บทที่ 7 แผนการสร้างความไว้ใจ (1)

เรือสำราญขนาดใหญ่ล่องอยู่เหนือทะเลสาบเจียงซี นึกไม่ถึงเลยว่าบนเรือลำนี้จะมีการจัดแสดงนางระบำ ทั้งยังมากด้วยอาหารรสเลิศพร้อมสรรพ

จูฟางหรงและหลงโหย่วอี้นั่งอยู่คนละฝั่งระหว่างโต๊ะสำรับทรงกลม วันนี้หลงโหย่วอี้ไม่อยากออกมาด้วยซ้ำ แต่เพราะเป็นกระแสรับสั่งของฮ่องเต้ ไทเฮาก็คะยั้นคะยอไม่เลิก เขาจึงจำใจต้องมาอย่างเสียไม่ได้ ดูเหมือนการอภิเษกของเขาช่างเป็นที่น่าสนใจมากเสียจริง

“ท่านอ๋อง เอาแต่จ้องหน้าหม่อมฉันเช่นนี้ คงไม่อิ่มหรอกนะเพคะ” จูฟางหรงเอ่ย ทั้งที่ยังเคี้ยวหมูน้ำแดงเต็มปากจนแก้มตุ่ยดั่งกระต่าย

“หนวกหู”

น้ำเสียงเย็นเยียบที่เปล่งออกมาเป็นเหตุให้เพลงที่บรรเลงอยู่ต้องหยุดลงเดี๋ยวนั้นเพราะเข้าใจผิด พวกเขาเกรงว่าจะถูกหลงโหย่วอี้ระบายโทสะจึงเร่งถอยห่างออกไป แม้คำที่บอกว่าหนวกหูจะเป็นการต่อว่าจูฟางหรง ทว่าเสียงดนตรีที่สงัดลงก็ทำให้ใจของเขาสงบได้เช่นกัน หลงโหย่วอี้จึงไม่ได้ทัดทานใดขึ้น

ยัยตะกละ

ทุกอย่างน่าเบื่อเพียงนี้ ทว่าจูฟางหรงกลับไม่แยแสเขาสักกระผีกริ้น นางเอาแต่สนใจละเลียดชิมอาหารตรงหน้าราวกับว่าอร่อยล้ำเสียเต็มประดา แท้จริงจูฟางหรงไม่อยากมองหน้าเขาต่างหาก อีกอย่างกองทัพต้องเดินด้วยท้องไม่รู้หรือ หากแผนการของนางผิดพลาด ยามหลบหนีจะได้ไม่หิวตายไปเสียก่อน จูฟางหรงสัญญาจะขอฟาดอาหารตรงหน้าให้อิ่มหนำไปสามวันสามคืน 

คนงี่เง่า หน้าน้ำแข็ง ไม่กินก็หิวให้ตายไปเลย

“เรื่องมาล่องเรือ เจ้าเป็นคนทูลขอกับฝ่าบาทงั้นหรือ” หลงโหย่วอี้เอ่ยทำลายบรรยากาศประดักประเดิด

ตะเกียบในมือของจูฟางหรงชะงัก พริบตานางก็คีบแตงกวาเพื่อใช้ตัดเลี่ยนส่งเข้าปากคำต่อไป

“เปล่านะเพคะ”

“โกหก”

ครืน…เพล้ง!

บรรดาอาหารทั้งหลายถูกหลงโหย่วอี้กวาดลงพื้นจนสิ้น จูฟางหรงอ้าปากหวอทั้งที่ยังคาบแตงกวาเอาไว้ เพราะปากเล็กอ้าเผยอจึงทำให้แตงกวาเพียงชิ้นเดียวที่หลงเหลือร่วงแหมะตามลงไป 

“ท่านอ๋อง! หากท่านไม่กินก็ไม่เห็นต้องทำเช่นนี้เลยเพคะ เสียดายของ รู้หรือไม่ว่ามีอีกตั้งหลายชีวิตที่ไม่มีโอกาสได้กินของเหล่านี้”

“หากเจ้าเอาแต่สนใจอาหารและบ่ายเบี่ยงคำถามข้า ข้าจะตัดลิ้นของเจ้าออกเสีย”

จูฟางหรงหุบปากฉับ นางชักไม่อยากแปรพักตร์มาอยู่ข้างสวามีจอมวายร้ายเสียแล้ว เปลี่ยนใจยามนี้ทันหรือไม่ ชีวิตที่มีไม่ถึงครึ่งจะถูกเขาพรากไปอีกเมื่อใดก็สุดจะรู้ 

มีดสั้นถูกยกขึ้นปักลงบนโต๊ะไม้ขัดเสียงดังสนั่น

ปึง!

จูฟางหรงหาได้สะทกสะท้านใด แต่เมื่อนางเหลือบเห็นแววตาเย็นเยียบของเขาก็ต้องแสร้งหวาดกลัวตัวสั่นระริก 

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่รู้เรื่องนี้จริง ๆ นะเพคะ ก็บอกแล้วอย่างไรว่าไทเฮาประสงค์ให้เราทั้งสองมีโอรส…”

“หุบปาก”

เอ๊ะ! ก็ถามข้าเอง เป็นโรคประสาทหรืออย่างไร หวังว่าเขาคงไม่คิดสังหารข้าหมกเรือสำราญนี่หรอกนะ

ระหว่างเกิดสงครามน้ำลาย จู่ ๆ ก็มีเสียงคงโหวล่องใกล้เข้ามา หลงโหย่วอี้เหลือบมองเรือสำราญลำนั้นด้วยความคลางแคลง เฉินกงประสานสายตากับผู้เป็นนาย หลงโหย่วอี้พยักหน้าหนึ่งหน เฉินกงก็ผละจากไป

หลงโหย่วอี้กำลังระแคะระคายถึงการมาล่องเรือหนนี้ เขาคิดว่าต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล

“ท่านอ๋อง เสียงคงโหวนี่ท่านว่าไพเราะหรือไม่เพคะ”

“น่ารำคาญ”

จูฟางหรงสะอึก เขาเกิดมาเป็นคนอย่างไร นอกจากพูดไต่สวนผู้อื่นเก่งเป็นน้ำตก ก็มีเพียงการถามคำตอบคำเท่านั้น เขาเกรงว่าทองคำจะร่วงออกจากปากหรือไร

จูฟางหรงหรี่ตามองผ่านแพรผืนบางด้านในเรือสำราญอีกลำที่ล่องใกล้เข้ามา ก็พบกับโฉมสะคราญนางหนึ่ง มองปราดเดียวก็รู้ทันทีว่านางเป็นคนของหอหงฮวา และภารกิจของจูฟางหรงก็คืบคลานเข้ามาทุกขณะ 

“โอ้โห แม่นางในเรือลำนั้นช่างงามจริงเชียว ท่านอ๋อง... เช่นนั้นหม่อมฉันจะร่ายรำให้พระองค์ชมนะเพคะ รู้หรือไม่ว่าฝีมือเต้นระบำของหม่อมฉันงามเลิศเพียงใด”

“ไม่ต้อง ข้าไม่อยากดูให้เสียม่านตา”

จูฟางหรงจิ๊ปาก นางไม่แยแสเสียงปรามของเขา จากนั้นผละไปทักทายสตรีจากเรืออีกลำ “แม่นางเจ้าช่างมีฝีมือเลิศล้ำในการบรรเลงเพลงนัก เสียงเพลงของเจ้าจับใจข้ามาก หากข้าจะขอให้เจ้าช่วยบรรเลงเพื่อที่ข้าจะได้ร่ายรำให้สามีเชยชมจะได้หรือไม่” 

หลงโหย่วอี้แค่นยิ้ม เขาบอกแล้วอย่างไรว่าไม่อยากดู ไยนางจึงหัวรั้นเพียงนี้ 

สตรีเรือตรงข้ามยิ้มตอบอ่อนหวาน นางหยุดมือลงแล้วจึงเอ่ยขึ้น “แม่นางชมเกินไปแล้ว เช่นนั้นหากเจ้าอยากร่ายรำข้าจะล่องเรือเคียงข้างเรือของเจ้า ดีหรือไม่”

ทั้งสองมองตากันนิ่งสงบ รอยยิ้มหวานละมุนที่มอบให้ก็ประหนึ่งสัญญาณอันตรายที่ใช้ซุกซ่อนใบมีดคมกริบ 

จูฟางหรงตอบกลับ “ขอบคุณแม่นาง”