เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 6 ลูกกวาดเจ้าปัญหา (2)
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-14 12:00:19อรุณรุ่งมาเยือน จูฟางหรงก็เตรียมตัวออกไปตามนัดหมาย วันนี้นางเลือกแต่งกายด้วยอาภรณ์สีอ่อนสบายตา ส่วนด้านในสวมใส่อาภรณ์ที่ทะมัดทะแมง เพราะจูฟางหรงต้องเผื่อเกิดสถานการณ์ฉุกเฉินในการเอาตัวรอด หากหลงโหย่วอี้ระแคะระคายขึ้นมา นางจะเลือกกลายเป็นปลาแล้วกระโดดลงแม่น้ำหนีเขาเสียเลย
“พระชายา งดงามมากเลยเพคะ”
จูฟางหรงเหลือบมองหน้าของเป่าชุน “เป่าชุน วันนี้เจ้าไม่ต้องตามไปปรนนิบัติข้าหรอกนะ”
เป่าชุนสลดลง “ทำไมหรือเพคะ เพราะว่าหม่อมฉันดูแลพระชายาไม่ดีหรือเพคะ”
“ดูเจ้าสิ” จูฟางหรงยิ้มบาง ร่างระหงลุกยืนเต็มความสูง มือเรียวคว้ามือของเป่าชุนมากุมไว้ จูฟางหรงไม่อยากให้เป่าชุนเอาชีวิตมาเสี่ยงกับตนอีกแล้ว “ไม่ใช่เช่นนั้นเสียหน่อย เมื่อคืนเจ้าก็เห็นว่าข้าลอบออกไปท่องราตรี เจ้าอยู่ที่นี่ทำลายหลักฐานให้ข้าได้หรือไม่”
เป่าชุนใจชื้น แท้ที่จริงจูฟางหรงก็มีภารกิจให้นางทำ “เพคะ”
“พระชายา รถม้าพร้อมแล้วเพคะ”
เสียงของนางกำนัลต้นห้องดังลอดเข้ามา จูฟางหรงรวบรวมลมหายใจจนแก้มโป่งพอง
“ได้ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”
จูฟางหรงผละห่างจากเป่าชุน นี่เป็นครั้งแรกที่นางจะได้ออกไปเที่ยวชมความงามนอกราชวังอย่างไม่ต้องหลบซ่อน เพียงแต่การออกไปกับโหย่วอี้อ๋อง ทำให้นางประหม่าทั้งยังชวนอึดอัดไปบ้าง เพราะจูฟางหรงคร้านจะปั้นหน้าอ่อนหวานใส่เขา ช่างไม่เป็นตัวเองเอาเสียเลย
ช่างเถิด...ยิ่งอยู่กับเขาบ่อย ๆ ข้าก็จะยิ่งพิชิตใจเขาได้ไม่ใช่หรือ
มือเรียวถูกันจนเหงื่อเปียกชื้น เท้าเล็กเหยียบย่างไปตามเส้นทาง เพราะจูฟางหรงเอาแต่ก้มหน้างุด จิตใจและหัวสมองก็เต็มไปด้วยแผนการอยู่ตลอด เป็นเหตุให้นางไม่ทันระวัง จูฟางหรงชนแผ่นหลังของใครบางคนเข้าโครมใหญ่
“โอ๊ย!”
ร่างระหงเซถลา นางกำนัลรุดเข้ามาช่วยประคอง
“พระชายา ระวังเพคะ”
“ขอบใจนะ”
จูฟางหรงเหลือบตามองก็พบกับสีหน้าหม่นทะมึนของใครบางคน
“สตรีโง่ เจ้าไร้ตางั้นหรือ”
“ท่านอ๋อง ขออภัยเพคะ หม่อมฉัน…”
ไม่ทันเอ่ยจบ ร่างสูงก็สะบัดกายพรึบ ขึ้นรถม้าปล่อยให้จูฟางหรงอ้าปากค้างอยู่เช่นนั้น
โอ้โห มารยาททรามมาก
ไม่นานทั้งสองก็ต้องมานั่งประจันหน้ากันอยู่ในรถม้า ความเงียบเข้าปกคลุมจนชวนอึดอัด จูฟางหรงเหลือบเห็นลูกกวาดจึงตัดสินใจหยิบขึ้นมา หลงโหย่วอี้รับรู้ทุกการเคลื่อนไหวของนางเพราะเขาลอบสังเกตจูฟางหรงอยู่ตลอด แม้จะแสร้งไม่มองก็ตามที
ริมฝีปากสีกุหลาบแย้มยิ้มซุกซนประหนึ่งว่าตนกำลังได้รับของต้องใจ “ลูกกวาดนี่หม่อมฉันไม่ได้กินนานมากแล้ว ไม่คิดว่าบนรถม้าของท่านอ๋องก็มีด้วย”
“วางลง”
เปลือกตาบางกะพริบถี่ “ลูกกวาดนี่ไม่ได้มีไว้ให้กินหรือเพคะ”
“ข้าบอกให้วางลง” หลงโหย่วอี้เอ่ยเสียงเข้ม นัยน์ตาคมลดมองลูกกวาดในมือของจูฟางหรงที่ถูกคลี่กระดาษห่อออกจนหมด
“ท่านอ๋อง แค่ลูกกวาดเม็ดเดียวก็หวงงั้นหรือเพคะ อีกอย่างลูกกวาดนี่ก็ของชอบหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่วาง!”
จูฟางหรงยัดลูกกวาดรสหวานเข้าปากด้วยความดื้อรั้น ดูสิว่าหากนางกินเข้าไปแล้วเขาจะง้างปากนางให้คายออกมาอย่างไร
หลงโหย่วอี้เบิกตากว้าง มือแกร่งคว้าไหล่เล็กจนจูฟางหรงตัวลอยหวือมานั่งขนาบข้างเขา ฉับพลันฝ่ามือหนาก็ประทับลงบนแผ่นหลังบางอย่างรวดเร็ว
อั๊ก!
แค่ก แค่ก
ลูกกวาดในปากของจูฟางหรงกระเด็นพุ่งออกไปนอกหน้าต่าง จูฟางหรงกระอักไอเสียจนหน้าแดงค่อนไปทางเขียว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนนางไม่ทันได้ตั้งมือรับ
“ทะ…ท่านอ๋อง ต้องทำถึงเพียงนี้เชียวหรือเพคะ”
หลงโหย่วอี้ตวัดตามองฉับ เขาผลักร่างระหงลงไปกองบนพื้น
“เจ้าไม่มีสิทธิ์แตะต้องลูกกวาดนี่”
จูฟางหรงอยากกรีดร้องแต่ก็ต้องสงบอารมณ์ นางลากสังขารที่ยามนี้ประหนึ่งถูกเขาทรมานจนเจ็บระบมกลับไปนั่งตรงข้ามอีกฝ่ายดังเดิม ใบหน้างามเหยเกบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ จูฟางหรงสังเกตสีหน้าเย็นชาของหลงโหย่วอี้ด้วยความไม่พอใจ นางแอบเห็นบางอย่างในแววตาดุดันของเขา ไยเมื่อครู่ถึงดูวูบไหวพิกล
คนประหลาด ท่านมีปมกับลูกกวาดหรือ อ๋องป่าเถื่อน คนขี้งก!
บทล่าสุด
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 39 รักแท้สุดยาวนาน (ตอนพิเศษ)
ไม่น่าเชื่อว่านับจากวันที่จูฟางหรงยินยอมร่วมหอกับหลงโหย่วอี้ ทำให้พิษที่เป็นส่วนหนึ่งในกายถูกขับออกไปได้ ซ้ำยังช่วยรักษาอาการหนาวเย็นของหลงโหย่วอี้จนหายขาดอีกด้วย“ฮองเฮาพระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว ขึ้นฝั่งกันก่อนนะเพคะ”เป่าชุนเห็นว่าพวกนางล่องเรือออกมาไกลจากตัวเรือนมากเกินไป และยามนี้ขอบฟ้าก็เริ่มทอประกายน้ำเงินเหลือบทองแล้วจูฟางหรงเผยยิ้มซุกซน “ได้สิ แต่เดี๋ยวก่อนนะ ข้าอยากได้เหลียนฮวา [1] ดอกนั้น หากใช้กลีบของมันผสมลงในอ่างอาบน้ำจะต้องสดชื่นมากเป็นแน่ ท่านพี่เหนื่อยล้าจากราชกิจมานาน ยามนี้ได้หวนมาพักผ่อนที่เรือนกลางหุบเขา ข้าอยากให้เขาผ่อนคลายมากที่สุด”เป่าชุนมองตามนิ้วเรียวที่ชี้ไปยังเจ้าเหลียนฮวาสีชมพูอมม่วงซึ่งเด่นตระหง่านท่ามดอกอื่น ๆ เพราะในสระแห่งนี้ส่วนใหญ่จะเป็นเหลียนฮวาสีขาวเสียมากกว่า“แต่ไกลมากเลยนะเพคะ เป่าชุนเกรงว่าถ้าเราเข้าใกล้อีกนิด จะมืดค่ำเสียก่อน”จูฟางหรงยิ้มหวาน “ไม่เป็นไรข้ามีวิธี เช่นนั้นเจ้ารอข้าตรงนี้ก็พอ”เป่าชุนกะพริบตาถี่เมื่อสตรีร่างระหงลุกยืนบน
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 38 ปราณรัก (2) (จบ)
แพขนตาหนาขยับแผ่ว จูฟางหรงอึกอัก “ก็เปล่าเพคะ เพียงแต่หม่อมฉันยังไม่พร้อม” จูฟางหรงเองก็ค่อย ๆ ปล่อยวางเรื่องเมื่อชาติก่อนได้แล้ว ยามนั้นเขาจะทรมานนางก็ไม่แปลก ในเมื่อจูฟางหรงเป็นมือสังหารของศัตรู อีกอย่างที่นางต้องหวนมาเกิดใหม่หาใช่เขาปลิดชีพนางโดยตรง เป็นนางที่เลือกจบชีวิตตนเองอย่างขลาดเขลาเพื่อหลีกหนีปัญหา“หรงเอ๋อร์ ในทุกคืนข้ามักติดอยู่ในภวังค์ฝันแห่งหนึ่ง ทุกอย่างคล้ายเรื่องจริงมาก ข้าเห็นเจ้าร่วงหล่นลงจากผาสูงชัน ยามนั้นข้าอยากยื่นมือดึงเจ้าขึ้นมาแต่ไม่อาจทำได้ ข้ารู้เพียงว่าเจ้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด และข้าเองก็กระโจนลงหน้าผาตามเจ้าไป ข้าเห็นเจ้าสิ้นใจตรงหน้าข้าเองก็เจ็บปวดอย่างมาก ภวังค์ฝันนี้ข้าติดอยู่กับความรู้สึกสุดทุกข์ทรมาน ข้าไม่รู้ว่าไยจึงฝันไม่เป็นมงคลเช่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากนั่นคือเรื่องของเราเมื่อภพชาติใดก็ตาม ข้าอยากบอกเจ้าว่าข้าขอโทษ และนับจากนี้ข้าจะเป็นสามีที่ดี จะดูแล ทะนุถนอมเจ้า และสัญญาจะรักและมีเพียงเจ้าผู้เดียวตลอดไป...”จูฟางหรงนิ่งเงียบ ความรู้สึกหลากหลายมันจุกอกเต็มไปหมด เรื่องเมื่อชาติก่อนต่างฝ่ายก็ล้วนมีเส้นทางที่ต
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 38 ปราณรัก (1)
ในวันที่ถังซือหงตัดสินใจช่วยรักษาบาดแผลให้หลงโหย่วอี้ เขาเองก็เริ่มวางทิฐิและปลดปลงเรื่องของจูฟางหรงแล้ว จูฟางหรงยินยอมมาช่วยเฉินกงตามคำร้องขอ เพราะตอนนั้นหลงโหย่วอี้ยังไม่ได้สติบัดนี้จูฟางหรงเติบโตเป็นผู้ใหญ่ถังซือหงก็เป็นเพียงพี่ชายร่วมสาบานที่ผิดต่อคำสัตย์ของตน เขาจึงไม่คิดห้ามปรามจูฟางหรงอีก ทุกอย่างนางควรได้ตัดสินใจและเดินบนเส้นทางที่เลือกอีกอย่างจูฟางหรงก็เฝ้าฝันมาตลอดว่านางจะได้พบกับพี่ชายที่ตนตามหา และมีชีวิตอยู่เพื่อทวงความยุติธรรมให้กับตระกูลของตน เมื่อจังหวะและโชคชะตาได้กำหนดเช่นนี้ เทพเซียนก็มิอาจขวางจูฟางหรงจากไปไม่นาน หลงโหย่วอี้ก็ได้สติ ถังซือหงให้ยาสมานแผลชนิดเฉียบพลันแก่หลงโหย่วอี้ บาดแผลที่ได้รับจะรู้สึกถึงเพียงอาการชาเท่านั้น ทั้งสองคุยเปิดใจกันในทุกสิ่ง กระทั่งถังซือหงรู้ว่าหลงโหย่วอี้ก็คือคนที่จูฟางหรงตามหามาโดยตลอดเขายอมจำนนต่อโชคชะตา และปล่อยให้ทั้งสองได้แก้ไขปัญหากันเอาเอง“พี่ถัง ท่านไม่ตามพี่หญิงไปหรือเจ้าคะ”ถังซือหงส่งยิ้มบางให้ลี่ซือ “ไม่ล่ะ นางควรได้ตัดสินชีวิตตนเองบ้าง”
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 37 ผูกด้ายแดง
เจ้าของร่างสูงประคองแผ่นหลังบอบบางไว้ในอ้อมแขน เสียงทุ้มกระซิบแผ่วข้างหูเล็ก “หรงเอ๋อร์ ที่เหลือข้าจัดการเอง”จูฟางหรงส่ายศีรษะเขามาได้อย่างไร!?“ไม่เพคะ เฟยหมิงอ๋องคือคนที่ทำลายตระกูลหม่อมฉัน หม่อมฉันจะแก้แค้นด้วยตนเอง”มุมปากของหลงเฟยหมิงยกขึ้นเผยความเย็นชาระลอกหนึ่ง “คิดว่าจะทำอะไรข้าได้งั้นหรือ ต่อให้เป็นฮ่องเต้หากไร้ซึ่งตรากิเลนเพลิง พระองค์ก็ประหนึ่งฮ่องเต้แขนขาพิกลพิการ”“งั้นหรือ เสด็จอา ท่านชะล่าใจเกินไปแล้วกระมัง ตรากิเลนเพลิงนั่น ท่านแน่ใจหรือว่าเป็นของจริง”เฟยหมิงอ๋องหน้ากระตุก ความร้อนรนสะท้อนออกมาผ่านแววตาของเขา “อย่ามาทำไขสือเล่นลิ้นกับข้า”คิ้วเข้มเลิกขึ้นหนึ่งฝั่ง “ไม่เชื่อหรือ หากไม่เชื่อท่านก็ลองหยิบออกมาดูสิ”มือหยาบกร้านแง้มกล่องไม้สักในมือขึ้นแช่มช้า อกซ้ายของเขาเต้นระทึกด้วยความประหวั่นบรรดาทหารกล้าที่ถูกเฟยหมิงอ๋องควบคุมต่างไขว้เขว กระทั่งสิ่งที่เขาหยิบออกมาก็เป็นเพียงไม้แกะสลักรูปหงส์ง่อย ๆ อันหนึ่งหลงเฟยหมิงผงะ “มะ…ไม่จริง!”เฉินกงที่ยืนเยื้องไม่ไกลสาวเท้า
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 36 ไก่บินสุนัขกระโดด (2)
ทว่าจูฟางหรงก็ยังสงบนิ่ง และไม่ได้แสดงท่าทีร้อนใจใด เสียงใสถามอีกฝ่ายด้วยความใจเย็น “ท่านอ๋อง กำลังอยากบอกสิ่งใดหรือ”เฟยหมิงอ๋องคิดว่ายามนี้ตนกำลังถือไพ่เหนือกว่า “นางคือคนของหอหงฮวา ทุกคนก็รู้ว่าฮ่องเต้พระองค์ก่อนปกครองราษฎรย่ำแย่เพียงใด ฮ่องเต้หมายปลิดชีพโหย่วอี้อ๋องเพื่อลดทอนอำนาจทหารจนต้องเลือกสตรีไร้หัวนอนปลายเท้ามาเป็นพระชายาของเขา นางคือมือสังหารของหอหงฮวา สตรีเช่นนี้นับว่ามีคุณสมบัติใดได้รับตำแหน่งฮองเฮา”เสียงทุ้มถกเถียงอึงอลขึ้นอีกครั้งจู่ ๆ จูฟางหรงก็หัวเราะครืนราวได้ชมเรื่องขบขัน “ท่านอ๋องไม่คิดเลยว่าท่านจะห่วงไยสายโลหิตเดียวกันเพียงนี้ น่าเหลือเชื่อจริงเชียว แต่ทว่าท่านทำพลาดไปหนึ่งสิ่ง ท่านไม่รู้หรือว่าข้าคือใคร เช่นนั้นข้าจะบอกให้เอาบุญ ว่าข้ามีคุณสมบัติเหมาะสมทุกประการที่จะได้รับตำแหน่งฮองเฮา”“ฮองเฮา ท่านอย่าแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ อีกเลย”“ข้าเปล่าแก้ตัว หากทุกคนยังไม่รู้ ข้าก็อยากจะประกาศให้รู้โดยทั่วกัน ข้าคือคุณหนู เสิ่นฟางหรง และเป็นบุตรีเพียงหนึ่งเดียวของใต้เท้าเสิ่นที่รอดชีวิตจากการถูกใส่ความว่าเป็นกบฏ เมื่อสิบปีก่อน”หลงเฟ
กลวิธีพิชิตใจอ๋องปีศาจ บทที่ 36 ไก่บินสุนัขกระโดด (1)
บัลลังก์มังกรเริ่มสั่นคลอนอีกครั้ง เนื่องจากเป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่เหล่าขุนนางไม่พบแม้แต่เงาของฮ่องเต้ พวกเขาจึงรวมตัวกันที่ลานหน้าตำหนักใหญ่ ต่างนั่งคุกเข่าตากแดดตากลม และอดอาหารเพื่อบีบคั้นให้ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันออกมาทำหน้าที่ของตนอย่างถูกต้อง“ฝ่าบาทได้โปรดอย่าหมางเมินเหล่าอาณาประชาราษฎร์เลยพ่ะย่ะค่ะ หากพระองค์ไม่ออกมาเกรงว่าคงต้องมีการแต่งตั้งฮ่องเต้พระองค์ใหม่”เสียงขุนนางร้องดังระงมสะท้อนก้องไปทั่วทั้งบริเวณ ผู้ที่ยืนเหยียดยิ้มย่ามใจในยามนี้คงหลีกไม่พ้นเฟยหมิงอ๋อง เขารอโอกาสนี้มาเนิ่นนาน และผู้ที่ยุยงให้เหล่าขุนนางทำตัวประหนึ่งกบฏ ล้วนเป็นฝีมือของเขาเช่นเดียวกัน“พวกเจ้าไม่เห็นหัวข้าแล้วงั้นหรือ ข้าเป็นไทเฮา ยามนี้ฝ่าบาทประชวรแต่ก็ยังทำภารกิจไม่ว่างเว้น หลักฐานก็มี ไยจำต้องพบพระพักตร์ฝ่าบาทให้ได้”“แต่ว่าไทเฮา การปกครองจะสมบูรณ์ได้ก็ต่อเมื่อมีองค์จักรพรรดินั่งบนบัลลังก์ ทว่ายามนี้ กระทั่งฮองเฮาก็ไม่มี”“ผู้ใดบอกงั้นหรือว่าไม่มี” เสียงใสโพล่งขึ้นจากทางด้านหลัง ร่างระหงย่างกรายออกมาจากด้านในเนิบนาบด้วยท่วงท่างามสง่าเหล่าขุนนางปากอ้าตาค้
บางทีคุณอาจจะชอบ
ทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา
หวานใจ62.1K viewsสามี ข้าจะเลี้ยงดูท่านเอง
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ23.6K viewsสนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ม่อเยี่ยน683.3K viewsชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม
จันทร์ส่องแสง41.0K viewsขันทีเจ้าเล่ห์กับฮ่องเต้เฉยชา
จันทร์ส่องแสง1.4K viewsเป็นนางร้ายกลับใจไม่ได้ง่ายถึงเพียงนั้น
คุณหนูหยางเอิน4.1K viewsThe Evil Queen ฝืนลิขิตร้ายกลายเป็นลิขิตรัก
ดุจเพชร59 viewsเหวินเว่อแห่งบ้านโคกกะโดนหลงยุคโบราณ
ปลายฝนต้นหนาว1.9K views
