เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 16 แม่นางอาเนี่ยน (2)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-30 12:00:36คิ้วสวยเคลื่อนเข้าหากันแทบผูกเป็นปม จูฟางหรงขบปากตนเองแผ่วเบาพลางครุ่นคิด เป่าชุนก็มองตาที่เหลือกขึ้นทั้งยังกลอกไปมาของจูฟางหรงจนตัวโก่ง ไม่รู้ว่านางกำลังคิดทำสิ่งใดอยู่กันแน่
เสียงสุลต่านคนนี้คุ้นหูข้าจริง
“เรื่องเคร่งเครียดเพียงนี้ไว้ค่อยคุยก็แล้วกัน ข้าว่าเราหาความสำราญด้วยการชมระบำกันก่อน ท่านสุลต่านว่าดีหรือไม่”
“ตามแต่ท่านเจ้าเมืองสะดวกขอรับ”
จูฟางหรงได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่ก็นึกบางอย่างออก
“อาเป่าเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่เงียบ ๆ จนกว่าข้าจะกลับ เข้าใจหรือไม่”
“พี่หรง ท่านกำลังคิดทำสิ่งใด”
“ไว้ข้าจะมาอธิบายคราวหลัง จำไว้หากเกิดอะไรขึ้น เจ้าต้องวิ่งให้สุดชีวิต แล้วไปหาเช่ารถม้ากลับจวนก่อนข้าได้เลย หากใครถามก็บอกเพียงว่าข้าจะกลับพร้อมท่านอ๋อง”
จูฟางหรงยัดถุงเงินให้เป่าชุน ดูเหมือนแผนการชมดอกไม้ไฟบนระเบียงสูงต้องล้มเลิกเสียแล้ว เพราะยามนี้จูฟางหรงต้องการอิสรภาพมากกว่า ถ้าไม่มีสิ่งใดผิดพลาด นางต้องได้ข้อมูลสักอย่างมาแน่
ต่อให้เป่าชุนนึกปฏิเสธก็ไม่อาจขัดใจผู้เป็นนาย นางจึงต้องพยักหน้าด้วย
บทล่าสุด
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 17 เคี้ยวโคนลิ้น (2)
จูฟางหรงเหลือบมองตาแก่นี่…ข้ามีค่ามากกว่าเงินง่อย ๆ นั่นของเจ้าตั้งเท่าใด ชิ!“ไปบอกเจ้าหอ ว่าคืนนี้ นางระบำคนนี้ เป็นของข้าแล้ว”จูฟางหรงได้ยินก็อยากกรีดร้อง เพราะนางวางแผนแล้วว่าจะเข้ามาหาข่าวสำคัญ หากได้แล้วก็จะเร่งปลีกตัวออกห่าง ดูเหมือนว่าเรื่องราวกำลังยุ่งเหยิงไม่เป็นท่า นับตั้งแต่นางก้าวเท้าเข้ามายังห้องพิเศษแสนโกโรโกโสที่เต็มไปด้วยโลกีย์คาวคลุ้งนี่อยากจะบ้าตาย ชาติที่แล้วตาแก่นี่เป็นไก่หรือไงนะหลงโหย่วอี้ผุดลุกโดยไม่รู้ตัว เขาเขม้นมองจูฟางหรงประหนึ่งจะกระชากวิญญาณออกจากร่างเจ้าเมืองฉางฝูเลิกคิ้วหนึ่งฝั่ง “สุลต่าน ท่านเป็นอะไรงั้นหรือ”เฉินกงเห็นท่าไม่ดีก็กระตุกชายอาภรณ์ของผู้เป็นนายเพื่อเตือนสติ หากไม่ทำเช่นนี้นายของเขาต้องพังหอไป๋หลิงจนเหลือเพียงชื่อแน่ “ท่านอ๋อง”จูฟางหรงประสานสายตากับเขา ยิ่งเห็นอีกฝ่ายแทบคลั่งนางก็ยิ่งสาแก่ใจ จูฟางหรงเดินเข้าใกล้เจ้าเมืองฉางฝูเพื่อเบี่ยงความสนใจจากอาการผีเข้าของหลงโหย่วอี้คนโง่ ครั้งนี้ท่านต้องขอบคุณข้า หากไ
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 17 เคี้ยวโคนลิ้น (1)
ร่างระหงย่างกรายออกไปเบื้องหน้าแช่มช้า ทุกคนต่างหยุดมองนางเป็นตาเดียว ผู้ที่อ้างตนว่าเป็นสุลต่านตาค้าง จูฟางหรงเองก็ไร้เวลาให้ตริตรองมากนัก ในเมื่อตัดสินใจแล้วย่อมไม่อาจหันหัวเรือกลับจอมปีศาจ มิน่าเล่าข้าถึงไม่เห็นเขา ที่แท้ก็ปลอมตัวเป็นตาแก่เคราเฟิ้มนี่เองจูฟางหรงเหลือบมองแววตาคมกริบที่ยังเขม้นตนแทบไม่กะพริบ เปลือกตาบางหลุบลงนอบน้อม จากนั้นหมุนกายประจันหน้ายิ้มหวานให้กับเจ้าเมือง ภายใต้รอยยิ้มหวานละมุนกลับมากล้นไปด้วยความรู้สึกหมื่นพันจูฟางหรงอยากทิ่มดวงตาของโคแก่ตรงหน้าให้มืดบอดนัก กล้าดีอย่างไรแทะโลมนางได้ไม่อายฟ้าดินครั้นลอบเสมองไปอีกด้าน ก็ทันเห็นบุรุษอีกคนกำลังกัดฟันกรอด จูฟางหรงไม่กลัวเขาหรอก นางจะเล่นละครเป็นหญิงคณิกาให้ใครบางคนโมโหจนกระอักโลหิตตายไปเสียข้าอยากรู้นักว่าท่านจะทนเห็นชายาของตนเองคลอเคลียชายอื่นได้จริงหรือ โหย่วอี้อ๋องแขนเรียววาดลวดลายขึ้นกลางอากาศ ดนตรีเริ่มบรรเลงเป็นจังหวะ จูฟางหรงร่ายระบำได้อย่างงดงามยิ่งนางอ่อนช้อยหวานหยดประหนึ่งนางเซียนเท่าใด ความเดือดด
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 16 แม่นางอาเนี่ยน (2)
คิ้วสวยเคลื่อนเข้าหากันแทบผูกเป็นปม จูฟางหรงขบปากตนเองแผ่วเบาพลางครุ่นคิด เป่าชุนก็มองตาที่เหลือกขึ้นทั้งยังกลอกไปมาของจูฟางหรงจนตัวโก่ง ไม่รู้ว่านางกำลังคิดทำสิ่งใดอยู่กันแน่เสียงสุลต่านคนนี้คุ้นหูข้าจริง“เรื่องเคร่งเครียดเพียงนี้ไว้ค่อยคุยก็แล้วกัน ข้าว่าเราหาความสำราญด้วยการชมระบำกันก่อน ท่านสุลต่านว่าดีหรือไม่”“ตามแต่ท่านเจ้าเมืองสะดวกขอรับ”จูฟางหรงได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่ก็นึกบางอย่างออก“อาเป่าเจ้ารอข้าอยู่ที่นี่เงียบ ๆ จนกว่าข้าจะกลับ เข้าใจหรือไม่”“พี่หรง ท่านกำลังคิดทำสิ่งใด”“ไว้ข้าจะมาอธิบายคราวหลัง จำไว้หากเกิดอะไรขึ้น เจ้าต้องวิ่งให้สุดชีวิต แล้วไปหาเช่ารถม้ากลับจวนก่อนข้าได้เลย หากใครถามก็บอกเพียงว่าข้าจะกลับพร้อมท่านอ๋อง”จูฟางหรงยัดถุงเงินให้เป่าชุน ดูเหมือนแผนการชมดอกไม้ไฟบนระเบียงสูงต้องล้มเลิกเสียแล้ว เพราะยามนี้จูฟางหรงต้องการอิสรภาพมากกว่า ถ้าไม่มีสิ่งใดผิดพลาด นางต้องได้ข้อมูลสักอย่างมาแน่ต่อให้เป่าชุนนึกปฏิเสธก็ไม่อาจขัดใจผู้เป็นนาย นางจึงต้องพยักหน้าด้วย
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 16 แม่นางอาเนี่ยน (1)
ตั้งแต่จูฟางหรงก้าวเท้าเข้ามาในหอไป๋หลิง นางได้ลอบสำรวจไปแล้วกว่าค่อนหอ แต่ยังไม่พบร่องรอยของหลงโหย่วอี้สักเสี้ยวหรือข้าจะคิดผิด ช่างเถอะ ๆ เขาไม่อยู่ก็ดี สบายใจอีกเปลาะ จะได้เที่ยวเล่นให้หนำใจนางไม่เห็นเขาก็นับเป็นเรื่องถูกต้อง ในเมื่อหลงโหย่วอี้แต่งกายเป็นพ่อค้าต่างแคว้น ซ้ำยังเสริมหนวดเคราประหนึ่งสุลต่าน ระยะไกลเพียงนั้นถ้านางจำได้ก็คงเปรียบดั่งเทพเซียนแล้วกระมังเป่าชุนส่งสายตาเว้าวอนให้จูฟางหรง เพราะนางถูกบรรดาสตรีนัวเนียอยู่ไม่ห่าง ไม่รู้ว่าขนบนแขนลุกชันจนได้กลายเป็นร่วงกราวไปแล้วหรือไม่จูฟางหรงขบขันเมื่อเห็นสีหน้าเหยเกของเป่าชุน นางเองก็ไม่อยากให้ใครยุ่มย่ามเวลาแห่งความสุขมากนัก ที่จูฟางหรงอ้าแขนรับสตรีเหล่านี้เข้ามาก็เพื่อบดบังตัวตนให้แนบเนียนขึ้นอีกหน่อยเพียงเท่านั้นยามนี้มาถึงห้องส่วนตัวแล้ว เช่นนั้นควรเริ่มแผนการไต่ระเบียงชมดอกไม้ไฟมันเสียตอนนี้เลยดีกว่า“มาเถิดคนงาม พวกเจ้ามาร่ำสุราเป็นสหายข้าหน่อยเร็ว” จูฟางหรงยกกาสุราขึ้นเหนือศีรษะ สตรีร่างอรชรก็ใช้หน้าอกใหญ่ตู้มแย่งเบียดกันเพื่อเข้าหานาง
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 15 หอไป๋หลิง
“พระชายา จะพบท่านอ๋องที่ใดพ่ะย่ะค่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามจากด้านนอกจูฟางหรงหลุดจากภวังค์ นางเหลือบซ้ายแลขวาเพื่อหาหนทาง ก่อนจะสะดุดเข้ากับหอนางโลมสุดตระการตา ความคิดอยากเข้าไปเที่ยวชมสักครั้งก็ผุดขึ้น“เช่นนั้นข้าจะลงตรงนี้เลย”จูฟางหรงจูงมือเป่าชุนให้ลงจากรถม้าด้วยกัน จากนั้นจึงหันไปกำชับ “เจ้ากลับไปก่อนได้เลย”สารถีเหลอหลา “พระชายา แต่หากกระหม่อมกลับไปแล้ว…”“อะไรกัน ก็ข้าบอกว่ามาหาท่านอ๋องไม่ใช่หรือไง ขากลับข้าจะกลับพร้อมท่านอ๋อง”ครั้นได้ยินที่จูฟางหรงเอ่ยเขาจึงวางใจ “ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ”รถม้าจึงเคลื่อนตัวกลับไปทิศทางเดิมอีกหน เป่าชุนจึงเริ่มเกิดความเป็นกังวลขึ้นมา“พระชายา แต่หากเราไม่ได้กลับไปพร้อมท่านอ๋อง จะเป็นอย่างไรเพคะ”“เป่าชุน เจ้าคิดมากไปหน่อยแล้ว เห็นนั่นหรือไม่”จูฟางหรงยู่ปากไปยังหอสูงตระหง่าน ซึ่งประดับไปด้วยแพรผืนโปร่งหลากสี และโคมไฟสว่างไสวนับไม่ถ้วน ผู้คนที่เดินเข้าออกก็ล้วนแล้วแต่เป็นบุรุษ ซ้ำสตรียังแต่งกายน้อยชิ้น บางรายยืนโอบกันไม่อายฟ้าดินเป่าชุนผงะ มือเล็กยกขึ้นปิดตาทันควัน เพราะเผลอไ
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 14 อยากพบอีกครั้ง (2)
จากนั้นจูฟางหรงและเป่าชุนก็ห่อกายไว้ใต้ผ้าคลุมไหล่ตัวใหญ่ เนื่องจากด้านนอกอากาศหนาวจึงไม่เป็นที่ผิดสังเกตใดทหารเวรยามเห็นทั้งสองจึงเอ่ยถาม “พระชายา จะเสด็จที่ใดพ่ะย่ะค่ะ”จูฟางหรงตระเตรียมคำตอบมาแล้ว จึงไร้ท่าทีตระหนก ซ้ำยังตบตาอีกฝ่ายได้อย่างแนบเนียน “ก็ท่านอ๋องน่ะสิ มุ่งหน้าเข้าเมืองเพื่อเที่ยวเทศกาลชีซีก่อนข้าแล้ว ท่านอ๋องส่งจดหมายกลับมาให้ข้าตามไป”จูฟางหรงยื่นกระดาษแผ่นเล็กไปเบื้องหน้า นางรู้ดีว่าทหารเหล่านี้ยำเกรงหลงโหย่วอี้เพียงใด พวกเขาย่อมไม่กล้าละลาบละล้วงเปิดอ่านเป็นแน่ เพราะอย่างนี้เองในกระดาษแผ่นนั้นจึงมีเพียงความว่างเปล่านายทหารหลุกหลิก จากนั้นเหลือบมองสหายที่ยืนอีกฝั่ง วันนี้พวกเขาก็ไม่เห็นว่าหลงโหย่วอี้กลับเข้ามาจริง ทั้งสองจึงพยักหน้าเป็นการส่งสัญญาณจูฟางหรงยิ้มบาง นางยังคงยื่นจดหมายดั่งต้องการให้เขาเปิดอ่านอยู่เช่นนั้น “ถ้าไม่เชื่อ ก็เอาไปดูสิ นี่ก็สายมากแล้วด้วย หากข้าไปช้าท่านอ๋องเกิดโทสะจะทำเช่นไร”นายทหารใจสั่นหวิว เขาเร่งค้อมศีรษะและไม่แตะจดหมายเลยสักนิด “ขออภัยพระชายา กระหม่อมล่วงเกินแล้ว เช่นนั้นกระหม่อมจะไปเตรียม
บางทีคุณอาจจะชอบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
หว่านชิงอิ๋น404.5K viewsชาตินี้ ขอใช้ชีวิตในแบบง่าย ๆ
ประดับดิน12.1K viewsชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม
จันทร์ส่องแสง35.3K viewsบุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า
ไฉ่เลี่ยงหรง17.5K viewsร้ายพ่ายกลายรัก
LiHong6.4K viewsท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน
สายธารสะท้อนเงา476.6K viewsข้ามมิติมาเป็นจักรพรรดินีมากรัก
Ai Chi Tudou89 viewsองค์หญิงตัวร้าย กับองค์ชายอุ่นเตียง
ชาไทยเย็น544 views
