บทที่ 24 รอยยิ้มของสปายสาว

เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอของราฟาเอลบ่งบอกว่าชายหนุ่มได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว ดวงตากลมโตหลุบต่ำมองหน้าท้องแกร่งของราฟาเอลอย่างเหม่อลอย เอวาไม่ได้ลุกหนีชายหนุ่มในระหว่างที่เขานอนหลับและกกกอดเธออยู่ แต่เธอปล่อยให้ตัวเองได้นอนครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านไปในช่วงนี้ จนกระทั่งเวลาผ่านพ้นไป…

เอวาไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปนานสักแค่ไหน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงของกัปตันดังขึ้นมาเพื่อเป็นสัญญาณบอกพวกเธอว่าเครื่องบินกำลังจะลงจอดที่สนามบินในอิตาลี เธอจึงหลุดออกจากภวังค์ความคิดทันที

ราฟาเอลค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมาช้าๆ เพราะเสียงของกัปตันปลุกให้เขาตื่น นัยน์ตาสีฟ้าครามคมกริบปรับโฟกัสอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่วงแขนแกร่งที่สอดใต้ลำคอระหงอยู่จะค่อยๆ ดึงออกมา

“คาดเข็มขัด” ชายหนุ่มบอกกล่าวหญิงสาวพร้อมกับเอื้อมมือไปปรับเบาะขึ้นในท่านั่งเหมือนเดิม เอวาจับเข็มขัดนิรภัยมาคาดเอาไว้ทันทีที่เบาะปรับนั่งเรียบร้อยแล้ว ราฟาเอลเองก็เช่นกัน จากนั้นเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่ก็บินต่ำและลงมาจอดสนิทลงบนลานจอดอย่างช้าๆ 

เหล่าบอดี้การ์ดเดินมาหาราฟาเอลกับเอวา ก่อนที่พวกเขาทุกคนจะลงมาจากเครื่องบินทันที เอวามองดูขบวนรถยนต์สีดำหลายคันที่จอดเรียงรายรอรับราฟาเอลอยู่ด้วยความสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป ราฟาเอลเดินขึ้นไปนั่งบนรถคันที่สองของขบวน และแน่นอนว่าเอวาต้องนั่งข้างเขาตลอดอยู่แล้ว ตั้งแต่ที่เธอมาอยู่กับเขา ราฟาเอลก็ให้หญิงสาวนั่งรถข้างเขามาตลอด แล้วมันก็เป็นแบบนี้ไปโดยปริยายแบบที่เธอไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้เลย

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ขบวนรถหรูคันสีดำสนิทขับเคลื่อนมาจนถึงหน้าคฤหาสน์ทางตอนเหนือของประเทศอิตาลี ประตูรั้วบานใหญ่เปิดออกอัตโนมัติอย่างช้าๆ ก่อนที่ขบวนรถยนต์สุดหรูจะขับเคลื่อนเข้ามาในคฤหาสน์ที่ใหญ่โตดูคล้ายคลึงพระราชวัง 

คฤหาสน์หลังนี้ดูใหญ่โตพอๆ กับคฤหาสน์ของราฟาเอล ด้านหน้าของคฤหาสน์เองก็มีน้ำพุกับรูปปั้นอสูรไทฟอนขนาดใหญ่อยู่ เป็นวงเวียนให้รถวนเข้าออกก่อนจะถึงตัวคฤหาสน์

ราฟาเอลกับเอวาลงมาจากรถทันที เมื่อรถยนต์จอดสนิทลง และตามมาด้วยเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดของราฟาเอลที่ลงมาจากรถ ก่อนที่เหล่าบรรดาบอดี้การ์ดร่างใหญ่จะเดินไปยืนตัวตรงอยู่รอเจ้านายอยู่ตรงหน้าประตูของคฤหาสน์ มีเพียงแค่ราฟาเอล เอวา และลูกาเพียงเท่านั้นที่เดินเข้าไปด้านใน

“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์คาร์ดินัล” เสียงทุ้มมีเสน่ห์ของคามิลโลเอ่ยขึ้นมา ชายหนุ่มผู้มีนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มและดูไม่แข็งกร้าวสักเท่าไหร่ เขายืนรอรับเพื่อนอยู่ตรงหน้าประตูของคฤหาสน์ 

“ลูเซียนมาถึงหรือยัง” ราฟาเอลถามออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“ถึงแล้ว…มันรออยู่ในห้องประชุมกับไอ้วินเซนต์แล้ว” คามิลโลตอบกลับ เขาปรายตามองหญิงสาวหน้านิ่งเรียบและแววตาดุดันที่อยู่ข้างกายราฟาเอลเล็กน้อย 

“เข้าไปข้างในกันเถอะ พวกมันรออยู่” คามิลโลพูดต่อ ราฟาเอลจึงพยักหน้าให้เขาอย่างแผ่วเบา

จากนั้นคามิลโลก็ใช้สองมือล้วงกระเป๋าและหันหลังก้าวเดินเข้าไปภายในคฤหาสน์อย่างช้าๆ ราฟาเอลจึงเดินตามเพื่อนเข้าไปพร้อมกับเอวาและลูกาที่เดินตามหลังเขามาติดๆ

พวกเขาเดินมาถึงห้องทำงานของคามิลโลในเวลาต่อมา ราฟาเอลกับคามิลโลเข้าไปในห้องทำงานทันที ส่วนลูกากับเอวาก็ยืนรออยู่หน้าห้องโดยมีบอดี้การ์ดของเจ้าของคฤหาสน์และผู้ติดตามของทุกคนยืนอยู่หน้าประตูด้วย ทำให้ในตอนนี้หน้าประตูห้องทำงานมีเหล่าบรรดาชายชุดดำร่างใหญ่ยืนรอเจ้านายอยู่เป็นสิบๆ ชีวิต มีเพียงเอวาที่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้น

เวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆ เอวายืนรอชายหนุ่มอยู่หน้าห้องอย่างมั่นคงและไม่เอ่ยปากบ่นออกมาเลยสักคำ จนชายร่างใหญ่หลายคนนึกชื่นชมกับความแข็งแรงและอดทนของผู้หญิงใบหน้าสวยสดคนนี้ เพราะในยุคสมัยนี้ผู้หญิงที่สวยงามส่วนใหญ่ก็จะบอบบางอ่อนแอ แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้เหมือนผู้หญิงทั่วไปเลยสักนิด 

ซึ่งในระหว่างที่เหล่าบอดี้การ์ดกำลังยืนรอเจ้านายของพวกเขาอยู่นั่นเอง เสียงดังโวยวายก็ดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่งที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขาเท่าไหร่นัก 

“แกเป็นบ้าอะไร! ทำไมไม่ให้ฉันพาลูกไปเที่ยว!” เสียงของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความโมโหและเกรี้ยวกราดดังขึ้นมา

“มันเป็นคำสั่งของท่านคามิลค่ะ” ส่วนอีกเสียงหนึ่งก็เป็นเหมือนเสียงของผู้หญิงที่อ่อนแอและไม่สู้คนสักเท่าไหร่

เสียงสนทนาของผู้หญิงสองคนดังลั่นมาเข้าโสตประสาทของเอวา ซึ่งมันไม่ได้ดูเหมือนการพูดคุยกันแบบปกติ แต่เหมือนเป็นการทะเลาะกันหรืออีกฝ่ายโดนดุด่าเสียมากกว่า

“แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร! คิดว่าตัวเองมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน! ฮะ!” 

เพียะ!! 

เสียงของหญิงสาวทั้งสองคนดูรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และตามมาด้วยบางอย่างที่เอวารู้ดีว่ามันคือเสียงอะไร เธอไม่อยากจะเชื่อว่าทำไมบอดี้การ์ดภายในบ้านนี้ถึงไม่มีใครเข้าไปช่วยเธอเลยสักคน หญิงสาวทนไม่ไหวจริงๆ ที่ต้องมาได้ยินหรือรับรู้เรื่องอะไรแบบนี้ เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้จริงๆ ในวินาทีนั่นเอง…เอวาตัดสินใจก้าวเดินไปตามเสียงของหญิงสาวทั้งสองคนอย่างฉับพลัน

“คุณอันนา! จะไปไหนครับ!” ลูกาเอ่ยขึ้นมาด้วยความงุนงง ก่อนที่เขาจะรีบก้าวเดินตามเอวาไปทันที

เอวาเดินตามทางเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอเห็นภาพตรงหน้าที่มีผู้หญิงสองคนกำลังยืนประจันหน้ากันอยู่ โดยมีเหล่าบรรดาคนใช้ยืนอยู่ด้วยสามคนกับเด็กชายหน้าตาน่ารักอีกคนหนึ่งที่มีสาวใช้นั่งประคองร่างเล็กของเด็กสาวเอาไว้อยู่

“เป็นแค่พี่เลี้ยงแต่กล้ามาปีกกล้าขาแข็งกับฉันเหรอ…หรือว่าเธอเป็นมากกว่าพี่เลี้ยงล่ะ” 

เสียงแหลมของสาวชุดรัดรูปสีดำตะคอกใส่หญิงสาวในชุดเดรสสั้นสีขาวที่ยืนเอามือจับอังแก้มเนียนของตัวเองเอาไว้ เนื่องจากเธอโดนตบจนใบหน้าของเธอเป็นรอยมือแดง

“ไม่ได้จริงๆ ค่ะ ท่านคามิลสั่งเอาไว้ค่ะ” เจ้าขา หญิงสาวชุดเดรสสั้นสีขาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม

“อีนี่!!” สาวชุดรัดรูปสีดำตั้งท่าจะง้างมือขึ้นมาตบเจ้าขาอีกรอบ ทว่าสาวใช้ที่ดูมีอายุมากกว่าคนอื่นก็เดินมาขวางเธอเอาไว้

“พอเถอะค่ะคุณอลิซาเบธ” เสียงของสาวใช้บอกกล่าวหญิงสาวชุดดำที่ชื่ออลิซาเบธด้วยน้ำเสียงแหบพร่าตามประสาคนแก่

“อย่ามายุ่งกับฉัน อีพวกขี้ข้า!” แต่อลิซาเบธกลับผลักไสคนแก่ออกไปอย่างแรงโดยที่ไม่ได้สนใจว่าเธอจะล้มหรือเจ็บตัวหรือเปล่า 

ในจังหวะนั่นเอง เอวาเดินมาถึงตัวของสาวใช้พอดิบพอดี สปายสาวรับร่างอวบอ้วนเล็กน้อยของคนแก่เอาไว้ได้ ทุกคนมองมาที่เอวาเป็นตาเดียวกันทันที เนื่องจากการปรากฏตัวที่กะทันหันของเธอ 

เอวาประคองสาวใช้ให้ยืนตัวตรงได้ตามปกติ ก่อนที่เธอจะมุ่งไปผลักร่างของอลิซาเบธเต็มแรง จนร่างอวบอิ่มของหญิงสาวที่นิสัยไม่ดีคนนั้นได้ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรง

ผลัวะ! ตุบ! 

“กรี้ดดด!” เสียงกรี้ดร้องโอยครวญของอลิซาเบธดังขึ้นมาทันที 

“แกเป็นใคร!” มือบางลูบก้นตัวเองด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เธอจะตะโกนใส่หน้าเอวาต่อ

“ทำไม..พอโดนทำบ้างรู้สึกยังไงล่ะ” เอวาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

“เป็นอะไรไหม” สปายสาวหันไปเอ่ยถามเจ้าขากับสาวใช้ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนยวบลงมาเล็กน้อย

“ไม่ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เจ้าขาตอบกลับอย่างอ่อนหวาน

“เกิดอะไรขึ้น” เสียงของคามิลโลดังขึ้นมา ทุกคนจึงหันขวับไปตามเสียงของชายหนุ่มทันที

คามิลโลเดินตรงมายังจุดเกิดเหตุพร้อมกับเทพบุตรทั้งสามคน พวกเขาทั้งสี่คนดูหล่อเหลาราวกับว่าแต่ละคนนั้นหลุดออกมาจากเทพนิยาย ราฟาเอลมองตรงไปที่เอวาด้วยสายตานิ่งเรียบ

“ผู้หญิงคนนี้! มันผลักฉัน!” อลิซาเบธเอ่ยฟ้องคามิลโลอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะพยายามดันตัวเองลุกขึ้นยืน

“ทำอะไรของเธอ…ไปทำร้ายคนอื่นทำไม” ราฟาเอลหันมาต่อว่าเอวาทันที

“แม่ตบพี่เจ้าขาก่อนครับ พี่สาวคนสวยเลยมาช่วยพี่เจ้าขากับคุณอาเรียเอาไว้ครับ” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายที่ยืนอยู่กับสาวใช้บอกกล่าวกับทุกคนด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัด จนอลิซาเบธหน้าเจื่อนลงไป

“อลิซาเบธ” คามิลโลหันไปมองหน้าเจ้าขาที่มีรอยมือแดงอย่างชัดเจน ชายหนุ่มขบกรามแน่นด้วยความเดือดดาลที่เริ่มปะทุขึ้นมาภายในกายแกร่ง

“พาคนของมึงกลับไปก่อนเถอะ เรื่องในคฤหาสน์ของกู เดี๋ยวกูจัดการเอง” คามิลโลหันมาบอกกล่าวกับราฟาเอล

“อือ…กลับ!” ราฟาเอลตอบกลับเพื่อน ก่อนที่เขาจะหันมาออกคำสั่งกับเอวาเสียงดัง เอวาเงียบใส่ชายหนุ่มพร้อมกับตั้งท่าจะก้าวเดิน 

“ขอบคุณนะคะ” ทว่ามือเล็กของเจ้าขาก็เอื้อมมาคว้าข้อมือของเอวาเอาไว้เสียก่อน เจ้าขาเอ่ยพลางส่งยิ้มหวาน

เอวามองที่มือเล็กของเจ้าขา ก่อนที่เธอจะเลื่อนสายตาไปมองหน้าหญิงสาวคนที่จับมือเธออยู่ เอวาส่งยิ้มบางๆ กลับไปให้เจ้าขาเช่นกัน และรอยยิ้มของเอวาก็ดูสดใสและเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างที่ราฟาเอลไม่เคยเห็นมาก่อน

ราฟาเอลไม่สามารถละสายตาไปได้ ชายหนุ่มเหมือนต้องมนต์สะกดไปชั่วขณะ ทำไมเวลาอยู่กับเขาถึงเอาแต่ทำหน้านิ่งหรือบึ้งตึงตลอดเวลา ทำไมเธอไม่ยิ้มแบบนี้ให้เขาบ้างล่ะ เธอรู้ตัวบ้างไหมนะว่าเวลาตัวเองยิ้มแล้วมันดูเหมือนโลกนี้สดใสขึ้นมาทันทีเลย

“ไอ้ราฟาเอล!” เสียงของวินเซนต์ปลุกให้ราฟาเอลหลุดออกมาจากภวังค์

“อะไร” ราฟาเอลตอบกลับไปอย่างหงุดหงิด

“กูถามว่าจะไปผับกับกูต่อไหม…หรือมึงจะกลับเลย” 

“เดี๋ยวกูกลับเพนท์เฮาส์” 

“เดี๋ยวกูบินกลับเลย…ไปล่ะ!” ลูเซียโน่บอกกล่าวเพื่อนๆ ก่อนที่เขาจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษแทนคนของกูด้วย” ราฟาเอลเอ่ยกับคามิลโลอีกครั้ง

“อือ” คามิลโลขานรับในลำคอพร้อมกับพยักหน้าในเพื่อน เขาไม่ได้โกรธเคืองอะไรคนของราฟาเอล แต่เขากำลังครุ่นคิดหาวิธีจัดการกับเรื่องภายในบ้านของเขาเองอยู่

“กลับ!” ราฟาเอลพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงทุ้มทรงพลัง ก่อนที่เขาจะเดินนำออกไปจากตรงนั้น เอวาปรายตามองเจ้าขาเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหันไปและเดินตามราฟาเอลออกไปอย่างช้าๆ