บทที่ 23 มุ่งสู่อิตาลี

ช่วงสายของวันต่อมา มาเฟียหนุ่มเข้าไปเคลียร์งานที่กาสิโนอยู่เกือบสามชั่วโมง วันนี้ชายหนุ่มอารมณ์ปกติ ไม่ได้หงุดหงิดเหมือนดั่งเช่นเมื่อวานนี้ แต่เมื่อเขาเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่มีรอยแดงจากการโดนตบ เขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย แต่ราฟาเอลก็พยายามที่จะไม่มองใบหน้าสวยคมของเอวา

เอวายังคงเดินตามราฟาเอลต้อยๆ เหมือนกับบอดี้การ์ดของเขา ทว่าหญิงสาวก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลยสักคำตั้งแต่ตอนเช้าที่พวกเขานั่งกินข้าวพร้อมกันอย่างเร่งรีบ ราฟาเอลเองก็เหมือนกับว่าจะไม่มีเรื่องอะไรต้องพูดคุยกับเธอเช่นกัน

ประตูห้องทำงานของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่เปิดแง้มออกมา ก่อนที่ร่างกำยำสมบูรณ์แบบสวมเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงสีเข้ากันจะเดินออกมาจากห้องทำงานช้าๆ ราฟาเอลปรายตามองสปายสาวที่ยืนหน้านิ่งอยู่หน้าประตูเล็กน้อย 

“ไปไหนต่อครับนาย” ลูกาเอ่ยถามเจ้านายทันทีที่ราฟาเอลเดินออกมาจากห้อง 

“สนามบิน” เสียงทุ้มทรงพลังของมาเฟียหนุ่มตอบกลับลูกน้องสั้นๆ ก่อนที่เขาจะก้าวเดินนำหน้าบอดี้การ์ดตรงไปยังลิฟต์หรูเพื่อลงไปที่ชั้นล่างสุดทันที

เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ขบวนรถยนต์สีดำมูลค่าหลายล้านก็ขับเคลื่อนเข้ามาในลานจอดเครื่องบินส่วนตัวของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ 

หลังจากที่รถหรูจอดสนิทลง ราฟาเอลเปิดประตูรถลงมาอย่างรวดเร็ว โดยที่เขาไม่ได้รอให้บอดี้การ์ดมาเปิดประตูรถให้กับเขา ชายหนุ่มยืนตัวตรงอยู่ข้างรถอย่างมั่นคงและสง่างาม 

เอวาขมวดคิ้วด้วยความสงสัยแต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป หญิงสาวที่คราแรกนั่งอยู่ข้างมาเฟียหนุ่ม เธอก็ลงมาจากรถยนต์สุดหรูหราตามชายหนุ่มมา ราฟาเอลก้าวเดินตรงไปยังเครื่องบินลำใหญ่ที่จอดอยู่ จากนั้นลูกาก็ลงจากรถตามมา

“เชิญครับคุณอันนา” ลูกาบอกกล่าวกับหญิงสาวเมื่อเห็นว่าเธอยังยืนนิ่งอยู่และไม่ยอมขยับตัวไปไหน บอดี้การ์ดชุดดำร่างใหญ่ไม่ได้ตามราฟาเอลไปหมดทุกคนแต่แบ่งกันไปแค่บางส่วน ส่วนลูกน้องที่ไม่ได้ไปกับเขาก็ขับรถออกไปจากสนามบินทันที

มาเฟียหนุ่มก้าวขาเดินขึ้นไปยังบันไดของเครื่องได้แค่ครึ่งเดียว ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันมามองหญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่ด้านล่าง เอวาไม่ยอมก้าวขาขึ้นเครื่องบิน เพราะเธอไม่รู้ว่าราฟาเอลจะพาเธอไปที่ไหน

“ขึ้นมา” เสียงทุ้มออกคำสั่งกับเธอ

“จะไปไหน” หญิงสาวเอ่ยถามออกไป

“อิตาลี” 

“ทำไมฉันต้องไปด้วย” เอวาถามออกไปด้วยความไม่เข้าใจ

“เพราะเป็นคำสั่งของฉัน” 

“ฉันไม่ไป”

“ขึ้นมา” ชายหนุ่มกดเสียงต่ำใส่หญิงสาว 

ลูกาและบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านล่างมองทั้งสองคนสลับกันไปมาเพราะพวกเขาเอาแต่เถียงกันอยู่อย่างนั้น 

“หรือจะให้ฉันเอาน้องเธอไปแทนล่ะ” ราฟาเอลเอาสิ่งที่ตัวเองอยู่เหนือหญิงสาวมาจี้ปมของเธอ

“ไอ้..” ยังไม่ทันที่เอวาจะเอ่ยจบประโยค เสียงทุ้มทรงพลังก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ด่าฉันอีกคำ ฉันทำตามที่พูดไว้เมื่อคืนแน่” 

“ขึ้นไปเถอะครับคุณอันนา” เป็นเสียงของลูกาที่พูดขึ้นมาอย่างนอบน้อม เอวาหันไปมองหน้ามือขวาของมาเฟียเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะหันกลับมาเอ่ยกับราฟาเอลต่อ

“คุณก็เดินขึ้นไปก่อนสิ”

ราฟาเอลยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจกับชัยชนะเล็กๆ น้อยๆ ในครั้งนี้ ชายหนุ่มหันหลังกลับมาแล้วเดินขึ้นไปบนเครื่องบินต่อ เอวาถอนหายใจออกด้วยความเบื่อหน่าย จากนั้นเธอก็ก้าวเรียวขาสวยตามชายหนุ่มขึ้นมา และตามมาด้วยลูกากับบอดี้การ์ดจำนวนหนึ่ง

หลังจากที่ทุกคนขึ้นมาบนเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว เหล่าบรรดาบอดี้การ์ดตัวใหญ่ก็พากันหายไปราวกับว่าพวกเขาไม่ได้ขึ้นเครื่องบินมาด้วย 

“จะยืนอีกนานไหม…นั่งลง” ราฟาเอลบอกกล่าวหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยการออกคำสั่งอย่างชัดเจน 

เอวาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับชายหนุ่ม เธอจึงย่อตัวนั่งลงบนที่นั่งนุ่มนิ่มที่มีโต๊ะอยู่ตรงกลาง มือเล็กจับเข็มขัดนิรภัยตรงที่นั่งมาล็อกไว้จนเสร็จสรรพ เธอเลือกที่จะนั่งติดกับหน้าต่างเพราะเธอจะได้มองออกไปด้านนอก เพื่อมองวิวทิวทัศน์ดีกว่ามองหน้าคนบางคนที่เอาแต่ออกคำสั่งกับเธอ

ราฟาเอลยืนมองหญิงสาวอยู่สักพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะนึกสนุกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ชายหนุ่มเดินไปทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ หญิงสาวทำให้ใบหน้าสวยคมหันขวับมาทันที

“ทำไมไม่ไปนั่งที่อื่น” เสียงหวานเอ่ยถามออกมาอย่างแข็งกระด้าง

“ฉันอยากนั่งตรงนี้” ราฟาเอลตอบกลับด้วยน้ำเสียงยียวนพลางใช้มือแกร่งรัดเข็มขัดให้ตัวเอง

“งั้นก็หลีกไป ฉันจะไปนั่งที่อื่น” มือบางกำลังจะเอื้อมไปปลดเข็มขัดออก ทว่าเสียงของลูกาก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะพวกเขา เอวาจึงเงยหน้าขึ้นไปมองลูกาเสียก่อน

“อาหารมาเสิร์ฟแล้วครับนาย” ลูกาเดินมาพร้อมกับแอร์โฮสเตสสวมชุดสวยสีแดงที่ประจำอยู่บนเครื่องบินลำนี้สองคน พวกเธอเข็นรถที่มีอาหารจานด่วนแต่ดูหรูหราและน่าทานวางอยู่บนรถเข็นมาด้วย

ราฟาเอลพยักหน้าให้ลูกาเบาๆ แอร์โฮสเตสจึงช่วยกันหยิบอาหารและวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าของราฟาเอลกับเอวา หลังจากที่พวกเธอเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มจนเสร็จสรรพแล้ว แอร์โฮสเตสทั้งสองคนก็ก้มหัวให้มาเฟียหนุ่มหนึ่งครั้ง ก่อนที่แอร์โฮสเตสทั้งสองคนจะปลีกตัวออกไปจากตรงนี้อย่างช้าๆ

“กิน” ชายหนุ่มออกคำสั่งกับหญิงสาวสั้นๆ

“ฉันไม่หิว” เอวาตอบกลับทันที

“ฉันบอกให้กิน” 

“นี่จะบังคับฉันทุกเรื่องเลยใช่ไหม”

“ใช่” ราฟาเอลตอบกลับอย่างนิ่งเรียบราวกับว่าการที่เขาบังคับคนอื่นแบบนี้ มันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว 

และน่าแปลกที่เอวายอมเอื้อมมือไปหยิบช้อนกับส้อมขึ้นมาตักสปาเกตตีตรงหน้าของเธอกินอย่างช้าๆ ด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่าย เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมเธอต้องยอมทำตามคำสั่งของเขาด้วยหรืออาจจะเพราะแค่เธอเบื่อที่จะเถียงกับราฟาเอลเหมือนเด็กน้อยก็แค่นั้น

ชายหนุ่มยกยิ้มด้วยความชอบใจ วันนี้เขาอารมณ์เป็นพิเศษเพราะดูเหมือนเขาจะชนะเธอทุกเรื่องเลย ราฟาเอลหันมาสนใจอาหารตรงหน้าของตัวเอง จากนั้นชายหญิงทั้งสองคนก็นั่งทานอาหารบนเครื่องบินกันอย่างเงียบๆ จนกระทั่งเครื่องบินลำใหญ่มุ่งทะยานขึ้นฟ้าไปตามเส้นทางเรื่อยๆ โดยมีจุดมุ่งหมายคือประเทศอิตาลี

เวลาผ่านไปสักพัก ราฟาเอลกับเอวาก็ทานอาหารกันจนเสร็จสรรพแล้ว แอร์โฮสเตสเข้ามาเก็บกวาดจานชามให้กับพวกเขาทันที 

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ เอวาหันหน้าไปมองท้องฟ้าที่มีเมฆขาวดุจดั่งปุยนุ่นผ่านหน้าต่างบานเล็กของเครื่องบิน เธอปลดเข็มขัดนิรภัยตรงที่นั่งของตัวเองออก ทว่าอยู่ดีๆ ที่นั่งของเธอกับเขาก็เอนลงไปช้าๆ ทำให้เอวาหันกลับมาเอ่ยถามราฟาเอลเสียงเข้ม

“จะทำอะไร” 

“จะนอน” ชายหนุ่มตอบกลับพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยตรงที่นั่งของตัวเองออกไป 

เอวากำลังจะหันหน้ากลับไปมองวิวทิวทัศน์ด้านนอกอีกครั้ง ทว่าในจังหวะนั่นเอง วงแขนแกร่งก็สอดเข้าไปใต้ลำคอระหงพร้อมมืออีกข้างที่โอบรัดกอดเอวบางเอาไว้แน่น

“อย่ามาโดนตัวฉัน!” เสียงหวานโวยวายขึ้นมาพร้อมกับร่างอวบอิ่มที่เริ่มดีดดิ้นออกจากอ้อมแขนชายหนุ่มราวกับคนโดนน้ำร้อนลวก 

“อยู่เฉยๆ …มากกว่านี้ฉันก็ทำมาแล้ว จะมาหวงตัวอะไรหนักหนา” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงดัง

“ปล่อย” หญิงสาวกดเสียงต่ำใส่ราฟาเอล

“หัดออดอ้อนฉันแบบที่ผู้หญิงคนอื่นทำบ้าง มันจะตายหรือไง”

“ฉันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น”

“จำเป็นสิ” ราฟาเอลเว้นประโยคไปชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้นมาต่อ

“เพราะถ้าฉันพอใจ ฉันก็จะปล่อยน้องเธอไปไวๆ ไงล่ะ” ชายหนุ่มพูดจบ แต่เอวายังคงดีดดิ้นอยู่อย่างนั้น จนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกรำคาญขึ้นมานิดๆ

“หยุดดิ้น…ฉันจะนอน” 

เอวาไม่ได้ฟังคำสั่งของชายหนุ่ม เธอยังพยายามที่จะแกะมือปลาหมึกของราฟาเอลออกจากร่างกายของเธอ จนกระทั่งเรียวขาสวยเผลอไปโดนบาดแผลของชายหนุ่มที่ถูกเธอแทงในวันแรกที่พวกเขาเจอกันเข้าอย่างจัง

“โอ๊ย!!” ชายหนุ่มร้องขึ้นมาเสียงดังพร้อมกับมือแกร่งเผลอปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดมากมายอะไรขนาดนั้น แต่เขาแค่อยากรู้ว่าสปายสาวคนสวยจะทำอย่างไรต่อไป

“สมควร!” หญิงสาวกระแทกเสียงใส่หน้าราฟาเอล ก่อนที่เธอจะรีบปีนข้ามตัวชายหนุ่มเพื่อออกจากที่นั่งตรงนี้ แต่ราฟาเอลก็กอดรัดร่างอวบอิ่มที่คร่อมร่างกายของเขาเอาไว้แน่นทันที

“คิดว่าหนีฉันพ้นหรือไง” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างยียวนพลางจ้องมองดวงตากลมโตที่มองเขาด้วยสายตาโกรธเคือง

“โรคจิตนักหรือไง” 

“ได้!…งั้นก็ไม่ต้องนอนแล้ว” ราฟาเอลพลิกตัวเอวาให้นอนลงไปบนที่นั่งพร้อมกับร่างกำยำที่พลิกกลับขึ้นมาคร่อมทับร่างอวบอิ่มแทน

“หยุดเลยนะ! ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง!” หญิงสาวห้ามปรามชายหนุ่มทันที เอวารู้ว่าชายหนุ่มจะทำอะไร เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะสามารถมีเพศสัมพันธ์ได้ทุกที่ทุกเวลาแบบเขาหรอกนะ

ราฟาเอลโน้มใบหน้าลงมาจะจูบหญิงสาว ทว่าเธอเบี่ยงหน้าหนีเขาเสียก่อน ทำให้ริมฝีปากหนาไปโดนแก้มขาวเนียนนุ่มเหมือนผิวเด็กของหญิงสาว

“นี่! หยุดได้แล้ว” เอวาบอกกล่าวเขาทั้งๆ ที่ใบหน้าของเธอยังถูกเขาหอมแก้มเอาไว้อยู่อย่างนั้น 

“คราวนี้จะนอนได้หรือยัง” พูดจบ ชายหนุ่มรอดูท่าทีของหญิงสาวชั่วครู่ เมื่อเห็นว่าเธอสงบนิ่งไปแล้ว เขาจึงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย 

“หึ!”

จากนั้นราฟาเอลก็ค่อยๆ พลิกกายแกร่งลงมาจากร่างหญิงสาวช้าๆ วงแขนแกร่งยังคงกอดรัดร่างอรชรเอาไว้แน่น เขากดเรือนผมคนตัวเล็กให้ใบหน้าหวานซบลงตรงอกแกร่งของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะหลับตาลง

เอวาได้กลิ่นน้ำหอมบวกกับกลิ่นบุรุษเพศประจำตัวของเธอที่เธอได้กลิ่นมันมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว สปายสาวรู้สึกว่ากลิ่นของเขามันทำให้เธอผ่อนคลายได้อย่างน่าประหลาดใจ ดวงตากลมโตหลุบตาพลางสั่นไหวกับความคิดและความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้…