บทที่ 44

“คุณหายไปไหนมา ปล่อยให้ผมหาจนจะพลิกบ้าน” 

เสียงกระชากถามไม่รื่นหูขณะที่ณิชาก้มหน้าเดินทอดฝีเท้าเนิบเข้ามาในบ้าน จากประตูด้านหลังอีกบานที่ไม่ต้องผ่านห้องครัวนั้นต้องเงยหน้ามองเจ้าของคำถาม สีหน้าของเขาอย่างกับว่ากำลังมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ

“ฉันออกไปนั่งเล่นข้างนอก”

“ผมให้คุณรอในบ้าน” คนยืนกลางโถงบ้านอันโอ่อ่าบอกอย่างปิดความหงุดหงิดไม่มิด

“ฉันต้องทำตามคำสั่งคุณทุกอย่างเลยหรือคะ”

เสียงถามเรียบ ทำให้คนที่กำลังร้อนรุ่มในอกต้องเงียบและหยุดตัวเอง พอรู้ตัวว่าสิ่งที่ทำคงมากเกินไปสำหรับเธอ จึงยอมสงบศึก ยกมือสองข้างขึ้นเป็นเชิงว่ายอมแพ้ ก่อนปล่อยทิ้งลงข้างตัวอย่างหมดแรง แล้วก้าวมาประชิดใกล้

ณิชายังยืนนิ่งตรงจุดเดิม รับรู้ถึงกลิ่นไอความร้อนที่แผ่จากกายใหญ่ กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นกายของเขาที่ทำให้หล่อนปั่นป่วนเสมอยามคลุกเคล้าหากัน หากวินาทีนี้กลับทำให้ร่างกายและจิตใจที่กำลังอ่อนล้าของเธอนั้นสดชื่นขึ้น...เหมือนดอกไม้เหี่ยวเฉากลับมาเริงร่าแค่ได้สัมผัสกับสายฝนโปรย

พอรู้ตัวก็ปฏิเสธความรู้สึกนั้นเสีย แล้ว