การเปลี่ยนแปลงที่รับรู้ได้ 1.1

การเปลี่ยนแปลงที่รับรู้ได้ 1.1

ยามนี้หน้าจวนสกุลหลินมีรถม้าที่หรูหรามาจอดเทียบรอ โดยในรถม้ามีองค์รัชทายาทมารอรับหลินซูหนานที่หน้าจวนด้วยพระองค์เอง

“คารวะองค์รัชทายาทเพคะ” หญิงสาวทักทายอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ในรถม้าออกไปตามธรรมเนียม

“ไม่ต้องมากพิธี เจ้าขึ้นรถม้ามาเถอะ” โจวหยางหลงเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน

เมื่อทั้งสองขึ้นไปนั่งบนรถม้าแล้ว บรรยากาศภายในรถม้ากลับเต็มไปด้วยความเงียบ หลินซูหนานนั่งตัวตรงมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่เอ่ยอะไร ทางด้านโจวหยางหลงนั้นยิ้มแย้มเป็นปกติ แต่เมื่อเขาพยายามกล่าวกับนาง กลับได้รับเพียงคำตอบสั้น ๆ

“วันนี้อากาศดีนะ เจ้าว่าหรือไม่” โจวหยางหลงกล่าวขึ้นมาเพื่อชวนสนทนา

“ใช่เพคะ” นางตอบสั้น ๆ ด้วยเสียงเรียบนิ่ง สายตาของนางจับจ้องไปที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่าง โดยไม่คิดจะหันมาสบตาหรือมองหน้าของบุรุษที่ชวนนางสนทนาเลยแม้แต่น้อย

“ข้ารู้สึกเหมือนว่าวันนี้เจ้าจะดูเหนื่อยไป เจ้าเจ็บไข้หรือไม่” ชายหนุ่มยังคงถามต่อด้วยความห่วงใย

“หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรเพคะ พระองค์ทรงกังวลเกินไปแล้ว” นางตอบพร้อมกับหันมาสบตาเขาครู่หนึ่ง แล้วหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้งด้วยใจที่เหม่อลอย

โจวหยางหลงพยายามหาหัวข้อสนทนาเรื่องอื่น เพื่อทำให้นางผ่อนคลาย ทว่าหลินซูหนานกลับตอบคำถามเพียงคำสั้น ๆ เช่นเดิม มิหนำซ้ำนางยังไม่แสดงอาการสนใจ หรือมีความยินดีใด ๆ ต่อเขาเลยแม้แต่น้อย ซึ่งต่างจากทุกครั้งที่พบหน้ากันที่นางจะเป็นฝ่ายชวนเขาสนทนาอยู่ตลอดเวลา จนบางครั้งเขายังรู้สึกรำคาญ

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่อารามหลวงวันนี้มีพิธีสำคัญ ข้าคิดว่าเจ้าคงจะชอบจึงได้พาเจ้ามาในวันนี้” ชายหนุ่มยังคงกล่าวขึ้นพร้อมยิ้มออกมา

แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับตอบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันจะตั้งใจชมเพคะ”

โจวหยางหลงถอนหายใจเล็กน้อย แม้ยามนี้เขาจะยิ้มแย้มแต่ภายในใจกลับรู้สึกเป็นกังวลยิ่งนัก ด้วยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาว ชายหนุ่มพยายามทำความเข้าใจกับความเย็นชาของหลินซูหนาน แต่กลับไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงกระนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างในตัวนางเปลี่ยนไป แต่ก็ไม่รู้ว่าคืออะไร

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่อยากสนทนากับเขา โจวหยางหลงจึงเงียบเสียงลงบ้าง เขามองออกไปทางหน้าต่างอีกด้าน พร้อมกับครุ่นคิดในใจ

รถม้าเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ ท่ามกลางความเงียบงัน

หญิงสาวจมอยู่ในความคิดของตนเอง นางแทบอยากจะให้วันนี้ผ่านพ้นไปเร็ว ๆ เสียด้วยซ้ำ เพื่อที่จะได้ไม่ต้องอยู่ต่อหน้าเขาผู้นี้เป็นเวลานาน เพราะเพียงแค่เห็นหน้าเขา นางก็รู้สึกรังเกียจอย่างบอกไม่ถูกแล้ว

พอรถม้ามาจอดที่ลานวัด หลินซูหนานรีบร้อนลงจากรถม้าโดยไม่รอความช่วยเหลือจากชายหนุ่มเหมือนเช่นทุกครั้ง

“เจ้า!!” โจวหยางหลงเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ ทำให้เมื่อลงจากรถม้าเขาก็เดินไปทางที่มีการจัดพิธีทันที

ส่วนหญิงสาวค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าสู่โถงพระพุทธของอารามหลวงที่เงียบสงบ กลิ่นธูปหอมตลบอบอวลไปทั่ว ทำให้จิตใจของนางสงบลงไปมาก เมื่อมาถึงเบื้องหน้าพระพุทธรูปองค์ใหญ่ นางจึงค่อย ๆ ก้มลงกราบไหว้ด้วยความเคารพนับถือ

‘ข้าขอพรต่อพระพุทธที่อยู่เบื้องหน้า ขอให้ท่านจงดลบันดาลให้ข้าพ้นจากทุกข์ที่กำลังจะเกิดขึ้นนี้ ขอให้ข้าได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ขอให้ชะตาชีวิตของข้าในครั้งนี้ไม่ต้องเกี่ยวข้องกับคนผู้นี้อีกต่อไป’ หลินซูหนานหลับตาลงพร้อมกับกล่าวขอพรต่อองค์พระอยู่ในใจ นางหวังว่าคำขอเหล่านี้จะเป็นจริง

เมื่ออธิษฐานขอพรเสร็จสิ้น หญิงสาวก็ลืมตาขึ้นมองไปยังพระพักตร์ของพระพุทธรูปองค์ใหญ่ด้วยความรู้สึกสงบเยือกเย็น ในยามนี้จิตใจของนางรู้สึกโล่งมากกว่าเดิม

หลังเสร็จจากการไหว้พระเรียบร้อยแล้ว หลินซูหนานจึงเดินไปยังบริเวณที่จัดเตรียมไว้สำหรับผู้ที่มาทำบุญซึ่งวันนี้มีการจัดพิธีสำคัญ นางนำเงินที่เตรียมมาบริจาคให้กับทางอารามจำนวนหนึ่ง

เจ้าอาวาสรูปหนึ่งมีใบหน้ายิ้มแย้มเดินเข้ามาหา ก่อนจะกล่าวขอบคุณนางด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ขอบคุณประสกยิ่งนักที่ได้มาทำบุญที่อารามแห่งนี้”

หลินซูหนานยกมือไหว้ตอบ ทว่าไม่มีคำสนทนาใด ๆ ออกจากปากของนาง

เจ้าอาวาสยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน แล้วจู่ ๆ ก็กล่าวขึ้นมาว่า “ประสกเอ๋ย เมื่อเราเผชิญกับปัญหาที่หนักอึ้ง เราก็ควรใช้สติไตร่ตรองให้ดี บางเรื่องเมื่อมีโอกาสได้แก้ไข ก็ควรจะคิดให้รอบคอบรัดกุม จงอย่าปล่อยให้โอกาสที่ได้มานั้นเสียไปอย่างสูญเปล่า”

แม้จะตกใจกับคำกล่าวของท่านเจ้าอาวาสที่เหมือนจะสื่อบางอย่างมาที่นาง แต่ทว่าใบหน้าของนางยังคงเรียบเฉย ก่อนจะตอบกลับด้วยคำขอบคุณ

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”