บทที่ 1

มีคนบอกว่าดีเทลยาแผนกออร์โทพีดิกส์ต้องสวยจัดๆ เพราะหมอกระดูกเจ้าชู้

นี่คงเป็นเหตุผลที่จิลลาได้งานในตำแหน่งนี้กระมัง ทั้งที่เธอเป็นเด็กจบใหม่ ไร้ประสบการณ์และไม่ได้ศึกษามาในสายวิทยาศาสตร์สุขภาพด้วยซ้ำ เธอเพิ่งเรียนจบ กดหว่านเรซูเมแบบไม่ยั้ง รู้เพียงแต่ว่าอยากหางานที่ได้เงินเยอะๆ และมันก็ไม่แคล้วกลุ่มอาชีพเซลส์ ผู้แทนยาหรือเออี

พอได้งานมาแล้วยิ่งงงหนักเพราะเธอไม่รู้เรื่องโพรดักต์เลย ไอ้บริษัทยาของเธอก็เป็นบริษัทขนาดกลาง ไม่ใช่ยานอกแบบต้นตำรับ และก็ไม่ใช่บริษัทยาไทยขนาดใหญ่ที่ผูกสัญญาไว้กับโรงพยาบาลรัฐอีก สถานการณ์มันเลยยิ่งกดดัน อัตราเทิร์นโอเวอร์สูงมากเพราะพนักงานทำยอดไม่ค่อยถึงเป้า แต่ตรงกันข้ามหากใครทำสำเร็จ แต่ละไตรมาสจะได้ค่าอินเทนซิฟหลายแสน

เงินหลายแสนในทุกๆ สามเดือนไม่รวมเงินเดือนอีกต่างหาก จิลลารู้ทันทีว่าเธอมีหน้าที่ต้องกระเสือกกระสนสุดกำลัง หนี้สินและภาระข้างหลังทำให้ทางเลือกของเธอมีเพียงทางเดียวเท่านั้น

เธอต้องอยู่ให้รอดในบริษัทยาแห่งนี้ แม้ตลอดสามเดือนแรกยอดขายของเธอจะไม่ถึงเป้าตั้งต้นด้วยซ้ำ มีแนวโน้มว่าอาจไม่ผ่านทดลองงาน แต่หญิงสาวก็ไม่อาจยอมแพ้ เธอใช้งบเอนเตอร์เทนก้อนสุดท้ายเพื่อซื้อแพ็กเกจเรือสำราญ เพราะเพื่อนดีเทลยาบริษัทยักษ์ใหญ่บอกว่ามีหมอที่สั่งยอดเยอะๆ มาเที่ยวในทริปนี้ด้วย

เอาเป็นว่าเธออาศัยความหน้าด้านมาขายยาในทริปของบริษัทอื่นนั่นแหละ

พอก้าวขึ้นเรือเข้าจริงเธอจะทำไงต่อไปดีล่ะ แล้วที่สำคัญคนไหนหมอ ยังไม่ต้องพูดเลยว่าเธอต้องขายเฉพาะโรงพยาบาลในเขตของตัวเองเท่านั้น จิลลาคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่รู้จักหมอ แต่รู้จักผู้แทนยาที่วิ่งงานในเขตเดียวกันนี่ จับตามองพวกนี้ไว้ เขาเข้าไปคุยกับหมอคนไหน เธอก็คุยกับหมอคนนั้นแหละ

จิลลานึกชื่นชมความฉลาดของตนเอง เพราะไม่นานหลังจากนั้น เธอก็พบเป้าหมาย

“นายแพทย์ธาดา” ใช่แล้ว เขาเป็นหนึ่งในท็อปลิสต์ที่เธอเคยขอเข้าพบ แต่ไม่เคยมีโอกาสพบ

หญิงสาวมองนายแพทย์แผนกกระดูกที่ชื่อเสียงเลื่องลืออย่างมาดหมาย กอดแฟ้มพอร์ตและราคายาไว้ในอกด้วยความตื่นเต้น รอจังหวะที่เขาอยู่เพียงลำพังริมดาดฟ้าของเรือสำราญ สีหน้าของเขาผ่อนคลายและดูเอนจอยกับบรรยากาศมาก

จังหวะนี้แหละ

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อจิลลามาจากบริษัทยา...ว้าย!” แนะนำตัวยังไม่ทันจบ ปลายรองเท้าส้นสูงของเธอก็ลื่นไถล คล้ายเหยียบคราบน้ำหรือครีมเทียม

จิลลาเจ็บข้อเท้าจนน้ำตาเล็ด แต่ที่ทำเอาน้ำตาร่วงจริงๆ คือพอร์ตบริษัทและรายชื่อยาที่เตรียมมานำเสนอ ลอยละล่องลงทะเลไปแล้ว

เธอหมดหวังจนปล่อยโฮออกมา

“เจ็บมากไหมครับ” ร่างสูงของนายแพทย์หนุ่มย่อตัวลง จับที่ข้อเท้าขาวจัดของหญิงสาว เธอนั่งกองอยู่บนพื้น หน้าแดงเพราะกำลังร้องไห้เหมือนเด็กๆ แต่เขากลับเหมือนตะลึงงันไปด้วยซ้ำ

เด็กที่ไหนจะพริ้มเพราหมดจด ชวนตะลึงลานได้ปานนี้

“อาจจะเคล็ดนิดหน่อยนะครับ ไม่หักหรอก” ธาดายังอธิบายต่ออย่างใจดี “เดินไหวไหมครับ มากับใคร เดี๋ยวผมไปส่ง”

บนเรือสำราญ พื้นที่บนเหล็กลอยน้ำขนาดใหญ่ เขาจะไปส่งสาวน้อยแสนสวยไว้ที่ไหนกัน คิดแล้วก็ตลกตัวเองชะมัด แต่จนแล้วจนรอด คนสวยของเขาก็ร้องไห้จนน่าแปลกใจ ต้องจับข้อเท้าของเธอซ้ำ เพื่อตรวจดูอีกรอบ

ครั้งนี้เธอดึงขาตัวเองออกจากมือเขา

คว้าราวระเบียงของเรือเพื่อพยุงตัวขึ้น

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”

“คุณหมอจะช่วยจริงๆ เหรอคะ”

ธาดาเลิกคิ้ว เธอคงเป็นผู้แทนยาสินะ เพราะรู้ว่าเขาเป็นหมอ และเมื่อครู่ก็เหมือนจะได้ยินแนะนำตัวบางอย่าง การจู่โจมโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้าแบบนี้ คนอย่างนายแพทย์ธาดาไม่เคยยินยอม หากดีเทลยาคนไหนโผล่มาโดยไม่ได้เรียก เขาจะหันหลังและกาหัวทันทีว่าไม่เลือกใช้แน่นอน

ทว่าวงหน้าหวานละมุนเรียวรูปไข่ ดวงตากลมโตที่เคลือบคลอด้วยน้ำใส เธอเหมือนผู้หญิงในภาพวาด สวยซึ้งจนเขาไม่อาจละสายตา อยากมองอยู่แบบนี้ อยากให้ตัวเองมีความสามารถทางศิลปะเพียงพอจะบันทึกความงดงามของเธอลงบนกระดาษสักใบ

วาดระบายผู้หญิงแสนสวย ท่ามกลางเสียงคลื่นและสายลมกลางทะเล

“คุณจะให้ผมช่วยยังไง”