ตอนที่ 7 พวกเขาเป็นอะไรกัน

“ทำไมถอดใจง่ายนักล่ะ เดินมาตั้งไกลจะถอดใจง่าย ๆ แบบนี้นะเหรอ” 

“แก” ไลลาสะกิดเพื่อนพอวีด้าว่าอย่างนั้น 

“หมายความว่าวีด้าจะเป็นเพื่อนกับเราใช่ไหม”

อชิตาฉีกยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่สดใสยิ่งกว่าแดดยามเช้า 

“เดี๋ยว”

แต่ก่อนที่สาวสาขาออกแบบจะเข้ามาใกล้วีด้ามากกว่านี้ ซันเดย์ก็กางมือกั้นเว้นระยะห่างของคนทั้งสองเอาไว้ก่อน

“จะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอไม่มีนัยอะไรแอบแฝงเพื่อเข้ามาตีสนิทวีของเรา” น้ำเสียงราบเรียบติดจะเย็นชาเอ่ยถามคนตัวเล็กตรงหน้า 

“สาบานเลยว่าไม่มีเรื่องแบบนั้น” ยกฝ่ามือเล็กขึ้นเสมอใบหน้า ยืนยันด้วยท่าทีจริงจังจนดวงหน้าสวยแดงระเรื่อ 

“ไม่เอาน่าซัน”

วีด้าแตะข้อศอกเพื่อนก่อนจะก้าวขึ้นมายืนข้างกัน “วีจะเรียกว่าอะไรดี?” เอ่ยถามเจ้าของใบหน้าร่าเริง 

“ชิตา ขอบใจนะ”

อชิตาคว้ามือวีด้าพร้อมทั้งกระชับอุ้งมือเบา ๆ 

‘ใครว่าหยิ่งกัน ไม่เลยสักนิด’

โรงอาหาร

กลายเป็นว่าจากที่เคยนั่งกินข้าวเพียงสามคนตอนนี้ก็มีสมาชิกมาเพิ่มอีกหนึ่ง ซันเดย์และไลลาจากตอนแรกมองอชิตาด้วยท่าทีนิ่ง ๆ ทว่าผ่านไปไม่เท่าไหร่ก็คุยกันจ้อแล้ว เสียงหัวเราะจากทั้งสามชวนวีด้ายิ้มตามเป็นระยะ 

“เป็นความรู้ใหม่เลยนะเนี่ย รู้จักกันมาตั้งหลายวันไม่คิดจะบอกกันเลยหรือไง”

ไลลาตีหน้างอไปทางซันเดย์ 

“ก็เธอไม่เคยคุยเรื่องนี้ฉันจะบอกยังไง เดี๋ยวก็ว่าเสนอตัวอีก”

ซันเดย์ว่าเสียงเหนื่อย ไลลามักทำตัวแปลกแต่จริงใจข้อนี้รู้ ทว่าก็ช่วยทำตัวให้ปกติกว่านี้หน่อยก็ได้ ใครจะไปรู้ว่าเห็นทำตัวเรียบร้อยแบบนี้จะชอบไปดูแข่งรถกันเล่า! 

“เคยพูดแบบนั้นหรือไง ชิ!” 

“งอนไปเลยไม่ง้อหรอก ไม่ได้ชื่อวีก็งอนจนหน้าหักไปเลย” 

“วีเป็นเพื่อนฉันก่อนเธออีกนะซันเดย์ อยู่ ๆ จะมาแย่งมันไปดื้อ ๆ แบบนี้ได้ไง” 

เอาอีกแล้ว...

“จะทำไมมาก่อนมาหลังวัดกันได้ด้วยเหรอ วีเป็นของฉันยะ แบร่~”

ซันเดย์ควงแขนวีด้า ซบใบหน้าลงไหล่เล็กก่อนจะล้อคนนั่งตรงข้ามกัน 

“ฮ่าฮ่าฮ่า....”

อชิตาขำเพื่อนใหม่ที่แกล้งกันแต่ยังยิ้มจนแก้มปริ ตัดสินใจถูกแล้วที่มา! 

“ซัน กินข้าว แกด้วยกินเลย” บอกคนขี้แกล้งแล้วชี้ไปยังจานสปาเก็ตตี้ของไลลา 

“ก็ได้” ไลลารับคำเสียงเบา

“รับทราบครับ” ซันเดย์ตอบรับอย่างคนขี้เล่น

เสียงเจื้อยแจ้วยังคงให้ได้ยินเป็นระยะแต่ก็ไม่ถึงกับเพิ่มระดับเช่นก่อนหน้า ระหว่างที่ทั้งสี่สาวกำลังกลับไปให้ความสนใจเรื่องการกินอยู่นั้น ห้องอาหารที่เคยเงียบสงบก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดกราดกรีดร้องราวกับตื่นเต้นดีใจอะไรนักหนา! 

“เกิดอะไรขึ้น?”

วีด้าเอียงคอมองไปยังต้นเสียงค่อย ๆ เพิ่มความยินดีนั้นมากขึ้น 

“นั่นสิ ปกติก็ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้นี่น่า”

อชิตาเอี่ยวตัวหันหลัง 

“หรือจะมีดารามาที่มอเรางั้นเหรอ แต่ไม่มีข่าวลงในเว็บมหา’ลัยนี่น่า”

ไลลาผู้เกาะติดสถานการณ์คิ้วขมวดชะเง้อคอมองด้วยเช่นกัน

“นั่นไม่ใช่ช็อปของคณะวิศวะหรอกเหรอ?”

ซันเดย์ชี้ไปยังกลุ่มชายหนุ่มสวมช็อปสีแดงทั้งห้าคนและหญิงสาวผู้มีใบหน้าโดดเด่นอีกหนึ่งกำลังเดินตรงมาทางพวกตน คิ้วเธอขมวดจรดติดกันเมื่อสายตาไปหยุดที่เจ้าของดวงตาเย็นชาสีเทาเข้ม!

ตึกตัก⁓

วีด้าเมื่อเห็นว่าต้นเหตุที่ทำให้เกิดเสียงวุ่นวายเป็นใครก็ถึงกับกำมือแน่น และยิ่งทำตัวไม่ถูกเพราะสายตาของอชิระจงใจมองมาทางนี้ เธอเห็นว่ามุมปากเขาขยับคล้ายกำลังยิ้มให้ แต่ก็ต้องหลบไปเนื่องจากพี่ชายของเธอแตะไหล่เขา 

“ร้อยวันพันปีแก๊งนี้ไม่ค่อยลงมากินข้าวที่โรงอาหารกันไม่ใช่เหรอ วันนี้นึกอะไรถึงได้พากันมายกกลุ่ม”

อชิตาหันกลับมาสนใจอาหารของตัวเองต่อ ไม่มีความตื่นเต้นหรือแสดงความดีอกดีใจเช่นนักศึกษาหญิงเหล่านั้น

“เธอไม่ปลื้มพวกพี่เขาเหรอชิตาใคร ๆ ต่างก็ตื่นเต้นดีใจกันทั้งนั้น”

ไลลาหันมาถามคนนั่งข้างกัน ไม่เพียงชิตา ยังวีด้าแล้วก็ซันเดย์ก็ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น 

‘นี่เพื่อนของเธอแต่ละคนสายตาเป็นอะไรกันไปหมด นั่นเทพบุตรแห่ง MTU เชียวนะ’

“ไม่อะ พวกเขาก็คนเหมือนกับเรา ๆ นี่แหละ ไม่ได้เหาะเหินเดินอากาศมีพลังวิเศษเหนือใครสักหน่อย ทำไมเราต้องปลื้มพวกเขาด้วย” อชิตาตอบไม่ยินดียินร้าย

“ใช่ ก็คนเหมือนกัน ถ้าเมื่อไหร่มีเขางอกออกมาค่อยน่าตื่นเต้นหน่อย”

ซันเดย์เสริมคำ

“มีแค่แกนั่นแหละยัยไลลา สนใจแค่ตัวเองเดี๋ยวนี้ อย่าเอาแต่หันไปมองพวกเขาจะได้ไหม”

วีด้าปรามเพื่อนที่เอาแต่หันไปมาระหว่างพวกตนแล้วก็โต๊ะที่ห่างออกไปไม่ไกล 

พี่เจฟฟ์พยักหน้าให้เธอครั้งหนึ่ง ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติเวลาที่เจอกันในมหา’ลัย ส่วนพี่ไลก้าก็ดูเหมือนจะหันมาทางนี้บ่อย ๆ ทั้งที่ก็ยิ้มให้ไปแล้ว หรือมีอะไรผิดปกติ อ่อ...อาจจะเป็นเพราะกลุ่มของเธอมีสมาชิกเพิ่มเขาเลยแปลกใจ เมื่อก่อนจะมีกันแค่สองคนกับไลลา

ส่วนพี่ซอลยังยิ้มสวยชวนสะกดสายตาเหมือนเดิม ไม่แปลกใจที่ใครต่างก็หลงใหล! แม้แต่พี่อาเชอร์ยังไม่กล้าให้ห่างตัว พี่วิกเตอร์ขี้เล่นยังไงก็ยังเป็นแบบนั้น 

พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับเจ้าของเรือนผมสีคาราเมล พี่อชิเขากำลังลุกจากที่นั่งแล้วเดินมาทางนี้ พี่เจฟฟ์กับพี่ไลก้าก็เดินตามมาด้วย ได้โปรดอย่าสร้างเรื่องให้เธอตอนนี้เลย!

ตึก ตึก ตึก

กึก!

สองมือกำเข้าหากันแน่น หัวใจเต้นเร็วระรัวจนแทบจะกระดอนออกมาด้านนอก เธอกลั้นหายใจจนสมองอื้ออึง...

“เมื่อคืนแม่บอกว่าเธอไม่กลับบ้าน ไหนสัญญากันแล้วไงว่าจะไม่ดื้อถ้าพี่ขอแม่ให้”

อชิระหยุดอยู่ข้างโต๊ะอาหารตัวใหญ่ เหลือบมองคนนั่งมุมสุดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแพรวพราวแต่ก็แวบเดียวชนิดถ้าไม่สังเกตก็ไม่รู้ว่าเขากำลังหยอกล้อวีด้าอยู่ ก่อนจะกดมันลงมองคนนั่งตรงหน้าตัวเอง

“ชิตาขอแม่แล้วว่านอนคอนโด ก็พี่ให้ชิตาเฝ้าสนามจนดึกอะ ใครจะขับกลับบ้านไหวคะ”

เงยหน้าขึ้นตอบ ‘พี่ชาย’ เสียงค้อน 

‘สองคนนี้เป็นอะไรกัน ไหนบอกจะไม่ให้ใครมายุ่งด้วยไง นี่อะไร...ทำไม่ได้จะรับปากทำไม?’ 

วีด้าต่อว่าเพื่อนพี่ชายในใจ มองทั้งสองคนสลับไปมา

ฉึก ๆ 

“วีอย่าเล่นอาหาร”

เจฟฟ์หยุดข้างน้องสาวก่อนจะบอกให้เธอเลิกจิ้มสปาเก็ตตี้ในจานตัวเองเล่น

อชิระเลื่อนสายตาจากอชิตาไปทางเพื่อนแต่พิกัดของนัยน์ตาสีซินนาม่อนนั้นหยุดอยู่บนดวงหน้าสวยของวีด้า

“พวกมึงจะตามมาทำไม กูแค่มาหา ‘น้องสาว’ ไม่ได้จะมาทำอะไรสักหน่อย” เขาจงใจกดเสียงคำว่าน้องสาวให้คนที่อยู่ในสายตาได้ยินชัด ๆ

“ก็แค่เดินมาหาน้องกูเหมือนกัน ไม่ได้ตามมึงมาสักหน่อย” คนหวงน้องสาวบอกปัด 

“แล้วมึง?”

อชิระเบนสายตาไปทางเพื่อนอีกคน เขายังไม่กระจ่างในความสัมพันธ์ของมันกับวีด้า ไม่อยากเห็นมันวนเวียนอยู่ใกล้เธอเลยสักนิด ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาจะมีแค่มันที่เข้าออกบ้านนี้ได้อย่างสะดวกก็ตามที

“มีขา!” 

“แคก ๆ”

“เป็นอะไรหรือเปล่า เช็ดปากหน่อย” วีด้าส่งทิชชูให้กับเพื่อนเมื่ออยู่ ๆ ก็สำลักน้ำ 

“ขอบคุณ แคก ๆ ซันโอเค” คนบ้าอะไรตอบคำถามได้กวนสุด ๆ 

“น้องสาว! หมายถึงพ่อแม่เดียวกันงั้นเหรอคะ”

ดูเหมือนจะมีแค่ไลลาที่มีสติมากกว่าเพื่อน ไม่มีใครเคยเปิดเผยภาพน้องสาวของอชิระ ทุกคนต่างรู้เพียงว่าเขามีน้องคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเรื่องปกติมากสำหรับมหา’ลัยนี้เรื่องปกปิดข้อมูลหากนักศึกษาไม่ประสงค์แจ้งเกี่ยวกับครอบครัวให้ผู้อื่นรู้

“อืม เพราะงี้ชิตาถึงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นน้องสาวพี่อชิ เดี๋ยวก็ได้อยู่อย่างไม่สงบ อ๊ะ! เขกหัวน้องแบบนี้ได้ไงอะ น้องเป็นผู้หญิงนะคะ” ปากเง้างอต่อว่าพี่ชายที่ลงน้ำหนักนิ้วลงศีรษะเธอแรงระดับหนึ่งพอให้รู้สึกคัน ๆ

“เป็นผู้หญิงก็ทำตัวให้สมกับเป็นแบบนั้นหน่อย” 

“ฮึ่ย ทีตัวเองยังชีกอไปเรื่อยชิตายังไม่ว่าเลย”

“พอ ๆ น้องมันพูดความจริงมึงจะอะไรนักหนาอชิ ได้คุยกันแล้วก็กลับโต๊ะพวกนั้นรอกินข้าว คะยั้นคะยอจะมากินที่นี่ให้วุ่นวายแล้วยังลีลาอีก” 

เจฟฟ์ห้ามคนที่กำลังจะลงกำปั้นน้องสาวอีกครั้ง อันที่จริงสองคนนี้สนิทกันและเป็นห่วงกันมากตอนที่อยู่สนามแข่ง แต่พออยู่มหา’ลัยต่างกันสุดขั้ว นั่นอาจจะเป็นเพราะไอ้อชิมันฮอตสุด ๆ จนชิตาไม่อยากถูกเพื่อน ๆ ของเธอมาห้อมล้อมถามเรื่องมันละมั้ง แต่วันนี้เห็นท่าจะปิดไม่อยู่แล้วก็มันเล่นประกาศออกมาเอง

“เอ้า! ไอ้ก้า มีขาก็เดินกลับมาสักทีสิวะจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม”

อชิระหันมาเรียกเพื่อนที่บอกว่ามีขาแต่กลับขาตายไม่ยอมก้าวออกมาจากกลุ่มน้องสาวเขาเสียที นี่ถ้ามันยืนหลังวีด้าแทนที่จะเป็นแม่สาวผมทองนั่นเขากระชากคอมันออกมาแล้ว

“เออ”

ไลก้าตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะก้าวตามเพื่อนไป แต่ก่อนจะพ้นโต๊ะนั้นไปจู่ ๆ เขาก็หันกลับมาแล้วกระตุกมุมปากข้างหนึ่งราวกับชอบใจอะไรบางอย่าง!