ตอนที่29 รักที่เจ็บปวด

คบกันมาเกือบสองเดือน มิลลิไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเขาจริง ๆ มีเพียงเธอที่มีความสุขกับเรื่องของเรา แต่เขากลับยังไม่ลืมผู้หญิงคนนั้น เธอรีบเอาโทรศัพท์ไปวางเอาไว้ที่เดิม แล้วฝืนลุกขึ้น พาร่างกายมานั่งอยู่ตรงโซฟา ปลดปล่อยความเสียใจของตัวเองออกมาให้มากที่สุด

ติ้ง เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นรัว ๆ คงจะเป็นเพื่อนสนิทของเธอส่งข้อความมาหา เพราะตั้งแต่ออกจากมหาลัย เธอก็บอกกับเพื่อนว่าจะนัดเคลียร์กับยีนส์ แต่จนป่านนี้ยังไม่ได้กลับคอนโด

ปลายฝน: มิลลิตกลงเป็นยังไงบ้าง

คาเทียร์: อีมิล มึงกลับหรือเปล่า

คาเทียร์: ตอบกูบ้างดิว่ะ

ปลายฝน: อย่าให้กูเป็นห่วง

คาเทียร์: มึงเงียบแบบนี้กูใจคอไม่ดีเลย

และอีกหลายข้อความ เป็นข้อความที่ส่งจากแชทกลุ่มสามคนของพวกเธอ มิลลิเลยกดส่งไปเพียงหนึ่งข้อความให้เพื่อนสบายใจว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

มิลลิ: กูไม่เป็นไร

เสียงฝีเท้าดังขึ้นด้านหลัง แต่เธอก็ไม่ได้หันไปมอง เพราะรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเจ้าของห้อง

“ตื่นมาทำไม?”

“ฉันหิว”

“แล้วทำไมไม่สั่งล่ะ นั่งอยู่แบบนี้จะได้กินหรือไง”

เธอเหยียดยิ้มออกมาด้วยความขมขื่น ไม่ได้คาดหวังคำพูดดี ๆ จากเขาอยู่แล้ว เพราะเธอเองก็ไม่ได้คิดจะพูดดีกับเขาเหมือนกัน แต่แบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ

ยังไงเธอก็ต้องกิน ชีวิตต้องดำเนินต่อไป เมื่อคิดได้แบบนั้น ก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดสั่งอาหารทันที ก่อนจะนั่งเงียบเหมือนเดิม ส่วนเขาก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างกัน กดรีโมทเปิดทีวีดู ทำตัวเหมือนปกติ ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร

กว่าอาหารจะมาส่งก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่า แต่เพราะความหิว มิลลิเลยจัดการกินเรียบทุกอย่าง หมดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเตรียมตัวลุกขึ้น เพื่อไปอาบน้ำ แต่ทว่าเสียงทุ้มกลับเรียกเธอไว้เสียก่อน

“จะไปไหน?”

ยีนส์นั่งมองอาการผิดปกติของเธออยู่นาน เขาไม่ได้คิดไปเองว่ามีบางอย่างแปลกไป มันก็ดีอยู่หรอกที่เธอไม่ได้จ้องแต่จะด่าเขาอย่างเดียว แต่นี่เธอเงียบไปเลย และใบหน้าก็ดูเศร้าผิดปกติ

“ไปอาบน้ำค่ะ หรือว่าพี่จะไปส่งฉันกลับคอนโด”

“ไม่ คืนนี้เธอต้องนอนที่นี่”เธอคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ แค่ถามลองใจเท่านั้น จากนั้นก็เดินเข้าห้องนอนไปทันที

นั่นไง...เธอแปลกไปจริง ๆ

เช้าต่อมา

ยีนส์เป็นคนขับรถของมิลลิมากับเธอที่มหาลัย เพราะเมื่อวานเขาจอดรถทิ้งไว้ที่นี่ เมื่อรถจอดสนิทดี คนตัวเล็กก็เตรียมลงจากรถ ตลอดการเดินทางมานี่ เขาไม่ได้ยินเสียงพูดของเธอเลย

“เธอเป็นอะไร?”นัยน์ตาคมหรี่มองเธออย่างจับผิด มันเต็มไปด้วยคำถามว่าอาการที่เธอเป็นอยู่คืออะไร ทำไมเธอถึงดูเงียบไปผิดปกติ

“เปล่าค่ะ”

“ฉันว่าไม่ใช่ เป็นอะไรบอกมาเลยดีกว่า”

“ฉันต้องรีบไปเรียน ขอกุญแจรถด้วยค่ะ”

เธอลงจากรถทันที ยืนรอให้เขาล็อครถให้เรียบร้อย ก่อนจะแบมือขอกุญแจรถคืน โดยไม่มองหน้าเขา เมื่อเขาส่งให้ เธอก็เดินจากไปทันที ทิ้งให้เขายืนมองเธอเดินไปจนสุดสายตา

เมื่อเธอเดินเข้าตึกคณะไปแล้ว เขาก็เดินตรงไปยังตึกคณะของเขาบ้าง เมื่อเจอหน้าเพื่อนสนิทสองคน ที่มองเขาอย่างสงสัย ก่อนจะเป็นตะวันที่เอ่ยถามออกมาอย่างเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้

“เมื่อวานรถมึงจอดที่นี่ มึงไปไหนกับใครมาไอ้ยีนส์”

ตอนนี้สายตาสองคู่จับจ้องเขาไม่วางตา ราวกับเป็นตำรวจซักฟอกผู้ต้องหาก็ไม่ปาน แต่เขาเองก็ไม่มีเรื่องปิดบังเพื่อนอยู่แล้ว

“ไปกับมิลลิมา”

“เหี้ย!!! ไปไหนว่ะ”

“ไปขอโทษเขาเหมือนที่พวกมึงบอกไงว่ะ”

“ขอโทษ…อย่ามาโกหกไอ้ยีนส์ ขอโทษอิท่าไหนมึงถึงมามหาลัยพร้อมน้องเขาได้ว่ะ”

คีรินเป็นคนเหตุการณ์ทุกอย่าง เพราะเขาเองก็เพิ่งจะมาถึงมหาลัยเหมือนกัน เขาเห็นยีนส์กับมิลลิมาพร้อมกันด้วยรถของฝ่ายหญิง

“หึ ก็หลายท่าอยู่”

“สัด!!!ยีนส์ มึงแม่งเอาอีกแล้วเหรอว่ะ”

“ทำไมเขายอมมึง ทั้งที่มึงทำเขาถึงขนาดนั้น”

ยีนส์ไม่ตอบ เขาไม่คิดตอบคำถามนี้อยู่แล้ว เรื่องคลิปวิดีโอนั่น เขาก็ไม่ได้คิดจะปล่อยออกไปจริง ๆ อย่างปากว่า ถึงเธอไม่ยอมเขา คนแบบเขาก็ไม่คิดทำแบบนั้นเด็ดขาด แต่เพราะอยากได้เธอเหมือนเดิม เลยต้องเอาคลิปมาขู่ให้เธอยอม

“มึงรู้ใช่ไหม ว่าต่อไปเรื่องของมึงกับน้องเขาจะยากมากกว่าเดิม ต่อให้มึงมีใจหรือรักน้องเขาจริง ๆ คิดว่าพี่ชายเขาจะยอมรับมึงเหรอว่ะ”

“กูรู้”

“ตกลงมึงชอบน้องเขาจริง ๆ เหรอว่ะ สัดยีนส์เอ๊ย!!! เจองานยากแล้วมึง”

ตะวันพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ หากว่ายีนส์รักมิลลิขึ้นมาจริง ๆ เขาแทบมองไม่เห็นหนทางที่เพื่อนเขาจะสมหวังได้เลย บอกได้คำเดียวว่าไม่มีทางเลยดีกว่า

คณะบริหาร

“ตกลงมึงกับพี่เขานี่ยังไงกัน”

หลังจากเดินมาหาเพื่อนสองคน มิลลิก็ถูกเพื่อนสองคนสัมภาษณ์ทันที

“เขามีคลิปกู”

“คลิป? คลิปอะไรว่ะ”ปลายฝนถามอย่างสงสัย แต่คาเทียร์ที่เข้าใจตั้งแต่แรก ตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ

“มึงรักพี่เขาขนาดยอมให้เขาถ่ายคลิปเลยเหรออีมิลลิ มึงบ้าไปแล้วเหรอ”

คาเทียร์โวยวายเสียงดังทันที เพราะประโยคนี้คนไม่ได้โง่อย่างปลายฝนก็เข้าใจแล้วเหมือนกัน แต่เธอกลับเข้าใจเพื่อนมากกว่า เลยเอื้อมมือไปกุมมือเพื่อนไว้

“กูเข้าใจมึงนะมิลลิ ส่วนมึงอีเทียร์ลองมีความรักก่อน มึงถึงจะเข้าใจทุกอย่าง เวลาเรารักใคร มันจะทำให้เราโง่จนทำเรื่องที่เวลาปกติเราจะไม่ทำ ได้ทั้งนั้นแหละ”

“…..”

“แล้วมึงไม่ต้องยอมพี่เขาแบบนี้ไปตลอดเหรอ”

“จนกว่าเขาจะเบื่อกูล่ะมั้ง แต่ช่างเถอะ กูทำใจยอมรับได้แล้ว ก็แค่กลับไปเอากับคนเคย ๆ จะไปยากอะไร ยิ่งเขาทำแบบนี้แหละ ความเกลียดของกูจะได้มากขึ้น ไม่ต้องรู้สึกผิดแทนพี่กูอีก”

“เวลาแค่สองวัน มันไม่ใช่ง่าย ๆ ที่มึงจะลืมเรื่องคน ๆ หนึ่ง ยิ่งมึงรักเขาโดยไม่เผื่อใจแบบนี้ มันต้องใช้เวลา แต่กูอยากให้มึงพยายามนะ กูจะเป็นกำลังใจให้มึง”

น้ำตาหยดลงมาอีกครั้ง ตอนนี้เธอเองก็กำลังพยายามอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้มากน้อยแค่ไหน ยิ่งต้องกลับไปอยู่แบบนี้กับเขา การทำใจมันยิ่งยากขึ้นไปอีก

ไม่รู้ว่าที่เขาทำแบบนี้กับเธอ เขาทำไปเพื่ออะไร เขาสะใจหรือยังไง ที่ผ่านมาเธอยังชดใช้ให้เขาไม่พอเหรอ เป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวเธอและยังหาคำตอบไม่ได้ มันวนเวียนอยู่อย่างนั้น จนเธอไม่เป็นอันเรียน และอาเจียนข้าวเที่ยงออกมาจนหมดเพราะความเครียด

“อาการมึงไม่ดีเลยมิลลิ ไปหาหมอดีกว่า”

มิลลิเดินออกจากห้องน้ำมาตรงอ่างล่างหน้า มีเพื่อนสองคนยืนมองอยู่อย่างเป็นห่วง“กูไม่เป็นไรมาก กูอยากนอนพักหน่อยได้ไหม”

ปลายฝนกับคาเทียร์พาเธอมานอนที่ห้องพยาบาลของมหาลัย คุณหมอที่อยู่ประจำห้องตรวจอาการแล้วบอกว่าเกิดจากความเครียดลงกระเพาะ ร่างกายเลยแสดงปฏิกริยาออกมา เลยให้นอนพักที่ห้องพยาบาลจนถึงตอนเย็น

ถึงตอนเย็นเพื่อนสองคนก็มารับเธอกลับ เป็นเวลาที่เธอตื่นนอนพอดี ร่างกายก็รู้สึกดีขึ้นมาก

“หน้ามึงยังซีดอยู่เลย กลับไปนอนพักเยอะ ๆ นะ”

มิลลิตัดสินใจทิ้งรถไว้ที่นี่เพราะไม่มีแรงขับรถกลับ เธอกลับคอนโดกับคาเทียร์ ระหว่างทางเสียงโทรศัพท์ของเธอดังตลอดเวลา ดังจนคนขับต้องหันมามอง

“พี่ยีนส์ใช่ไหม”

เธอพยักหน้าเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้คิดจะรับสาย วันนี้เธอไม่อยากเจอเขา ร่างกายเธอไม่มีแรงจริง ๆ ขืนเจอกันวันนี้ เธออาจตายได้เลย เพราะเขาเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง คิดจะทำอะไรกับเธอก็ได้ โดยไม่สนใจว่าร่างกายเธอจะไหวหรือเปล่า

ก็แน่สิ เขาไม่ได้รักเธอนี่ เลยไม่ต้องทะนุถนอมเธอ เหมือนใครคนนั้นของเขา

“เห้อ กูเห็นมึงเป็นแบบนี้ แล้วกลัวความรักไปเลยว่ะ”

“มึงจะกลัวทำไม มึงคงไม่เจออย่างกูหรอก”

“โชคดีที่กูยังไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับใคร”

“ที่จริงความรักมันดีมากนะมึง มันทำให้เรามีความสุข ทำให้เราเป็นตัวของตัวเอง มันไม่ได้แย่ไปหมดทุกอย่าง หากเราเลือกจำแต่สิ่งดี ๆ เราก็ไม่ต้องทุกข์กับความรักหรอก หากกูหลุดพ้นจากตรงนี้ได้ กูก็ยังมองความรักในแง่ดีอยู่นะ เวลารักมีความสุข เวลาทุกข์เจ็บเจียนตาย”