บทที่ 6

ราเชนทร์ลงรถเดินไปยังมะนาวที่ตอนนี้นั่งเหม่อไม่ได้สนใจว่าเขาเดินมาใกล้เธอแล้ว

"ไง มานั่งเป็นนางเอกเอ็มวีทำไมดึกๆ ดื่นๆ"

"ว้ายยย นะ...นายมาได้ไง"

ราเชนทร์เดินมาข้างหลังมะนาวแล้วก้มลงกระซิบถามจนเธอตกใจ เมื่อมะนาวเห็นว่าเป็นใครก็ตกใจไม่น้อย ถามด้วยเสียงกุกๆ กักๆ

"ฉันมายืนตั้งนานแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ไม่ระวังตัวแบบนี้ไม่กลัวโดนฉุดไปปล้ำรึไง"

"แล้วนายมายุ่งอะไรด้วย ว้ายยย จะทำอะไรฉันไอ้บ้า"

มะนาวพูดจบก็ลุกจะเดินหนีราเชนทร์ แต่ก็โดนราเชนทร์จับแขนไว้จนมะนาวตกใจเพราะกลัวคนตรงหน้าทำเรื่องไม่ดีจึงรีบเตะเข้าที่เป้าของเขาทันที

"โอ๊ยยย นี่เธอทำบ้าอะไรเนี่ย"

ราเชนทร์ก้มลงมือหนากุมเป้าตัวเองด้วยความจุก เพราะยัยตัวแสบเตะโดนลูกชายเขาเข้าเต็มๆ

"คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายรึไง คิดอยากมาจับตอนไหนก็จับ"

เมื่อมะนาวพูดจบก็รีบวิ่งไปทันที ไม่ได้สนใจเสียงเรียกของราเชนทร์เลยแม้แต่น้อย

"นี่เธอ เดี๋ยวก่อน ซี๊ดด แม่งเอ๊ย เอะอะก็ฟาดก็เตะไม่ยอมฟังอะไรเลยยัยตัวแสบ"

ราเชนทร์พยายามจะเดินตามแต่เพราะความจุกจึงทำให้เขาไม่อยากขยับตัว ได้แต่ร้องเรียกมะนาว แต่เธอก็ไม่ยอมหันกลับมาคุยกับเขา

"ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันไม่ปล่อยเธอแน่"

เมื่อความจุกเริ่มทุเลาลงราเชนทร์ก็เดินไปขึ้นรถตัวเอง ในใจก็อยากตามไปที่บ้านเธอแต่เห็นว่าดึกแล้วและเธอก็คงไม่ยอมเปิดบ้านให้เขาแน่นอน จึงขับกลับคอนโดตัวเอง ทางด้านมะนาวเมื่อวิ่งพ้นสายตาราเชนทร์แล้วเธอก็หยุดแล้วเดินช้าๆ วันนี้เลิกเรียนกลับมาบ้านเปลี่ยนชุดแล้วออกไปหางานเสิร์ฟใหม่เพราะต้องทำงานตอนกลางคืนก็มีแค่งานเด็กเสิร์ฟที่จะสามารถทำได้ แต่เดินหาทุกร้านก็ไม่มีที่ไหนรับสมัครเลย เธอจึงเดินมาเรื่อยๆ จนถึงป้ายรถเมย์หน้าปากซอยบ้านตัวเอง จึงนั่งถอนหายใจคิดหนักว่าจะหางานทำได้ยังไง เพราะเดือนหน้าก็ต้องจ่ายค่าเช่าบ้าน ไหนจะค่าใช้จ่ายต่างๆ มะนาวเครียดมากนั่งเหม่อจมกับความคิดตัวเองจนไม่รู้ว่ามีคนเดินมาหาเธอ

"เฮ้ออ มันต้องมีทางแก้ซักทางสิ สู้ๆ มะนาว แกต้องไหว"

มะนาวเอ่ยให้กำลังใจตัวเอง แล้วจึงเดินเข้ามาในบ้านเพื่อพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้วันเสาร์เธอต้องตื่นไปทำงานที่ร้านคาเฟ่

เช้าวันต่อมา

มะนาวตื่นไปทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้าเพราะร้านเปิดสิบโมง

"มะนาววันนี้ดูร้านคนเดียวได้มั้ย พี่ขอไปธุระแป๊บนึง"

เสียงของน้ำฝนเจ้าของร้านเอ่ยบอกมะนาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอทั้งรักและเอ็นดูมะนาวมากเพราะมะนาวทั้งขยันและซื่อสัตย์กับเธอมาตลอด

"ได้อยู่แล้วค่ะพี่ฝน ไม่ต้องห่วงนะคะ นาวจะดูร้านให้เป็นอย่างดีเลยค่ะ"

มะนาวเอ่ยบอกน้ำฝนด้วยรอยยิ้มจนน้ำฝนยิ้มตามเธอ เพราะมะนาวเป็นคนสดใสเป็นกันเองแถมยิ้มง่าย เธอรู้ปัญหาชีวิตของมะนาวทุกอย่างเคยเอ่ยจะชวนให้มาอยู่ด้วยแต่มะนาวก็ปฏิเสธเพราะเกรงใจเธอ

"จ้ะ งั้นจะรีบไปรีบกลับนะ"

"ค่ะพี่ฝน"

เมื่อพูดจบน้ำฝนก็เดินออกไปทำธุระทันที ส่วนมะนาวก็เตรียมตัวเปิดร้านเธอทำเองได้ทุกอย่างเพราะพี่น้ำฝนสอนเธอไว้หมดแล้ว เมื่อเตรียมร้านเสร็จซักพักก็มีลูกค้าเข้ามาเธอก็บริการต้อนรับลูกค้าอย่างดี

"ไอ้เชนทร์มึงเป็นอะไร มึงเอาจิตวิญญาณมาด้วยมั้ย"

ดินแดนเอ่ยถามราเชนทร์ วันนี้ห้องพวกเขานัดประชุมงานที่มหาลัย เพราะตั้งแต่มาถึงมหาลัยราเชนทร์ก็นั่งนิ่งแทบไม่คุยกับใครผิดนิสัยคนชอบพูดแบบเขา

"สัส กูก็นั่งฟังประชุมปกติ"

ราเชนทร์เอ่ยตอบดินแดนเสียงเรียบ ที่เขานิ่งเพราะอารมณ์เสียกับตัวเองที่ได้แต่คิดถึงหน้ายัยตัวแสบไม่หยุด พยายามหาคนคุย ดีลสาวไปนอนด้วยเพื่อจะให้ตัวเองหยุดฟุ้งซ่านคิดถึงเธอ แต่พอสาวสวยที่เขาดีลมาถอดเสื้อผ้าออกจนหมดก็ทำให้เขาหมดอารมณ์เพราะดันไปคิดถึงร่างขาวอวบของมะนาวแทน จึงลุกเดินออกจากห้องจนผู้หญิงคนนั้นโวยวายใส่เขา จึงเป็นสาเหตุให้เขามานั่งนิ่งเงียบต่อหน้าเพื่อนเพราะจมกับความคิดตัวเองอยู่

"ไอ้แดน สั่งกาแฟดำมากินหน่อยเถอะ มึงมีเบอร์ร้านคาเฟ่ตรงข้ามมหาลัยโทรสั่งให้มาส่งหน่อย"

ราเชนทร์เอ่ยบอกเพื่อนเพราะอยากหาอะไรเย็นๆ ดับอารมณ์ความคิดของตัวเอง

"เออ เดี๋ยวสั่งให้ ไอ้วินมึงเอาอะไรมั้ย"

ดินแดนเอ่ยถามมาวินในขณะที่มือก็กดโทรหาร้านกาแฟ

"เอาเหมือนเดิม"

มาวินตอบไปสั้นๆ เมื่อได้คำตอบจากเพื่อนแล้วพอดีกับร้านรับสายเขาจึงสั่งเครื่องดื่มทันทีแล้วให้ร้านมาส่งให้ในมหาลัย ทางด้านมะนาวที่กำลังทำเครื่องดื่มให้ลูกค้าอยู่ก็เห็นน้ำฝนเดินเขามาในร้าน

"ทำธุระเสร็จแล้วหรอคะพี่ฝน"

"เสร็จแล้วจ้ะ เมื่อกี๊มีลูกค้าสั่งเครื่องดื่มสามแก้วเค้าให้ไปส่งในมหาลัยตรงลานคณะวิศวะ มะนาวเอาไปส่งให้ลูกค้าด้วยนะ"

"ได้ค่ะ เหลือออเดอร์เดียวพอดี เดี๋ยวนาวจะรีบทำไปส่งลูกค้านะคะ"

มะนาวรับคำจากน้ำฝนแล้วก็รีบทำเครื่องดื่มไปเสิร์ฟลูกค้าแล้วเธอก็มาทำเมนูกาแฟสามแก้วจากนั้นก็เดินข้ามถนนเข้าไปมหาลัยเอกชนชื่อดังเพื่อไปส่งกาแฟ เธอเข้ามาส่งเครื่องดื่มให้ลูกค้าบ่อยเพราะช่วงเสาร์อาทิตย์คาเฟ่ในมหาลัยจะไม่เปิด มะนาวเดินไปยังลานคณะวิศวะก็เห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งประมาณยี่สิบกว่าคนกำลังนั่งคุยงานกันอยู่

"ทำไมคนเยอะจัง ใครสั่งล่ะเนี่ย งืออ แถมมีแต่ผู้ชายอีก"

มะนาวยืนตั้งสติไม่เดินเข้าไปเพราะปกติเธอจะมาส่งให้แต่ลูกค้าผู้หญิง พอมาเจอผู้ชายเยอะแบบนี้ก็รู้สึกประหม่าไม่น้อย

"เอาวะ กล้าๆ หน่อยมะนาว เรามาส่งเครื่องดื่มให้ลูกค้านะ"

มะนาวยื่นชั่งใจซักพักก็เดินเข้าไปยังกลุ่มนั้น

"เอ่อ ขอโทษนะคะ พอดีเอาเครื่องดื่มมาส่งสามแก้วไม่ทราบว่าลูกค้าคนไหนสั่งคะ"

เมื่อทุกคนได้ยินเสียงหวานเอ่ยถามก็รีบหันมาสนใจเสียงนั้นทันที รวมทั้งราเชนทร์ที่กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ก็รีบเงยหน้าขึ้นเพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เมื่อเห็นว่าเป็นมะนาวราเชนทร์ก็ยิ้มมุมปากขึ้นมาทันที

"ทางนี้ครับ ผมเป็นคนสั่งเอง"

เมื่อมะนาวได้ยินเสียงลูกค้าเรียกว่าเขาเป็นคนสั่งเธอก็เดินไปทางผู้ชายสามคนที่นั่งโต๊ะหน้าทันที แต่ก็ต้องชะงักนิ่งเมื่อเห็นราเชนทร์ที่ตอนนี้เขามองเธอและส่งยิ้มกวนๆ มาให้เธออยู่ 'เวรกรรมอะไรของฉันอีกเนี่ยถึงได้มาเจอนายคนนี้อีกแล้ว' มะนาวได้แต่คิดในใจ เมื่อตั้งสติได้เธอก็เดินตรงไปหาดินแดนทันทีเพราะเขาเป็นคนบอกว่าสั่งเครื่องดื่ม

"สวัสดีค่ะ คุณลูกค้าสั่งกาแฟดำหนึ่ง ม็อคค่าสองถูกต้องมั้ยคะ"

มะนาวเอ่ยถามดินแดนด้วยรอยยิ้ม จนราเชนทร์คิ้วขมวดไม่พอใจที่เห็นเธอยิ้มให้เพื่อนตัวเอง

"ถูกครับ นี่ครับค่ากาแฟ"

ดินแดนยื่นเงินแบงค์พันให้มะนาว

"เอ่อ คุณลูกค้าคะพอดีฉันไม่ได้เตรียมเงินทอนมาเยอะค่ะ จะให้โอนก็ลืมหยิบโทรศัพท์มาด้วย งั้นรอสักครู่ได้มั้ยคะ เดี๋ยวจะกลับไปเอาเงินทอนมาก่อนคุณลูกค้าค่อยให้เงินก็ได้ค่ะ"

มะนาวเอ่ยบอกดินแดนด้วยท่าทางนอบน้อม ในขณะที่เธอกำลังจะเดินกลับไปก็ต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดของราเชนทร์

"เดินไปเดินมาให้เสียเวลาทำไม เดี๋ยวฉันเดินไปเอาตังทอนที่ร้านด้วยเลยแล้วกัน"

คำพูดของราเชนทร์ทำเอาดินแดนและมาวินมองหน้าเขาด้วยความสงสัย เพราะปกติไม่เคยเห็นเพื่อนมาอาสาทำอะไรแบบนี้

"เดินไปสิ หรือจะให้อุ้ม"

ราเชนทร์เดินมาหยุดข้างๆ มะนาวพร้อมกับเอ่ยพูดกวนๆ ขึ้น

"พูดบ้าอะไรของนาย"

มะนาวตวาดใส่ราเชนทร์เบาๆ แล้วรีบเดินออกไปทันทีโดยมีราเชนทร์เดินตามหลังไปติดๆ

"กูว่าสาวสวยเมื่อกี๊เป็นต้นเหตุอารมณ์ของให้เชนทร์วันนี้ว่ะ ดูจากท่าทางไอ้เชนทร์จะสนใจเป็นพิเศษปกติมันเข้าหาผู้หญิงก่อนที่ไหนเห็นมีแต่สาวมาเข้าหามัน มึงว่ามั้ยไอ้วิน"

ดินแดนเอ่ยพูดกับมาวิน เพราะเป็นเพื่อนกันถึงรู้ว่าราเชนทร์ดูสนใจสาวสวยคนนี้

"หึ มันเคยบอกว่าจะไม่เดินตามผู้หญิงต้อยๆ ไม่ทันไรกลับลำซะแล้ว"

มาวินพูดขึ้น ทั้งสองต่างยกยิ้มเมื่อเห็นราเชนทร์เดินตามสาวสวยคนนั้นด้วยท่าทางร่าเริงต่างจากตอนแรกที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จากับใคร

"นี่นาย เดินห่างๆ ก็ได้มั้ย เดินใกล้แบบนี้ไม่สิงฉันเลยล่ะ"

มะนาวเอ่ยบ่นให้ราเชนทร์เมื่อตอนนี้เขาเดินเบียดเธอจนจะล้มทั้งที่ทางเดินก็ออกจะกว้าง

"เดินใกล้แค่นี้จะบ่นทำไม มากกว่านี้ก็ทำมาแล้วนิ"

"พูดอะไรของนาย ที่เดินมาด้วยนายต้องการอะไร"

มะนาวหยุดเดินแล้วหันมาถามราเชนทร์ทันที

"เรื่องคืนนั้น..."

"คืนนั้นอะไร นายจะเอาอะไรอีก"

ราเชนทร์ยังพูดไม่จบมะนาวก็เอ่ยขัดเขาก่อน

"เรื่องค่าตัวฉัน"

"ฉันให้เงินนายไปแล้ว ทำไมยังตามกวนประสาทฉันไม่เลิกอีก"

มะนาวเอ่ยพูดขึ้นจนราเชนทร์เริ่มหัวเสียเพราะเขาพยายามจะอธิบายให้เธอฟังว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายขายตัวแต่ก็โดนเธอขัดตลอด เมื่อเห็นเธอเข้าใจแบบนั้นเขาจึงคิดอยากแกล้งเธอจึงปล่อยให้เธอคิดแบบนั้นไปก่อน

"หึ ค่าตัวแค่ 500 มันน้อยไปรึเปล่าคนสวย ไปรื้อฟื้นความทรงจำหน่อยมั้ยจะได้รู้ว่าลีลาฉันมันเด็ดเกินราคาที่เธอให้อีก"

ราเชนทร์พูดขึ้นพร้อมกับเดินไปหาเธอจนเธอถอยหลังชิดกำแพงจากนั้นราเชนทร์ก็ใช้แขนทั้งสองข้างกักเธอไว้ทันที

"นะ...นายจะทำอะไร ถ้าจะมาทวงค่าตัวเพิ่มเดี๋ยวฉันไปเอาให้ก็ได้ วันนั้นฉันมีเงินสดแค่นั้นแล้วก็จำไม่ได้ด้วยว่าดีลกับนายมาเท่าไหร่"

คำพูดของมะนาวทำราเชนทร์คิ้วขมวดด้วยความสงสัย

"เธอจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้หรอ"

"อือ ฉันจำได้แค่ว่าฉันไป เอ่อ...จูบนายก่อน จากนั้นก็จำไม่ได้แล้ว ตื่นมาฉันก็ตกใจที่เห็นตัวเองนอนแก้ผ้ากับผู้ชายก็เลยรีบออกมา"

มะนาวเอ่ยพูดไปตามตรง เธอจำอะไรไม่ได้หลังจากจูบเขาไปแล้ว เมื่อราเชนทร์ได้ยินก็ยิ้มมุมปาก สงสัยยัยตัวแสบของเขาจะเข้าใจว่าเคยมีอะไรกันไปแล้ว

"หึ พูดจบรึยัง ฉันจะได้พูดบ้าง"

"นายจะพูดอะไร"

"ฉันไม่ใช่ผู้ชายขายตัว ฉันแค่ไปช่วยเธอจากไอ้คนที่พวกเธอให้มานั่งดื่มด้วยพอจะไปส่งเธอที่บ้านก็บอกไม่อยากกลับ ฉันเลยพามาคอนโดฉันแล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดนั่นล่ะ เธอจูบฉันก่อนจนทำให้ฉันทนไม่ไหวจึง อุ๊บ"

มะนาวไม่รอให้เขาพูดจบเพราะรู้ว่าเขาจะบอกอะไรจึงเอามือปิดปากเขาไว้

"ไม่ต้องพูดแล้ว อะ...โอเค ฉันขอโทษที่เข้าใจผิด"

เมื่อพูดจบมะนาวก็ปล่อยมือออกจากปากเขา

"แค่มือก็ยังหอมเลย เธอคงจะหอมทั้งตัวเลยสินะ"

"ทะลึ่ง"

มะนาวผลักราเชนทร์ออกจากการกักขังเธอไว้ ส่วนราเชนทร์ก็ยอมออกมายืนตรงหน้าเธอดีๆ ด้วยท่าทางอารมณ์ดี

"เธอบอกว่าจำไม่ได้ว่าคืนนั้นเป็นยังไง ลองทำอีกรอบมั้ยจะได้จำได้ว่าเราสองคนเร่าร้อนกันขนาดไหน"

ราเชนทร์พูดด้วยท่าทีกวนๆ แต่ส่งสายตายั่วยวนให้มะนาวจนมะนาวทำตัวไม่ถูก

"ไม่ทงไม่ทำอะไรทั้งนั้นล่ะ นายจะเอามั้ยเงินทอน ฉันมายืนคุยกับนายก็เสียเวลางานฉันมากแล้วนะ"

"เอาสิครับ เอาทั้งเงินทอนแล้วจะเอาเธอด้วย"

"ไอ้บ้า"

มะนาวตวาดใส่ราเชนทร์แล้วรีบเดินไปยังร้านตัวเอง ส่วนราเชนทร์ก็ยิ้มกว้างพอใจที่ได้พูดได้กวนเธอ การได้คุยกับเธอทำให้เขาอารมณ์ดีทั้งที่เธอก็ไม่ได้พูดจาอ่อนหวานแถมยังด่าเขาไม่หยุดอีก