บทที่ 7

“เป็นอะไรวะ” นายแพทย์ธาดาถามเมื่อเพื่อนดูมีสีหน้าเคร่งเครียดกว่าปกติ ศัลยแพทย์ผู้เยือกเย็นและเก็บอารมณ์ได้ดีอยู่เสมอกลับแสดงความหงุดหงิด และยกแก้วกรอกเหล้าเข้าปากมาตลอดครึ่งชั่วโมงที่นั่งอยู่ด้วยกัน

“เบื่อ อยากหย่าว่ะ”

“เฮ้ย มึงโง่ปะเนี่ย เพียบพร้อมแบบคุณหวาน ชาตินี้มึงจะหาที่ไหนอีก”

“เออ ก็อยากปล่อยเขาไปหาคนที่ดีกว่ากูนั่นแหละ” กันต์ธีหมายความตามที่พูดจริงๆ บางทีการอยู่กับเขาอาจทำให้หญิงสาวเป็นทุกข์ไปตลอดชีวิต

“มีเยอะแน่ๆ ไอ้กันต์ มึงไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นเลย” ผู้หญิงแบบไฮโซข้าวหวาน สวยเหมือนดาราออราพุ่งกระจายด้วยรูปลักษณ์ ไหนจะฐานะเงินทองที่มั่งคั่ง พ่อตาแม่ยายก็ตายจากไปหมดแล้ว ไม่มีพี่น้องมาคอยแย่งสมบัติ คุณสมบัติแบบนี้ผู้ชายทั่วประเทศก็พร้อมจะเอื้อมมือคว้าไว้อยู่แล้ว ต่อให้เธอจะแต่งงานซ้ำแล้วซ้ำอีกกี่รอบก็ตาม

“ข้าวหวานเขาอยากมีลูก”

“ก็แต่งงานมาสักพักแล้วไง เพื่อนรุ่นเราก็เริ่มทยอยมีลูกกันคนสองคนแล้วนะเว้ย” จริงอยู่ว่าคนสมัยนี้แต่งงานช้าลงมาก แต่ด้วยวัยของเขากับกันต์ธีที่อายุก็ล่วงเข้าสามสิบกว่ากันแล้ว แถมด้วยความมั่นคงทั้งสามีภรรยา เมียเพื่อนเขาจะอยากมีลูกก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

“แต่กูไม่อยากมีไง”

“นี่มึงไม่รักเขาเลยเหรอ”

“เฉยๆ”

“เอาให้แน่นะโว้ย”

“มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้รักเขามาตั้งแต่ต้น”

“แต่มึงก็ยอมแต่งงานกับเขาไงไอ้กันต์”

“เออ ก็คำว่าความรับผิดชอบนี่แหละทำให้กูต้องติดแหง็กอยู่แบบนี้” นายแพทย์กันต์ธียกมือกวักเรียกบริกรเพื่อสั่งแอลกอฮอล์เพิ่ม ก่อนจะพ่นคำที่อยู่ในใจออกมาอีก “แต่เขาเองก็รู้ทั้งรู้ ยอมมาแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักตัวเองก็ต้องรับสภาพสิวะ”

“เขาก็แค่คว้าโอกาสไหมวะ เขาเลือกอย่างซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองไง”

“นี่ตกลงมึงเพื่อนใครไอ้ธาดา”

“เพื่อนมึง กูถึงได้เตือนมึงอยู่นี่ไง” นายแพทย์ธาดาหรี่ตามองเพื่อนรักก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ กันต์ธีเป็นคนหัวแข็ง วันที่ตัดสินใจยอมแต่งงานกับไฮโซคนสวย อาจมีหลายเหตุผลร่วมกันก็จริง แต่เพื่อนแบบเขาก็เคยเดาไว้แล้วว่ากันต์ธีจะต้องหย่าขาดภายในสามเดือนหกเดือนอย่างแน่นอน ก็นิสัยมันแย่ขนาดนั้น แย่ในแบบที่ว่าไม่เคยถนอมน้ำใจใครบนโลกใบนี้ ความอดทนก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน บวกกับความไม่รักมาเป็นทุนอยู่ก่อนตั้งแต่เริ่ม หากผ่านหกเดือนแรกไปได้เขาก็คิดว่าข้าวหวานอาจจะเส้นเลือดในสมองแตกไปแล้ว

ทว่านี่มันผ่านมาสามปี และกันต์ธีเองก็คงไม่รู้ตัวว่าตัวเองเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน ถึงจะบ่นว่าเบื่อหน่ายสารพัด แต่ก็ยอมให้

หญิงสาวลากไปเดินชมแกลลอรีศิลปะ ยอมไปฟังเพลงแจซ ยอมไปนั่งรอภรรยาสอนดนตรีเด็กในวันว่าง

ข้าวกล่องมื้อเที่ยงที่เจ้าตัวบ่นว่าไม่อร่อยมาโดยตลอด กันต์ธีก็ไม่เคยทิ้งขว้างหรือแม้แต่แบ่งปันให้ใคร ไอ้หมอนี่มันกินจนหมดทุกวันโดยไม่เคยใช้บริการศูนย์อาหารของโรงพยาบาลเลยสักมื้อ

ถ้าบอกว่าทั้งหมดนี่คือการฝืนทน เขาก็คิดว่าเพื่อนสนิทคนนี้สามารถฝืนทั้งต่อหน้าและลับหลังภรรยาได้ดีชะมัด เพราะฉะนั้นในเรื่องการหย่าขาดอะไรจึงไม่เคยอยู่ในหัวของธาดาเลยสักนิด แต่พอมาได้ยินวันนี้จากปากเพื่อนก็ต้องยอมรับว่าค่อนข้างตกใจเลยทีเดียว

เสียงดนตรีสดยังเล่นต่อไปเรื่อยๆ...

พร้อมกับที่มีกลุ่มลูกค้าใหม่เดินเข้ามาอีกสองสามคน ดูจากท่าทางเดาได้เลยว่าคงเป็นไฮโซหรือนักธุรกิจที่พากันมาสังสรรค์

“มีอะไรวะ” ธาดาแปลกใจที่เห็นสายตาของกันต์ธีมองไปยังกลุ่มนั้นหลายครั้ง

“ญาติ” คำตอบของหมอกันต์ธีเจือน้ำเสียงแปลกประหลาด คล้ายมีแววอริไม่เป็นมิตรเฉกเช่นคนที่เป็นญาติพึงกระทำ

ต่อกัน

ครู่เดียวหนึ่งในสมาชิกจากกลุ่มนักท่องราตรีไฮโซก็มาเยือนถึงโต๊ะ เป็นผู้ชายหน้าตาดีจัด บุคลิกก็ดูมั่นอกมั่นใจสมกับที่เป็นนักธุรกิจหนุ่ม นายแพทย์ธาดายิ้มให้แบบคนเฟรนด์ลี เหลือบสายตามองหน้าเพื่อนตัวเอง กลับเห็นท่าทางเหมือนหมาป่าดุร้าย ที่แม้จะเก็บเขี้ยวเล็บไว้เป็นอย่างดี แต่กระแสอารมณ์ของความไม่ชอบขี้หน้ากลับแผ่ซ่านออกมาชัดเจน

เมื่อกี้ฟังผิดไปหรือเปล่าวะ มันว่าญาติหรืออาฆาตกันแน่

“นั่งก่อนสิครับ” กันต์ธีเป็นฝ่ายเอ่ยชวน และอีกฝ่ายก็ทิ้งตัวลงนั่งแบบไม่เกรงใจเช่นกัน “นี่ไอ้ธาดาเพื่อนผมครับเป็นหมอ ส่วนนี่คุณเหนือฟ้า”

“สวัสดีครับ” หมอธาดากล่าวทักทายผู้มาใหม่ แม้จะงงอยู่

บ้างที่เพื่อนไม่ยอมแจ้งสถานะก็ตาม ญาติฝ่ายไหนของมึงวะ ไอ้คุณเหนือฟ้านี่…

“ไม่ยักจะรู้ว่าหมอก็มีเวลาว่างมาเที่ยวเหมือนกัน” ญาติที่ไม่รู้ว่าฝ่ายไหนในสายตาของธาดาทักทายกลับ แต่สายตาก็พุ่งเป้าไปที่กันต์ธีเพียงอย่างเดียว

“หมอก็เป็นคนไม่ใช่เสาน้ำเกลือนี่ครับ ชีวิตถึงจะได้อยู่แค่โรงพยาบาล”

“ก็ดี ข้าวหวานจะได้ไม่เหงาจนเกินไป”

คงเพราะชื่อของภรรยาที่ออกจากปากผู้ชายตรงหน้ากระมัง ที่ทำให้ดวงตาเฉยเมยของกันต์ธีเข้มขึ้นอีกหลายระดับ ก่อนจะกดลงให้เหลือเพียงความว่างเปล่า และน้ำเสียงที่เย็นชาจับขั้วหัวใจ

“เป็นห่วงหลานสาวงั้นเหรอครับ”

“ใช่ ผมเป็นห่วงข้าวหวานอยู่ตลอด” เหนือฟ้ารับคำหน้าตาเฉย ทั้งที่ภายในใจเหมือนมีไฟสุมให้คุกรุ่น ไอ้หมอนี่ได้โอกาสดูแลคนสำคัญในชีวิตเขาไปแล้วแท้ๆ แต่กลับดูแลข้าวหวานแบบทิ้งๆ ขว้างๆ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหญิงสาวต้องเจ็บช้ำน้ำใจขนาดไหนที่ต้องอยู่กับคนยโสโอหังและขวางโลก อีโก้สูงทะลุจักรวาล ในขณะที่ฐานะทางการเงินต่ำเตี้ยเหมือนอยู่ในนรกอเวจี พูดก็พูดเถอะเพิ่งเคยเห็นผัวจนแต่กดขี่เมียรวย เห็นหน้ามันแล้วทุเรศจนต้องเดินมาหาเรื่องถึงโต๊ะ แต่ก็ทนสนทนากับมันต่อไปไม่ไหว จนต้องรีบลุกเหมือนกัน

“จะไปแล้วเหรอครับคุณเหนือฟ้า” เป็นธาดาที่ออกปากถาม

“ครับ พอดีผมพาลูกค้ามาเอนเตอร์เทน เห็นหมอกันต์เลยแวะมาทักทาย ก็อย่างที่บอกผมนึกไม่ถึงว่าหมอจะมีเวลาว่างมานั่งดื่มแบบนี้ด้วย”

“ผมก็คงถึงเวลาต้องกลับแล้วเหมือนกัน” กันต์ธีเอ่ยปากขึ้นพร้อมกับยกยิ้มร้ายกาจ “เพราะหวานก็คงคิดถึงผมมากแล้ว”

“ก็ดี” เหนือฟ้าข่มความโกรธและอิจฉา ลุกเดินออกมาจากโต๊ะของนายแพทย์ทั้งสองทันที

คล้อยหลังนักธุรกิจหนุ่มหน้าตาสะอาด นายแพทย์ธาดาก็เปิดปากถามถึงสิ่งที่สงสัยอย่างเร่งด่วน “ญาติฝ่ายไหนของมึงวะ”

“ญาติเมีย”

“ลูกพี่ลูกน้องน่ะเหรอ” หมอหนุ่มคิดเดาเอาจากบุคลิกหน้าตาของเหนือฟ้าว่าคงจะเป็นรุ่นน้องพวกเขาสักสามสี่ปีเห็นจะได้

“อา เขาเป็นอาของข้าวหวาน”

“ฮ้า”

“ลูกบุญธรรมของท่านเพชร ปู่ข้าวหวานไง”

“ที่ว่าพ่อตามึงไปขับรถชนพ่อแม่เขาตายหมดนั่นอะนะ”

“อืม คุณปู่เลยรับมาเป็นลูกบุญธรรมตั้งแต่ยังเรียนอยู่มหา’ลัยนั่นแหละ” กันต์ธีกระดกเหล้าแก้วสุดท้ายเข้าปากและชักชวนนายแพทย์ธาดาให้กลับบ้านพร้อมกัน อยู่ต่อก็ไม่เกิดความรื่นเริงบันเทิงใจเสียแล้ว เพราะต้องมาเจอบุคคลที่เหม็นขี้หน้าในสถานที่ที่ตั้งใจมาพักผ่อน

อาเหนือของข้าวหวาน

อาที่เพิ่งอายุเพียงแค่สามสิบ อานอกไส้ที่ใส่ใจดูแลหลานสาวเกินเหตุ ต่อให้มองลงมาจากชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาล เขาก็รู้ว่ามันคิดยังไงกับข้าวหวาน ไอ้เหนือฟ้าไม่ได้มีสายตาให้เมียเขาแบบบริสุทธิ์ใจ

“กลับเลยเหรอวะ”

“จะอยู่ทำอะไรอีกล่ะ” เสียอารมณ์หมดแล้ว

“กูนึกว่ามึงพูดเล่น ที่ไหนได้มึงกลับไปเอาใจเมียจริงๆ สินะ”

“กูไม่ได้เอาใจใคร”

“มึงนี่นะ” ธาดาส่ายหัวไม่หยุดแบบที่เป็นนอตก็เกลียวหวานไปแล้ว เอือมระอากับความเย็นชาเกินกว่าเหตุของเพื่อนสนิท “ตอนอยู่ไม่เห็นค่า ตอนบอกลาอย่าเสียดายนะไอ้กันต์”