บทที่ 13

หยุดพักผ่อนกับจิลลาอยู่สองวัน ธาดาจึงค่อยโผล่หัวกลับไปกินข้าวกับครอบครัว อันที่จริงก็เพราะถูกโทรตามนั่นแหละ

บิดาของนายแพทย์ธาดาเป็นรองผู้บัญชาการตำรวจแห่งชาติ ส่วนมารดาเป็นนักธุรกิจที่ดูแลกลุ่มโรงแรมหลายแห่งทั้งในกรุงเทพฯ และหัวเมืองท่องเที่ยว ทั้งคู่แยกทางกันตั้งแต่เขายังเด็ก พ่อแต่งงานใหม่กับอาจารย์มหาวิทยาลัยคนหนึ่งและมีลูกด้วยกันอีกสามคน ส่วนแม่ก็แต่งงานอีกครั้งกับสามีนักธุรกิจชาวต่างชาติ แต่ไม่มีลูก ตัวเขาถูกย่าเลี้ยงดูมาในบ้านกลางกรุงหลังนี้ โดยที่พ่อกับแม่จะผลัดกันแวะเวียนมาหาในวันที่สะดวก พูดง่ายๆ ว่าย่าเปรียบเสมือนแม่อีกคนหนึ่งนั่นเอง

เลี้ยวรถเข้าจอดได้ หมอหนุ่มก็ย่องเข้าไปกอดเอวหญิงสูงวัยที่ง่วนอยู่กับการจัดดอกไม้ไหว้พระ พลางหอมแก้มเสียฟอดใหญ่

“ย่าใครครับเนี่ย แก้มหอมจริงๆ เลย”

“ฮื้อ แกนี่นะ” คุณหญิงครองเรือนสะดุ้งโหยง พลั้งมือตีแขนหลานชายที่เลี้ยงดูมาแต่อ้อนแต่ออกเสียหลายที มีอย่างที่ไหน ทำงานอยู่ใกล้บ้านแค่นี้ จะเจอแต่ละทีลำบากเหลือเกิน หากไม่โทรไปเรียกตัวมา มีหวังพบอีกทีก็ปีหน้ากระมัง คิดได้แบบนี้ผู้เป็นย่าก็บิดเนื้อหลานคนโปรดพลางเค้นถาม “แกไปติดผู้หญิงอยู่ใช่ไหม ฮึ บ้านช