ตอนที่ 6 ไว้พี่จะมาทวงสัญญา

ห้องน้ำ 

“ฉันไม่ไว้ใจแม่สาวผมทองนั้นเลย ชอบมองแกแล้วก็ทำตัวแปลก ๆ ฉันว่าแกอย่าเข้าไปยุ่งมากกว่านี้จะดีกว่านะ” 

เมื่อแยกตัวออกมาอยู่กันเพียงลำพัง โดยไร้ซันเดย์ที่คอยตามติดวีด้าแทบจะเหมือนเงา ไลลาก็ร่ายสิ่งที่อึดอัดตลอดทั้งวันออกมาจนหมด

“คิดมาก ซันก็แค่แปลกที่แปลกทางก็เลยตามติดฉันแค่นั้น อย่ามองคนอื่นในแง่ลบสิ”

“ยัยบ้านี่ เปื้อนหมดเลย” 

ไลลาหลบละอองน้ำจากปลายนิ้ววีด้าที่แกล้งดีดใส่หน้าท้องของตน เสื้อสีขาวพอถูกน้ำก็เห็นผิวนวลเนียน เธอยู่ปากพลางมองค้อนเพื่อนวงใหญ่

“คิ ๆ รู้ว่าเป็นห่วง ซันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่แกว่า เลิกอคติแล้วจะเห็นอะไรดี ๆ เชื่อฉัน”

“เอาเถอะจะลองดูแล้วกัน แล้วเมื่อวานเป็นไงพี่เจฟฟ์จับได้หรือเปล่า อยากไปดูด้วยกันอีกไหม? ว้าย...อะไรของแกเนี่ยวี เปียกหมดแล้ว”

“ก็อยู่ ๆ เปลี่ยนเรื่องทำไมเล่า ฉันก็ตกใจไง”

“แค่เรื่องพี่เจฟฟ์อะวี แกตกใจอะไร”

วีด้าเม้มปากเพราะนึกถึงคนที่ทำให้มันช้ำเมื่อคืน ดีที่คณะของเธอและเขาไม่ได้อยู่ใกล้กัน ไม่อย่างนั้นละก็...

“วี ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับแกใช่ไหม?”

“ไม่มี! พี่เจฟฟ์ไม่รู้แต่พี่ก้าน่ะไม่รอด เขาเห็นเราที่นั่นถ้าไม่ได้พี่ก้าฉันตายแน่”

“หมายความว่าพี่ก้าปิดเรื่องนี้เพื่อช่วยแกใช่ไหม” 

ไลลายื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างมีเลศนัยระหว่างเพื่อนสนิทกับพี่ชายบ้านใกล้เคียง

“เพราะแกนั่นแหละชวนฉัน” 

ปลายนิ้วเรียวแตะหน้าผากขาวเบา ๆ พลางก้าวมายังประตูห้องน้ำ 

“ฉันจะไปรถเปลี่ยนเสื้อผ้า แกมีชุดหรือเปล่า?”

“แหนะ มีพิรุธนะแกเนี่ย ไม่คิดอะไรกับพี่ก้าสักนิดเลยเหรอ” 

ไลลายังไม่เลิกเย้าเพื่อนเรื่องรุ่นพี่สุดหล่อคณะวิศวะอีกคน ที่ทั้งฮอตและมีชื่อเสียงโด่งดังในมหา’ลัย

“อย่าไปพูดให้บรรดาสาว ๆ ที่คลั่งไคล้พี่ก้าได้ยินเชียว ฉันรับมือกับพวกหล่อนไม่ไหวหรอกนะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า...กลัวทำไมพี่เจฟฟ์ก็อยู่ที่นี่ ฉันมีชุดที่รถแล้วจะกลับบ้านเลย” 

สาวเท้าเดินมาอยู่ข้างกัน เสียงหัวเราะสดใสของไลลาทำวีด้าหมั่นไส้เพื่อนสนิทคนนี้นัก ชอบหาเรื่องปวดหัวมาให้ตลอด

ลานจอดรถ

ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยจริง ๆ เรียนก็ไม่เข้าหัว แย่ขนาดนี้เลยนะวีด้า เพราะเขาคนเดียวเลยที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้

ติ๊ด⁓

ประตูออดี้ยังไม่ทันจะเปิดออกผู้เป็นเจ้าของก็รู้สึกความเคลื่อนไหวด้านหลัง ทว่าความเร็วของเธอก็ช้ากว่าร่างสูงของใครบางคน!

“ไปทำอะไรมาถึงได้เปียกขนาดนี้!”

ขนอ่อนบริเวณต้นคอของวีด้าตั้งชูชัน ทั้งจากเสียงทุ้มและลมหายใจอุ่นที่เป่ารด แล้วยังสองแขนกักกันตัวเองไว้ทั้งสองจนด้านหน้าของเธอแนบสนิทกับตัวรถ

ลำคอระหงตีบตันคล้ายกับคนหายใจไม่ออก และยังประหม่ามากขึ้นเมื่อสะโพกสัมผัสแนบชิดกับความแข็งแกร่งของคนด้านหลัง

“พี่อชิ! ถอยออกไปหน่อยค่ะ แบบนี้ถ้ามีใครมาเห็น วีเสียหายนะ” เธอจำกลิ่นนี้ได้ยิ่งเสียงไม่มีวันลืม มันฝังอยู่ในหัวหลอกหลอนมาตลอดทั้งวัน หลับตาผ่อนลมหายใจให้อยู่ในระดับปกติไม่อยากให้ถูกจับได้ว่ากำลังใจสั่นเพราะเขา

“งั้นถ้าไม่มีใครเห็นพี่จะทำอะไรก็ได้ใช่ไหม”

“ไม่ได้ อุ๊ย!” ตกใจกับคำพูดสองแง่สองง่ามคิดเข้าข้างตัวเองของกายสูงก็เลยรีบหันไปด้านหลัง ไม่คิดว่าจะเป็นการเอาแก้มไปแตะกับเรียวปากอุ่น

“หอม” ยิ้มร้ายปรากฏเด่นชัด ชัดชนิดคิดไปว่าเป็นความตั้งใจให้คนกึ่งอยู่ในอ้อมกอดหันมา

วีด้าเริ่มทำตัวไม่ถูก ส่ายสายตามองไปโดยรอบก็เหมือนจะเป็นใจให้คนมือไวได้เอาเปรียบกัน หรือเพราะเวลานี้นักศึกษาเกรดA ต่างก็เรียนกันหมด ยกเว้นชั้นของเธอที่ยกคลาสพร้อมกันถึงสองวิชา!

‘เฮ้อ จะบังเอิญอะไรขนาดนั้น’

“ปล่อยเถอะนะคะพี่อชิ ทำแบบนี้เกิดคนของพี่มาเห็นวีซวยแน่ ๆ” เปลี่ยนความสนใจเขาเสียใหม่ หวังว่าข้อนี้จะเบี่ยงเบนความสนใจเขาได้

หนึ่งใน 5 สิงห์แห่ง MTU (Mittap Univetsity)

เขาคือตัวท็อปตัวพ่อเรื่องเสือผู้หญิง สาว ๆ ทั่วทั้งมหา’ลัยต่างก็อยากถวายตัวให้ แต่ยกเว้นเธอคนหนึ่ง เพราะแค่ได้ยินชื่อเสียง (เสีย) ด้านนี้ของเพื่อนพี่ชายก็ชวนปวดหัวแล้ว

“หึ กลัวเหรอ? แล้วถ้าพี่เลิกยุ่งกับผู้หญิงพวกนั้น วีจะยอมให้พี่เข้าใกล้ จะยอมคบกับพี่ไหม” 

เสียงกระซิบเข้าไปใกล้กกหูขาว แถมชิดซอกคอ กลิ่นหอมเย้ายวนฟุ้งเหนือจมูกจนต้องสูดลมหายใจยาวเหยียดก่อนจะจงใจปัดปลายจมูกผ่านใบหนูคนตัวเล็ก

 “อะ! พี่อย่าล้อวีเล่น” จะดิ้นก็ไม่ได้หากทำแบบนั้นส่วนที่เสียดสีกันก็ยิ่งร้อนผ่าว 

“พี่พูดจริง พวกหล่อนถ้าเทียบกับวีแล้ว...สู้วีไม่ได้เลยสักนิด” 

พรึ่บ⁓

“อื้อ เจ็บค่ะ” แรงฉุดตรงหัวไหล่รวดเร็ว แรงพอให้เธอหันหน้ามาทางพี่อชิได้อย่างง่ายดาย เราเผชิญหน้ากัน ได้เห็นนัยน์ตาคมดุพราวระยับจับจ้องหัวใจของเธอก็เต้นไม่เป็นส่ำ เกินควบคุมทุกครั้งพอได้อยู่ใกล้เขา ร่างกายไม่ยอมทำตามอย่างที่ใจสั่งเลยสักนิด 

พี่อชิยังไม่ยอมให้เธอได้พ้นไปจากวงแขนเต็มไปด้วยเส้นเลือดรายล้อม ชุดช็อปสีแดงคนอื่นใส่แล้วดูปกติ แต่พอเป็นเขาทำไมถึงได้ดูฮอตขนาดนี้!

“ขอโทษค่ะ ไม่ตั้งใจทำให้วีเจ็บ ตอบได้หรือยังเราคบกันได้หรือเปล่า” 

“ทำไมง่ายจังล่ะคะ?”

“ไม่มีอะไรยากนี่ แค่วีบอกว่าตกลงพวกหล่อนจะไม่เข้ามาใกล้หรือวุ่นวายกับพี่อีก”

“ถ้าพี่ทำให้พวกหล่อนไม่มายุ่งวุ่นวายได้ วีจะลองคิดดู อื้อ...”

เพียงสิ้นคำจูบหนัก ๆ ก็กดลงมา ทั้งร้อนแรง ดุดัน ทำหัวหมุนไปหมด เขาร้ายกาจขนาดนี้แทนที่เธอจะผลักไสกลับยึดไหล่กว้างไว้แน่น เผยอปากให้ลิ้นร้อนเข้ามาตวัดเล่นอยู่ข้างใน สติเลอะเลือนขึ้นทุกวันแล้ววีด้า

“อื้อ...” กายสูงบดเบียดลำตัวเข้าหาเรือนร่างนุ่มนิ่ม เลื่อนฝ่ามือใหญ่แนบชิดสะโพก ฟอนเฟ้นคลึงเบา ๆ เสียงหวานก็ครางในลำคอ 

อึก!

“อย่าลืมคำพูดวันนี้ แล้วพี่จะไปทวงสัญญาจำไว้นะเด็กดี” หน้าผากอิงแอบกัน เสียงแหบห้าวย้ำเตือนคำพูดของน้องสาวเพื่อน ก่อนจะผละใบหน้าออกยังหอมแก้มเนียนฟอดหนึ่ง

วีด้ากระทืบเท้าเบา ๆ ที่เผลอใจปล่อยตัวให้เพื่อนพี่ชายใกล้ชิดอีกแล้ว 

“พี่จะไม่มีวันได้เข้าใกล้วีอีก และเราก็ไม่มีทางคบกันได้” 

หลายวันต่อมา...

“วี ซันหิวแล้วเราไปกินข้าวกันเลยได้ไหม” ซันเดย์ลุกมาจากที่นั่ง

เดินมาหาคนอยู่ด้านหน้า ทิ้งสะโพกกับขอบโต๊ะเรียนของเพื่อนพลางหมุนผมสีน้ำตาลอมส้มเล่น

“เธอพึ่งกินแซนด์วิชอบกรอบไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงซันเดย์ ถามจริงระบบย่อยดีเกินไปหรือเปล่า”

เป็นไลลาย้ายก้นอันสวยงามจากเก้าอี้ของตัวเองมาหยุดข้างสาวฝรั่งผมทอง กดสายตาหยุดที่หน้าท้องแบนราบก่อนจะย้ายมาอยู่บนกรอบหน้าสวย 

“ตอนนั้นก็ส่วนตอนนั้นไงไลลา ได้เวลามื้อเที่ยงแล้วก็ต้องกินไหมล่ะ อีกอย่างช่วงนี้ใช้พลังงานเยอะมากกก... ก็ต้องอัดพลังงานเข้าไปทดแทนส่วนที่หายไปให้สมดุลกันสิ” 

เหลือบมองเพื่อนทั้งสองเล่นจ้องตากันเขม็ง เดาไม่ผิด ไลลากับซันเดย์เข้ากันได้เป็นอย่างดี แค่ชอบต่อปากต่อคำกันเป็นพิเศษก็แค่นั้น แต่นี่ก็เป็นความสัมพันธ์ที่ดีไม่ใช่เหรอ ถ้าปากหวานแต่ก้นเปรี้ยวแบบนั้นก็คงไม่ไหว

“วีเก็บเลกเชอร์แป๊บ”

ว่าพลางรวบสมุดเล่มเล็กลงกระเป๋า เลิกคิ้วมองไลลาว่ายังยืนอยู่ตรงนี้อีก เจ้าตัวพอเห็นอย่างนั้นก็ย่นจมูกให้ซันเดย์แล้วกลับไปจัดเก็บอุปกรณ์การเรียนของตัวเอง ตามด้วยซันเดย์หยุดเล่นผมวีด้า ยิ้มสวยฉีกกว้างทั่วมุมปากเมื่อวีด้าตามใจตนเองทุกอย่าง 

กึก! 

“มีอะไรหรือเปล่า?” รวบทุกอย่างไว้ในอ้อมแขนเตรียมจะออกไปจากห้องก็มีเพื่อนนักศึกษาในห้องมายืนตรงหน้า 

“ห้องA สาขาออกแบบรอวีอยู่ข้างนอก” เพื่อนร่วมห้องบอกวีด้ายิ้มหวานอย่างเป็นมิตร

“ขอบคุณเดี๋ยววีไปหาเธอเอง ไปกินข้าวด้วยกันไหม” ไม่ลืมจะชวนเพื่อนร่วมห้องที่มีน้ำใจมาบอก แต่หล่อนก็ปฏิเสธ คงเพราะมีเพื่อนกลุ่มเดียวกันรออยู่

“แกรู้จักใครสาขานั้น” ไลลาเดินตีคู่เพื่อนออกมา 

“ถ้าสนิทก็ไม่มี แต่ก็มีเคยช่วยงานกันบ้าง อาจจะมาให้ช่วยอะไรละมั้ง” เดาไปทางนั้น ก็คิดไม่ออกว่าจะมีใครที่เคยให้ความสนใจมาก่อน นอกจากไลลาก็คงซันเดย์ที่ตอนนี้เธอเรียกได้อย่างเต็มปากว่าเพื่อนจริง ๆ

หน้าห้อง

วีด้าขยับริมฝีปากรูปหัวใจคล้ายจะเม้มก็ไม่เชิงเมื่อเห็นนักศึกษาสาวสวยยืนยิ้มให้ตรงหน้า เรือนร่างสูงสมส่วน ผิวขาวจนออกไปทางออร่าเด่นชัด ผมสีน้ำตาลแดงดัดเป็นลอนสวย 

“สวัสดีวีด้าใช่ไหมเรา ‘อชิตา’ เห็นในบอสว่าสวยแล้วตัวจริงสวยกว่ามาก ยินดีที่ได้รู้จัก เราขอเป็นเพื่อนกับเธอได้ไหม”

สาวสวยนามว่าอชิตายื่นมือออกมาเพื่อต้องการสานสัมพันธ์กับเพื่อนใหม่ ซึ่งทั้งสามพอเห็นอย่างนั้นก็มองหน้ากันด้วยความแปลกใจ

“ทำไมเหรอ! เรามาดีนะ อยากเป็นเพื่อนกับวีด้าจริง ๆ เรียนที่นี่มาสองปีไม่มีใครที่รู้สึกว่าถูกชะตาเหมือนวีด้ามาก่อน แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่เราคงเสียใจมาก ๆ ที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน”

สาวสวยก้มหน้าด้วยความผิดหวัง อุตส่าห์ตั้งใจเดินข้ามสาขาเพื่อมาหาแต่กลับถูกดาวคณะนิ่งเฉยใส่!