะวัน คนปากแข็งแบบมันไม่ยอมรับง่าย ๆ หรอก”

“กูอยากอยู่คนเดียว”เสียงทุ้มราบเรียบเอ่ยบอกอีกครั้ง แค่ความคิดในหัวเขา ก็มากพออยู่แล้ว แต่เพื่อนสองคนกลับมาทำให้สมองเขาทำงานหนักขึ้นไปอีก ร่างกายไร้เรี่ยวแรงเพราะไม่ได้กินข้าวมาสองวัน และที่อยู่รอดจนได้เห็นพวกมัน แค่นี้ก็นับว่าบุญมากแล้ว

“ตกลงเรื่องเรียนว่าไง งานเพียบเหมือนไอ้ตะวันบอกจริง ๆ”

“พรุ่งนี้กูไป”ยีนส์บอกไปอย่างตัดความรำคาญ ตอนนี้เขาอยากให้เพื่อนสองคนกลับไปได้แล้ว และเหมือนการสื่อสารของยีนส์จะได้ผล เมื่อทั้งตะวันและคีริน กลับไปในอีกสิบนาทีต่อมา

ส่วนเขาก็ดื่มเบียร์ที่เหลืออยู่ครึ่งกระป๋องหมด แล้วก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง และหลับไปในที่สุด

เช้าต่อมา

มิลลิมาเรียนตามปกติ แม้ว่าขอบตายังคงบวมช้ำเล็กน้อย แต่ถ้าเทียบกับวันแรก นับว่าดีขึ้นมาก ส่วนสภาพจิตใจไม่ต้องพูดถึง ยังห่างไกลจากคำว่าทำใจได้ แต่สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะกลับมาเป็นปกติให้เร็วที่สุด

“นี่งานทั้งหมด กูเก็บเอาไว้ให้ มีงานกลุ่มหกคนด้วยนะ อยู่กลุ่มเดียวกับพวกยัยเชอรีน”มิลลิพยักหน้าเข้าใจที่ปลายฝนบอก

“กูรู้ว่ามันยาก แต่ก็อยากให้มึงกลับมาเป็นคนเดิมเร็ว ๆ”

“กูจะพยายาม”ถึงจะพูดออกไปแบบนั้น แต่ก็ไม่แน่ใจเลยว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน บาดแผลนี้ถึงจะหายไป ยิ่งต้องมาเรียนแบบนี้ ความคิดเดิม ๆ ก็มักจะทำให้เรารู้สึกเหมือนมันยังจมอยู่กับที่

“อยากไปกินเหล้าไหม วันนี้เรียนเสร็จกูจะพามึงไปเมา”

“เมาที่ไหนว่ะ”

“ก็ร้านนั้นไง ข้างมหาลัยอ่ะ โอ้ย!!! อะไรของมึงอีฝน”

คาเทียร์ลูบแขนป้อย ๆ ตรงที่โดนปลายฝนหยิก ไม่เข้าใจว่าตัวเองพูดผิดตรงไหน ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่ออ่านปากของเพื่อน หันมองหน้ามิลลิที่ยังนั่งเหม่อลอยอยู่ ไม่รู้ว่าได้ยินที่พวกเธอพูดกันหรือเปล่า

“งั้นไปร้านอื่นดีกว่า เดี๋ยวกูหาเอง”

เหตุผลที่ปลายฝนไม่ให้คาเทียร์ไปร้านเหล้าข้างมหาลัย เพราะที่นั่นคือสถานที่ที่มิลลิกับยีนส์เริ่มต้นความสัมพันธ์กัน เธอกลัวว่าจากจะไปกินเหล้าเพื่อย้อมใจ จะกลายเป็นเสียใจหนักกว่าเดิม

แต่ความบังเอิญของคนเรามักจะมาในตอนที่เราไม่ต้องการเสมอ เพราะตอนพักเที่ยงทั้งสามคนเดินไปกินข้าวที่โรงอาหารเหมือนปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือตอนเดินผ่านตรงทางเชื่อมระหว่างอาคาร กลับพบกับคนที่มิลลิไม่อยากเจอหน้าที่สุด และเหมือนเขาจะเห็นเธอด้วยเหมือนกัน เราสองคนเลยสบตากันอีกครั้ง

“อะไรว่ะ ปกติไม่เคยเห็นมาอาคารนี้ ทำไมวันนี้มาได้ว่ะ”คาเทียร์เกาหัวอย่างไม่เข้าใจ ถึงแม้ว่าตึกบริหารจะอยู่ใกล้กับตึกวิศวะก็จริง แต่เด็กวิศวะส่วนใหญ่ถ้าไม่ได้มีแฟนหรือคนรู้จักคณะนี้ จะไม่ค่อยเห็นมาเดินแถวนี้กัน

“โชคชะตาคงอยากทดสอบกูล่ะมั้ง แต่ช่างเถอะ ไม่เจอวันนี้ วันอื่นก็ต้องเจออยู่ดีนั่นแหละ เรียนที่เดียวกัน คงจะหลบกันยาก”คิดในแง่ดี การที่เธอเจอหน้าเขาได้โดยที่ไม่ร้องไห้ มันก็หมายถึงว่าใจเธอเริ่มดีขึ้นมาในระดับหนึ่งแล้ว

ปลายฝนถอนหายใจออกมา สงสารเพื่อนเหลือเกิน ไม่รู้ทำเวรกรรมอะไรไว้ ถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ทั้งที่จริงมิลลิเป็นคนที่ไม่เคยให้ร้ายคนอื่น คบกันมาตั้งแต่เด็ก แทบไม่เคยเห็นเพื่อนคนนี้ว่าร้ายใคร หรือแม้แต่นินทาคนอื่นก็ไม่เคย

คณะวิศวะ

“มึงไปทำไมคณะบริหาร ไอ้ยีนส์”

ตะวันเอ่ยโพล่งออกมาทันที ที่เห็นหน้าเพื่อนสนิทเดินกลับมาจากตึกบริหาร ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมันไปสักครั้ง ขนาดว่าตอนนั้นคบกับมิลลิ ยังไปแค่ตอนกินข้าวที่โรงอาหารแค่นั้น และก็ครั้งเดียวด้วยที่ไป

“กูไปหาอาจารย์ประไพ”

คีรินหรี่ตาจับผิดยีนส์ ที่นั่งตรงข้ามเขา แต่ทว่าเพื่อนเขาคนนี้เก็บความรู้สึกเก่ง มองยังไงเขาก็ยังอ่านใจมันไม่ออกว่าตอนนี้มันคิดจะทำอะไร ทำไมต้องไปหาอาจารย์ถึงที่คณะ ทั้งที่คาบบ่ายอาจารย์ก็ต้องเข้ามาสอนอยู่แล้ว

“กูถามจริง ๆ นะ หากวันหนึ่งน้องเขาเจอคนอื่น แล้วคบกันเป็นแฟน มึงทำใจได้ไหมว่ะ”

“ทำไมต้องทำใจ กูกับเขาจบกันไปแล้ว ใครจะมีชีวิตใหม่ยังไง ก็ไม่สนใจ”

ตะวันประชดโดยการยกหัวแม่โป้งให้เพื่อนทันที“แม่ง!!! มึงมันสุดว่ะ มาถึงขนาดนี้ยังไม่พูดความจริง”

“พวกมึงต้องการอะไรจากกูว่ะ”

“ไม่ได้ต้องการอะไร แค่อยากให้มึงแม่ง ยอมรับความจริงสักทีว่ามึงชอบน้องเขา หรืออาจจะรักไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะถ้าไม่รู้สึกอะไร ทำไมมึงไม่มาเรียน แดกเบียร์เป็นลัง ๆ ทำไมต้องทำตัวดราม่าด้วยว่ะ มึงไม่รู้ตัวเหรอ ว่าทำตัวเหมือนคนอกหักขนาดไหน”

คีรินพูดออกไปอย่างเหลืออด คนแบบนี้ถ้าไม่พูดให้ชัด มันคงทำตัวอ้อมโลกอยู่แบบนี้แหละ ต้องเตือนสติมันเสียบ้าง

“สภาพมึงตอนนี้ มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่ามึงอกหัก”ยีนส์ถอนหายใจ ก้มหน้าลงบนฝ่ามือของตัวเองอีกครั้ง ไม่เข้าใจว่าเขาปล่อยให้มิลลิมีอิทธพลต่อเขาขนาดนี้ได้ยังไง วันนี้ที่แกล้งไปเดินคณะบริหาร อ้างว่าไปหาอาจารย์ประไพนั้น เขาโกหก ที่จริงอยากไปเพื่อให้เห็นหน้าเธอ และเขาก็ได้เจอกับเธอจริง ๆ

ตอนสบตากับเธอ ยอมรับเลยว่าตอนนั้นภายในใจปวดร้าวขึ้นมาทันที ถึงจะแสดงออกเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ตอนเห็นใบหน้าสวยดูซูบลงไป แถมดวงตาก็ยังบวงเป่ง ก็อยากจะเข้าไปกอดเธอเหลือเกิน

“กูอยากให้มึงขอโทษน้องเขานะ เอาจริง ๆ น้องเขาไม่เกี่ยวกับความแค้นของมึงเลย เขาชอบมึงถึงได้ยอมมึงทุกอย่าง เห็นแก่ช่วงเวลาดี ๆ ที่มึงอยู่กับน้องเขาเถอะว่ะ”

“กูไม่กล้า”ยีนส์ตัดสินใจพูดออกไปในที่สุด

“ตอนแรกมันก็ยากนั่นแหละ เพราะมึงทำน้องเขาไว้เยอะ แต่กูเชื่อว่าน้องเขาเป็นคนมีเหตุผลพอ ถ้าคำขอโทษของมึงมันออกมาจากใจจริง ๆ”

หลังจากได้สติจากคำพูดของเพื่อน ตอนเย็นยีนส์ก็มาดักรอมิลลิที่ตรงลานจอดรถ เขาจำรถของเธอได้แม่นยำ ร่างสูงเดินไปแอบตรงรถอีกคันก่อนที่จะเห็นร่างเล็กคุ้นตาของมิลลิเดินมาพร้อมกับเพื่อนสองคนของเธอ

ยีนส์ยืนรอจนเพื่อนของเธอไปขึ้นรถของตัวเอง ส่วนคนตัวเล็กก็เดินตรงมายังรถที่จอดอยู่เกือบจะถึงตรงที่เขายืนแอบอยู่ อาศัยจังหวะที่เธอกดปลดล็อครถ แล้วรีบวิ่งขึ้นไปนั่งฝั่งข้างคนขับทันที

“ว้ายย!!! ลงไปเลยนะ”มิลลิตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ที่เห็นร่างสูงคุ้นตาวิ่งมาขึ้นรถเธออย่างไม่ทันตั้งตัว มือเล็กยกขึ้นตีเขารัว ๆ เพื่อให้เขาลงจากรถเธอไป แต่ทว่าแรงเธอเท่ามดไม่สามารสู้แรงเขาได้ แถมเขายังเอามือหนามาจับแขนเธอไว้ทั้งสองข้าง จนเธอขยับตัวไปไหนไม่ได้

“ฟังฉันก่อน”

“ปล่อยฉันนะ!!!”

“ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่อเธอฟังฉันพูดให้จบ”คนตัวเล็กยังคงดีดดิ้นไม่ยอม ในใจเธอตอนนี้เกลียดการกระทำของเขาที่สุด และก็ไม่คิดจะฟังคำโกหกอะไรจากเขาอีกทั้งนั้น

“จะโกหกอะไรอีกล่ะ คนแบบพี่เคยพูดความจริงอะไรบ้างไหมคะ”

“…..”

“แล้วก็ปล่อยมือฉันนะ เพราะตอนนี้ฉันขยะแขยงพี่มาก ไม่อยากแม้แต่จะหายใจร่วมกับพี่”

คำพูดของเธอที่เปล่งออกมา ทำเอาเขาหน้าชาทันที ให้เธอพูดคำหยาบด่าเขายังดีกว่า กับคำพูดที่ว่าเธอขยะแขยงเขา

“ฉันแค่จะมาขอโทษ ฟังกันหน่อยได้ไหม“

“ไม่ฟัง!!! ออกไปให้พ้นจากรถฉันนะ”

ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มอย่างไม่พอใจ ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะฤทธิ์เยอะขนาดนี้“เธอเกลียดฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ”

มิลลิยิ้มเหยียดออกมา แววตาแสดงความสมเพชคนตรงหน้าอย่างไม่คิดปิดบัง ไม่รู้อะไรดลใจให้เขามาทำแบบนี้ การที่เขาหลอกให้เธอรัก หลอกให้เธอยอมเขาทุกอย่างเพราะคิดว่าเขาก็รู้สึกดีกับเธอเหมือนกัน เหตุผลแค่นี้เขายังมีหน้ามาถามว่าเธอเกลียดเขาขนาดไหนได้ยังไง

“คนแบบพี่นี่หน้าด้านนะ คิดว่าจะทำอะไรกับฉันก็ได้หรือไง หรือคิดว่าฉันยังรักพี่อยู่เหรอ ถึงได้กล้าถามอะไรแบบนี้ออกมา ไม่รู้เหรอว่าชาตินี้ทั้งชาติ คนแบบพี่ฉันก็ไม่คิดจะเอาทำพันธ์อีกแล้ว”

“…..”

“นอกจากหน้าตาดีแล้ว นิสัยเหี้ย ๆ แบบพี่ ฉันไม่แปลกใจเลยสักนิดที่โดนผู้หญิงทิ้ง”