LOGINShare
บทที่ 3
Last Updated:
2025-11-03 11:45:57การประชุมปิดยอดถือเป็นเรื่องที่โหดร้ายเหลือเกินสำหรับพนักงานที่ยอดขายไม่ถึงเป้า จิลลามองเพื่อนร่วมงานที่กำลังวุ่นเก็บของเตรียมตัวออกจากออฟฟิศ ออกไปแบบลาขาด ไม่ต้องกลับมาทำงานอีก พร้อมด้วยเงินชดเชยจำนวนเท่าหางอึ่ง น่าจะสามเท่าของเงินเดือนเห็นจะได้ แต่ดีเทลยาอย่างพวกเธอเงินเดือนน้อย จะได้มากหน่อยก็ต้องรวมอินเทนซิฟรวมค่าคอมมิชชัน ก็ตามมาตรฐานงานเซลส์ปกติ
ต้องขยันขาย ถึงจะได้เงิน ฉันใดก็ฉันนั้น ครั้นถูกบีบให้ออกจากงาน แม้จะได้รับเงินชดเชย แต่มันก็แทบไม่พอให้ต่อชีวิต นี่เป็นชะตากรรมของคนสายอาชีพนี้ ไม่รวยก็ร่วง
เห็นสภาพคนอื่นแล้วก็ทำให้หวนคิดว่าตัวเองโชคดีชะมัด เมื่อสองปีก่อนเธอได้รับความช่วยเหลือจากนายแพทย์ที่ใจดีที่สุดในโลก ต่อมาเขาก็กลายเป็นคนรักที่แสนดีที่สุดในชีวิตของเธอ
เอิ่ม…หมายถึงช่วงก่อนหมดโปรอะนะ
หมอธาดาน่ารักและช่างเอาอกเอาใจ คอยตามดูแลให้ความช่วยเหลือกันอยู่หลายเดือนจนเธอใจอ่อน จากที่คิดว่าตัวเองไม่มีอะไรเหมาะสมคู่ควรกับเขา ไหนจะอายุที่ต่างกันเป็นสิบปี แต่เมื่อตกหลุมรัก เธอก็คิดว่าไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่าการได้อยู่กับคนรัก
“จินนี่”
จิลลาหันกลับไปมองร่างเพรียวบางของโมนาหรือมนภา เพื่อนสาวแสนสวยที่อยู่ร่วมแผนกกันมาราวสองปี เป็นผู้รอดชีวิตจากการถูกไล่ออกในช่วงทดลองงานจนมีฐานลูกค้าที่มั่นคงในระดับหนึ่ง เรียกว่าเป็นสองหัวหอกที่แบกยอดขายให้บริษัทเถอะ นึกไปแล้วก็ขำ ทั้งเธอและมนภาเป็นเด็กจบใหม่ มาจากต่างจังหวัดและต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดด้วยกันทั้งคู่ หนึ่งในสิ่งที่พวกเราทำคือการตั้งชื่อในวงการยาให้กระแดะขึ้นสักนิด มันจะได้ติดหูจนลูกค้าจำหน้าได้
เพื่อนชื่อมนภา เลยตั้งชื่อเล่นตัวเองให้อินเตอร์เลอเลิศว่าโมนา
ส่วนเธอชื่อจิลลา ก็กลายเป็นจินนี่ ที่จริงมันควรเขียนว่าจินหนี้ ความหมายคือนังจิลลา ดีเทลยาผู้เต็มไปด้วยหนี้สิน
“กลับแล้วเหรอหล่อน” โมนาเดินมากระทบไหล่
“ใช่สิ จะอยู่เพื่อ” เลิกประชุมแล้ว ที่เหลือก็ไม่ใช่หน้าที่ของดีเทลยาอีก สู้เอาเวลาไปนอนพักหรือเสริมสวยยังมีประโยชน์เสียกว่า พรุ่งนี้ก็เริ่มเดือนใหม่ เธอต้องตื่นมาเริ่มต้นไล่ล่ายอดขายเหมือนหมาล่าเนื้อเหมือนเดิม
“พรุ่งนี้ว่าจะชวนไปดูชุดด้วยกันซะหน่อย” โมนาคนสวยทำเสียงซุบซิบ
“ชุดอะไร” จินนี่ถามด้วยความงง แต่พอเห็นเพื่อนจอมก๋ากั่นหน้าแดงซ่าน เธอก็ตาโตด้วยความตื่นเต้น “ชุดแต่งงานเหรอ”
มนภาพยักหน้า ดวงตาเปล่งประกายด้วยความสุข
“ดีใจกับแกด้วยนะ” จิลลาคว้าตัวเพื่อนสนิทเข้ามากอด “โอเคเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปช่วยเลือก”
“พี่อั๋นยังอยู่กลางทะเล หาเงิน ฉันก็เลยต้องจัดการเองซะเกือบหมดเลยแก”
“เอาน่า เดี๋ยวเพื่อนช่วยอีกแรง ไม่ต้องกังวลไปหรอก” หญิงสาวขันอาสา แฟนหนุ่มของมนภาทำงานเป็นพาณิชย์นาวี อยู่ในเรือสินค้าที่เดินทางไปรอบโลก ปีหนึ่งจะเจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง นึกไม่ถึงว่าทั้งคู่จะลงเอยกันรวดเร็วขนาดนี้
แต่ก็ไม่แปลกหรอก พี่อั๋นรักเพื่อนของเธอมาก
“แล้วนี่แกจะไปไหนต่อ” ว่าที่เจ้าสาวถามเพื่อนดูบ้าง
“กลับบ้านสิยะ”
“ไปเตรียมกับข้าวเอาใจหมอธาดาเหรอ”
“เปล่า วันนี้หมอธาไปสัมมนากับหมอกันต์ธีที่กระทรวงน่ะ”
“งั้นแกก็ไปรับเขาสิ” มนภายุส่ง ทว่าได้รับการส่ายหน้าปฏิเสธจากจิลลากลับมาเช่นทุกครั้ง
“คู่เรายังไม่พร้อมเปิดตัวไงแก มันดูไม่ดีอะ”
“หมอธาเขาบอกแกแบบนั้นจริงเหรอ”
“อืม” จิลลาห่อเหี่ยวทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ เธอพบนายแพทย์หนุ่มครั้งแรกบนเรือสำราญ จากนั้นก็ตามไปขายยาให้เขา เรียกว่าบิลแรกที่ทำให้รอดตายผ่านทดลองงานมาได้ก็เพราะเขานั่นแหละ แล้วนายแพทย์ออร์โทคนดังก็ยังสั่งยากับเธออย่างสม่ำเสมอในทุกเดือน แน่นอนว่าหลังจากนั้นเธออาจจะเก่งขึ้น เข้าใจระบบมากขึ้นจนหาลูกค้าอื่นได้อีกหลายราย แต่หากเรื่องเธอกับหมอธาดาเปิดเผยขึ้นมา มันจะกลายเป็นเธอเอาตัวแลกยอดขาย ส่วนหมอหนุ่มก็อาจจะโดนข้อหาใช้อำนาจโดยมิชอบ
การคบหาของเราจึงยังเป็นความลับ ไม่มีใครรู้หรือระแคะระคายเลยนอกเสียจากเพื่อนสนิทของเราทั้งคู่ เธอบอกมนภา ส่วนหมอธาดาคงบอกหมอกันต์ธี เพราะเขาเคยพาเธอไปกินข้าวและแนะนำให้รู้จักกับหมอคนนั้น ส่วนครอบครัวหรือเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ไม่มีใครรับรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างหมอออร์โทกับดีเทลยา
“แล้วแกจะอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ น่ะเหรอ” มนภาถามเพื่อนรัก สองปีในเมืองหลวงอาจทำให้จิลลาเก่งกาจขึ้นในเนื้องาน แต่ก็ยังเป็นผู้หญิงอายุยี่สิบสี่ที่เพ้อฝันและเพิ่งเคยมีความรัก ความรักที่ว่าก็ดูซับซ้อนและยากเย็นแสนเข็ญพิลึกพิลั่น มีหลายอย่างที่เธออยากเตือนเพื่อนแต่ก็ยังพูดได้ไม่เต็มปาก เพราะทุกอย่างมันยังคลุมเครือ และไอ้ความคลุมเครือนี่แหละที่น่าเป็นห่วง
“ก็ต้องรอให้เก็บเงินไปสักพักก่อน แล้วค่อยเปลี่ยนงานนั่นแหละ”
“จากนั้นจะเปิดตัว?”
“อืม ก็คิดว่านะ” จิลลายิ้มรับ เธอตั้งใจไว้แบบนั้น
“แล้วหมอธาดาเขาว่าไง”
“จะว่าไงล่ะ เขาบอกอย่าคิดมาก เดี๋ยวจะจัดการทุกอย่างเอง”
นั่นมันการเลี่ยงที่จะตอบหรือเปล่า มนภาแอบถอนหายใจ ไม่ใช่ว่ามองโลกในแง่ร้าย แต่เธอเคยเจอความสัมพันธ์รูปแบบนี้มาก่อน ให้เวลาหล่อเลี้ยงความรู้สึกไปเรื่อยๆ แต่ไม่ให้ความชัดเจน ไม่มีอนาคตใดๆ รออยู่ที่ปลายทาง กว่าจะรู้สึกตัวว่าอีกฝ่ายไม่จริงจังก็เจ็บหนักเสียแล้ว
“นี่อยากเห็นแกใส่ชุดเจ้าสาวมากเลยนะ คงจะสวยไม่เบา” จิลลายังคงยิ้มสดใส ดวงตาเป็นประกาย
มนภาได้แต่ยิ้มกร่อยๆ เธอก็อยากเห็นเพื่อนสนิทได้สวมชุดเจ้าสาว และมันคงจะสวยจนตะลึงเลยแหละ ทั้งที่ในบริษัทรวบรวมผู้หญิงสวยไว้หลายคน แต่คนสวยที่สุดก็ยังไม่มีใครเกินผู้แทนยาที่ชื่อจินนี่ “ฉันก็อยากเห็นแกใส่ชุดเจ้าสาวสวยๆ เหมือนกันย่ะ”
“งั้นตอนโยนช่อดอกไม้ ก็เล็งแม่นๆ มาที่ฉันแล้วกันนะ”
“จ้า” เธอน่ะอยากยัดมันใส่มือให้เลยด้วยซ้ำ หากมันจะทำให้จิลลาแต่งกับหมอไฮโซคนนั้นได้จริงตามความเชื่อแสนหวานของดอกไม้เจ้าสาว
Latest chapter
กักขังสายลม ตอนพิเศษ
ผมเกิดที่บ้านย่านสุขุมวิท…เป็นคนกรุงเทพฯ โดยกำเนิด พ่อของผมเป็นนายตำรวจใหญ่โต ส่วนแม่ก็เป็นเจ้าของโรงแรมใหญ่โตเหมือนกัน แน่นอนว่าใหญ่ปะทะใหญ่ สุดท้ายแตกหักผมกลายเป็นเด็กที่พ่อแม่เลิกราหย่าร้าง เวลาส่วนใหญ่ของพ่อถูกใช้ในหน้าที่ราชการที่ต่างจังหวัด เวลาส่วนใหญ่ของแม่ก็ถูกใช้ที่ในต่างประเทศเมื่อต้องเดินทางไปติดต่อธุรกิจในกลุ่มงานโรงแรม แล้วเวลาของผมจึงถูกใช้ไปกับคุณย่ามากที่สุด รองจากนั้นผมใช้มันอยู่กับตัวเองเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่ปีพ่อก็แต่งงานใหม่มีลูกเล็กๆ จากนั้นแม่ก็แต่งงานอีกครั้งกับเศรษฐีฝรั่ง ทุกคนมีชีวิตเป็นของตัวเอง ผมก็เหมือนกัน แต่ทุกครั้งที่ผมเงียบ ทุกคนกลับดูเป็นเดือดเป็นร้อน คงคิดนั่นแหละว่าผมจะกลายเป็นเด็กมีปัญหา แน่นอนว่าผมรู้สึกตัวเองแปลกแยกและไม่เป็นส่วนหนึ่งของใครก็จริง แต่ผมก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร สิ่งที่เรียนรู้อีกอย่างคือผมควรจะยิ้มแย้มแจ่มใส ทั้งพ่อทั้งแม่จะได้ไปใช้ชีวิตกับครอบครัวใหม่อย่างมีความสุขบางสัปดาห์ผมถูกเกณฑ์ไปนอนบ้านพ่อบางสัปดาห์ผมถูกเกณฑ์ไปนอนบ้านแม่ผมเฝ้าถามว่าที่ไหนกันแน่คือบ้านของผมเมื่อบ้านพ่อและบ้านแม่ไม่ใช่บ้านของเรา ผู้ที่เป็นบ้านของผมในวัยเด็ก
กักขังสายลม บทที่ 78
ในเดือนที่ลมหนาวพัดมาอีกครั้ง จิลลาก็ได้ใส่ชุดเจ้าสาว…ไม่น่าเชื่อว่าในที่สุดปลายทางของเธอกับหมอธาดาจะมาลงเอยกันได้ทั้งที่โคตรทุลักทุเลกว่าจะเสร็จงานเลี้ยงฉลองพิธีมงคลสมรส ก็กินเวลาเข้าไปเกินเที่ยงคืน เธอยืนจนขาแข็ง หญิงสาวพิงร่างกับผนังกำแพงเย็นเฉียบของห้องหอ ส่วนหมอหนุ่มย่อตัวลงคุกเข่า ช่วยถอดรองเท้าส้นสูงให้กับภรรยา“ถอดชุดมาเดี๋ยวนี้ ผมจะพาไปแช่น้ำอุ่น” ธาดายืดตัวขึ้น ยื่นมือปลดซิปที่ด้านหลัง และช่วยดึงสายระโยงระยางของชุดเจ้าสาวออก ส่วนตัวเองก็สลัดทักซีโดทิ้งไปเหมือนกัน“จิลรักคุณจังเลยค่ะ” หญิงสาวบอกรักสามีที่กำลังช้อนอุ้มเธอเดินเข้าไปวางในอ่างจากุซซี“เหนื่อยไหมครับ” นายแพทย์เจ้าบ่าวถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง ก่อนหน้านี้จิลลาร่างกายอ่อนแอมาก เธอป่วยบ่อยเพราะโหมงานหนัก พอเขาย้ายกลับมาประจำในกรุงเทพฯ มารดาเขาก็ชักจูงจิลลาให้เข้าไปทำงานที่โรงแรมด้วยกัน คงคิดว่าในอนาคตจะหวังพึ่งลูกชายคนเดียวไม่ได้แล้วล่ะมั้ง เลยหันไปเคี่ยวเข็ญเอากับลูกสะใภ้แทนก่อนหน้าจะถึงฤกษ์แต่งงานสักสิบวันเห็นจะได้ หญิงสาวมีอาการคล้ายคนแพ้ท้อง เขาเลยลองให้เธอเช็กตรวจ แต่จิลลาก็บอกว่าเธอคุมกำเนิดไม่เคยปล่อย และผลตร
กักขังสายลม บทที่ 77
ที่สุดช่วงเวลาที่หมอธาดารอคอยก็เวียนมาถึงในเดือนมีนาคมของปีถัดไป ในวันที่ทุเรียนของเจนภพเก็บผลผลิตได้อีกครั้งจิลลาตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะในปีแรกเธอไม่ได้อยู่ดูการเก็บเกี่ยวซื้อขาย แถมในปีนี้ทุเรียนก็สมบูรณ์ขึ้นมากจากการดูแลประคบประหงมของพี่ชาย หมอนทองลูกกลมเต็มพูนับสิบตันถูกตัดลงมารอชั่งขายเพื่อส่งออก ชาวบ้านย่านนี้ล้วนแล้วแต่ประกอบอาชีพเป็นชาวสวนปลูกทุเรียนเป็นหลัก โดยเมื่อถึงเวลาเก็บผลผลิตบรรดาล้งชาวจีนจะเข้ามาทาบทามซื้อขายให้ราคาดีถึงหน้าสวน“โห พี่เจน เยอะมากเลย เก่งมากๆ อะ” น้องสาวคนสวยเดินเข้าไปจับมือพี่ชายด้วยความปลาบปลื้ม นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเขาเท่านั้น ต่อไปเมื่อมีทุนรอนมากขึ้น บวกกับเป็นคนประหยัดมัธยัสถ์ เธอมั่นใจว่าเจนภพจะค่อยๆ สะสมที่ดินทำกินและต่อยอดการทำสวนเกษตรแบบที่เขาใฝ่ฝันไปได้อีกมากมาย“รวยใหญ่แล้ว น่าอิจฉาคนหนุ่มจริงๆ จะว่าไปย่ามีที่ดินนะ เจนมาหุ้นกับย่าไหมลูก”“ผมไปช่วยย่าทำสวนดีกว่าครับ ทำฟรีให้ทั้งชาติเลย”ทำฟรีให้ทั้งชาติเลย… ธาดาทำปากบิดเบี้ยวเลียนแบบความขี้ประจบประแจงของเจนภพ ดูเอาเถอะพอรู้ว่าหลานชายคนใหม่จะตัดทุเรียนล็อตใหญ่ขาย ผู้เป็นย่าก็อุตส่าห์
กักขังสายลม บทที่ 76
“เอาเลย อยากแกล้งก็แกล้งเลย นังโมนาเชียร์จินนี่สุดใจ” มนภาไม่คิดห้ามเพื่อน รู้ว่าอย่างไรเสียคนที่จิลลารักที่สุดก็คือหมอกระดูกคนนั้น เพราะรักแล้วจะทำร้ายจิตใจได้มากสักแค่ไหนกันเชียว คงแค่ทำให้รู้สึกตัว วันข้างหน้าจะได้เข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกละเลยถูกหลบซ่อน และหากหมอธาดาฉลาดเขาก็ควรรู้ว่าขั้นตอนต่อไปจะต้องวางจิลลาไว้แบบไหนถึงจะได้เธอคืนยิ่งดึกน้ำค้างยิ่งลงแรงลมทะเลพัดกระโชกธาดายืนพิงอิงสะโพกกับแผงประตูรถหรู ยังรอคอยรอรับจิลลากลับบ้านอย่างอดทนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ในที่สุดหญิงสาวผมยาวดำขลับในชุดแดงเพลิงก็กลับมา“งานเลิกแล้วเหรอครับ”จิลลาพยักหน้าเขาเห็นสีแก้มก็รู้ว่าเธอคงดื่มมาบ้าง จึงเข้ามาช่วยประคองเดินไปยังเบาะนั่งข้างตัว“กลับบ้านนะ” ธาดาบอกหญิงสาวอีกครั้งและเธอก็ทำเพียงพยักหน้า ยกให้เป็นหน้าที่ของธาดาที่จะพาเธอกลับไปยังจุดหมายปลายทาง“โกรธจิลไหมคะ” เธอถามขึ้นก่อนที่จะลงจากรถเมื่อมาถึงบ้านน็อกดาวน์ของเขา“เปล่าหรอกครับ แต่ผมแค่น้อยใจนั่นแหละ” ไม่มีประโยชน์ที่จะโกหก เพราะรู้ว่านี่คือสิ่งที่เธอทำให้เขารับรู้ถึงความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่เธอเคยสัมผัส ซึ่งเขาก็เข้าใจมันแ
กักขังสายลม บทที่ 75
“พี่เจนจะกลับบ้านได้วันไหนคะ”“ไม่เกินวันมะรืนครับ” หมอหนุ่มตอบหญิงสาวเมื่อพาเธอกลับถึงบ้านน็อกดาวน์ด้วยกัน แต่ก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ก่อน “จิลอยากไปเที่ยวหรือแวะไปไหนไหม”“เดี๋ยวเย็นนี้พี่อธิปจะมารับไปที่บ้านค่ะ”“ทำไมต้องไปด้วย”“ก็แล้วทำไมจะไปไม่ได้คะ” จิลลาหันหน้ามาแหวกลับ เมื่อก่อนเธอศรัทธาเขา เกรงใจเขาสารพัด แต่เสียใจด้วยที่ตอนนี้สิทธิพิเศษเหล่านั้นไม่เหลือหลออยู่อีกแล้ว หากมีคำไหนที่เขาพูดไม่ดีกับเธอ เธอก็จะพูดไม่ดีกับเขาคืนไปบ้าง เอาไงก็เอากันสิ“ผมหมายถึงว่ามีธุระอะไรหรือเปล่า” หมอหนุ่มทำคอย่น ไม่อยากให้จิลลาโกรธเลย เขาอยากให้เธออารมณ์ดี ยิ้มแย้มแจ่มใส จะได้มองเขาในแง่ดี เผื่อจะหายโกรธกันเร็วขึ้นอีกสักวันสองวัน“จริงๆ เรามีนัดเลี้ยงฉลองที่ร้านอาหารริมทะเลกันนิดหน่อยค่ะ” หญิงสาวบอกชื่อร้านให้หมอหนุ่มฟัง เขาพยักหน้ารับว่ารู้จักร้านนี้เพราะเป็นร้านดังของอำเภอ“เดี๋ยวผมออกไปส่งคุณเองก็ได้นะ” เห็นเธอตั้งท่าจะปฏิเสธ เขาก็เลยอธิบายต่ออย่างใจเย็น “อธิปเพื่อนคุณ จะได้ไม่ต้องอ้อมไปอ้อมมา”“เอางั้นก็ได้ค่ะ” จิลลาเบนหน้าไปซ่อนยิ้ม หมั่นไส้ชายหนุ่มเป็นกำลัง ยิ่งตอนที่เขาแกล้งเน้นเสียงคำว่า
กักขังสายลม บทที่ 74
“อร่อยจังเลยครับ”“หมอพูดเป็นครั้งที่สิบหกแล้วค่ะ”“ครั้งที่สิบเจ็ดก็จะพูดว่าอร่อยเหมือนเดิม”จิลลากลอกตามองบน เห็นเธอทำดีด้วยนิดหน่อยก็ลามปามเชียวนะ แต่เมื่อเหลือบสายตามองมือที่ตักต้มยำปลากระป๋องเข้าปากกินคู่กับไข่ดาวเหมือนหิวโซนั่น เธอก็แอบสงสารจนใจอ่อนลงไปอีก สภาพนายแพทย์ไฮโซตอนที่เดินกลับมาจากสวนทุเรียนของเจนภพ มันทั้งเปียกซ่กทั้งเหม็นน้ำหมักคละคลุ้ง คงเป็นไอ้ฮอร์โมนพืชของพี่ชายเธอนั่นแหละ จำได้ว่าเมื่อก่อนเขารังเกียจเดียดฉันท์เจนภพสารพัด วันนี้เวลาหมุนผ่าน เธอหนีหาย ทิ้งพี่ชายไว้ตามลำพัง ก็ได้หมอคนดีคนเดิมนั่นแหละที่คอยอุปถัมภ์เกื้อกูลพี่ชายเธอตลกดีชะมัดจัดการมื้อเช้าจนเกลี้ยงเกลา หมอธาดาก็ขับรถพาหญิงสาวมาเยี่ยมพี่ชายที่โรงพยาบาล เพียงแต่เขาขอให้เธอสวมใส่หน้ากากปิดบังเสียก่อน อีกอย่างจิลลาก็บอกว่าได้ฉีดวัคซีนป้องกันไข้หวัดใหญ่มาก่อนแล้ว หมออย่างเขาเลยเบาใจลง ปล่อยให้พี่น้องได้คุยกันตามสบาย“วันนี้ฉีดฮอร์โมนให้กูแล้วใช่ไหม มันถึงวันแล้วนะ”“เออ”“ดีมากไอ้หมอ”ธาดาขยับปากอยากจะด่า ทว่าหันไปเห็นดวงตากลมใสของจิลลาที่มองมา เขาก็ได้แต่ฉีกยิ้มให้เจนภพ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มยิ่งกว่าพน
You may also like
