Mag-log inShare
ตอนที่ 7 พวกเขาเป็นอะไรกัน
Huling Na-update:
2025-07-11 18:55:13“ทำไมถอดใจง่ายนักล่ะ เดินมาตั้งไกลจะถอดใจง่าย ๆ แบบนี้นะเหรอ”
“แก” ไลลาสะกิดเพื่อนพอวีด้าว่าอย่างนั้น
“หมายความว่าวีด้าจะเป็นเพื่อนกับเราใช่ไหม”
อชิตาฉีกยิ้มกว้าง เป็นรอยยิ้มที่สดใสยิ่งกว่าแดดยามเช้า
“เดี๋ยว”
แต่ก่อนที่สาวสาขาออกแบบจะเข้ามาใกล้วีด้ามากกว่านี้ ซันเดย์ก็กางมือกั้นเว้นระยะห่างของคนทั้งสองเอาไว้ก่อน
“จะแน่ใจได้ยังไงว่าเธอไม่มีนัยอะไรแอบแฝงเพื่อเข้ามาตีสนิทวีของเรา” น้ำเสียงราบเรียบติดจะเย็นชาเอ่ยถามคนตัวเล็กตรงหน้า
“สาบานเลยว่าไม่มีเรื่องแบบนั้น” ยกฝ่ามือเล็กขึ้นเสมอใบหน้า ยืนยันด้วยท่าทีจริงจังจนดวงหน้าสวยแดงระเรื่อ
“ไม่เอาน่าซัน”
วีด้าแตะข้อศอกเพื่อนก่อนจะก้าวขึ้นมายืนข้างกัน “วีจะเรียกว่าอะไรดี?” เอ่ยถามเจ้าของใบหน้าร่าเริง
“ชิตา ขอบใจนะ”
อชิตาคว้ามือวีด้าพร้อมทั้งกระชับอุ้งมือเบา ๆ
‘ใครว่าหยิ่งกัน ไม่เลยสักนิด’
โรงอาหาร
กลายเป็นว่าจากที่เคยนั่งกินข้าวเพียงสามคนตอนนี้ก็มีสมาชิกมาเพิ่มอีกหนึ่ง ซันเดย์และไลลาจากตอนแรกมองอชิตาด้วยท่าทีนิ่ง ๆ ทว่าผ่านไปไม่เท่าไหร่ก็คุยกันจ้อแล้ว เสียงหัวเราะจากทั้งสามชวนวีด้ายิ้มตามเป็นระยะ
“เป็นความรู้ใหม่เลยนะเนี่ย รู้จักกันมาตั้งหลายวันไม่คิดจะบอกกันเลยหรือไง”
ไลลาตีหน้างอไปทางซันเดย์
“ก็เธอไม่เคยคุยเรื่องนี้ฉันจะบอกยังไง เดี๋ยวก็ว่าเสนอตัวอีก”
ซันเดย์ว่าเสียงเหนื่อย ไลลามักทำตัวแปลกแต่จริงใจข้อนี้รู้ ทว่าก็ช่วยทำตัวให้ปกติกว่านี้หน่อยก็ได้ ใครจะไปรู้ว่าเห็นทำตัวเรียบร้อยแบบนี้จะชอบไปดูแข่งรถกันเล่า!
“เคยพูดแบบนั้นหรือไง ชิ!”
“งอนไปเลยไม่ง้อหรอก ไม่ได้ชื่อวีก็งอนจนหน้าหักไปเลย”
“วีเป็นเพื่อนฉันก่อนเธออีกนะซันเดย์ อยู่ ๆ จะมาแย่งมันไปดื้อ ๆ แบบนี้ได้ไง”
เอาอีกแล้ว...
“จะทำไมมาก่อนมาหลังวัดกันได้ด้วยเหรอ วีเป็นของฉันยะ แบร่~”
ซันเดย์ควงแขนวีด้า ซบใบหน้าลงไหล่เล็กก่อนจะล้อคนนั่งตรงข้ามกัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า....”
อชิตาขำเพื่อนใหม่ที่แกล้งกันแต่ยังยิ้มจนแก้มปริ ตัดสินใจถูกแล้วที่มา!
“ซัน กินข้าว แกด้วยกินเลย” บอกคนขี้แกล้งแล้วชี้ไปยังจานสปาเก็ตตี้ของไลลา
“ก็ได้” ไลลารับคำเสียงเบา
“รับทราบครับ” ซันเดย์ตอบรับอย่างคนขี้เล่น
เสียงเจื้อยแจ้วยังคงให้ได้ยินเป็นระยะแต่ก็ไม่ถึงกับเพิ่มระดับเช่นก่อนหน้า ระหว่างที่ทั้งสี่สาวกำลังกลับไปให้ความสนใจเรื่องการกินอยู่นั้น ห้องอาหารที่เคยเงียบสงบก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดกราดกรีดร้องราวกับตื่นเต้นดีใจอะไรนักหนา!
“เกิดอะไรขึ้น?”
วีด้าเอียงคอมองไปยังต้นเสียงค่อย ๆ เพิ่มความยินดีนั้นมากขึ้น
“นั่นสิ ปกติก็ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้นี่น่า”
อชิตาเอี่ยวตัวหันหลัง
“หรือจะมีดารามาที่มอเรางั้นเหรอ แต่ไม่มีข่าวลงในเว็บมหา’ลัยนี่น่า”
ไลลาผู้เกาะติดสถานการณ์คิ้วขมวดชะเง้อคอมองด้วยเช่นกัน
“นั่นไม่ใช่ช็อปของคณะวิศวะหรอกเหรอ?”
ซันเดย์ชี้ไปยังกลุ่มชายหนุ่มสวมช็อปสีแดงทั้งห้าคนและหญิงสาวผู้มีใบหน้าโดดเด่นอีกหนึ่งกำลังเดินตรงมาทางพวกตน คิ้วเธอขมวดจรดติดกันเมื่อสายตาไปหยุดที่เจ้าของดวงตาเย็นชาสีเทาเข้ม!
ตึกตัก⁓
วีด้าเมื่อเห็นว่าต้นเหตุที่ทำให้เกิดเสียงวุ่นวายเป็นใครก็ถึงกับกำมือแน่น และยิ่งทำตัวไม่ถูกเพราะสายตาของอชิระจงใจมองมาทางนี้ เธอเห็นว่ามุมปากเขาขยับคล้ายกำลังยิ้มให้ แต่ก็ต้องหลบไปเนื่องจากพี่ชายของเธอแตะไหล่เขา
“ร้อยวันพันปีแก๊งนี้ไม่ค่อยลงมากินข้าวที่โรงอาหารกันไม่ใช่เหรอ วันนี้นึกอะไรถึงได้พากันมายกกลุ่ม”
อชิตาหันกลับมาสนใจอาหารของตัวเองต่อ ไม่มีความตื่นเต้นหรือแสดงความดีอกดีใจเช่นนักศึกษาหญิงเหล่านั้น
“เธอไม่ปลื้มพวกพี่เขาเหรอชิตาใคร ๆ ต่างก็ตื่นเต้นดีใจกันทั้งนั้น”
ไลลาหันมาถามคนนั่งข้างกัน ไม่เพียงชิตา ยังวีด้าแล้วก็ซันเดย์ก็ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น
‘นี่เพื่อนของเธอแต่ละคนสายตาเป็นอะไรกันไปหมด นั่นเทพบุตรแห่ง MTU เชียวนะ’
“ไม่อะ พวกเขาก็คนเหมือนกับเรา ๆ นี่แหละ ไม่ได้เหาะเหินเดินอากาศมีพลังวิเศษเหนือใครสักหน่อย ทำไมเราต้องปลื้มพวกเขาด้วย” อชิตาตอบไม่ยินดียินร้าย
“ใช่ ก็คนเหมือนกัน ถ้าเมื่อไหร่มีเขางอกออกมาค่อยน่าตื่นเต้นหน่อย”
ซันเดย์เสริมคำ
“มีแค่แกนั่นแหละยัยไลลา สนใจแค่ตัวเองเดี๋ยวนี้ อย่าเอาแต่หันไปมองพวกเขาจะได้ไหม”
วีด้าปรามเพื่อนที่เอาแต่หันไปมาระหว่างพวกตนแล้วก็โต๊ะที่ห่างออกไปไม่ไกล
พี่เจฟฟ์พยักหน้าให้เธอครั้งหนึ่ง ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติเวลาที่เจอกันในมหา’ลัย ส่วนพี่ไลก้าก็ดูเหมือนจะหันมาทางนี้บ่อย ๆ ทั้งที่ก็ยิ้มให้ไปแล้ว หรือมีอะไรผิดปกติ อ่อ...อาจจะเป็นเพราะกลุ่มของเธอมีสมาชิกเพิ่มเขาเลยแปลกใจ เมื่อก่อนจะมีกันแค่สองคนกับไลลา
ส่วนพี่ซอลยังยิ้มสวยชวนสะกดสายตาเหมือนเดิม ไม่แปลกใจที่ใครต่างก็หลงใหล! แม้แต่พี่อาเชอร์ยังไม่กล้าให้ห่างตัว พี่วิกเตอร์ขี้เล่นยังไงก็ยังเป็นแบบนั้น
พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับเจ้าของเรือนผมสีคาราเมล พี่อชิเขากำลังลุกจากที่นั่งแล้วเดินมาทางนี้ พี่เจฟฟ์กับพี่ไลก้าก็เดินตามมาด้วย ได้โปรดอย่าสร้างเรื่องให้เธอตอนนี้เลย!
ตึก ตึก ตึก
กึก!
สองมือกำเข้าหากันแน่น หัวใจเต้นเร็วระรัวจนแทบจะกระดอนออกมาด้านนอก เธอกลั้นหายใจจนสมองอื้ออึง...
“เมื่อคืนแม่บอกว่าเธอไม่กลับบ้าน ไหนสัญญากันแล้วไงว่าจะไม่ดื้อถ้าพี่ขอแม่ให้”
อชิระหยุดอยู่ข้างโต๊ะอาหารตัวใหญ่ เหลือบมองคนนั่งมุมสุดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแพรวพราวแต่ก็แวบเดียวชนิดถ้าไม่สังเกตก็ไม่รู้ว่าเขากำลังหยอกล้อวีด้าอยู่ ก่อนจะกดมันลงมองคนนั่งตรงหน้าตัวเอง
“ชิตาขอแม่แล้วว่านอนคอนโด ก็พี่ให้ชิตาเฝ้าสนามจนดึกอะ ใครจะขับกลับบ้านไหวคะ”
เงยหน้าขึ้นตอบ ‘พี่ชาย’ เสียงค้อน
‘สองคนนี้เป็นอะไรกัน ไหนบอกจะไม่ให้ใครมายุ่งด้วยไง นี่อะไร...ทำไม่ได้จะรับปากทำไม?’
วีด้าต่อว่าเพื่อนพี่ชายในใจ มองทั้งสองคนสลับไปมา
ฉึก ๆ
“วีอย่าเล่นอาหาร”
เจฟฟ์หยุดข้างน้องสาวก่อนจะบอกให้เธอเลิกจิ้มสปาเก็ตตี้ในจานตัวเองเล่น
อชิระเลื่อนสายตาจากอชิตาไปทางเพื่อนแต่พิกัดของนัยน์ตาสีซินนาม่อนนั้นหยุดอยู่บนดวงหน้าสวยของวีด้า
“พวกมึงจะตามมาทำไม กูแค่มาหา ‘น้องสาว’ ไม่ได้จะมาทำอะไรสักหน่อย” เขาจงใจกดเสียงคำว่าน้องสาวให้คนที่อยู่ในสายตาได้ยินชัด ๆ
“ก็แค่เดินมาหาน้องกูเหมือนกัน ไม่ได้ตามมึงมาสักหน่อย” คนหวงน้องสาวบอกปัด
“แล้วมึง?”
อชิระเบนสายตาไปทางเพื่อนอีกคน เขายังไม่กระจ่างในความสัมพันธ์ของมันกับวีด้า ไม่อยากเห็นมันวนเวียนอยู่ใกล้เธอเลยสักนิด ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาจะมีแค่มันที่เข้าออกบ้านนี้ได้อย่างสะดวกก็ตามที
“มีขา!”
“แคก ๆ”
“เป็นอะไรหรือเปล่า เช็ดปากหน่อย” วีด้าส่งทิชชูให้กับเพื่อนเมื่ออยู่ ๆ ก็สำลักน้ำ
“ขอบคุณ แคก ๆ ซันโอเค” คนบ้าอะไรตอบคำถามได้กวนสุด ๆ
“น้องสาว! หมายถึงพ่อแม่เดียวกันงั้นเหรอคะ”
ดูเหมือนจะมีแค่ไลลาที่มีสติมากกว่าเพื่อน ไม่มีใครเคยเปิดเผยภาพน้องสาวของอชิระ ทุกคนต่างรู้เพียงว่าเขามีน้องคนหนึ่ง ซึ่งเป็นเรื่องปกติมากสำหรับมหา’ลัยนี้เรื่องปกปิดข้อมูลหากนักศึกษาไม่ประสงค์แจ้งเกี่ยวกับครอบครัวให้ผู้อื่นรู้
“อืม เพราะงี้ชิตาถึงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นน้องสาวพี่อชิ เดี๋ยวก็ได้อยู่อย่างไม่สงบ อ๊ะ! เขกหัวน้องแบบนี้ได้ไงอะ น้องเป็นผู้หญิงนะคะ” ปากเง้างอต่อว่าพี่ชายที่ลงน้ำหนักนิ้วลงศีรษะเธอแรงระดับหนึ่งพอให้รู้สึกคัน ๆ
“เป็นผู้หญิงก็ทำตัวให้สมกับเป็นแบบนั้นหน่อย”
“ฮึ่ย ทีตัวเองยังชีกอไปเรื่อยชิตายังไม่ว่าเลย”
“พอ ๆ น้องมันพูดความจริงมึงจะอะไรนักหนาอชิ ได้คุยกันแล้วก็กลับโต๊ะพวกนั้นรอกินข้าว คะยั้นคะยอจะมากินที่นี่ให้วุ่นวายแล้วยังลีลาอีก”
เจฟฟ์ห้ามคนที่กำลังจะลงกำปั้นน้องสาวอีกครั้ง อันที่จริงสองคนนี้สนิทกันและเป็นห่วงกันมากตอนที่อยู่สนามแข่ง แต่พออยู่มหา’ลัยต่างกันสุดขั้ว นั่นอาจจะเป็นเพราะไอ้อชิมันฮอตสุด ๆ จนชิตาไม่อยากถูกเพื่อน ๆ ของเธอมาห้อมล้อมถามเรื่องมันละมั้ง แต่วันนี้เห็นท่าจะปิดไม่อยู่แล้วก็มันเล่นประกาศออกมาเอง
“เอ้า! ไอ้ก้า มีขาก็เดินกลับมาสักทีสิวะจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม”
อชิระหันมาเรียกเพื่อนที่บอกว่ามีขาแต่กลับขาตายไม่ยอมก้าวออกมาจากกลุ่มน้องสาวเขาเสียที นี่ถ้ามันยืนหลังวีด้าแทนที่จะเป็นแม่สาวผมทองนั่นเขากระชากคอมันออกมาแล้ว
“เออ”
ไลก้าตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะก้าวตามเพื่อนไป แต่ก่อนจะพ้นโต๊ะนั้นไปจู่ ๆ เขาก็หันกลับมาแล้วกระตุกมุมปากข้างหนึ่งราวกับชอบใจอะไรบางอย่าง!
Pinakabagong kabanata
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 22 ดึงเกมเพื่ออะไร
หลังจากที่เล่าทุกอย่างจนจบ ผู้เป็นเจ้าของเรื่องกะพริบตาปริบ ๆ เมื่ออีกคนไม่ค่อยมีความตื่นเต้นหรือตกใจสักเท่าไหร่ “ซันดูไม่ตกใจ?” “จะว่าไงดีละ พักหลัง ๆ วีก็ทำตัวแปลก แล้วพี่เขาก็วนเวียนรอบตัวเราอยู่เรื่อย พอเห็นแบบนี้ก็พอเดาออก แค่อยากรู้ว่าวีคิดยังไงกับพี่เขามากกว่า”จากหน้าแดงเพราะร้องไห้กลายเป็นแดงเพราะได้เผยความในใจของตัวเองออกไปเสียนี่ พี่อชิเป็นคนแรกที่เธอยอมให้เข้ามามีบทบาทต่อความรู้สึกในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง เธอก็ตอบไม่ได้ว่าเพราะอะไรทั้งที่เมื่อก่อนตั้งแง่กับเขาไว้ตั้งเยอะแล้วยังว่าไลลาไปมากด้วย“ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคิดยังไงกับพี่เขา แต่ตอนนี้ต้องทำไง พี่เจฟฟ์เคยห้ามไว้แล้ว เป็นแบบนี้พี่เจฟฟ์ต้องโกรธมากแน่ ๆ” แค่คิดน้ำตาก็เอ่อล้น พี่ชายคงผิดหวังในตัวเธอมาก“ไม่เอาไม่ร้อง มันต้องมีทางออกสิ พี่เจฟฟ์กำลังโกรธต้องโมโหเป็นธรรมดา ไม่ร้อง ๆ” ลูบไหล่คนเสียใจและคงจะขวัญเสียไม่น้อย “วีรู้จักพี่เจฟฟ์ดี เขาไม่มีทางหายโกรธง่าย ๆ”“ก็ใช่ ตอนนี้พี่เจฟฟ์คงไม่ฟังใคร เอาไว้ให้เขาอารมณ์เย็นลงกว่านี้ค่อยว่ากันดีไหม”วีด้าพยักหน้า ตอนนี้ต่อให้พูดหรืออธิบายอะไรออกไปพี่ชายก็คงจะไม่ฟัง ‘พี่อชิจะเป็น
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 21 ไม่ยอมเลิก(แตกหัก)
ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ เพราะถ้าเธอยังดื้อรั้นอยู่ตรงนั้นพี่เจฟฟ์อาจจะยิ่งโกรธและผลต่อจากนั้นคงรุนแรงวีด้าไหล่สั่นน้ำตาเอ่อล้นยืนพิงประตูห้อง “ทำไมถึงใจร้อน ใจร้อนกันทั้งคู่” เสียงสั่นพรั่งพรู ใจหายอีกทั้งร้อนรนระหว่างพี่ชายกับเพื่อนเขา มิน่าช่วงนี้พี่เจฟฟ์ถึงทำตัวแปลก ๆ บางคำก็เหมือนน้อยใจ ที่เคยคิดว่าพี่ชายต้องรู้นั่นคือความจริง แต่เพราะอะไรถึงเก็บเงียบ หรือเพราะรอเวลานี้ ชั้นล่าง“กูรู้ว่ามึงไม่พอใจ แต่กูจริงจังกับวีนะเว้ย โอเคเมื่อก่อนกูอาจจะไม่ได้ดีในสายตามึงเท่าไหร่ แต่มึงรู้นี่ว่ากูเป็นคนแบบไหน” “ไม่แค่ไม่พอใจไอ้อชิ แต่กูโกรธ แล้วก็โกรธมากด้วย มึงรู้มาตลอด กูย้ำกับพวกมึงทุกคนว่าอย่ายุ่งกับน้องกู แต่มึงเสือกทำ มึงทำไปทำไม ห๊ะ!” คนเป็นพี่ที่หวงน้องสาวมากตวาดลั่น พอสิ้นเสียงที่ไม่ใช่คำถามนั้นเท้าหนัก ๆ ก็ถีบเข้าที่ท้องของอชิระอย่างแรง ไม่เปิดโอกาสให้อีกคนได้ตั้งตัวจนคนถูกประเคนด้วยน้ำหนักเต็มแรงล้มลง“อ๊ะ ซี้ดดด” อชิระกุมท้องจุกจนลุกไม่ขึ้น มองเพื่อนยืนกำหมัดแน่นเนื้อตัวสั่นไม่ต่างจากตนเอง“เพราะกูรักน้องมึงไง อ่าาา” ‘ตีนหนักฉิบหาย’คำว่ารักออกมาจากปากคนที่ตอกไม่เลือก ท
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 20 ยอมไม่ได้จริง ๆ
เราสองพี่น้องใช้เวลาอยู่ในครัว ทำอาหารที่ชอบ เหมือนได้ย้อนไปตอนที่ป๊ากับม๊าปล่อยให้พวกเราอยู่ด้วยกันแรก ๆ พี่เจฟฟ์จะทำอาหาร เธอทำความสะอาดบ้าน หรือไม่ก็เปลี่ยนทำหน้าที่กันทำและเป็นอย่างนี้เรื่อยมา ไม่เคยรู้สึกว่าการได้อยู่กันแค่สองคนไม่มีพ่อแม่คอยดูแลจะขาดอะไรไป ยังเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเสมอกระทั่งพลบค่ำเมนูทั้งหมดก็เสร็จ วีด้ายกอาหารขึ้นโต๊ะส่วนเจฟฟ์ทำหน้าที่ยกจานและช้อนมาวาง ตักข้าวให้ตนและน้องสาว จากนั้นมื้อเย็นสำหรับทั้งสองได้เริ่มขึ้น “ม๊ากับป๊าไม่รู้ว่าจะได้กินอาหารที่ชอบอย่างนี้ไหม” ปลาเนื้อนุ่มเคี้ยวอยู่ในปากทำให้นึกถึงผู้ให้กำเนิดทั้งสอง จากบ้านไปนานหลายเดือนไม่รู้เป็นอย่างไรกันบ้าง บางครั้งกว่าจะติดต่อกลับมาก็ใช้เวลาเป็นอาทิตย์ ทำราวกับเป็นคู่ใหม่ปลามันท่องเที่ยวฮันนีมูนกันอย่างหวานชื่น เธอมักจะแซวพวกท่านอย่างนั้น ยังเคยบอกอยากได้น้องสักคนเพราะไม่อยากเป็นลูกสาวคนเล็ก แต่ก็ถูกปฏิเสธม๊าบอกวัยเกินที่ต้องมาอุ้มท้องแล้ว“มีเหรอป๊าจะยอมให้ม๊าอดน่ะ” แกงเนื้อรสจัดจ้านแตะปลายลิ้น สัมผัสนุ่มที่ผ่านการเคี้ยวมาเป็นอย่างดี นึกไปถึงผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ไม่เคยปล่อยให้คู่ชีวิตต้องผ
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 19 เกิดแต่กับกู
หมู่บ้านกรีนวิลล์หลังจากเลิกเรียนหากไม่นัดกับเพื่อนไปเดินที่ไหนต่อก็จะกลับบ้าน อย่างวันนี้เพื่อนของเธอต่างก็มีนัดกันหมด จึงลงความเห็นกันว่างั้นก็แยกย้าย ซึ่งเธอก็เห็นด้วย อยากกลับไปนอนตีพุงอยู่บ้านมาก รถไม่ติดการเดินทางของเธอจึงกินเวลาไม่ถึงชั่วโมง พอดีกับที่คาดการณ์เอาไว้เป๊ะ เดินเข้ามาข้างในพอดีกับพี่เจฟฟ์ก้าวออกมาจากห้องครัว ไล่สายตาดูชุดที่เขาสวมราวกับว่าจะไม่ออกไปไหนแล้ว!“ขึ้นไปอาบน้ำเสร็จแล้วก็ลงมากินข้าว” “พี่ทำกับข้าวรอวีเหรอคะ” “อืม”“พี่จะเข้าสนามกี่โมง วีแค่ล้างหน้าแล้วจะรีบลงมา” “ไม่เข้า เธอไม่ต้องรีบ เดี๋ยวก็ตกบันได” กึก! เธอจับราวเหล็กไว้แน่นทั้งที่ก็ขึ้นมาจนเกินครึ่งทางก่อนจะหมุนตัวหันกลับมาหาพี่ชายยังคงยืนอยู่ที่เดิม ความประหลาดใจทำคิ้วขดเป็นปมถึงจะเห็นแล้วว่าเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงขาสั้นชวนให้คิดแบบนั้น แต่ก็ไม่คาดว่าจะเป็นจริง พี่เจฟฟ์ไม่เคยหยุดช่วงกลางสัปดาห์“งานที่นั่นไม่ยุ่งเหรอคะ” “ขาดพี่สักวัน โยโลคงไม่ถึงกับทำงานกันไม่ได้หรอก”“อ่อ งั้นวีอาบน้ำเลยนะ” “อืม แต่ก็อย่านาน เดี๋ยวต้มเย็นหมด”“ค่ะ” กลีบปากรูปหัวใจคลี่ขึ้นเล็กน้อย เช่นเดียวกับพี่ชายยกยิ้มต
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 18 เอาแต่ใจขึ้นทุกวัน
เมื่อเห็นข้อความเจ้าของดวงตาเปล่งประกายสดใสก็สั่นระริก ความเคลื่อนไหวของเธอพี่อชิรู้ทุกอย่าง ตารางเรียนก็ตกไปอยู่ในบันทึกของเขา เธอไม่ได้ให้เองนะ ถูกบังคับเอาไปอย่างหน้าตาเฉยจากคนตั้งตนเป็นแฟนกันตั้งแต่คืนนั้น“ฉันไปเอางานที่อาจารย์วิสุทธิ์ก่อนนะ น่าจะคุยงานต่อด้วย” ตั้งแต่ตัดสินใจคบกับพี่อชิรู้สึกว่าจมูกเริ่มยาวออกยังไงก็ไม่รู้ คิดพลางปัดปลายจมูกด้วยนิ้วชี้หลังจากอุปมาตัวเองคล้ายดังตัวละครที่ชอบโกหก“อ้าว! งานอะไรอีก อาจารย์สั่งเพิ่มงั้นเหรอ ทำไมฉันไม่ได้ล่ะ” ไลลาเปิดมือถือของตัวเองไล่หาข้อความในกลุ่มสั่งงานแต่ก็ไม่มี พอเงยหน้ามองซันเดย์รายนั้นก็ส่ายหน้าว่าไม่ได้เหมือนกัน “เปล่า เกี่ยวกับแบบโฆษณาน่ะ เขาวานให้ฉันไปช่วยเขียนแบบให้” “งั้นซันไปเป็นเพื่อน” “ซันมีเรียนบ่าย กว่าวีจะเสร็จน่าจะอีกนาน งานไม่ได้ยากอะไร วีไปทำคนเดียวได้” รีบส่ายหน้า ยกมือห้ามเพื่อนด่วนจี๋ กลัวเหลือเกินว่าตัวเองอาจจะโป๊ะเข้าสักวัน “งี้ก็อดไปดูวีเลย แต่เอางั้นก็ได้ ไว้เจอกันตอนเย็น” “เดี๋ยวนี้พูดง่ายนะเนี่ย เมื่อก่อนยอมที่ไหน”“ถึงแขนฉันจะเจ็บ แต่เชื่อไหมว่ายังอัดเธอได้สบาย ยัยไลลา!” ยังไม่ทันที่ซันเดย์จะได้เ
กับดักรักวิศวะตัวร้าย ตอนที่ 17 โคตรร้ายเลยเอาจริง
ไม่ได้มีแค่กลุ่มของสิงห์ที่ให้ความสนใจแก่ผู้ที่มาใหม่ นักแข่งที่ยังนั่งกุมท้อง ร่างกายสะบักสะบอมเหลือบดวงตาแข็งกร้าวไปยังเรชควีนที่ตกอยู่ในอุ้งมือของผู้หญิงห้าว“หึ เธอนี่มันตัวปัญหา ไปอยู่ที่ไหนก็สร้างแต่เรื่อง ถุย! กลับไปกับฉัน” น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยสั่งทันทีเมื่อเห็นคนของตัวเอง ยิ่งทำให้เขาหัวเสียรุนแรงเมื่อหล่อนแสดงท่าทีรังเกียจ ทั้งที่ควรจะทำตามเขาบอกจะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นร่ำไป“ไม่! เซียไม่ไป” ปฏิเสธเสียงสั่นพลางถอยหลบอยู่ด้านหลังน้องสาวเจ้านายเห็นดังนั้นคนอื่น ๆ ก็เข้าใจในทันทีว่าที่ผู้ชายคนนี้กล่าวถึงตั้งแต่แรกก็คือพนักงานของ YOLO แต่แล้วยังไง ถึงจะเป็นคนของตัวเองแต่ก็ไม่มีสิทธิ์มาทำตัวก่างหรือก่อความวุ่นวายที่นี่อยู่ดี ฉะนั้นที่พวกเขาลงมือไปก็ถือว่าไม่ผิด“เธอนี่มัน! ซี้ด” ความเจ็บเล่นงานแต่ก็ยังฝืนร่างกายดันตัวขึ้น ความแค้นขยายแผ่ทุกสัดส่วนของร่างกาย อยากจะทำมากกว่าแค่ยืนมองคนของตัวเองที่ใช้เกราะกำบังด้วยอำนาจและผู้ที่มีอิทธิพลซ้ำคนยังเยอะกว่ามาก ‘เท่านี้ก็ถือว่าเขาใจกล้ามากแล้ว’ “นายควรพอแค่นี้ ปล่อยเซียไปจะดีกว่า อย่าเห็นแก่ตัวทำร้ายเพื่อนฉันไม่เลิก มันดูไม่เป็
Maaari mong magustuhan
บอสฮั่ว พี่ชายทั้งสิบของคุณผู้หญิงเร่งให้หย่าอีกแล้วนะ
เจียงซือซัน49.7K viewsกลรัก คุณหมอมาเฟีย Bad Doctor
MaNIE-STORY18.4K viewsสัมพันธ์ลับ(รัก)ประธานพันล้าน
เพลงมีนา23.3K viewsคลั่ง(รัก)เมียเด็ก
RICHES.21.0K viewsสามีเฮงซวย
เม็ดขนุน629 viewsมาหยาของนายหัว
ิิิิดอกบุหงา-2537720 viewsfeeling in love ตกหลุม(พราง)รักรุ่นพี่สุดโหด
เฟยเฟิ่ง/หงษ์บิน1.2K viewsสัปปะดลวิมนรัก (ซีรีส์ชุดสัปปชญานน)
บ.เบญวีร์91 views
