บทที่ 6 ลูกกวาดเจ้าปัญหา (1)

หลงโหย่วอี้ยืนทำใจอยู่พักใหญ่ ไม่นานขาสูงก็ย่างกรายเข้ามาด้านในเนิบนาบ จูฟางหรงใจเต้นระรัวตามจังหวะการเหยียบย่างของอีกฝ่าย ทว่าสีหน้ายังแสร้งเผยยิ้มหวานเพื่อยั่วอารมณ์เขา

นัยน์ตาคมหรี่ลงเล็กน้อย ยามนี้จูฟางหรงหลงเหลือเพียงอาภรณ์บอบบางตัวใน ซ้ำยังเปิดไหล่เผยเนื้อหนัง

“ไร้ยางอาย”

“หา…ไร้ยางอายอย่างไรเพคะ ที่นี่ห้องหม่อมฉัน อีกอย่างก็ดึกมากแล้วด้วย อยู่ ๆ พระองค์ก็โผล่เข้ามาไม่มีปี่มีขลุ่ย…”

ไม่ทันจบประโยค ลำคอขาวผ่องก็ถูกคว้าหมับอย่างไม่ไยดี

แค่ก แค่ก

“ท่านอ๋อง กำลังทำอันใดเพคะ ปล่อยหม่อมฉันนะ”

“เจ้าอย่าคิดว่าข้าดูไม่ออก เจ้ากำลังเล่นละครใช่หรือไม่”

จะบ้าตาย ตาอ๋องนี่ขี้ระแวงชะมัดยาด ดีนะที่เรากลับมาทัน

“หม่อมฉันจะเล่นละครใดเพคะ พระองค์ระแวงมากเกินไปแล้ว หากไม่เชื่อก็นอนที่นี่ด้วยกันเลยสิเพคะ”

มือเรียวคว้าหมับไปยังข้อมือแกร่ง หลงโหย่วอี้สะดุ้งแผ่ว มือของเขาคลายออกจากลำคอระหงทันควัน ไม่ทันผละจากจูฟางหรงก็โผเข้ากอดเอวของเขาอย่างหน้าไม่อาย

“ทำอะไรของเจ้า ปล่อยเดี๋ยวนี้”

จูฟางหรงยังเกาะเอวหนาไว้อย่างเหนียวหนึบ เพราะนางทราบดีว่าหลงโหย่วอี้รังเกียจตนเพียงใด เช่นนั้นจูฟางหรงจะทำให้เขาวิ่งหางจุกก้นกลับตำหนักตัวเองแทบไม่ทันเสียเลย

“เจ้าอย่ามายั่วโมโหข้า”

“ไม่เพคะ จนกว่าคืนนี้ท่านอ๋องจะยอมนอนกับหม่อมฉัน ไทเฮาทรงเคี่ยวกรำหม่อมฉันทุกวันเลยนะเพคะ ว่าให้เร่งมีองค์ชายน้อย”

หลงโหย่วอี้ตัวแข็งทื่อ “ไร้ยางอาย ข้าหรือจะมีลูกกับสตรีแพศยาเช่นเจ้า”

หลงโหย่วอี้หงุดหงิด เขาผลักจูฟางหรงออกห่าง ร่างระหงเสียหลักหงายท้องตึงลงบนฟูกนอน ดีที่เขาไม่ได้ออกไปห่างมากเกินกว่านี้ ไม่เช่นนั้นกระหม่อมงาม ๆ คงได้ฟาดลงบนพื้นแข็งกระด้างเป็นแน่ 

ไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผาบ้างหรือไง คนบ้า

เสียงฝีเท้าถอยห่างออกไปเรื่อย ๆ จูฟางหรงหยัดกายลุกขึ้น ครั้นเห็นอีกฝ่ายดุ่ม ๆ จากไปดั่งใจปรารถนาก็ยิ้มกริ่ม 

เสียงเล็กเอ่ยไล่หลัง “ท่านอ๋อง ที่แวะมาเพราะคิดถึงหม่อมฉันหรือเพคะ อ้อ... ไทเฮาบอกว่าวันพรุ่งพระองค์ต้องไปจิบชาล่องเรือกับหม่อมฉันนะเพคะ” 

หลงโหย่วอี้ชะงักเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเห่อร้อนลามไปยันใบหูเพราะถูกจูฟางหรงรุกฆาตอย่างหนัก นึกไม่ถึงว่านางจะเป็นสตรีใจกล้า ซ้ำยังเอ่ยวาจาเปิดเผยมากกว่าบุรุษเช่นเขาเสียอีก หลงโหย่วอี้หลับตาแน่นเพื่อเรียกสติ 

ปัง!

หลงโหย่วอี้กระแทกบานประตูเสียงดังสนั่นตามอารมณ์คุกรุ่น เฉินกงที่ยืนรออยู่ด้านนอกพลันตกใจสะดุ้งโหยง 

“ท่านอ๋อง ไยออกมาไวปานนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“กลับ!”

“หา…” เฉินกงยกมือเกาศีรษะ

หลงโหย่วอี้มาถึงตำหนักรองครู่เดียว น้ำชาหนึ่งถ้วยก็ยังไม่เย็นด้วยซ้ำ นึกอยากมาก็มาอยากกลับก็กลับประหนึ่งพายุ

จูฟางหรงหัวเราะคิกคักเพื่อยั่วโมโหเขา เมื่อเสียงฝีเท้าเงียบลงแล้ว รอยยิ้มซุกซนก็หุบฉับพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือเรียวควานหาบางอย่างซึ่งซ่อนเอาไว้ใต้ฟูกนอน นั่นคืออาภรณ์สีเข้มที่นางเพิ่งเปลื้องออกไป 

โชคดีที่คืนนี้อาจารย์ของนางมีเรื่องต้องสะสางต่อ จูฟางหรงจึงทำหน้าที่แจ้งเพียงความเคลื่อนไหวของหลงโหย่วอี้คร่าว ๆ เท่านั้น นางไม่ได้เถลไถลต่อ จึงเร่งปลีกตัวกลับตำหนักได้ทันท่วงที ไม่คิดเลยว่าวันนี้เขาจะมาเยือนตำหนักรองอย่างที่เป่าชุนเกิดสังหรไว้จริง 

แน่นอนว่าวันพรุ่งนี้จูฟางหรงต้องไปล่องเรือกับหลงโหย่วอี้จริง นั่นไม่ใช่เพียงการหยอกล้อ การล่องเรือหนนี้เป็นอีกหนึ่งแผนสำรองที่หอหงฮวาวางเอาไว้ คิดไม่ถึงเลยว่าไทเฮาจะส่งนางและเขาไปที่นั่นอย่างเหมาะเจาะดั่งจับวาง

บางทีจูฟางหรงก็อดคิดเป็นมิได้ ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดอาจเป็นไทเฮา เพียงแต่ยังไร้หลักฐาน ไทเฮาเอ็นดูนางดุจลูกในไส้เพียงนี้ จูฟางหรงจึงไม่อยากคิดเรื่องอกตัญญูเช่นนั้นอีก 

เรื่องราวทุกอย่างช่างผิดแผกจากชาติก่อนเป็นอย่างมาก หรือชะตากำลังเกิดบิดเบือนเพราะนางได้ฝืนลิขิตสวรรค์ แต่ถึงอย่างไรจูฟางหรงก็ต้องคิดวิธีพลิกสถานการณ์ลอบสังหารให้จงได้

เพราะนางไม่อาจร่วมมือกับหอหงฮวาเพื่อทำร้ายหลงโหย่วอี้ และก็ทั้งไม่อาจเป็นปรปักษ์กับหอหงฮวาเช่นเดียวกัน จูฟางหรงตระหนักหาแผนการเพื่อเดินหมากให้ถูกวิธี ชีวิตที่สองนี้นางไม่อาจก้าวพลาดเป็นอันขาด  

กลับมาหนนี้ลำบากจริงแท้ ข้าจะทำอย่างไรดีนะ มิสู้ส่งข้าไปข้ามสะพานไน่เหอ ^[1] ยังดีเสียกว่า

เชิงอรรถ

^{^}สะพานไน่เหอ ในความเชื่อของประเทศจีน เล่ากันว่าเมื่อเราตายไปแล้ว จะถูกยมทูตขาวและยมทูตดำพาไปยังปรโลกเพื่อตัดสินว่าจะได้ขึ้นสวรรค์ กลับไปเกิดใหม่อีกครั้ง หรือไปทนทุกข์ทรมานอยู่ในนรก เมื่อวิญญาณของเราไปที่ปรโลกแล้ว ก็จะต้องเดินทางไปตามเส้นทางต่าง ๆ ซึ่งมีระยะทางที่ไกลมาก ชาวจีนจะเรียกเส้นทางนี้ว่า ‘ทางหวงเฉวียน หรือ ทางน้ำพุเหลือง’การจะเดินข้ามแม่น้ำจะต้องเดินบนสะพานไน่เหอ (สะพานแห่งความจนใจ) เป็นสะพานที่เชื่อมแม่น้ำทั้งสองฝั่งไว้ด้วยกัน การเดินบนสะพานจะถือเป็นช่วงเวลาสุดท้ายที่มีความทรงจำของชาตินี้อยู่ คนมากมายซึ่งยังยึดติดกับชาติก่อนจะค่อย ๆ เข้าใจว่าความปรารถนาของพวกเขาไม่มีวันกลับไปทำให้เป็นจริงได้อีกแล้ว จึงพากันถอนหายใจออกมายาว ๆ สะพานนี้จึงได้ชื่อว่า ‘ไน่เหอ’ ที่หมายถึงความจนใจนั่นเอง ถือเป็นสถานที่สำคัญสำหรับเริ่มต้นในการกลับชาติมาเกิดครั้งใหม่ CR :www.blockdit.com