แชร์

บทที่ 6 ลูกกวาดเจ้าปัญหา (2)

ผู้เขียน: เทียนสื่อ
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-06-14 12:00:19

อรุณรุ่งมาเยือน จูฟางหรงก็เตรียมตัวออกไปตามนัดหมาย วันนี้นางเลือกแต่งกายด้วยอาภรณ์สีอ่อนสบายตา ส่วนด้านในสวมใส่อาภรณ์ที่ทะมัดทะแมง เพราะจูฟางหรงต้องเผื่อเกิดสถานการณ์ฉุกเฉินในการเอาตัวรอด หากหลงโหย่วอี้ระแคะระคายขึ้นมา นางจะเลือกกลายเป็นปลาแล้วกระโดดลงแม่น้ำหนีเขาเสียเลย

“พระชายา งดงามมากเลยเพคะ”

จูฟางหรงเหลือบมองหน้าของเป่าชุน “เป่าชุน วันนี้เจ้าไม่ต้องตามไปปรนนิบัติข้าหรอกนะ”

เป่าชุนสลดลง “ทำไมหรือเพคะ เพราะว่าหม่อมฉันดูแลพระชายาไม่ดีหรือเพคะ”

“ดูเจ้าสิ” จูฟางหรงยิ้มบาง ร่างระหงลุกยืนเต็มความสูง มือเรียวคว้ามือของเป่าชุนมากุมไว้ จูฟางหรงไม่อยากให้เป่าชุนเอาชีวิตมาเสี่ยงกับตนอีกแล้ว “ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย เมื่อคืนเจ้าก็เห็นว่าข้าลอบออกไปท่องราตรี เจ้าอยู่ที่นี่ทำลายหลักฐานให้ข้าได้หรือไม่”

เป่าชุนใจชื้น แท้ที่จริงจูฟางหรงก็มีภารกิจให้นางทำ “เพคะ”

“พระชายา รถม้าพร้อมแล้วเพคะ”

เสียงของนางกำนัลต้นห้องดังลอดเข้ามา จูฟางหรงรวบรวมลมหายใจจนแก้มโป่งพอง

“ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”

จูฟางหรงผละห่างจากเป่าชุน นี่เป็นครั้งแรกที่นางจะได้ออกไปเที่ยวชมความงามนอกราชวังอย่างไม่ต้องหลบซ่อน เพียงแต่การออกไปกับโหย่วอี้อ๋อง ทำให้นางประหม่าทั้งยังชวนอึดอัดไปบ้าง เพราะจูฟางหรงคร้านจะปั้นหน้าอ่อนหวานใส่เขา ช่างไม่เป็นตัวเองเอาเสียเลย

ช่างเถิด...ยิ่งอยู่กับเขาบ่อย ๆ ข้าก็จะยิ่งพิชิตใจเขาได้ไม่ใช่หรือ

มือเรียวถูกันจนเหงื่อเปียกชื้น เท้าเล็กเหยียบย่างไปตามเส้นทาง เพราะจูฟางหรงเอาแต่ก้มหน้างุด จิตใจและหัวสมองก็เต็มไปด้วยแผนการอยู่ตลอด เป็นเหตุให้นางไม่ทันระวัง จูฟางหรงชนแผ่นหลังของใครบางคนเข้าโครมใหญ่

“โอ๊ย!”

ร่างระหงเซถลา นางกำนัลรุดเข้ามาช่วยประคอง

“พระชายา ระวังเพคะ”

“ขอบใจนะ”

จูฟางหรงเหลือบตามองก็พบกับสีหน้าหม่นทะมึนของใครบางคน

“สตรีโง่ เจ้าไร้ตางั้นหรือ”

“ท่านอ๋อง ขออภัยเพคะ หม่อมฉัน…”

ไม่ทันเอ่ยจบ ร่างสูงก็สะบัดกายพรึบ ขึ้นรถม้าปล่อยให้จูฟางหรงอ้าปากค้างอยู่เช่นนั้น

โอ้โห มารยาททรามมาก

ไม่นานทั้งสองก็ต้องมานั่งประจันหน้ากันอยู่ในรถม้า ความเงียบเข้าปกคลุมจนชวนอึดอัด จูฟางหรงเหลือบเห็นลูกกวาดจึงตัดสินใจหยิบขึ้นมา หลงโหย่วอี้รับรู้ทุกการเคลื่อนไหวของนางเพราะเขาลอบสังเกตจูฟางหรงอยู่ตลอด แม้จะแสร้งไม่มองก็ตามที

ริมฝีปากสีกุหลาบแย้มยิ้มซุกซนประหนึ่งว่าตนกำลังได้รับของต้องใจ “ลูกกวาดนี่หม่อมฉันไม่ได้กินนานมากแล้ว ไม่คิดว่าบนรถม้าของท่านอ๋องก็มีด้วย”

“วางลง”

เปลือกตาบางกะพริบถี่ “ลูกกวาดนี่ไม่ได้มีไว้ให้กินหรือเพคะ”

“ข้าบอกให้วางลง” หลงโหย่วอี้เอ่ยเสียงเข้ม นัยน์ตาคมลดมองลูกกวาดในมือของจูฟางหรงที่ถูกคลี่กระดาษห่อออกจนหมด

“ท่านอ๋อง แค่ลูกกวาดเม็ดเดียวก็หวงงั้นหรือเพคะ อีกอย่างลูกกวาดนี่ก็ของชอบหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่วาง!”

จูฟางหรงยัดลูกกวาดรสหวานเข้าปากด้วยความดื้อรั้น ดูสิว่าหากนางกินเข้าไปแล้วเขาจะง้างปากนางให้คายออกมาอย่างไร

หลงโหย่วอี้เบิกตากว้าง มือแกร่งคว้าไหล่เล็กจนจูฟางหรงตัวลอยหวือมานั่งขนาบข้างเขา ฉับพลันฝ่ามือหนาก็ประทับลงบนแผ่นหลังบางอย่างรวดเร็ว

อั๊ก!

แค่ก แค่ก

ลูกกวาดในปากของจูฟางหรงกระเด็นพุ่งออกไปนอกหน้าต่าง จูฟางหรงกระอักไอเสียจนหน้าแดงค่อนไปทางเขียว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนนางไม่ทันได้ตั้งมือรับ

“ทะ…ท่านอ๋อง ต้องทำถึงเพียงนี้เชียวหรือเพคะ”

หลงโหย่วอี้ตวัดตามองฉับ เขาผลักร่างระหงลงไปกองบนพื้น

“เจ้าไม่มีสิทธิ์แตะต้องลูกกวาดนี่”

จูฟางหรงอยากกรีดร้องแต่ก็ต้องสงบอารมณ์ นางลากสังขารที่ยามนี้ประหนึ่งถูกเขาทรมานจนเจ็บระบมกลับไปนั่งตรงข้ามอีกฝ่ายดังเดิม ใบหน้างามเหยเกบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ จูฟางหรงสังเกตสีหน้าเย็นชาของหลงโหย่วอี้ด้วยความไม่พอใจ นางแอบเห็นบางอย่างในแววตาดุดันของเขา ไยเมื่อครู่ถึงดูวูบไหวพิกล

คนประหลาด ท่านมีปมกับลูกกวาดหรือ อ๋องป่าเถื่อน คนขี้งก!

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ   บทที่ 35 ยังไม่จบ (1)

    จูฟางหรงเดินวนไปมาละล้าละลัง เดี๋ยวเหลือบมอง เดี๋ยวล้มตัวลงนอน กระทั่งเวลาล่วงเลยมาถึงต้นยามอิ๋น [1] นางเองก็รู้สึกอ่อนล้า ทว่านอกหน้าต่างภายใต้ฝนที่กำลังหลั่งรินพร้อมอากาศเย็นเฉียบนั่นยังมีบุรุษนั่งคุกเข่าอยู่ภาพในวันนั้นก็หวนปรากฏขึ้นในมโนสำนึก“พี่ชาย ท่านยังไม่กลับจวนหรือเจ้าคะ”“ข้าจะอยู่ช่วยเจ้าตามหาพ่อแม่ก่อน หลังจากเจ้าปลอดภัยข้าจะกลับ”เด็กหญิงอมยิ้ม จากนั้นยื่นแบ่งถังหูลู่ให้แก่เขา “ข้าแบ่งให้ท่าน”ไม่นานเสียงดอกไม้ไฟก็ดังสนั่น ทั้งสองแหงนมองท้องฟ้าที่ประดับไปด้วยไฟหลากสี ชายหนุ่มผินมองหน้าเด็กหญิง เขาจำนางได้ดีคนที่ป้อนลูกกวาดรสหวานให้แก่เขา คนที่ดึงสติยามเขาท้อแท้ มือกว้างถอดหยกแขวนข้างเอวออกมา จากนั้นใช้สร้อยของตนคล้องเอาไว้ แล้วจึงสวมหยกเฟิ่งหวงสีแดงให้กับเด็กหญิงด้วยรอยยิ้ม“เจ้าเก็บนี่เอาไว้นะ ยามที่เจ้าเติบโต เจ

  • กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ   บทที่ 34 ยาสมานแผล (2)

    ก๊อก ก๊อก“พี่หญิง ข้านอนไม่หลับ ข้าเข้าไปได้หรือไม่เจ้าคะ”จูฟางหรงผละห่างจากบานหน้าต่าง เพราะเกรงว่าหลงโหย่วอี้จะสังเกตเห็นตน“เข้ามาสิ”ดรุณีแรกแย้มจึงเข้ามา สีหน้าของนางเป็นกังวลอย่างมาก “พี่หญิง ดูเหมือนคืนนี้พายุจะเข้านะเจ้าคะ ท่านจะไม่ให้ท่านอ๋องเข้ามาพักจริงหรือ”จูฟางหรงผินหน้ามองไปนอกหน้าต่างอย่างนึกกังวล แต่กลับฝืนใจเอ่ย “เขาไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพอฝนตกลงมา เขาก็คงหาที่หลบเอง”“แต่…”“ไม่ต้องแต่แล้ว เจ้านอนไม่หลับเพราะเรื่องนี้หรอกหรือ หากเจ้ากลัวว่าหน้าร้านเราจะมีคนตาย เช่นนั้นก็…”จูฟางหรงแสร้งขบคิด อันที่จริงนางเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว “เจ้าเอานี่ไปทำแผลให้เขา ถ้าได้ทำแผลก็น่าจะไม่ตายง่ายดายกระมัง”ลี่ซือมองยาสมานแผล และอุปกรณ์พยาบาลในมือ “พี่หญิง แล้วไยท่านไม่ไปเองเล่าเจ้าคะ ข้าไม่กล้า”“เจ้าไม่ไปก็ช่าง ข้าก็ไม่อยากไปเช่นกัน งั้นก็ปล่อยเขาไว้อย่างนั้นเดี๋ยวก็จากไปเองนั่นล่ะ”จูฟางหรงเอื้อมมือหมายหยิบอุปกรณ์ในมือลี่ซือกลับคืน แต่ลี่ซือก็เบี่ยงหลบ “ชะ…เช่นนั้นข้าจะช่วยทำแผลให้ท่านอ๋องเอ

  • กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ   บทที่ 34 ยาสมานแผล (1)

    “กระหม่อมว่าฝ่าบาทรักษาพระวรกายนานเกินไปแล้ว หากพระองค์ประชวรอยู่จริง ก็ควรให้พวกเราได้เข้าเฝ้า” เสียงทุ้มดังขึ้นที่กลางโถงใหญ่ไทเฮาที่นั่งหลังม่านเริ่มประหม่า ทว่าก็ยังรักษาอาการเยือกนิ่งได้เป็นอย่างดี “เฟยหมิงอ๋อง ท่านไม่วางใจเพียงนี้เชียวหรือ ฝ่าบาทมิอาจออกมาต้องแดดต้องลมเย็น หรือประทับว่าราชการหลายชั่วยามได้ ตราประทับและลายมือนั่น ยังเป็นเครื่องยืนยันไม่ได้เชียวหรือว่าฝ่าบาทยังอยู่ที่ราชวัง”บุรุษร่างสูงย่างกรายออกมา เขาประสานมือค้อมศีรษะ “ทูลไทเฮา ใช่ว่ากระหม่อมคลางแคลงใจเพียงนั้น เพียงแต่บัลลังก์มังกรว่างเว้นมานาน หากเป็นเช่นนี้จะถือไม่เป็นมงคลต่อผืนแผ่นดินพ่ะย่ะค่ะ”“ข้าเป็นไทเฮา บิดาแห่งโอรสสวรรค์ นั่งอยู่ตรงนี้โทนโท่ ท่านยังจะกลัวความไม่เป็นมงคลใดอีกหรือ... เฟยหมิงอ๋อง”เสียงสตรีเอ่ยเย็นเยียบ เหล่าขุนนางซ้ายขวาพร้อมใจกันเงียบสงัด นับตั้งแต่หลงโหย่วอี้ไม่ได้สติ ไทเฮาก็สามารถบริหารบ้านเมืองและตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาดมาโดยตลอดทว่าบัลลังก์มังกรย่อมไม่อาจปล่อยร้าง ขุนนางชรานายหนึ่งจึงสาวเท้าออกมา พร้อมฮู่ป่าน

  • กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ   บทที่ 33 ปัญหาหัวใจ (2)

    น้ำเสียงใสที่เปล่งออกมาคล้ายหนักแน่น ทว่ายามนี้กายของจูฟางหรงมันสั่นสะท้านไปเสียหมด ไม่รู้เช่นกันว่าเกิดจิตสับสนใดขึ้นมา ดูเหมือนปากกับใจมันช่างไม่ตรงกันพิกล แต่จะให้ตนยอมรับว่ามีใจให้คนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจตนจนบาดเจ็บสาหัสมันดูจะย้อนแย้งไปหน่อยกระมัง“แต่ข้าชอบเจ้า ในใจของข้ามีเจ้าเพียงผู้เดียวมาตลอด ข้าไม่มีทางเขียนหนังสือหย่าอย่างแน่นอน ทางเดียวที่ข้าจะทำ คือทำให้เจ้ากลับมาชอบข้าให้ได้”จู่ ๆ ร่างสูงก็ปรี่เข้าหาจูฟางหรงรวดเร็วประหนึ่งอสนีเคราะห์ เขาคว้ามือเรียวขึ้นมาจากนั้นยัดมีดสั้นส่งให้นาง จูฟางหรงตะลึงลาน“ทำอะไรเพคะ”“ข้าจะชดเชยทุกสิ่งที่ทำให้เจ้า”ฉึก!มีดสั้นที่อยู่ในมือของจูฟางหรงปักลงตรงอกซ้ายของเขาอั๊ก!โลหิตสีแดงฉานไหลทะลักออกจากปาก และเปื้อนเขรอะเต็มฝ่ามือคนทั้งสอง จูฟางหรงตัวสั่นเทิ้ม“ทำอะไรเพคะ อยากตายหรือไง”ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มบาง “หากความตายของข้า มันชดเชยให้เจ้าได้ ข้าก็ยินดี”“ปล่อยนะเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ต้องการชีวิตพระองค์เสียหน่อย”“แต่ข้าต้องการยกทั้งชีวิตนี้ให้เจ้า หร

  • กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ   บทที่ 33 ปัญหาหัวใจ (1)

    จูฟางหรงดีดแข้งดีดขาอยู่นานก็ไม่อาจต้านทานไหว กระทั่งเข้ามาถึงด้านใน เขาจึงปล่อยนางให้เป็นอิสระ“ท่านอ๋อง ทำเช่นนี้ไม่เหมาะสมนะเพคะ” จูฟางหรงวิ่งวนไปยังอีกด้านของเตียงนอน นางไม่รู้ว่าเขาจะบ้าดีเดือดใดขึ้นมาอีกหรือไม่ เพราะยามปกติจูฟางหรงอยู่ใกล้เขาคราใดนางก็ต้องเจ็บตัวครานั้น หนนี้นางจะไม่ยอมเป็นทาสรองมือรองเท้าเขาอีกแล้ว“หรงเอ๋อร์ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเจ้า แต่ที่บอกไม่เหมาะสมก็ไม่ถูกต้อง เราทั้งสองเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่หรือ”จูฟางหรงแค่นยิ้ม “ที่หม่อมฉันยอมแต่งกับพระองค์เพราะภารกิจงี่เง่าของหอหงฮวาต่างหาก อีกอย่าง ขณะที่หม่อมฉันพยายามเข้าหา ท่านอ๋องก็เอาแต่ผลักไสหม่อมฉัน ซ้ำยังต่อว่าด่าทอสารพัด แล้วมายามนี้ท่านยังรังแกหม่อมฉันไม่สาแก่ใจอีกหรือเพคะ ไยจึงไม่คิดบ้างว่าจูฟางหรงคนเดิมนั้นตายไปแล้ว”“ยัยตัวยุ่ง ฟังพี่ชายคนนี้ก่อนไม่ได้หรือ เรื่องที่ผ่านมาข้าผิด เป็นข้าที่ทำผิดพลาดทั้งหมด”“ใครเป็นน้องของพระองค์ หม่อมฉันไม่เข้าใจว่าท่านอ๋องจะมาตามวุ่นวายหม่อมฉันไปทำไม”“เพราะเจ้าส

  • กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ   บทที่ 32 ข้าต้องการชีวิตเจ้า (2)

    “อ้อ…ที่ตามหานางเพียงเพราะต้องการหย่างั้นหรือ เช่นนั้นท่านก็ไม่จำเป็นต้องถ่อมาเองก็ได้ ท่านเกรงว่าตนจะไม่สามารถมีชายาใหม่ได้งั้นหรือ” ถังซือหงจงใจทำลายความประดักประเดิดไม่นานสตรีร่างเล็กก็ตามออกมา“พี่หญิงเกิดเรื่องอะไรเจ้าคะ”จูฟางหรงส่ายศีรษะ “ไม่มีอะไร อาซือ เจ้าไปรอที่หลังร้านเถอะนะ”ดูจากสีหน้าของทุกคนคร่ำเคร่งเป็นอย่างมาก ลี่ซือจึงไม่อยากเซ้าซี้ต่อ นางเดินจากไปอย่างเชื่อฟัง “เจ้าค่ะ”จูฟางหรงจึงกลับมาสนใจบุรุษตรงหน้าต่อ นางแตะไหล่ถังซือหงเบา ๆ “ศิษย์พี่ เรื่องนี้ข้าจัดการเองเจ้าค่ะ”“แต่เขา…”จูฟางหรงส่ายหน้า “ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ ข้าเชื่อว่าเราจะเจรจากันอย่างสันติ” จูฟางหรงผินหน้าไปยังบุรุษตัวสูงฝั่งตรงข้าม “จริงหรือไม่เจ้าคะ ท่านอ๋อง”หลงโหย่วอี้พยักหน้า เขายังคงเขม้นมองถังซือหงอย่างไม่พอใจ นางยังเป็นชายาของเขา ไยจึงอาศัยอยู่กับบุรุษอื่นชายผู้นี้คงมิใช่สามีใหม่นางกระมัง หรงเอ๋อร์ เจ้าต้องหยามน้ำใจข้าเพียงนี้เชียวหรือ“ท่านอ๋อง พระองค์คงอยากมาคุยเรื่องหย่ากับหม่อมฉัน”หล

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status